Reisverhaal «Isla del Sol»
Zuid-Amerika
|
Bolivië
|
0 Reacties
14 September 2011
-
Laatste Aanpassing 14 September 2011
Voor de zoveelste keer verlaten we La Paz. Het duurt altijd even vooraleer je de overvolle stad uit bent. Onze bus wordt constant opgehouden door files, opstoppingen, chaotische chauffeurs die ons klemrijden en auto's die op het verkeerde vak voorsorteren. We hebben een tocht van ongeveer 5 uur voor de boeg die ons eerst per bus en daarna per boot naar een plek moet brengen met een naam die sterk tot onze verbeelding spreekt: Isla del Sol.
Zodra we het drukke haventje in het zuiden van het eiland verlaten, komen we in een andere wereld terecht. We beklimmen de eeuwenoude incatrappen en bereiken zo de graat. Rondom ons kunnen we genieten van een spectaculair uitzicht. In het oosten schemeren de sneeuwbergen van de Cordillera Real door de lichtblauwe lucht. In het westen zien we Peru liggen. Verder zijn we omgeven door een gigantisch groot diepblauw meer. Het Titicacameer ligt bijna op 4.000m boven zeeniveau. Alles wat op deze hoogte door het zonlicht wordt aangeraakt, krijgt een heel intense en diepe kleur.
En niet enkel het landschap nodigt uit om urenlang naar te blijven staren. Tijdens onze driedaagse trekking passeren we zo nu en dan een pitoresk vissersdorpje. Hier zien we spelende kinderen, vrij rondlopende ezels, koeien, varkens en schapen en drijvende bootjes die zachtjes schommelen op het ritme van de golven. De mensen lopen hier nog rond in bontgekleurde traditionele kledij. De volslanke vrouwen zijn verlegen maar vriendelijk en zien er prachtig uit met hun bolhoedje.
Dit is echt een eiland van zon, rust en genieten. We maken er een ontspannen tocht van waarin we het bezoek van enkele incaruïnes combineren met zalige terrasjes en lekker eten. De paden zijn nooit lastig, hoogstens wat heuvelachtig, maar leiden ons wel naar de mooiste uitkijkpunten. De zon schijnt de hele dag zalig op onze bol! Elke avond en ochtend wordt de hemel omgetoverd in een impressionistisch schilderij van roze, oranje, blauwe en paarse tinten.
De vierde dag staan we heel vroeg op om een allerlaatste keer te kunnen genieten van de zonsopgang. Daarna nemen we de eerste motorboot die ons naar Copacabana brengt. Naarmate het eiland steeds kleiner wordt voor onze ogen, groeit het besef dat ik eigenlijk niet terug wil naar La Paz. Op Isla del Sol heb ik geen armoede gezien, geen drukte, geen auto's, geen politie - dus ook geen misdaad? Het leven lijkt er vredig en er heerst een aangenaam klimaat en een apart sfeertje. Het eiland heeft haar naam echt niet gestolen.
Fotoalbums van locatie «Isla Del Sol»