Reisverhaal «Sucre»

De wereldreis | Bolivië | 0 Reacties 30 Juni 2016 - Laatste Aanpassing 18 Juli 2016

Bolivia is vernoemd naar de belangrijkste generaal in de Latijns-Amerikaanse geschiedenis (Bolivar) en haar grondwettelijke hoofdstad naar zijn meest dierbare rechterhand: generaal Sucre. De stad heeft doorheen de geschiedenis vaak een cruciale rol gespeeld. We besloten om er vanuit La Paz naar toe te vliegen, want de busrit duurde veel te lang naar onze zin en zou weer zeer vermoeiend zijn. Sucre is gekend als de witte stad, en ze doet deze naam eer aan. Ook hebben de politieke bestuurders er alles aan gedaan om het historische karakter van de stad te bewaken en bouwprojecten er aan aan te passen. We hebben over het algemeen genoten van ons 3-daags verblijf.

Sucre kent vele bezienswaardigheden, maar de belangrijkste blijft het ‘huis van de vrijheid’. Het gebouw deed in haar eerste levensjaren dienst als Jezuïetenklooster. Erna kocht de universiteit het gebouw over en mochten doktoraatstudenten er in de kapel hun onderzoek verdedigen voor een voltallig publiek. Na de revolutie en onafhankelijkheid van Spaanse juk vonden er ten slotte de eerste zetels van het congres plaats. Tegenwoordig konden wij in het klooster terecht voor een uitgebreide geschiedenisles over Bolivia. Natuurlijk bezochten we verder de plaza de armas en de traditionele markt.

Een ander hoogtepunt voor ons was de San Fransiscuskerk. Hoewel er nog steeds misvieringen doorgaan, wordt de kerk tevens gezien als museum. Via het koor konden we naar de ‘Liberty bell’. In 1825 werd deze bel geluid om de patriotten het startschot te geven van de revolutie. De kerk op zich is ook de moeite met haar versierd plafond in Moorse stijl. Aan het einde van de tour mochten we nog afdalen in haar crypten. Vele geestelijken en rijke personen liggen er in begraven. Een interessante, maar ook deels lugubere ervaring. Iets minder luguber en even interessant was de begraafplaats. Door de rijke geschiedenis van de stad liggen er zeer veel belangrijke Bolivianen begraven naast Spaanse kolonisatoren in dure en rijk versierde graven. Het is een uitstekende plaats om even aan de drukte van de stad te ontsnappen.

Toch werd ons vredig bezoek aan Sucre weer even verstoord op zijn Boliviaans. Toen we de tweede dag een bezoekje wilde brengen aan het plein van Anzures en haar bijhorende San Petruskerk, bleek er een wake voor deze heilige te zijn. Honderden lokale mensen hadden heel de nacht liggen zuipen en vreten op het plein en het feest zat er nog niet op. Meer dan de helft van de aanwezigen was goed beschonken en alle toiletten te spijt werden alle denkbare vormen van behoeften gewoon open op straat en op het plein gedaan. We zijn er niet echt lang gebleven en baande ons bliksemsnel een weg naar het museum van de indigous art. In het museum worden de verschillende soorten textiel van 3 lokale culturen ten toon gesteld. Er was ook een grote ruimte gewijd aan de lokale en vaak minder toonvaste muziek van andere lokale culturen. We besloten ons echter niet gewonnen te geven en de dag erop bezochten we het plein opnieuw, opgeruimd en wel.

Sucre heeft ook haar stukje groen. Het Bolivar park is een mooi park in Franse stijl. En jawel, in het midden van het park staat er trots een miniatuurweergave van de Eiffeltoren gemaakt door de heer Eiffel hemzelf. We bleven er een paar uur heerlijk even zitten om van de zon te genieten. Als afsluiters bezochten we het museum van de folklore en etnografie waar er weer een hoop maskers waren uitgestald en er een tijdelijke tentoonstelling rond sterke vrouwen was, en het museum van Gutierrez Valenzuela vol met Franse meubels uit de tijd van Lodewijk XIV. Het waren 3 interessante dagen vol cultuur.