Reisverhaal «Trekking naar Kanchenjunga Basecamp»

Himalaya en verder | Nepal | 0 Reacties 08 Oktober 2019 - Laatste Aanpassing 14 November 2019

Iedereen kent Mount Everest en K2, de hoogste en tweede hoogste berg ter wereld. Van nummer 3 heeft bijna niemand ooit gehoord. Hij ligt in een noordoostelijke onbereikbare uithoek van Nepal, vlak aan de grens met Tibet en Indisch Sikhim. Om de Kanchenjunga te zien, kan je niet zo maar invliegen en beginnen wandelen tussen de reuzen van de Himalaya. Om nog maar aan de trekking te beginnen, heb je vanuit Kathmandu eerst een binnenlandse vlucht en autorit van 2 dagen nodig. De voettocht zelf start in de zinderende laag gelegen jungle. We volgen avontuurlijk slibberige paden, die afgelegen dorpjes met elkaar verbinden. We zullen 5 dagen geduldig moeten stappen vooraleer we de eerste sneeuw te zien krijgen.

In Taplejung, waar de trekking naar Kanchenjunga basecamp begint, overnachten we in het zogezegd spiksplinternieuwe moderne hotel Annapurna. Schimmels hebben de muren overgenomen. Zijn ze daarom allemaal roos geverfd? De douches, die tegelijkertijd dienst doen als toilet, zijn verstopt waardoor hier en daar een plas water (in het beste geval) staat van 10cm diep. Aan de keukendeur hangt een bord dat uitdrukkelijk verbiedt deze te betreden... Ik vraag me af hoelang je het woord spiksplinternieuw mag gebruiken.

De volgende ochtend snoeren we onze rugzakken stevig aan. Igor en ik hebben er voor gekozen de trekking zonder drager te doen. We kunnen slapen bij lokale gezinnen en in theehuizen en hoeven dus geen tent en eten mee te zeulen.

De eerste dagen stappen verlopen moeizaam: mijn rugzak van ong 16kg is serieus wennen en de paden in de jungle zijn gewoonweg lastig. Het slibberige onstabiele pad loopt langs steile begroeide wanden, rotsige flanken en we moeten regelmatig een waterval of stevige bergrivier oversteken, al dan niet met brug. Het gebied zelf is ook heel onderhevig aan landslides waardoor er soms gewoonweg geen pad meer is.

’s Nachts kunnen we terecht bij de lokale bevolking en eten wat de pot schaft. Terwijl de mama voor ons aan het koken is, kruipt een vijfjarig schattig meisje met grote donkere deugnietenogen en 2 dotjes bovenop haar hoofd bij ons aan tafel. Ze is heel geconcentreerd bezig met het verzamelen van al haar erwtjes en andere groene dingen op haar lepel. Ze checkt nog eens of haar mama uit het zicht is en dan katapulteert ze de groene gezonde bolletjes heel behendig uit het raam waar ze al gauw verdwijnen in de snavel van een vrij rondlopende kip. De perfect crime. Dit heeft ze duidelijk nog gedaan...

In de dorpjes wordt nog volop op hout gekookt en in sommige huizen kunnen we het niet uithouden van de rook. De meeste rook verlaat de huizen gewoonweg langs de vele kieren in en rond het dak. In het begin dacht ik dat de huisjes in brand stonden. In wat wij weken later nog de smoorhut noemen, loopt Igor een zware smerige hoest op en pijnlijk ontstoken sinussen.

Na 5 lastige dagen jungle bereiken we het grotere dorpje Ghunsa, gelegen op 3.410m. Hier houden we een welverdiende rust- en acclimatisatiedag. Op de heuvels rondom ons valt ‘s nachts sneeuw. Het kriebelt, de nieuwsgierigheid brandt; we zijn op weg naar gletsjers, besneeuwde toppen, een achtduizender... De extra dag in Ghunsa gebruiken we om onze kleren te wassen, een warme douche te nemen en wat kaartjes richting Belgie te sturen. Ik ben heel benieuwd of ze vertrokken geraken vanuit deze extreem afgelegen plek. De lodge waar we 2 nachten verblijven is ideaal om wat bij te slapen en lekker te eten. De uitbater doet er alles aan om z’n gasten te verwennen. Er wordt huisgemaakt brood en ander gebak verkocht dat niet zou misstaan in een Franse bakkerij. De melk komt recht van de koe en de hamburgers en frietjes zijn overheerlijk. We slapen in 1 van de strandcabineachtige 2persoonskamers die met acht vlak naast elkaar op een rij zijn gebouwd. Ze zijn gemaakt uit hout en geverfd in snoepachtige kleuren. Buiten staan kleine picknicktafels met kleurrijke parasols en ligstoelen. Als de wind niet zo ijzig koud was, had ik er zeker gebruik van gemaakt. Omdat Ghunsa een knooppunt is op de trekking, duiken hier plots heel wat meer trekkers op. In de veel te warm gestookte dinnerroom geraken we aan de praat met een Duitser, 2 Japanners en 2 erg vriendelijke Britten, Scott en Jamie.

Door Igors zware verkoudheid schat ik onze kans niet erg hoog meer in om het basiskamp te bereiken. Maar we klimmen verder omhoog, dag per dag, stap per stap, adem per adem. Vanaf nu slapen we elke nacht in een lodge, speciaal gebouwd en uitgebaat voor trekkers. Boven de 4.000m woont hier niemand meer permanent. Hier worden geen groentjes meer gekweekt. De ondergrond is schraal, de lucht ijl en ijskoud, het ademen snakkend, maar de uitzichten spectaculair.

De eerste opmerkelijke berg die we te zien krijgen is Kumbukharna, met een noordwand zo steil dat er amper sneeuw op kan blijven liggen. Doordat de berg tot nu toe nog niet succesvol is beklommen heeft hij een heilige status gekregen. In zijn markante top wordt een slapende god gezien; 2 brede schouders en een hangend hoofd. Wanneer iemand nog maar overweegt om een poging te wagen naar de top wordt Kumbukharna boos wakker en vallen er doden.

Wanneer we in Lhonak aankomen hangt er dichte mist. We weten dat we hier tussen de bergen zitten, maar daar valt niets van te merken. In de verte hoor ik het geluid van een naderende helikopter. Deze komt 2 trekkers oppikken die al 2 dagen aan het wachten zijn op dringende hulp wegens hoogteziekte. Ook ik ga al enkele avonden slapen met lichte hoofdpijn en het eten smaakt me wat minder. Igors luchtwegen zijn nog steeds niet beter, maar verslechteren ook niet meer. Nog 1 etappe omhoog en dan zouden we het basiskamp moeten bereiken.

In de nacht is de hemel opgeklaard, duizenden, miljoenen sterren. Erg vroeg in de ochtend, verlicht door de volle maan, vertrekken we met onze zware rugzak. We hopen Kanchenjunga te bereiken vooraleer er weer wolken beginnen vormen en het uitzicht verpesten. Als we ons goed genoeg voelen, blijven we er slapen en geven we ons extra kansen om te genieten van een wolkeloos uitzicht, kunnen we er een zonsondergang en -opgang meemaken. Slapen op 5.100m hoogte, dat is hoger dan op de top van onze Mont Blanc, de hoogste berg van west-Europa.

De routebeschrijving en onze kaart belooft een gestage klim van net geen 400 hoogtemeters langs een reusachtige gletsjer. De praktijk is helemaal anders. De tamelijk vlakke flanken van de ijsrivier zijn helemaal ingekalfd en onstabiel. Lang leve de klimaatopwarming?! Heel recent werd een nieuw pad gevormd dat veel hoger in de steile berghellingen loopt. Telkens een bergrivier het pad kruist, moeten we helemaal afdalen om te kunnen oversteken. Bruggen zijn hier niet, het is springen van rotsblok naar rotsblok om droog over te geraken. Ik heb een deja-vu van in de uitputtende jungle. De voortdurende hoogteverschillen maken de tocht extreem zwaar. Ik hoop echt dat we geen extreme last van de hoogte krijgen zodat we in het basiskamp kunnen blijven slapen. Ik weet niet of ik terug in Lhonak zou kunnen geraken.

Bij de vijfde klim steil omhoog zie ik het pad voor ons in de verte weer vrij rechtlijnig achter een volgende heuvel duiken. Daar gaan we weer tot bij de gletsjer moeten afdalen, mompel ik gefrustreerd tegen mezelf. En het pad gaat daar inderdaad weer wat naar beneden, maar deze keer niet naar een diep ingesleten bergrivier, niet de diepte in. Ik zie een blauw dakje, een theehuisje, 4 tenten, het basiskamp!

In de zon en uit de wind genieten we van ons welverdiende uitzicht, nippend aan een citroenthee met veel suiker. We hebben het hoogtepunt van de trekking gehaald. Na wat rusten voelen we ons beter. We leggen onze spullen in een slaapplaats en besluiten nog wat hoger te klimmen om een goed uitzicht te hebben op de centrale top van Kanchenjunga. Igor gaat op zoek naar de ideale plek om tijdens het gouden uurtje zijn statief op te stellen. De namiddag en avond blijft wolkeloos. De sneeuwbergen tekenen prachtig af tegen de zwarte nacht.

De volgende ochtend beginnen we aan de afdaling: in 2 dagen hopen we terug aan te komen in Ghunsa. Van daar nemen we dan een ander pad, over 3 hoge passen zodat we nog een uitstap kunnen maken naar Oktang. Samen met 2 vriendelijke Britten bereiken we dit uitzicht over een bevroren vallei met Kumbukharna en andere hoge bergen. Ze halen een fles Schotse whisky boven die ze graag met ons delen. We weten dat dit de laatste dag is in het hooggebergte.

De volgende dagen is het afdalen naar de jungle. Eerst moeten we nog passeren langs een enorme landslide. De helft van de heuvel die we over moeten is een paar jaar geleden de vallei ingestort en heeft een ware ravage achter gelaten. Zo hier en daar zie je breuklijnen lopen van stukken die ook klaar hangen om naar beneden te denderen. Mits wat concentratie en voorzichtigheid geraken we er veilig door. Het worden heel zware dagen voor de knieën. Het pad loopt extreem steil naar beneden en er lijkt maar geen einde aan te komen. We komen ook te weten dat we de laatste dag 3 uur extra zullen moeten doorlopen omdat de jeep niet in het afgesproken dorp geraakt, wegens een landslide.

Ik ben enorm blij wanneer ik uiteindelijk het geluid van een motor hoor. We zien vooral kleurrijk versierde tractors op en neer rijden. Ze laden goederen uit en nemen mensen mee naar beneden. Van onze jeep is nog niets te bespeuren. We krijgen een curry van lokale kip te eten, die we nog hebben zien slachten en plukken. Opluchtig wanneer onze jeep eindelijk aankomt. 3 andere trekkers zitten al sinds gisterenavond op die van hen te wachten…. Onze rugzakken worden op het dak gegooid en dan volgt een lange hobbelige rit naar Bhadrapur.