Reisverhaal «vrijdag 21 augustus 2015»

Oostenrijk 2015 | Oostenrijk | 0 Reacties 21 Augustus 2015 - Laatste Aanpassing 21 Augustus 2015

Toen ik vanmorgen te gordijnen optrok, verscheen er een glimlach op mijn gezicht. Het regende niet! Fijn, dan konden we tenminste voor de laatste keer op pad. We gingen richting Russbach. Daar zou een wandeling zijn met opdrachen. Het leek me wel leuk om dit nog deze vakantie te doen. Binnen twee jaar is Xante al tien en misschien vindt ze die dingen dan niet zo leuk meer. We namen de kabelbaan naar boven. Het duurde wel even voor we konden instappen, omdat ze niet alle bakjes hadden aangehangen. Ook de rit naar boven nam een kwartier in beslag. We gingen immers van 800 m naar een hoogte van 1450 m. Gelukkig moesten we dit niet te voet doen.

Boven aangekomen was het even zoeken om de juiste weg te vinden. We volgde de gewone weg en verlieten hierdoor de opdrachtentocht. Kobe vroeg om niet te veel af te wijken van de route. Hij had last van zijn versleten knieën. Xante wilde echter nog even verder, want in de verte zag ze een ‘wild’ paard. Ze wilde tot boven wandelen. We lieten ons overhalen en nadien was Kobe toch wel blij. Een van de paarden bleek een veulen te zijn. Kobe en het veulen voelden zich tot elkaar aangetrokken. Kobe had deze vakantie al regelmatig touch gehad, maar tot nu toe waren het enkel meisjes geweest. (Van alle leeftijden)

We wandelden weer naar onze opdrachtentocht en werkten rustig alle opdrachten af. Één opdracht was zeer moeilijk. Je moest tussen alle bergen de berg Dachstein vinden. Op de palen was het snel gevonden, maar in het echt was het heel moeilijk. De wolken verpestten onze opdracht. We hadden tot dan nog van geen enkel vergezicht kunnen genieten.

Nadat we elke opdracht gedaan hadden en Xante en Tibe hun stempelkaart vol was, konden ze hun beloning gaan halen. Ze kregen elk een klein knuffelbeertje.

Ondertussen was het al bijna twee uur. Onze magen begonnen te knorren. Toch moesten we nog even volhouden. We namen de lift naar beneden, reden dan tot in abtenau en namen daar de lift terug naar boven. Daar was immers de rodelbaan. We aten eerst in de almhut. Tibe en mama hielden het bij een Oostenrijkse schnitzel en Kobe en Xante besloten een spaghetti te eten. Papa hield het bij een vleesschotel met brood.

Na de maaltijd roetsjten we naar beneden via de rodelbaan. Ieder op zijn eigen tempo. Sommige gingen traag en stonden mooi op de foto. Diegene die snel reden hadden geen foto op het einde. Toen de kinderen nog een keer naar boven wilden, begon het te regenen. De rodelbaan werd gesloten. Pech, dat is dan voor binnen twee jaar.

We reden nog even naar Abtenau waar Kobe de tijd kreeg een souvenirtje te kopen. Papa en Tibe hadden geen zin in winkels kijken en besloten met een boek in de auto te blijven zitten. Kobe gebruikte zijn geld om stenen met een betekenis te kopen. De ene gaf kracht en moed, de andere was om schuldgevoel tegen te gaan, … Ben benieuwd of het werkt. Voor Tibe kochten we een ‘lederhosen’. Geen echte, want die zijn 150 tot 300 euro. Dat vonden we wat veel voor een souvenir. De lederhosen die we kochten was in gewone shortenstof. Toen we hem het cadeautje gaven, was hij superblij. Voor Ute kochten we ook iets moois en voor sommige thuisblijvers hebben we ook een cadeautje gekocht.

Daarna reden we rustig naar ons huisje. Papa begon op zijn accordeon te spelen en ikzelf begon alles al in te pakken. Het geeft een raar gevoel om terug in te pakken. Eigenlijk wil ik nog niet weg. Ik voel me hier thuis. Het is raar om ons huisje zo leeg te zien. Koen heeft alles al in de auto geladen terwijl ik dit verslag schreef. Ik weet het zeker: Ooit kom ik eens voor een maand. Nu zal ik straks al boeken voor binnen twee jaar, want terugkomen doen we zeker.

Straks spelen we nog een spelletje rummikub, en sluiten we rustig onze vakantie af. Morgenvroeg na het ontbijt vertrekken we richting België. Ook dat is thuis.