Reisverhaal «Hanoi»

De wereldreis | Vietnam | 0 Reacties 23 Februari 2017 - Laatste Aanpassing 08 Maart 2017

De trein is en blijft een fantastisch vervoersmiddel. Vietnam staat bekend voor haar nachttreinen en we wilden in deze ervaring delen. We vertrokken ’s nachts in Hué en de volgende dag kwamen we rond 16 uur aan in Hanoi. We kozen voor een slaapcoupé. En wat een geluk, want we hadden de hele ruimte voor ons alleen. Met al het geschommel was het niet zo evident om te slapen, maar de volgende dag raasde het ene mooie landschap na het andere voorbij. Het was een schitterende ervaring.

We hadden 3 dagen tijd om Hanoi te verkennen en toch leek het een bezoek in versnelling. We trokken van de ene bezienswaardigheid naar de andere en het leek of we alles maar vluchtig mochten aanschouwen. Ja, het was werkelijk een blits bezoek. Lag het aan de grote hoeveelheid bezienswaardigheden? Niet zozeer. Het had misschien meer te maken met de gejaagdheid waarmee de mensen hier leven, de hordes toeristen die allen mee in de stroom van de toeristenrivier een bezoekje aan een complex afleggen en de beperkte openingstijden van alle historische monumenten. Meestal waren deze slechts open tot 17 uur, met een middagpauze die tot 2,5 uur kon duren. Beiden hadden we daarom meer affectie met het iets propere Ho Chi Minh City, maar we hebben geen spijt de hoofdstad bezocht te hebben.

We verbleven wederom in een meer volkse buurt en we waren er blij om. Het is er rustiger en de prijzen voor de helft goedkoper dan in de toeristische wijk. We aten er onze eerste heerlijke Pho oftewel maaltijdsoep. Noedels, kip, gebakken ajuintjes en groenten waren verwerkt tot een heerlijk vullende maaltijd. Ook verorberden we er een soort gestoomde rijstvel pannenkoekjes met gehakt gevuld. Even dippen in vissaus en laten smaken is de boodschap. De Vietnamezen maken vaak gretig gebruik van de voor ons onheilige vlees-vis combinatie in hun eten.

Vanuit deze volkse wijk verkenden we de stad. Even lokale bus nummer 9 op en een half uurtje later stonden we in het oude centrum. Het meest bijzondere was misschien wel het Ho Chi Minh Mausoleum complex. In tegenstelling tot de sobere wens om gecremeerd te worden, hebben ze deze arme stakker (en leider van de revolutie tegen de Franse kolonisator) gebalsemd en opgebaard in een glazen sarcofaag in een volledig uit marmer bestaande tombe. Elk jaar gaat hij voor een facelift een paar maanden naar Moskou. Elke dag nog brengen honderden Vietnamese pelgrims hulde aan deze vrijheidsstrijder. Wachters in gestreken uniform staan her en daar langs de wachtende massa te patrouilleren en geven instructies; handen uit de zakken, niet praten, geen foto’s, pet af, zonnebril af, bedek uw schouders, … waren enkele van hun standaard zinnen. Toch gaf het een speciaal gevoel om dan eindelijk het gebalsemde lichaam te zien. Het complex telt niet alleen een mausoleum. Tijdens het aanschuiven zagen we het nieuwe parlement van Vietnam. Niet ver er vandaan staat nog steeds het prachtige presidentiële paleis. Ooit deed het dienst voor de gouverneur-generaal van Indochina, maar uiteindelijk nam dictator Ngo Dinh Diem er tijdelijk zijn intrek. Na de Vietnamoorlog nam Ho Chi Minh achtereenvolgens zijn intrek in nog 2 andere woningen op het domein. Alles in deze huizen zou er nog bijliggen als aan de dood van de communistische leider.

Vanuit dezelfde geschiedkundige periode bezochten we ook de Hoa Lo gevangenis. Destijds gebouwd door de Fransen om ‘politieke’ gevangen in op te sluiten en te martelen, deed het erna dienst als gevangenis voor Amerikaanse piloten die uit de lucht waren geschoten. De Vietcong zou hun (volgens de Vietnamezen dan toch) zo goed hebben behandeld dat het de bijnaam ‘Het Hilton van Hanoi’ kreeg. In promotiefilmpjes zag je inderdaad allemaal blije Amerikaanse krijgsgevangen. De verwijzing naar de hotelketen lijkt ons echter een meer sarcastische benaming gegeven door de Amerikanen zelf. Senator McKane zou er ook enkele maanden verbleven hebben. Leuk detail is dat er ontzettend veel gevangen destijds ontsnapten, waaronder velen door een riolering van 20 cm breed.

Van meer vervlogen tijden stammen de keizerlijke Thang Long Citadel en de tempel van de literatuur. Beiden werden gebouwd door de eerste keizers van Vietnam en tot de verplaatsing van de hoofdstad naar Hué door de laatste keizerdynastie, was de citadel voor bijna 800 jaar lang het bestuurlijk en administratief centrum van het land. Ondanks de Amerikaanse verwoesting doet de citadel van Hué meer indrukwekkend aan. Buiten de poort en de voormalige vlaggentoren blijft namelijk nagenoeg niets meer over van de oude citadel van Hanoi. De Fransen gooide het helemaal plat om er legerkazernes in op te trekken. En later voltrokken de Vietcong het kwaad door er ook nog een bunkercomplexen voor het opperbestuur aan toe te voegen. De tempel van de literatuur is gelukkig beter bewaard en deed onze monden toch wel een beetje openvallen. Het hele complex behoorde toe aan de eerste en oudste universiteit van Vietnam, gebouwd in de jaren 1000 N.Chr.. De tempel en het unief zijn gewijd aan de leer van Confusius.

Heel de geschiedenis van Hanoi wordt aan elkaar geregen aan de Hanoi Ceramic Road. Het was mooi om de keramieken muur te zien, maar we vonden het niet spectaculair. Bovendien werd het door slechte ruimtelijke planning moeilijk en zelfs gevaarlijk om langs de muur te wandelen. Het Vietnamese vrouwenmuseum geeft op zijn beurt wel een mooi overzicht van de rol van de vrouw doorheen de geschiedenis van het land. Zoals in elk museum in Vietnam moet voor een groot deel de ‘heldhaftige’ strijd tegen de imperialistische Amerikaanse strijders in de spotlights gezet worden, maar toch. Ook de rol van de vrouw in de micro-economie en het moderne Vietnam kwamen aan bod. Doordat er tevens traditionele klederdracht werd ten toon gesteld kende het museum wel wat overlap met het etnologie museum. Gelukkig kwamen de diverse Vietnamese minderheidsgroepen nog iets meer in diepgang aan bod in laatstgenoemd museum. Buiten het etnologie museum stonden trouwens diverse traditionele woningen opgesteld.

Naast cultuur, geschiedenis en culinair genieten konden enkele spirituele ervaringen niet ontbreken. Het is een eerder uitzonderlijk gegeven in het communistische Vietnam, maar net als in Saigon stond in er Hanoi een kathedraal. Deze was behoorlijk interessant om zien. De Ngoc Son tempel lag echter op een veel mooiere locatie. In het midden van een meer en verbonden met het ‘vasteland’ door een mooie rode brug werd het een oase van rust. Normaal bedroeg de inkom 3 euro, maar Koen mocht gratis binnen. Een ruziemakende Chinees hielp wel in dit opzet. Ter afsluiting van ons bezoek verdienden we nog een Vietnamese massage. Deze was zeer verschillende dan de Filipijnse en Indonesische. We moeten elk land toch vergelijken, is het niet?