Reisverhaal «Dag 2 Delhi»

INDIATOER 2018 van Zuid tot Noord | Indië | 4 Reacties 17 Oktober 2018 - Laatste Aanpassing 17 Oktober 2018

In de coulissen van de samenleving.

Nooit deed ik langer dan een halve dag over het pakken van m’n koffer. Nu was dat anders. Een week lang ging de rollende reistas, een soort aangelijnd varken, blauw, op en neer van Oirschot naar Vosselaar v.v. Om steeds voller te worden en weer leger te geraken, zodat ik uiteindelijk met een kilo of acht aan bepakking de grote loze ruimte moest aanvullen met cadeautjes, koeken en snoepjes en een eerste reiseierlunch voor in de wachtruimten. Want bijtijds vertrekken betekent langer wachten om dan achter een lange rij aan te schuiven. Met toch gereserveerde stoelen kun je maar best de laatste zijn. Zover zijn we nog niet in ons onderling vertrouwen en ik moet toegeven dat ik ook al eens een vlucht heb gemist. Dat vervolgens Turkish Airlines ons stoelen ver uit elkaar heeft geplaatst (stoelkeuze niet aangevinkt vanwege té low budget) wordt met een charmeoffensief gratis geüpgraded, maar de werkelijke prijs blijkt als we het gedeelte Istanbul New Delhi achteraan in de kist zitten. Klair bezweert me dat ze zich dat nooit meer zal laten overkomen en herhaalt dat bij elke turbulentie. Nochtans blijven de zakjes onaangeroerd, smaken de maaltijden prima en is naar keuze de wijn óf van Franse of van Turkse afkomst. Het verschil is overigens niet te proeven.

Met wat gewinkel achterhalen we de verschillende kloktijden tussen Brussel, Istanbul en New Dehli, hoewel wereldwijd staan die al standaard op de tickets staan. Prima vlucht met nauwelijks vertraging landen we in de warmvochtige lucht van Delhi’s International Airport Ghandi. Met ons e-visum dat ons dagenlang werk bezorgd had konden we nu langs de lange rijen voorbij snel naar de uitgang. Om ons over te geven aan iemand met een bord “Zaman” In grote cirkels stonden ze met honderden borden voor nog veel meer namen als de 300 van ons vliegtuig. Die van ons hotel, niet direct het Sheraton, stond natuurlijk bij de laatste groep op een van de laatste plaatsen.

Het begon licht te worden. En de stuurmanskunst van onze chauffeur was geweldig. Als we die in Nederland of België hadden, dan waren er geen files meer. Elke centimeter wordt benut. Twee rijstroken hebben de capaciteit voor zes of meer rijen en in de tussenliggende restjes wringen zich de tuk-tuks en de riksja’s. Het toetert, ploft en knettert van alle kanten en als de zes rijen al te gevuld zijn pak je de andere kant van de middenberm en gaat als spookrijder tegen het tegemoetkomend verkeer in. Niemand gaat voor elkaar stilstaan, je begint te toeteren en als je de eerste centimeter gepakt hebt volgt de rest van de auto vanzelf. Heerlijk. Dit is voor mij echt de eerste en rake positieve beleving. Cairo was ook druk, Bangkok ook, maar daar probeerden ze nog te ordenen. Met als gevolg dat alles continu vastliep. Hier niet. Natuurlijk, geen auto komt er ongeschonden uit, maar we zagen ook geen ongelukken. Rammelend roestend en flapperend blik danst over de gekuilde wegen omdat er geen ruimte is om asfalt te herstellen of opnieuw aan te leggen. De infrastructuur van de invalswegen is bij de tijd: grote fly-overs en brede snelwegen, snelheidsbeperkingen of borden bestaan niet of alles is zo bestoft dat noch de aanduiding te lezen, noch de handhaving te doen is. Maar binnen het centrum van de 12 miljoen inwoners is er geen volledig geasfalteerd wegdek te vinden. Kapotgereden wegdek wordt een kuil, vervolgens een zandbak en daarna een omweg. Pas dan kan de reparatie volgen. Onafgemaakt. En waarschijnlijk steken de putdeksels zo’n 20 cm boven het wegdek uit omdat de weg proefondervindelijk al eerder begaanbaar blijkt. Een zelfcorrigerend systeem dat effectief is. De in 2002 begonnen aanleg van de Metro moet in 2020 klaar zijn. We gaan nog proberen kennis te maken.

Minder geweldig is de smog. Vooral bij zons op- en ondergang het mooist te zien. Ik heb 50 jaar lang gerookt, een kwart van m’n longen verspeeld maar voor zo’n kleinigheid hoef je hier alleen maar te ademen. Een bruinvale waas hangt over de stad, heel ver daarboven een blauwige lucht en eronder, afhankelijk van waar je bent, een wolk van stof en verbrandingsdampen. Dit is niet gezond, de hier en daar gedragen mondmaskers getuigen meer van terechte vrees dan van effect.

We naderen het hotel, Hotel Ajanta, een backpackershotel in een drukke centrumstraat, duidelijk bezocht door veel low budgettoeristen en Indiërs. Dicht bij het Centraal Station, 18 km van de luchthaven. De entree belooft veel: een 24 uur receptie een restaurantgedeelte en een lift. Hier en daar marmer en gedateerd meubilair. Portier aan de deur, een hartelijk welkom met twee flesjes water. Alle formaliteiten worden handgeschreven toegevoegd aan een 20-kolommenboek waarin alle data dicht opeen worden genoteerd, nog wat kopieën van paspoort en visum worden ingebracht in een tweede boek en getekend door ons als werkelijkheid worden vereeuwigd. Een kamer verder liggen al dit soort boeken van vele jaren terug stoffig gestapeld een muur te vullen. We willen nog een paar uur slapen, om 12 uur de wekker gezet en gaan plat na eerst nog wat lakens te vragen. Een nette kamer, fris in de verf met raam en balkon. Keurige schone badkamer met douche. Er is een airco, en een fan, alleen de tweede doet het. Het maakt ons niet uit. Even de ogen dicht. Morgen volgt.

 

 

 

 

 

Plaats een Reactie

Lieven,Edithe Wel een, letterlijk schokkende ervaring. Zijn benieuwd naar het vervolg. Geplaatst op 18 Oktober 2018
Hilde Van Camp Het was in Dehli 20j geleden al zo, en inderdaad, jouw beschrijving doet me het opnieuw beleven (gelukkig zonder smog). Fijn jullie belevenissen mee te volgen! Geplaatst op 18 Oktober 2018
hilde potters Zo herkenbaar! Knopje omdraaien en genieten! Geplaatst op 17 Oktober 2018
Riet Van Camp Ik zie, hoor, ruik alles terug in jouw beschrijving Theo! gelukkig stopt het 's nacht wel even! Geplaatst op 17 Oktober 2018

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking