Reisverhaal «Hilt: Verslag van een India-beginneling»

INDIA. 2016 Nagapattinam | Indië | 1 Reacties 23 Oktober 2016 - Laatste Aanpassing 23 Oktober 2016

Toen Klair me in het voorjaar vroeg of ik mee naar India wou om haar projecten te bezoeken heb ik niet lang getwijfeld. Niet dat India direkt op mijn reisagenda stond, van zien en horen leek het me best een moeilijk en soms akelige ervaring maar wie niet waagt niet wint dus ikke mee!
Wat plannen en plotten later, en vooral na heel gulle donaties van vrienden en familie zijn we met pak en zak en een buidel vol geld vertrokken. Kilos hadden we bij maar het grootste deel daarvan was allerlei spul om uit te delen in Nagapattinam.
Zoals Klair al vermeld heeft liep de reis niet helemaal volgens plan maar we hadden steeds een oplossing, geen nood dus.
En dan, die eerste seconden buiten de gekoelde luchthaven van Chennai... Wat is me dat... Ah, zei Klair, dat is India. De geur, het geluid, de massa mensen, de verwarring en in mijn nog westers georiënteerd brein de chaos is overweldigend. Gelukkig weet Klair precies wat te doen en binnen enkele minuten hebben we een prepaid taxi naar ons eerste verblijf, de YWCA bij Egmont station. Wow, ik ben al dooreen geschud en heb meermaals voor mijn leven gevreesd in taxis in Tunis en Ivoorkust maar dit is in een 'leaque of its own!' Elke, maar dan ook elke chaufeur vindt dat hij/zij voorrang heeft. Na een tijdje heb je door dat er een pecking order is, vrachtwagens en bussen eerst, dan de grootste autos, kleinere autos, motorfiets (duizenden en nog eens duizenden!), tuktuk-achtige rickshaw (hier auto genoemd), dan als er nog plaats over is de fiets en helemaal onderaan de trap komt de voetganger.Oversteken aan een druk kruispunt is telkens weer je leven riskeren maar na een aantal keren hadden we het door, je houdt een betrouwbaar figuur in de gaten, gaat dichtbij staan en steek over met hem/haar. Twee oudjes die elkaar vastklampen om toch maar aan de overkant te geraken!
De drukte van de stad is met geen woorden te beschrijven, vaak kan je niet op de stoep want die ligt vol met vuil of een hoop stenen of is gewoon verdwenen dus stap je langs een 3-baanvaks snelle weg waar iedereen om de enkele seconden toetert. Na een tijdje wordt je dat ook gewoon, wat moeilijker is de luchtvervuiling en de stank van benzine.
Waar je ook aan moet wennen is dat niets vanzelf gaat. Heb je treinticket nodig wordt je van het kastje naar de muur gestuurd om te horen dat je er geen kan krijgen. Even later hebben we via een agentschap wel de belofte van een ticket en uiteindelijk het begeerde ding in handen, enkel om dan luttele uren voor vertrek te horen dat de trein niet gaat, afgeschaft! Niet dat dat bij ons nooit gebeurt natuurlijk! Gelukkig zijn onkosten hier in vergelijking laag dus het huren van een goede auto met bestuurder is betaalbaar, zelfs al weten we dat we eigenlijk teveel betaald hebben!
Weg van de grote stad valt vooral de armoede op. De levensomstandigheden van velen zijn onbeschrijfelijk en schrijnend. De armoede is er ook meer zichtbaar, er staan hutjes met daken van kokosblaren tussen stenen huizen. We bezoeken enkelen uit de meest nederige achterbuurten, het is onbeschrijfelijk schrijnend. 4 dagen lang doen we niets anders dan heel arme mensen die echt niets hebben bezoeken. En we worden overal even vriendelijk ontvangen. Bij één van de late avond bezoeken ergens langs een donker wegje wordt het me echt teveel. Wat een pure armoede, er is niks dan een lekkend kokosbladeren dak boven betonnen muurtjes zonder deur waar een stuk of zes mensen 'wonen'. We geven geld voor een nieuw dak en schoolgeld voor één van de meisjes. En zo zijn er zovelen. We zijn blij dat we wat kunnen helpen maar soms voelt het ook als een druppel op een hete plaat. We zijn moe maar tevreden wanneer we na 4 dagen al het geld besteed hebben. Geiten, koeien, gerepareerde daken, een naaimachine, een rijst maal machine en een aantal jaren school en college geld betaald. Het gaat de armoede in India niet oplossen maar voor die 50 tal mensen en hun omgeving geeft het toch weer wat hoop op een iets beter bestaan.
To be continued...