Reisverhaal «Lui Lekker Laos (Joeri)»

Southeast-Asia | Laos | 0 Reacties 25 Juni 2015 - Laatste Aanpassing 25 Juni 2015

Door de associatie met ziekte heb ik weinig spijt dat we Cambodja verlaten hebben zonder er echt in doorgedrongen te zijn. Vietnam ga ik wegens de drukte en de militaristische, handelsdriftige mentaliteit zeker niet missen (behalve Sapa misschien). Maar dat we Laos zo snel moesten verlaten, daarvan krijg ik nu al hartzeer. Toegegeven, het eten en het vervoer is er (voor toeristen althans) schandalig duur in vergelijking met de buurlanden en in verhouding tot de geleverde kwaliteit. Laos wordt ook graag een van de armste landen ter wereld genoemd, maar je vindt er nog iets dat in de regio steeds schaarser wordt: Laos is rijk aan natuur, aan tijd en aan het besef dat geld eerder een vloek dan een zegen is. Deze drie voorwaarden voor een gelukkig leven worden fel bedreigd door de wereldwijd gepromote ‘american way of life’. Ook de Chinezen doen nu mee aan de globale economische wedloop, wat er in Laos onder meer voor zorgt dat ze in sneltempo bossen kappen, wegen aanleggen en dammen bouwen. Veel Laotianen zijn blij met die ‘hulp’, maar ze beseffen blijkbaar niet dat het Peking vooral gaat om het voeden van haar energieverslindende economische machine. Daarbij dreigen allerlei traditionele levenswijzen verloren te gaan, om nog te zwijgen van de waardevolle fauna en flora.

Grote broer Thailand heeft op dat vlak bijvoorbeeld niet veel meer te bieden. De weinige primaire bossen die er overblijven zijn al lang ontdaan van alle wildheid en onvoorspelbaarheid. In het beste geval kun je nog een paar grotere vogels en een zwijntje spotten. Uit pure armoede bestaan jungle treks er voor drie vierde uit zaken die niets met de jungle te maken hebben, zoals thee proeven en ritjes maken op een gedrogeerde olifant. Dat laatste heb ik zelfs in België al gedaan (toen dat nog mocht)! Merkwaardig genoeg vind je in Thaise steden wel meer vogels dan in Laotiaanse dorpen. In Laos wordt er ter aanvulling van het karige dieet van kleefrijst immers geknald op alles wat beweegt. Dorpelingen zijn letterlijk blij met een dode mus. We hebben het genoeg gezien en gehoord, met hun smalle musketgeweertjes. Maar dat er nog geschoten kan worden, zegt wel iets over het aanwezige leven. In Thailand wordt er simpelweg minder gejaagd omdat er niets meer overblijft.

In de Laotiaanse jungle hadden we dus heel wat meer kunnen beleven dan in Thailand. De geleide trektochten bijvoorbeeld bezoeken er maximaal één keer per week dezelfde werkelijk afgelegen junglenederzettingen en ook in zelfstandig bereikbare laaglanddorpen kan het zijn dat je de eerste toerist in maanden bent. Er wordt dan een slaapplaats voor je gezocht en een gewillige dorpeling schotelt je eten voor, als je geluk hebt aan de lokale prijs (1000 kip = 12 eurocent), als je pech hebt aan de Amerikaanse (25 000 kip of meer, afhankelijk van het gangstergehalte van de dorpelingen in kwestie). Zelfs toeristenfavorieten als Muang Noi vallen enkel met een smalle boot (eerder een gemotoriseerde kano) te bereiken. Je huurt er voor zes dollar een bungalow langs de rivier met balkon, hangmat en zicht op een adembenemend decor. Sommige toeristen komen die hangmat een week niet uit, anderen verkennen te voet de omliggende dorpen. Ze doen dat met haast, want de Chinezen vreten zich ook hier een weg naartoe. De neokolonialen uit het noorden werken bovendien aan een hogesnelheidslijn tussen Kunming en Vientiane, met tussenstops in stadjes als het populaire Luang Prabang. Eens die af is zullen de toeristen en zakenlui met miljoenen toestromen. Laos kan dan voorgoed bijgeschreven worden op de lange lijst van verloren paradijzen.

In dat besef is het dubbel jammer dat we slechts een week konden blijven, maar misschien krijgen we ooit nog de kans om terug te keren en net als een groepje jongelui in Muang Khua een vlot van bamboe te bouwen, daarbij bijna drie vingers te verliezen en alsnog de Nam Ou af te varen. Of om een Frans koppel te vinden dat wel bereid is om Engels te spreken en onvergetelijke nachten mee te beleven. Om na een avond met een Zweed in een homobar in Luang Prabang meteen ook maar zijn vers gescoorde hasj te roken en het donkere rivierpaadje naar Utopia te nemen, ons bang afvragend of we die club zouden kunnen bereiken zonder onze lichamelijke integriteit prijs te geven. Om die fietstocht naar de prachtige Kuang Si waterval over te doen, maar nu vroeger op de dag en mét versnellingen, om de levensader bij aankomst te beklimmen en naar beneden te duiken als in een wildwaterbaan. Om de Mekong opnieuw af te varen in twee of meer dagen maar dan met mensen die meer te vertellen hebben dan ‘I love I’ en dus niet uit de VS komen. Om ten slotte de wilde jungles van Luang Namtha of Phongsali blootsvoets te verkennen en er te leven van de vogeljacht, de bessenpluk en wat verdwaalde dorpelingen al dan niet mogen bieden.

Lui Lekker Laos, tot volgend jaar?