Reisverhaal «Torres del Paine»

Zuid-Amerika | Chili | 0 Reacties 20 November 2011 - Laatste Aanpassing 20 November 2011

 - "Zullen we snel onze tent opzetten en naar het uitkijkpunt lopen zonder de rugzakken?  We hebben momenteel een wolkenloos uitzicht, denk ik en wie weet hoe het weer straks of morgen zal zijn."
- "OK," zeg ik "even iets drinken en een reep zoeken."
Vliegensvlug zetten we onze tent neer en dumpen al ons materiaal in het portaaltje.  We klimmen vanuit de kampeerplek op de morene en volgen een spoor van reflecterende palen.  Ik begin al vlug te zweten.  We zijn in het grillige, onvoorspelbare Patagonie dus durf ik niet op stap zonder regenjas, die nu veel te warm is.  Ik voel me nerveus en een beetje melancholisch.  Ik ga eindelijk de Torres del Paine zien.  Ik ken ze van horen zeggen, postkaarten, kalenders en reisgidsen.  We hebben een prachtige wandeltocht achter de rug van zes dagen en zo meteen bereiken we ons eindpunt.  Het is geweldig geweest en terwijl ik verder blijf stijgen over de helling die enkel bestaat uit enorme rotsblokken besef ik dat ik nog geen afscheid wil nemen van dit overheerlijk stukje natuur. Maar welke plek zou hier nog geschikter voor kunnen zijn dan aan de voet van de drie majestueuze granieten torens?

Het Paine Circuit is 1 van de bekendste trekkings ter wereld.  Ze leidt door weides, bossen en moerassen over passen langs lagunes en gletsjers.  In het hoogseizoen lopen hier dan ook hordes wandelaars rond.  Wij hebben het geluk gehad de trekking te kunnen doen nog voor het circuit officieel geopend was.  Met nog dertien anderen vertrekken we met een om ter grootste rugzak aan de rondtrip van 7 dagen.  Elke dag krijgen we de prachtigste landschappen te zien en we hebben het geluk dat het vreselijke Patagonische weer uitblijft.  In de plaats daarvan is het genieten van de vroege lente die zich toont in kleurrijke bloemen en fluitende vogeltjes.
Elke avond als we vermoeid maar vol nieuwe indrukken aan het kampement aankomen, zijn we telkens blij de rest van de trekkers weer tegen te komen.  Er ontstaan internationale gesprekken tussen Britten, Amerikanen, Zwitsers, Duitsers, Chilenen en ons, twee Belgjes.  Er wordt in elkaars kookpot geloerd omdat niemand echt zin heeft in zijn eigen brouwseltje.  Vooral de twee Chilenen hebben het moeilijk.  Ze hebben besloten de trip met zo weinig mogelijk gewicht te doen.  In hun rugzak van amper dertig liter zitten net genoeg proteinerepen voor vijf dagen.  De rest van hun spullen bungelt langs de buitenkant van hun dagrugzak.  De derde dag vind ik tussen de struiken de regenjas van een van hen.  Ze waren die ochtend een half uur voor ons vertrokken, maar we konden ze inhalen omdat de slaapzak van de andere was losgeraakt en de helling afgerold.  Als ik vraag of die energierepen hun honger wel kan stillen, antwoorden ze dat ze niet echt last hebben van een hongerig gevoel, maar eerder van een leeg gevoel.  "Honger dus," denk ik bij mezelf.

Wanneer we de pittige Paso John Gardner beklimmen worden we beloond met een adembenemend uitzicht over de gigantische Glaciar Grey.  Sholena vergelijkt de gletsjer met een reusachtige ijscoupe met versgeklopte room erbovenop.  Na drie dagen wandelen en trekkingsvoeding eten begint de honger bij sommigen al echt te knagen...  Die dag dalen we af tot aan Campamento Guardas, een beschutte bivakplek met uitzicht op de gletsjer.  Dit is meteen ook het laatste stukje van de trekking vooraleer we in het populairdere en beter bereikbare stuk terechtkomen.  Vanaf dan komen we geregeld dagjesmensen tegen en zijn de kampeerplekken rumoerig en overvol.  Maar het is zeker te begrijpen waarom iedereen perse dit gedeelte wil gezien hebben.  De Vallee Frances bijvoorbeeld is echt prachtig.  Op weg naar Campamento Britanico kunnen we urenlang de indrukwekkende zuidflank van de Cerro Paine Grande bestuderen.  In de namiddag wordt de gletsjer die de steile berg omklemt onstabieler zodat er regelmatig een enorme ijsmassa de diepte instort.  We volgen de Rio Frances stroomopwaarts, een snelstromende rivier waarin twee betoverende watervallen uitkomen.

En dan is er natuurlijk ook nog De Attractie van de trekking en het natuurpark.  Wij hebben de Torres voor laatst gehouden, hopend dat we ze te zien krijgen bij goed weer.  Mijn benen voel moe aan, mijn billen en kuiten zijn verzuurd na zes dagen.  "Blijven lopen," denk ik bij mezelf "nu is de hemel open, straks misschien niet meer." Igor loopt al een paar tiental meters voor me uit, zijn camera in aanslag.  Het laatste stukje gaat nog steil omhoog tot ik een plateau bereik met een azuurblauw meer waarin de reflectie te zien is van de drie Torres.  We blijven er enkele uren zitten, gewoon staren en wat praten.  De namiddagzon geeft ze een warme, bijna rode gloed.  Later op de avond krijgen de rotsen eerder een blauw-paarse tint.  Wanneer het te koud wordt, dalen we af naar onze tent, maar we besluiten met ons allen de volgende dag vroeg om vijf uur 's morgens terug te keren. En het vroeg opstaan en de tweede beklimming is zeker de moeite waard, want bij de zonsopgang kleurt het graniet schitterend goud.
Het afscheid valt me zwaar, want ik weet dat ik niet enkel vaarwel zeg tegen de Torres.  Dit is een vaarwel aan een paar heel leuke en interessante mensen.  Dit is een vaarwel aan een prachtige tijd!

 

 

 

 

 

Fotoalbums van locatie «Torres del Paine»

Torres del Paine (50)

10 November 2011 | Zuid-Amerika | Chili | Laatste Aanpassing 10 November 2011

  • We hebben weeral geluk wat dieren te kunnen spotte
  • de Valle del Frances
  • 's Nachts en 's morgens nog sneeuw gehad.  Op weg
  • De spitse pieken van het Torres Del Paine-massief.

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking