Reisverhaal «Adios Huaraz»

Zuid-Amerika | Peru | 1 Reacties 12 Juli 2011 - Laatste Aanpassing 10 September 2011

Igor zit voor de zoveelste keer met zijn lange benen gekneld in een veel te kleine zitplaats.  Hij moet de acht uur durende busreis met wat extra ongemak ondergaan.  De weg slingert zich over heuvels en passeert zo nu en dan een bergdorp.  De schittering van de Cordillera Blanca wordt gedempt door een grijs wolkendek.  We laten Huaraz achter in mineur: met slecht weer en de teleurstelling een beklimming niet te hebben kunnen doen.  De Chopicalqui heeft Igor sinds we van plan zijn hier te klimmen al bezig gehouden.  Deze beklimming zou ons voor de eerste keer boven de 6.000m gebracht hebben en heeft bovendien een prachige top.  We hebben haar vanaf de Pisco volop kunnen bewonderen.
Niet enkel het weinig standvastige weer heeft ons van de klim weerhouden, jammer genoeg is de beklimming sinds een paar jaar een pak technischer geworden.  De 10m hoge sneeuwwand, beschreven in ons klimboek (Editie 2009!) is nu 60m hoog en kan niet meer afgeklommen worden, maar moet naar beneden gerappeld worden.  Ons meegebracht materiaal is helaas niet geschikt voor zulke omstandigheden.  Even hebben we nog getwijfeld om stijgijzers, ijspickels, schoenen, touwen van 60m, zekeringsapparaten en dergelijke te gaan huren, maar dit zou niet in ons budget passen.  We besluiten de Chopicalqui dan maar aan ons voorbij te laten gaan.
Bergbeklimmen wordt steeds moeilijker door de snelle achteruitgang van de gletsjers.  Een wetenschapper die we ontmoet hebben aan het basiskamp van de Pisco vertelde ons dat dit proces in Peru de laatste 3 jaar razendsnel gaat door de nabijheid van het Amazonegebied.  Stilaan worden de witte toppen van de Andes echt onbereikbaar voor amateur-klimmertjes zoals wij.  Ook de hellingen van de Pisco waren heel anders dan omschreven in ons boek.  De Pisco is geen ordinaire wandelberg meer zoals hij wel eens onrespectvol wordt genoemd.
Uiteindelijk is het voor ons alleen maar een berg minder die we hebben kunnen "doen", een ervaring minder.  Voor de lokale bevolking zullen de gevolgen binnen amper een paar decennia veel dramatischer zijn.  Een gletsjer fungeert als een gigantische natuurlijke watervoorraad.  In het droge warme seizoen geeft hij smeltwater af en het is de bedoeling dat deze reserve min of meer terug aangevuld wordt in het koude nattere seizoen.  Toch fascinerend hoe inventief, maar o zo logisch de natuur zorgt voor haar eigen evenwicht.  Maar de opwarming is een feit en de balans is zoek.  De ijskappen zijn aan het leegsmelten; rivieren en meren zullen opdrogen en er dreigt een groot watertekort.
Bij die gedachte is het voor mij wat moeilijker de toerist uit te hangen.  Ik besef maar al te goed dat ik voor het genieten van dit natuurschoon het vliegtuig ben opgestapt en mijn steentje tot het broeikaseffect weer wat heb bijgedragen.  Dan probeer ik me goed te praten door me eraan te herinneren dat we hier nog redelijk natuurvriendelijk rondreizen door zo veel mogelijk het openbaar vervoer te nemen bijvoorbeeld.  Maar hoe je het ook draait of keert, reizen is niet ecologisch.  De ironie is dat ik er steeds meer door van de wereld ben gaan houden.