Reisverhaal «Wild?»

Zuid-Amerika | Bolivië | 0 Reacties 18 September 2011 - Laatste Aanpassing 18 September 2011

- "Igor, van mijn part pakken we onze rugzakken terug in en zijn we hier meteen weg."
- "Hoezo, iets mis met de kamer?"
- "Nee, DAT is er mis!"
Igors blik volgt de richting waarnaar mijn vinger wijst. Hij schrikt. Een paar minuten geleden ben ik ook geschrokken. Nu voel ik vooral ergernis en medelijden.

De vogel is nog mooier dan ik had gedacht. Van zo dichtbij vallen zijn felle kleuren pas echt op. In het Amboro Nationaal Park heb ik het geluk gehad in de vroege ochtend 2 exemplaren te kunnen spotten. Toen had ik wel een verrekijker nodig en waren de vogels al na enkele seconden terug verdwenen in het diepe bos. Nu zit er eentje vlak voor mijn neus als mascotte van het hotel. Op zich is zijn verendos niet zo speciaal; zijn kop, rug, vleugels en staart zijn zwart, rond zijn snavel en zijn borst is hij wit. Nu merk ik ook pas zijn blauwgrijze poten, zijn rode veren aan de onderkant van zijn staart en zijn grote diepblauwe irissen op. Het opvallendst is zijn prachtige snavel, felgeel met bijna fluo-oranje tekeningen in en een vleugje zwart. Zijn snavel die wat uit proportie lijkt met de rest van zijn lijf heeft de vorm van een banaan. Dit is zonder enige twijfel een Toco Toucan.
Hij houdt zijn kop schuin alsof hij op zijn beurt mij eens goed wil bekijken. Zijn enorme snavel blokeert zijn vooraanzicht, zodat hij mij met slechts 1 oog aanstaart. Plots spreidt hij zijn kortgeknipte vleugels en springt naar een andere tak van de struik. Ik heb kippen al langer de lucht in zien blijven.
Een vogel die niet meer kan vliegen, een wild dier dat ondertussen al 8 jaar misbruikt wordt als attractie. De hotelgasten mogen ermee op de foto en hij komt uit je hand eten - een echte aanrader volgens vele reisgidsen. Ik walg ervan.
Hoewel de kleuren, houding en blik van de vogel uitnodigen om foto's te nemen, weiger ik mijn camera boven te halen. Ik kan me inbeelden dat het voor een ornitholoog een levenswerk kan worden om dé perfecte foto te nemen van een Toco Toucan in zijn eigen habitat. Een echte vogelliefhebber zeult zijn loodzware en moeilijk te dragen telelens mee door de bossen en velden. Hij begint heel er vroeg in de ochtend de lucht af te speuren, herkent het geluid van zijn muze en kan dit perfect nabootsen om hem te lokken. Uren, dagen en soms weken zit hij te wachten op hét perfecte moment, dat misschien nooit komt. In het Residential Bolivar is het een pak gemakkelijker. Hier kan je zelfs met je GSM een redelijke foto nemen. Nee, voor mij hoeft het niet op die manier. Ik ben best trots op mijn onscherpe foto's van een onherkenbare Toco Toucan. Ze herinneren me eraan hoe enthousiast ik me voelde toen ik deze vogels in het wild zag vliegen en hoorde krijsen.
Ik probeer zo weinig mogelijk de indruk aan de hoteleigenaar dat ik dit hotel heb gekozen omwille van de Toucan. Als ik dit op voorhand had geweten, zou ik zelfs een andere slaapgelegenheid gezocht hebben.

En jammer genoeg is de Toco Toucan geen alleenstaand feit. In het centrale park in Santa Cruz hebben we een luiaard gezien. Hij werd nog niet zo lang geleden weggerukt uit een prachtige omgeving en zit nu in het midden van een grote stad in bomen te klimmen die hem niet eens de juiste voeding bieden. De toeristen en lokale bevolking vinden hem geweldig.

En op weg naar Sucre valt onze bus stil aan een tankstation. Heel nabij hoor ik een herkenbaar gekrijs. In een veel te kleine kooi zie ik een blauw-gele Macow zitten. Het arme dier heeft net genoeg plaats om te zitten. Als je de kooi nadert, begint de vogel gefrustreerd en paniekerig te schreeuwen en rond te springen. Uit angst dat hij zichzelf pijn zou doen, zet ik een paar stappen terug. Ik moet terugdenken aan een passage uit een dierenencyclopedie die Igor me een paar dagen geleden heeft voorgelezen. "De blauw-gele Macow is een bedreigde diersoort en momenteel leven er meer in gevangenschap dan in het wild."

Waarom moet de mens altijd bezitten en verzamelen? Een dier in zijn natuurlijke omgeving is overweldigend om naar te kijken. Een gekooid dier maakt me alleen maar triest. Voor de mens moet het allemaal gemakkelijk, snel en toch spectaculair zijn. Een dier is dan weer schuw, onvoorpelbaar en snel.
Vooral de kortgeknipte Toucan blijft nog dagen door mijn hoofd spoken. Een vogel die niet meer kan vliegen. Voor mij is dan weer zonder enige twijfel een vogel op zijn mooist op het moment dat hij zijn vleugels spreidt, vlak voor het moment dat hij de alle wetten van de zwaartekracht tart.