Reisverhaal «Crazy Krabi (Joeri)»

Southeast-Asia | Thailand | 3 Reacties 03 Februari 2015 - Laatste Aanpassing 04 Februari 2015

In de 21^e eeuw bestaan er twee soorten mensen: zij die door hun daden de leefbaarheid op deze planeet vergroten en zij die met elke stap die ze zetten de Apocalyps naderbij brengen. De man bij wie we nu via vrijwilligersorganisatie WWOOF logeren behoort ongetwijfeld tot de eerste categorie. Tee gaf vier jaar geleden zijn job als professionele nerd in een of ander IT-bedrijf op om helemaal opnieuw te beginnen als boer. Niet gehinderd door enige voorkennis vormt hij een palmolieplantage om tot een op autarkie gerichte landbouwgemeenschap. Daarbij steunt hij naast een onvoorstelbaar optimisme ook op vrijwilligers zoals wij. Alleen al daarvoor moet je hem gek verklaren, want een groot arbeider is er ondanks Marx en Peter Mertens aan ons niet verloren gegaan. Toch vertrouwt Tee ons zonder veel supervisie opdrachten toe als het maken van een droogloods of een irrigatiesysteem. In principe heb je bij elk project inspraak en is er ruimte om eigen ideeën uit te werken. Daardoor krijg je zin om zelfs tijdens de middaghitte te blijven doorwerken, ook al wordt dat niet gevraagd. Ten slotte motiveert ook de gedachte dat je iets goed doet sterk.

Geen wonder dat sommige wwoofers hier nooit meer weg willen. David kwam oorspronkelijk voor een maand en verblijft hier nu al langer dan een jaar. Als Duitser tracht hij niet zonder succes het Nietzscheaanse ideaal van de übermensch te verwezenlijken. Steevast blootsvoets en met enkel een lendendoek om jongleert hij tot op grote hoogte met elektrische zagen, voorhamers, hakbijlen en machetes. Zijn bad is een plons in de vijver en artificieel licht, scheermessen alsmede smartphones mijdt hij. Enkel de lokroep van Facebook blijkt voorlopig te sterk, maar zoals hij zelf aangeeft mogen zaken uit de consumentenmaatschappij in afwachting van haar totale ondergang nog wel gebruikt worden – althans om de onafhankelijkheidsdroom dichterbij te brengen. Naast het klimaat, dat heel het jaar door voor vruchten kan zorgen, leent Thailand zich volgens hem trouwens beter tot het vervolmaken van jezelf dan pakweg Duitsland omdat je er minder gebonden bent aan verknechtende regels. Als je hier een huis wilt bouwen, dan doe je dat gewoon, maakt niet uit in welke vorm of met welk materiaal.

Zo is David vorige maand met hulp van zijn onlangs overgevlogen broer achter het aarden huis van Tees familie aan zijn zelf vormgegeven duplex steltwoning beginnen bouwen. Ze hopen over een maand klaar te zijn. Qua snelheid is dat nog niets in vergelijking met de professionals die Tee vorige week uitzonderlijk inhuurde. In drie dagen zetten zij met drie man de ruwbouw van een huis plus dak, inclusief siësta’s en vijf à zes flessen rijstvodka per dag. Totale kostprijs: 400 euro. Een groot bedrag voor Thailand en zeker voor Tee, die slechts rond de 250 euro per maand verdient via Google advertising en met de verkoop van zaden via de post. Toch lijkt hij al lachend door het leven te gaan, van elk moment te genieten en zich niets aan te trekken van geldgebrek of tegenspoed. ‘Fun’ is een belangrijk deel van de Thaise mentaliteit en hij zegt dat hij nu veel meer plezier maakt dan vroeger. Hoe kan het ook anders als je op je eigen stuk grond van toch bijna 1 ha als in een grote speeltuin je ideeën kan uitleven en altijd een beroep kunt doen op bereidwillige buren in de ruime zin van het woord (de twintig kilometer lange straat waaraan zijn huis in het midden ligt), waaronder ook enkele ingeweken Europeanen. In dit landelijke milieu wordt niet over geld gepraat als het hoogste goed, maar wel over fruit, met de doerian als equivalent van het briefje van 500 euro. De Fransman ‘Birdy’ heeft 1 kilometer verderop doerianbomen staan van wel honderd jaar oud en daarmee is zijn pensioen verzekerd. Vanaf het begin van het seizoen in juni staat de hele regio bij hem in de rij om hebben en houden te ruilen tegen een exemplaar van zijn ‘king of fruits’. Ook Tee laat zich niet onbetuigd door onder meer 45 soorten bananen te verbouwen. Dat zijn er dus 44 meer dan die ene soort (de Cavendish) die ik al tien jaar bij het ontbijt moet eten en de smaak overtreft alles wat we in het Westen kennen. Daarnaast gaat ook de thuis gestookte ananaswijn hier vlot naar binnen, of beter ging, want na een keer te veel kun je het bocht niet meer ruiken of zien.

Om beter te begrijpen waarom mensen als Tee hier zo vriendelijk en open zijn, vertel ik tussendoor graag een parabel. Elk huishouden heeft hier wel enkele honden. Als je over straat loopt, komen ze steevast even gedag zeggen. Maar ondanks het blaffen blijven ze erg bedaard en verlaten ze ondanks hun absolute vrijheid zelden het erf, en al zeker niet om wantrouwige vreemdelingen zoals wij achterna te zitten. Dit in schril contrast tot de Belgische honden, die angstig en gefrustreerd achter hun hek of zelfs in een kooi wachten om elke indringer of onbekende te verscheuren. De parallel met de mensen is gauw getrokken.

Ook het boeddhisme moet een invloed hebben op Tees in het Westen helaas niet erg gangbare mentaliteit. Daarnaast wordt hij, zoals we op zijn website numthang.org lezen, beïnvloed door het kapitalisme, marxisme, anarchisme en libertinisme. Als punt van kritiek kunnen we zeggen dat hij mogelijk ‘seksisme’ vergeet, want Tees vrouw Toon moet voortdurend met de maaltijden (voor momenteel tien monden) en de thuis geschoolde kinderen in de weer zijn. Ook daarbuiten stelt deze 36-jarige Thaise, die zoals in deze contreien niet ongebruikelijk is evengoed voor een 16-jarige kan doorgaan, zich overigens erg teruggetrokken op. In feite laat ze enkel van zich horen als er over vis gesproken wordt. Die zwemt hier in de vijver annex watervoorraad annex zwembad en wordt dus zelf gevangen. Ook kip of eend eten kan, maar enkel als je het dier eigenhandig doodt. Verder wordt er vegetarisch gegeten en gedronken volgens wat de tuin en de hemel voorziet. Zoals het hoort dus, hoewel de zelfvoorziening voorlopig niet zo ver reikt dat ze tweewekelijkse bezoeken aam de markt of Tesco uitsluit...

Toch moeten de pogingen van Toon en Tee om duurzamer en toekomstgericht te leven absoluut geloofd worden. Het beste bewijs daarvoor zijn hun van levensvreugde stralende dochtertjes, die met twee en zes jaar al beter Engels spreken dan menige Vlaamse puber en die qua schattigheid zo hoog scoren dat ik vrees het verkeerde erfelijke materiaal te bezitten om Nio gelukkig te maken.

Als dat maar goed afloopt …