Reisverhaal «Wat is een great walk?»

Himalaya en verder | Nieuw Zeeland | 1 Reacties 21 Februari 2020 - Laatste Aanpassing 21 Februari 2020

Tot nu toe is Nieuw Zeeland al een hele uitdaging geweest, en niet enkel lichamelijk. Toen we hier begin februari aankwamen heerste er noodweer, overvloedige regenval. We hebben al overnacht in een sportcomplex dat ingericht werd als noodopvangcentrum. Helemaal in het zuiden tijdens ons bezoek aan de Catlins hebben we kamperend vastgezeten tussen overstroomde wegen. De beroemde Milford Highway is deels weggespoeld waardoor je niet meer geraakt in Milford Sound, het zogezegde hoogtepunt van het spectaculaire fjordland. Het was pakken zoals het kwam, opgelucht zijn dat we zelf niet zijn weggespoeld, dankbaar zijn voor de vriendelijke hulpverlening. De watervallen op de Catlins waren trouwens op hun grootst, enorm indrukwekkend en de toeristische drukte viel enorm mee, aangezien het gebied totaal afgesloten was.
Een paar zwaardere trekkings, waar we erg naar hadden uit gekeken, kunnen we niet doen wegens lawines, vernielde hutten en landslides. Dit heeft ons dan weer wel naar onbekendere, maar niet minder interessante gebieden gebracht.

In mooi weer starten we aan de Kepler, het is zelfs iets te heet. Het is een vierdaagse trekking, die wij op 3 dagen moeten afronden omdat we kamperen. In de meerdaagse wandeling zijn 3 hutten, die bijna een jaar op voorhand moeten gereserveerd worden en maar 2 bivakplaatsen voorzien. De eerste dag is het pad heel eenvoudig, om niet te zeggen te goed onderhouden, een beetje saai, niet uitdagend. Achteraf komen we te weten dat het net deze eenvoudige condities zijn die een trekking een great walk maken. We stappen door mooi bos met varens, struiken, naald- en palmbomen. Het is dankzij de overvloedige regen dat Nieuw Zeeland zo prachtig weelderig groen is. We ontdekken hier de interessante boomvaren die wel 20m hoog kan worden. De eerste avond zetten we onze tent neer op moerassige heidegrond met zicht op steile rotswanden. De vervelend bijtende zandvliegen en stelende kea’s moeten we er bijnemen. De donkere wolkenloze hemel vult zich snel met miljoenen sterren.
De tweede dag wordt zwaar. We moeten 26km afleggen naar de volgende bivakzone en 1.600 hoogtemeters overwinnen. De gestage klim brengt ons snel boven de boomgrens. We krijgen sneeuwbergen, azuurblauwe meren en in de verte fjorden te zien. De extra klim naar de rotsige top van Mount Luxmore is zeker de moeite waard. ’s Avonds zetten we doodop onze tent op aan het meer van Te Anau. De laatste dag volgen we 3 uurtjes de vlakke oever van het meer door een dicht bos tot aan onze geparkeerde auto. De Kepler was zwaar door de slecht ingedeelde etappes, bracht mooie uitzichten, maar was vooral een great walk.

De meer bergachtige great walk Routeburn, waar ik zo naar had uitgekeken moeten we schrappen. Vernielde hutten en ingestorte paden maken dit gebied de rest van het seizoen ontoegankelijk. We moeten dus herplannen en zo belanden we in de Aspiring hut van waaruit we de wilde vallei van de rivier Matukituki ontdekken. De eerste dag stijgen we 1.370m naar de Pylon. De laatste honderden meters klauteren we via steile rotswanden tot aan het uitzichtpunt op 1.835m. ’s Middags eten we hier onze boterhammetjes op in de heerlijke zon met zicht op de Dart gletsjer, Mount Maori en Liverpool. Aan de overkant van de vallei valt ons een rode hut op, gelegen op een graat, vlak onder een ijsvlakte. Dit blijkt French Ridge Hut te zijn, ons volgend doel.
De volgende dag zitten we een storm uit in de Aspiring hut. Een uitloper van de cycloon, die een week geleden Australië teisterde, raast nu over het zuiden van Nieuw Zeeland. Vanuit de kook- en eetruimte zien we de watervallen, die de Matukituki voeden zwellen. Wandelpaden veranderen in kolkende bergstromen. Binnen is het droog en hangt een gemoedelijke sfeer. Ik gebruik deze extra tijd om te lezen, wat bij te slapen en met andere hutverblijvers te praten. Het blijken vooral Nieuw Zeelanders en Australiërs te zijn, die graag hun favoriete wandelingen met ons delen. Een van de gasten vertelt ons enthousiast dat hij tijdens het vorige noodweer geëvacueerd werd uit de Routeburn per helikopter. Hij en zijn 2 kinderen zaten in de hut die volledig vernield werd. ’s Avonds wanneer ik in mijn beddenbak kruip, wakkert de wind nog fel aan en is het nog steeds hevig aan het regenen.
’s Ochtends schijnt de zon en is het windstil. Nieuw Zeeland is een land met extreme landschappen en onlosmakelijk extreem weer. Met vol geladen rugzak trekken we verder noordwaarts, de rivier tegen de stroom in volgend. De Matukituki lijkt helemaal niet op de brave rivier die we zagen toen we de vallei binnen stapten. Ze kolkt, maar is gelukkig ook niet meer te vergelijken met het woeste water gisteren, toen ze uit haar oevers barstte. Het vlakke stuk door de Shovel Flat is drassig en we houden afstand van de onstabiele oever die de neiging heeft tot inkalven omdat de grond volledig verzadigd is. De watervallen die vanuit de omliggende steile hellingen naar beneden storten zijn ongelooflijk groot en ruw. Om de grote hoeveelheid gevallen water af te kunnen voeren, is er zelfs een ellenlange angelwaterfall ontstaan vanuit Cascade Saddle, vlak aan Pylon, het uitzichtpunt dat er eergisteren nog zo vredig bij lag. De meeste zijrivieren geraken we moeiteloos over, hoppend van steen naar steen. Vanaf Pearl Flat beginnen we aan het stevig stijgend pad naar de French Ridge hut. Een wegwijzer laat weten dat we 3 uur zullen nodig hebben om de komende 3 kilometers af te leggen. We klauteren door een dicht begroeid tropisch bos. Het is zo steil en slibberig dat we de wortels, stam en takken van de begroeiing gebruiken als voet- en handsteunen. Boven de boomgrens komen we op een open graat.  Zwoegend, maar genietend van het grootse berguitzicht bereiken we de hut. Het felrode gebouw, opgetrokken uit stevige golfplaten, ligt vlak onder de Bonar gletsjer, aan de voet van de Mount Avalanche en messcherpe Mount Aspiring. We installeren onze spullen in de slaapzaal, waar plek is voor 20 gasten. Daarna klimmen we nog hoger over ruwe rotsplaten, ooit uitgesleten door de gletsjers in koudere tijden. Een grote hoop stenen vertelt ons dat we het Quarterdeck bereikt hebben.  Het uitzicht op de machtige witte ijsmuur doet mijn hart sneller kloppen.  Deze tocht en plek zijn zo mooi, desolaat en uitdagend, dat ik het helemaal niet meer spijtig vind dat de Routeburn niet doorgaat. Voor ons is dit zelfs beter dan een great walk…