Reisverhaal «Proloog Joeri»
Southeast-Asia
|
Thailand
|
0 Reacties
11 Januari 2015
-
Laatste Aanpassing 19 Januari 2015
Waarom ga ik in hemelsnaam op reis? Ik weet al hoe het voelt om te vliegen. Ik at al in verscheidene Thaise restaurants en mijn kokoscurry is bij momenten hemels. Ik voelde de vochtigheid van de tropen op mijn huid in menige sauna en onlangs nog in Planckendael, waar ik in de Aziatische serre de exotische vogels bijna kon strelen. Thaise cursisten geven presentaties over hun cultuur in mijn les. En gebeden richten tot de Boeddha of een andere goeroe, kan overal ter wereld.
Daarnaast vergroot het Thais consulaat mijn goesting om op reis te gaan niet. Op de website staat dat pasfoto’s, vliegticket, aanvraagformulier en geld volstaan. Dat laatste contant, alsof ik mijn geld kom witwassen in een louche goktent, want bankcontact hebben ze niet. Het consulaat is dan ook gevestigd in een garage en bestaat uit niet meer dan een kale kamer met twee bureau’s, waarvan één steevast leeg. De consul zelf valt om de schijn op te houden enkel telefonisch te bereiken, maar het feit dat hij altijd onmiddellijk opneemt, verraadt de ongetwijfeld onmenselijke werkdruk waaronder hij kreunt. Hetzelfde lot moet de assistent beschoren zijn, want ze sakkert bij elke vraag die ik stel. Waarom ik nu plots een overzicht van mijn spaargeld moet geven? En een loonfiche? En een begeleidende brief? Ze gooit haar handen in de lucht en zegt dat ik maar met de consul moet bellen. Die steekt een betoog af over de ‘tienduizenden’ westerlingen die momenteel Thailand onveilig maken door van deur tot deur te bedelen en uit vuilnisbakken te eten. Ik voel me betrapt. Deze man heeft het ware doel van onze reis ontdekt. Vier jaar heb ik gewerkt en het eten uit mijn mond gespaard om genoeg geld te hebben om uit te delen aan de arme Aziaten, en nu blijkt dat mijn weldoenerij niet op prijs zal worden gesteld. Mijn geld maar bijhouden dan. Of meteen thuis blijven.
Het kwam uiteindelijk allemaal in orde en hier staan we op de luchthaven. Bij het afscheid voel ik me niet emotioneel, tranen bewaar ik voor ’s nachts. Gisteren vroeg ik me nog vertwijfeld af welk idee aan deze reis ten grondslag had gelegen. Vertrekken uit mijn geregeld leven leek in het huidige klimaat een potsierlijke blijk van zelfoverschatting of minstens een overromantische vlucht uit een grimmiger wordende maar uitdagende werkelijkheid naar een paradijselijk maar leeg nirwana. Vandaag bleef ik koel en sterk terwijl uitgerekend Nio begon te twijfelen. Bij het opstijgen en tijdens het vliegen moest ik meermaals haar hand vasthouden en fluisteren dat het allemaal wel goedkomt. Dat was niet gelogen. Hoewel ik nog niets over zuidoost Azië heb gelezen, voel ik me althans over de komende dagen vrij zeker. Tijdens de eerste vlucht heb ik met mijn jonge Franstalige handbagageloze vodkadrinkende Arabier in trainingspak niet gepraat, en ik vraag me af hoe ik me straks tussen de vlotte twintigers staande zal houden, maar ook het sociale aspect zal mettertijd en met voldoende slaap wel komen. Kortom, hoewel ik me vanmorgen niet klaar voelde en het uitvaartcomité al grote ogen trok toen het op de luchthaven merkte wat ik allemaal niet bij me had, zie ik het vandaag volledig zitten!
Fotoalbums van locatie «Southeast Asia»