Reisverhaal «Mensenlief!»

Zuid-Amerika | Chili | 0 Reacties 28 Oktober 2011 - Laatste Aanpassing 16 December 2011

Puerto Montt, 28/10/2011 - We zeggen vaarwel aan Hospedaja Rosa na een geweldige afscheidslunch, bereid door onze gastvrouwen, en - heer.

 

 

"Hela! Deze wang heeft 1 kus meer gehad dan de andere!" merkt Cinco op. Ze heeft een ondeugende glimlach en haar ogen lichten op van plezier.  Heel haar gezicht straalt warmte en vriendschap uit. Ze tikt met haar wijsvinger op de volgens haar achtergestelde wang. Vertederd kijk ik toe hoe Igor diep buigt om het tengere oude vrouwtje een vierde kus te geven. Ze heeft ons hart gestolen, net als de 2 andere hostaluitbaters Rosa en Theo.  Elke keer we terugkeerden na een trekking stonden ze ons vol enthousiasme en met een boel vragen op te wachten.  's Avonds kookten we samen in de kleine gezellige keuken.  Tijdens het eten en de afwas praatten we over vroeger, nu, Chili, Europa of werden er oude foto's bovengehaald.  En er werd vooral heel veel afgelachen.  Elke ochtend stonden we op met de geur van versgebakken brood, hoorden we Cinco neuriën achter het fornuis en werden we begroet met een welgemeende "Buenos dias!"  Dit zijn zo'n mensen die je meenemen op hun roze wolk en je zonder moeite een gelukkig gevoel bezorgen.
Met hun warme temperament lijken de mensen hier het grillige en gure klimaat goed te willen maken. De regen is plots niet zo nat meer en de wind voelt ook niet zo koud meer aan. Chili is een prachtig land met een overvloed aan natuur en door de mooie mensen die ik hier heb ontmoet, ben ik er echt van gaan houden. Maar er zijn meer mensen dan dit onsterfelijk lijkende trio die deze reis onvergetelijk hebben gemaakt.

Eduardo, de eigenaar van ons hostal in Huaraz is zo'n memorabel figuur. Eerst kwam hij wat nors over met zijn constante diepe fronsen in zijn voorhoofd en ik werd wat nerveus van zijn vele tics. Maar toen we onze plannen vertelden over de trekking Huayhuash klaarden zijn mooie donkere ogen op en werd hij heel enthousiast. We kregen zijn oude kaart, hij ging met ons naar de markt om geschikt trekkingsvoedsel te kopen en hij bracht ons om 4u 's morgens naar de bus die ons naar het vertrekpunt moest brengen. Bij onze terugkeer werden we warm onthaald met tientallen vragen.

Helemaal anders, maar niet minder behulpzaam was Darwin, Monkeyboy uit de jungle. Elke dag stonden we versteld van zijn kookkunsten, handigheid in het navigeren en kennis van planten. Ondanks zijn kleine gestalte leek hij met veel gemak een rurgzak van naar ik schat 30kg te dragen, terwijl hij mij dan ook nog eens begeleidde over smalle boomstammen, die als brug dienden om rivieren over te steken, en ons naar de beste plekken bracht om dieren te bekijken.
Ik heb het een paar dagen echt moeilijk gehad tijdens die trekking, door de honderden muggenbeten over heel mijn lijf die ik naar het huilen toe keer op keer bleef openkrabben. Darwin probeerde mij dan telkens af te leiden met een van zijn liedjes, verhalen of grapjes. 1 brok dynamiet waar echt nooit iets te veel voor was.

Met de meeste mensen die je kort ontmoet, blijft het vaak bij oppervlakkige gesprekken, maar dit was helemaal niet het geval bij Jonny, die ik op een paar uren tijd ben gaan beschouwen als een echte vriend. De hut Frey was leeg en koud. Op onze kousen schuifelden we door de kleine rommelige keuken en namen plaats in het eetgedeelte om te bekomen van de wandeling door diepsneeuw. De kleine grijze poes die ons behendig naar binnen was gevolgd kwam in een bolletje op mijn schoot liggen op zoek naar warmte. Na een tijdje hoorden we de zware houten deur openkraken. Een man in skipak kwam binnen en zetten zijn helm af. Zijn lichtbruine haren staken grappig alle kanten uit. Door zijn blozende besproete wangen kwam hij heel jongensachtig over. Zijn diepblauwe ogen straalden nog na van de adrenaline, teweeggebracht door de steile afdaling die hij zonet was afgeskied.
- "Welkom in de Frey-hut!  Ik ben Juan, de man van de hut, maar ik word door iedereen Jonny genoemd," vertelde hij in een niet zo vlot, maar wel verstaanbaar Engels. "Blijven jullie overnachten?"
- "Ja, 1 of 2 nachten. Dat hangt af van het weer en de sneeuwcondities."
- "Hoe heten jullie? En vanwaar komen jullie?"
- "Wij zijn Kim en Igor, uit België."
Zijn blauwe ogen keken me intens aan.
- "Dit is zo raar," zei hij met een flauw glimlachje. "Ik ken jullie. Jullie komen me zo bekend voor. Jullie lijken wel familie, jullie voelen aan als familie. Maar dit kan niet, want ik ben nog nooit in België geweest. Zo raar!"
's Avonds praten we over trekkings, werken, skiën, Argentinië en de Frey-hut. Jonny's te korte ski-carriere kwam ook ter sprake.
- "En waarom ben je gestopt met wedstrijdskien?" vroeg ik.
Jonny schraapte zijn keel en draaide zich abrupt om, proberend zijn tranen te verbergen. "Daar wil ik niet over praten."
Later op de avond begon het stevig te sneeuwen, wat de kans op de geplande trekking verkleinde.
De volgende ochtend vielen er nog steeds sneeuwvlokken uit de grijze wolkenmassa en we besloten dan maar ons boeltje in te pakken en terug te keren langs dezelfde route als we gekomen waren. Tijdens het ontbijt kwam Jonny ook beneden aan, waarna hij ons meteen koffie en thee maakte.
- "Het gaat hier prachtig worden de volgende dagen: veel sneeuw en weinig mensen," zei hij met een brede glimlach, maar met een vleugje triestheid in zijn doffe ogen.
- "Zit je hier dan graag alleen?"
- "Eigenlijk wel ja. Zonder mensen is het hier op zijn mooist. Gewoon ik en die geweldige natuur. Ik zit vaak als skitrainer in het buitenland en als ik dan terugkeer naar Bariloche is het eerste wat ik doe naar hier komen. Hier kan ik alle stress en slechte energie kwijt. En dat al gewoon door hier te zijn."
De Frey-hut ligt inderdaad op een speciale plek, op een vijftal uren stappen van de buitenwereld. Ze is omgeven door een steile wand van rots, ijs en sneeuw. Zo nu en dan steekt uit die imposante wand een spitse top uit, als strategisch geplaatste torens ter bescherming van het gehele burchtcomplex. Door de grootsheid van de natuur rondom je, lijkt het alsof je hier alles beter op zijn ware plaats ziet. Relativeren wordt gemakkelijker en als mens kan je je klein, onbelangrijk maar veilig voelen.
Er volgde nog een urenlang gesprek over zijn moeilijke jeugd, ski-ongeval waarbij hij zijn rug heeft gebroken en ellenlange revalidatie. Door de regels door kon ik opvangen dat hij zich niet thuis voelt in deze artificiele maatschappij, waar alles draait rond bezit. Het was me nog nooit overkomen dat ik op zo'n korte tijd zo veel over iemand ben te weten gekomen. Met een beetje bezorgdheid namen we afscheid van een bijzondere jongeman in een bijzondere hut.

En dit is maar een hele kleine selectie van mensen die ik ontmoet heb de voorbije 6 maanden en nooit van mijn leven zal vergeten. Ze hebben meer dan ik dacht, bijgedragen tot wat deze reis voor mij uiteindelijk geworden is. Ik heb echt vele momenten van puur geluk beleefd, maar ik heb geleerd dat het mooiste hieraan is, dit met anderen te kunnen delen.

 

 

 

 

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking