Reisverhaal «Chilean Way»

The last roadtrip to Santiago | Chili | 1 Reacties 05 September 2013 - Laatste Aanpassing 05 September 2013

Chile moet wel het best georganiseerde land zijn in Zuid-Amerika. Na onze omzwervingen zijn er daarvoor verschillende opvallende indicatoren. Santiago heeft het enige deftig uitgebouwde metrosysteem van het continent. Het onophoudend toeteren van benzineverkeer is aan banden gelegd en gebeurt op Belgische wijze, enkel om een ongeval te vermijden. Zelfs niet bij een zwoel heupwiegend vrouwelijk treffen. Ook afvalscheiding begint zijn ingang te vinden en voortrekkers tonen op nationale televisie hoe je van wegwerpplastiekflessen een duurzame plaza-tafel kunt maken die zelfs de hardste dobbelstenen-op-tafel-klappen kan verdragen tijdens het ‘cacho’-spel. Of neem de lange wachtrijen waar de Argentijnen zo in uitblinken, alsof ze in een communistisch totalitair regime leven. Het Peruviaanse concept van een wachtrij noemen wij dan weer eerder een chaotische worstelende massa. In Chile neem je gewoon een nummertje bij apotheek, vleesafdeling en kun je ondertussen tenminste nog andere nuttige dingen doen. Of ze doen de financiën gewoon via internet in plaats van bij de buurtkiosk. En toch, je kunt proberen een systeem in het latino te brengen, maar je houdt het latino niet uit het systeem. Zelfs niet in het nu koude winterachtige Chile. Het is een eeuwig kat-en muisspel tussen burgers en autoriteiten om flierefluiters en kust-mijn-kloten gasten in het gareel te houden. Claudio rijdt hier bijvoorbeeld al twee jaar zonder rijbewijs rond. Het moest worden vernieuwd maar door een ongeval werd zijn linkeroog beschadigd. Resultaat: bijna blind daar en geen mogelijkheid om een verlenging van rijbewijs te krijgen. Hierdoor heeft hij een wel erg bijzondere rijstijl ontwikkeld. Nooit rijdt hij rechts op de baan omdat daar eventuele politiecontroles post houden en door links te rijden kun je steeds gebaren dat je ze niet ziet. Chilean way!

Een ander opvallend Chileens gebruik is weinig benzine tanken. Wij zijn in België gewoon om steeds vol te tanken, want dan moet je niet iedere twee stappen bijtanken. Maar elke Chileen is master geworden in tot op de meter weten welke afstand ze uit één liter brandstof halen. Ze kijken mañana wel of er geld is voor nog een paar kilometers. Omdat niet iedereen even feilloos de afstand inschat gebeurde het wel dat auto’s zonder benzine de weg versperden. Tegenwoordig kun je beter oppassen want de overheid geeft hier boetes voor het stilvallen op de openbare weg. Chilean way!

De bussen in Santiago werken allemaal met een elektronische buspas die je kunt opladen. Wij stonden in het noorden van Santiago in een buitenbuurt zonder buspas om terug in het zuiden te raken. Een taxi zou ons een klein fortuin kosten en collectivos of gedeelde taxi’s waren nergens te bespeuren. We vragen info aan een rijkswachter en hij zegt dat hij wel even met de buschauffeur praat zodat we meekunnen. De busdeuren zwaaien open en slokken de wachtende meute op waarna onze groene vriend wat bekokstoofd met de chauffeur en de twee controleurs. Hij wenkt ons om op te stappen. Terwijl de deuren sluiten vraagt één van de controleurs aan mij of ze mijn portefeuille hebben gestolen. Mijn frank valt nog niet direct en ik verstop mij achter taalonhandigheid en kijk vragend voor meer uitleg. “Hebben ze al uw documenten gestolen?” Vraagt hij aan mij. “Euh ja, alles kwijt” zeg ik, terwijl ik weet dat ik een verschrikkelijk slechte leugenaar ben. Corrupte flik in a good way: Chilean way!

Met de auto verlaten we Argentinië en steken we onze laatste grens over. Dit zou eindelijk de gemakkelijkste moeten zijn. De auto terug naar zijn heimat. Forget it. Blijkbaar keren we terug in Chile buiten toegestane tijd. Elke Chileense auto mag maximaal zes maand buiten het land verblijven. De boete voor onze twee weken over tijd zou kunnen oplopen in de honderden euro’s. “Que???? Dat gaan wij zeker niet betalen meneer de vriendelijke douaneman. Wij zijn binnen twee weken weg. Tegen dat die papiermolen op gang is gekomen zitten wij al terug in een Belgische routine om u tegen te zeggen :p. De auto dumpen we ergens zodat dit niet naar boven komt tijdens de verkooppapiermolen en klaar is kees.” Hij geeft ons echter het adres van de chef van de douane die 100 kilometer verder zit om een verlaging van tarief te vragen wat we zeker wel kunnen krijgen als we de bereidheid tot betalen tonen. We komen daar toe en als we direct bij de bank betalen, is ons portefeuille maar een tientje platter in plaats van enkele honderdjes. Dat betalen we graag, want de auto kunnen we zo ook makkelijk verkopen voor vast meer dan een tientje. (Voor de nieuwsgierigen, de hamer tikte bij de auto af op een goeie 2400 euro.) De kortingen voor zij die onmiddellijk willen betalen zijn in Chile niet afhankelijk van het humeur van de flik voor u of welke voetbalploeg gisteren won. Het is geïnstitutionaliseerd en vastgelegd. Door een overdreven bureaucratisering en regeltjesneukerij hoopt de Chileense overheid het ‘mañana je m’en fou’ uit de Chileen te krijgen. Een bijwerking is dat er een overdreven nood ontstaat aan tien stempels, zeven handtekeningen en drie watermerken op elk officieel document van verschillende diensten die elkaar controleren. Die kalvarietocht doorheen de Chileense overheidsdiensten wordt door de Chilenen ‘el paseo Chileno’ genoemd. Maar er zit business in de paseo Chileno. Documenten, stempels en handtekeningen zijn er immers om te worden nagemaakt. Snel een autokeuringsattestje nodig? Claudio weet het wel te vinden. Chilean way.

Grappig (of beangstigend?)

Lang leve de republiek! Het Chileense nationalisme viert weer hoogtij tijdens de vaderlandfeesten die er zitten aan te komen. Het gaat zo ver dat je hier een boete kunt krijgen als je de Chileense vlag niet uithangt! Claudio ruikt daar zeker elk jaar zaakjes!