Reisverhaal «Sajama»

Zuid-Amerika | Bolivië | 2 Reacties 11 Augustus 2011 - Laatste Aanpassing 11 Augustus 2011

We zijn nog maar net terug van de Huayna Potosi en zijn de volgende beklimming al aan het plannen, de vulkaan Sajama.  En het gaat snel.  De volgende dag regelen we het vervoer voor de dag erop via een gidsenagentschap waar nog plaats is op een busje.  De vroege ochtend nadien staan we gepakt en gezakt klaar te wachten om opgepikt te worden.  Onze medereizigers zijn 3 Israeliers met hun 2 gidsen.  Toffe kerels lijkt het, maar serieuze tetterwijven...  De trip verloopt voorspoedig en na 4 uur komen we aan in het dorpje Sajama Pueblo. 

Van daaruit vertrekken we meteen naar het basiskamp, aan de voet van de slapende reus, Sajama.  De wandeling naar de eerste bivakplaats verloopt vlot door schitterende natuur.  We stappen door het hoogste bos ter wereld, dat meer weg heeft van struikgewas.  We kamperen met een adembenemend uitzicht op de Sajama op 4600m hoogte.
De volgende dag vertrekken we vroeg naar het hoogtekamp.  Bij het begin gaat het nog vlot over een stevig en snel stijgend pad.  Naarmate we hoger komen, wordt de ondergrond slechter en onstabieler.  Uiteindelijk is er geen echt pad meer, alleen nog puin, stenen en los zand onder onze voeten.  Met enorm veel moeite bereiken we het hoogtekamp dat op 5.450m gelegen is.  Uitgeput zoeken we een redelijke plek voor onze tent.  De twijfel haalt de bovenhand: gaan we de top nog halen, hebben we te weinig rust genomen?  Al vroeg kruipen we in onze slaapzak en proberen wat te rusten.
Om 2 uur 's nachts staan we op voor de eigenlijke beklimming.  Het eerste stuk gaat verder over de onstabiele morene.  We worden ingehaald door het groepje Israeliers, wiens gids het pad op zijn duimpje kent.  Het eerste deel van de beklimming zitten we wat vast achter de groep; de gids die bij elk iets moeilijker stukje zijn klanten (begrijpelijk) afzekert.  Na wat rotsige en ijzige passages bereiken we de couloir.  We hebben alle tijd en maken nu eens tijd van onze handwarmers (hierbij bedankt Kristien!).  Met iets warmere handen beginnen we aan de 80m hoge sneeuwwand met een helling van ong 60 graden.  Door het meermaals beklimmen van deze helling zijn er trappen gevormd.  Ik vloeg in mezelf: "Weer geen ijsboren gebruiken!"  Door de uitstekende conditie beklimmen we de couloir simultaan.
Nu komen we voor een grote sneeuwbol te staan met allemaal "nieve penitentes" of ijspinnen van ong 20cm hoog.  Hier kruipen we op en over en zoeken we zelf ons een weg en soms kappen we met onze ijspickel.  Als je denkt de top te hebben bereikt, zit je ernaast.  Ik kijk op mijn altimeter: nog 300 hoogtemeters te gaan.  Ons tempo stokt tot een slakkengang, maar uiteindelijk bereiken we als eerste de top (6.542m).  Dit is 1 groot sneeuwplateau met een spectaculair uitzicht, reikend tot in Chili.

De afdaling wordt een uitputtingsslag.  Wanneer we het hoogtekamp bereiken, besluiten we hier nog 1 nacht te blijven.  Dit is  niet het beste idee, maar pure noodzaak.  Na een onrustige nacht beginnen we aan de afdaling.  Met vallen en opstaan komen we terug aan in het basiskamp waar we een lange rustpauze nemen.  Daarna zetten we onze tocht verder naar het dorpje Sajama Pueblo.  Bijna aangekomen komen we met groot toeval het busje van de Israeliers tegen.  We worden met plezier terug opgepikt en meegenomen naar La Paz, waar we in de late avond aankomen en nog een klein feestje bouwen.