Reisverhaal «Torres del Paine»

Zuid Amerika | Chili | 1 Reacties 17 Maart 2016 - Laatste Aanpassing 17 Maart 2016

Hóla amiguitos

Ik vermoed dat dit het voorlaatste blogpostje zal worden van mijn avontuur!

Ondertussen is er alweer wat tijd verstreken sinds El Calafate en heb ik terug een lang verhaal klaar voor jullie.

Eerst wat over Punta Arenas. Na onze intense roadtrip hadden we het daar wat rustiger. Eerst en vooral omdat Mihela de groep verliet, wat rust gaf aan allen en anderzijds omdat we er wel enkele dagen hadden. Vnl rond Punta Arenas zijn er wel enkele uitstapjes mogelijk dus we hadden wel een idee van wat we wel en niet zagen zitten.

O.w.v. het mindere weer is een uitstapje naar het nabijgelegen nationaal park letterlijk in het water gevallen maar dat vonden we al bij al niet zo erg. Een chilldagje met niets moet maar alles mag, was welkom!

Gelukkig was het weer beter op de dag dat we naar Porvenir gingen om de King Rey pinguïns te zien. In de toeristische dienst hadden ze ons verteld dat je alles zelf kon doen en het heel gemakkelijk was. Zo zouden we eerst de ferry moeten nemen en dan eenmaal op Porvenir een bus die ons kon droppen aan het reservaat. Alles verliep vlotjes tot op het moment dat we in centrum Porvenir aankwamen. Bleek dat er frequent bussen waren, alleen NIET op zondag... Ja lap, daar stonden we dan. De auto hadden we in Punta Arenas laten staan dus die konden we niet gebruiken. Een bus was er niet. Te voet was geen optie gezien het nog 110km verder was. En liften, tja...dat ging heel krap worden om dan ook nog eens op tijd terug te geraken zodat we de ferry terug konden nemen. En die mochten we niet missen, anders zaten we vast op het eiland...

Ik sprak uiteindelijk een gids aan die rondtoerde met een busje vol toeristen met de vraag of we met hen meekonden. Dat kon, alleen waren er maar 2 plaatsen en geen 3...sh*t..! En veel tijd om te beslissen hadden we niet want eenmaal dat minibusje weg was, bleef er niets anders over dan de hele dag in Porvenir ronddwalen, waar er absoluut niets te doen was, wachtende tot de ferry er om 19u weer was.

Gezien Julia en Marita al tal van wildlife gezien hadden op de Galapagos vonden zij het geen must om met de tour mee te gaan. Ik wou echter wel naar het reservaat dus ik ben dan alleen verder meegegaan met de groep.

Ik vond het echt cool om die schattige pinguïns te zien! Het enigste nadeel van de hele tour was dat het heel veel rijden was en dat in prachtige landschappen maar zonder tijd om te stoppen en er wat rond te wandelen. Dus vond ik het de moeite? Ja en neen maar ik was alvast blij dat mijn pinguïndoel geslaagd was, dat ondanks de ruwe start.

Na Punta Arenas reden we terug iets hoger naar Puerto Natales. Ondertussen had Kevin ons vervoegd. De chicas hadden hem leren kennen in Porvenir en gezien hij ook de W wou doen, waren we terug met 4 maar nu met een andere samenstelling!

We checkten in in het YaganHouse wat voor mij het zaligste hostel van de hele reis bleek te zijn. Uitermate gezellig binnen met sofa`s, een open haard, sfeerlicht, rustige sfeermuziek, kleinere kamers met zalige matrassen en propere mooie badkamers. Kortom, ik zou hier een hele week kunnen verblijven!

Vrij snel na het inchecken gingen we naar de infomeeting van het BaseCamp. De staff van het Erratic Rock hostel geeft elke dag om 15u informatie over het park, de trekking, benodigdheden, enz...

Sam, een Australiër die ondertussen dus hier woont en tevens het hostel uitbaat, gaf de uitleg en hij boeide van de eerste seconde tot de laatste.

Heel wat wijzer over alles wat je moest weten ivm Torres del Paine, sloegen we meteen in actie en maakten we onze planning. We gingen de W trek doen (dat is de helft van het circuit) maar op 6 dagen ipv 5 met een extra nacht in het Grey kamp zodat we een stuk verder naar boven konden richting de gletsjer.

Nu dat vast stond, konden we alle campings reserveren bij de verschillende organisaties want dat was nog steeds aan te raden gezien het nog altijd lopende hoogseizoen.

We huurden het nog ontbrekende materiaal dat we te kort kwamen en gingen inkopen doen om onszelf van het nodige eten te voorzien voor de komende 6 dagen.

En dan wat ik écht niet graag doe omdat je serieus moet nadenken en afwegen wat wel/wat niet...alles uit de rugzak zwieren, hem waterproof maken langs binnen en herinpakken met de benodigdheden voor de volledige trek. En met elk item werd die zwaarder en zwaarder en zwaaaaaarder... ow my gosh.. als dat maar lukt!

De dag van vertrek stonden we om 6u op, ontbeten we om 6u30 en waren we te voet onderweg omstreeks 7u richting de bus terminal.

Verschillende bussen werden volgeladen met hopen toeristen, allen klaar om een enkele dag, de W, de O of de Q te wandelen. Het was een 2-tal uur rijden naar het park in een ijskoude bus. De temperatuursgewenning was begonnen! Had ik dat geweten, had ik mijn donsje uitgehaald maar helaas zat die in de rugzak in de koffer van de bus dus ik was blij toen we aan de ingang aankwamen en de zon, die ondertussen ook wakker was, ons wat kon verwarmen!

Het was lang aanschuiven en we moesten verschillende stappen doorlopen. We moesten formulieren invullen, ingang betalen en een filmpje bekijken over de do`s en don`ts in het park. Zo zijn ze heel strict voor wat betreft afval meenemen, waar te koken, verbod om vuur te gebruiken enz... en goed maar want blijkbaar is de vorige keer 40% van het park afgebrand door een onozelaar die het leuk vond om ergens een vuurtje te stoken. Boetes zijn hoog, celstraffen lang en ze hebben groot gelijk! Een parel van een NP zoals dit moeten ze zo goed als mogelijk beschermen tegen alle kwaad en negatieve invloeden!

Na de inschrijvingsprodecure veranderden we van bus en was het nog even rijden naar de plaats waar we de catamaran moesten nemen. Daar aangekomen was het weer even wachten en aanschuiven. Alle rugzakken werden netjes op een hoop gestapeld dus de eerste toeristen die hun rugzak afgegeven hadden, hadden pech want die lag nu heeeeelemaal onderaan. We betaalden reeds ons ticketje, om ook hier een file op het einde te vermijden en we genoten van een zalig boottochtje! De hemel was open, de zon scheen en de bergen weerspiegelden in het water. Fantastisch mooi! Op de achtergrond weerklonk de Titanic soundtrack, gebracht door een groep zotte Israëliërs en hun ninja turtle mascotte.. :-)

En dan waren we er...Paine Grande, waar ons trekkingsavontuur zou starten.

De eerste dag wandelden we van Paine Grande naar Grey, slechts 11km. Dit deel is de linkerarm van de W. Samen met een hele hoop anderen liepen we dezelfde trail. De uitzichten waren mooi en de gletsjer blonk in de verte! We namen onderweg voldoende tijd om te genieten van de natuur rondom en raar maar waar, ik kwam terug iemand tegen die ik helemaal in het begin ontmoet had in Colombia dus we maakten dan ook even tijd voor een babbeltje!

Aangekomen in Grey kamp waren helaas de beste plaatsen al weg dus we moesten onze tent opslaan op de open vlakte. D.w.z. veel minder beschut en dus veel vatbaarder voor felle windstoten. En ja hoor, die nacht viel de tent ons aan, flapperend langs alle kanten, recht in het gezicht. De wind stond beduidend sterk! Veel rust en slaap zat er die nacht dus niet in...

Dag 2 was het plan om verder omhoog te wandelen tot richting Paso kamp en terug, zo`n 20km. Het weer was echter wat minder.. We hadden miezerregen en de lucht was grijs en bewolkt dus we besloten om tot 1 van de beste miradors te wandelen, zo goed als vlak voor Paso maar toch voorbij de hangbruggen en om dan terug te keren.

Dubbele regenbogen omhelsden de Grey gletsjer en maakten de wandeling en het uitzicht ook weer meer dan de moeite waard! Bij terugkeer in het kamp verplaatsten we de tent naar een meer beschutte plek onder de bomen zodat we toch wat beter konden slapen.

De regen bleef die avond aanhouden en werd sterker dus we besloten dan maar om binnen in de refugio te gaan zitten aangezien het buiten echt koud was. En man, man,had ik meer geld, ik zou toch ook in die refugios blijven slapen hoor. Meer comfort, bovenal veel warmer en je moet minder gerief meesleuren...alleen zijn ze reteduur. Grey viel nu nog mee van prijs en was 35usd pp/nacht maar anderen zijn bv minstens 55usd. Tel dat eens op voor alle nachten daar en dan wordt het toch wel een hele dure trekking!

Dag 3 trok de regen weg, klaarde de hemel weer open en hadden we te maken met felle wind! Wind waarvoor menig anderen ons al gewaarschuwd hadden dat die niet normaal sterk was! Wind tot 55km/u met windstoten tot 85 - 100km/u. Geen lachertje hoewel ik al héél blij was dat het niet de ooit eerder opgemeten 220km/u was!

We keerden dezelfde 11km terug van Grey naar Paine Grande en het was lastiger. De windvlagen waren zó sterk dat je echt moest vechten om op je voeten te blijven staan. Je werd geslingerd van links naar rechts, vooral op de stukken van de trail die langs 1 kant volledig open waren. De windstilte in refugio Paine Grande, waar we lunchten, was welkom! Lang zaten we niet stil want we hadden nog een stukje te gaan. Nog een 7,5km extra tot in Italiano. Ondanks het feit dat dit stuk trail poepsimpel was, vergde het immens veel energie om tot in Italiano te geraken. De vallei waar we door moesten, was precies een windtunnel dus we werden nu letterlijk omver geblazen. Ik kon elke keer nog net telkens mijn evenwicht bewaren maar zowel Marita als Julia zijn beiden omver geblazen. Als kevertjes op de grond met de poep in de doornstruiken en de benen in de lucht, zoekend naar een manier om terug recht te komen. Pijnlijk voor hen maar eerlijk waar, het was hilarisch! Het was lastig en grappig tegelijk en ik kreeg de slappe lach, net op het moment dat de wind me weer omver wou zwieren. Jaja, ik vloog toch ook even verder deze keer. :-)

We passeerden een prachtig meer, Lago Sköttsberg, waar de wind ook gretig speelde met het water. Waterdruppels werden in grote vlagen de lucht ingezonden en door de zon gaf dit een horizontaal regenboogeffect. De moeite om te aanschouwen!

Met zo goed als lege batterijtjes kwamen we aan in Italiano. Een gratis kamp deze keer en dus zonder refugio of andere ruimte om binnen wat op te warmen. We vonden een goeie beschutte plek om de tent op te zetten. We kookten, aten snel en kropen vroeg onder de dons want we waren moe en hadden het koud.

Dag 4 was de wind gaan liggen...gelukkig. We hadden een stralende dag, ideaal voor wat we gingen doen! We braken de tent af, ruimden alles op en zwierden onze rugzak aan het rangerhuis. Gepakt met enkel de essentiële benodigheden gingen we op weg naar de Britanico lookout, dit is de middelste arm van de W.

Een 10km, roundtrip tot boven en terug. Alles begon goed tot op het moment dat ik tot de constatatie kwam dat ik mijn favoriete zonnebril kwijt was geraakt. Totaal niet nadenkend had ik die in mijn zijdelingse broekzak gestoken waarvan de rits kapot was. Dus ja, ergens was die eruit gevallen.... Ik ben toen bijna helemaal teruggekeerd maar niet te vinden...argh!! Andere mensen die naar boven kwamen, hadden ook niets gevonden. Dedzjuu toch....eigen domme fout... Ik ben dan verder naar boven gegaan maar heb wel élke levende ziel op die berg aangesproken met de vraag dat als ze bij het terugkeren mijn zonnebril zouden vinden, ze die aub aan de ranger wilden bezorgen. Je wist maar nooit hé...

De wandeling naar de look-out was voor mij één van de mooiste van de hele trekking. Met de Glaciar del Francés aan de linkerkant, een prachtig zicht op Valle del Francés beneden én de Cordillera Paine in de verte...waaaaaaaawwwww!!! Zodanig mooi dat ik op bepaalde plaatsen echt een tijdje stil gezeten heb om het uitzicht optimaal in me te kunnen opnemen.

We keerden dezelfde weg terug, nog steeds zoekend naar mijn zonnebril, helemaal tot terug in het kamp. Ikzelf had hem niet gevonden maar ik hoopte keihard dat iemand anders er wel in geslaagd was en ja hoor...daar lag hij dan te blinken!!! Mijn missie was geslaagd. Ik had mijn favoriete, met duizend-en-één herinneringen zonnebril terug en nu ging ik die nooit meer uit het oog verliezen. Dat was zeker! Ik heb de vindster niet meer teruggezien op een verder gedeelte van de trail dus ik heb haar enkel in stilte kunnen bedanken! En het was grappig want heel veel mensen, die ik op de berg had aangesproken, zagen dat ik hem terug had en waren even blij als mij! :-)

Dolgelukkig genoot ik van een korte lunch en nadien was het nog een 5 tal km verder tot in Cuernos.

Cuernos was terug een kampplaats met refugio dus dat betekende een warme douche en een verwarmde ruimte! Zalig! Je gaat toch echt bepaalde zaken in het leven opnieuw herappreciëren als je zo even gaat kamperen :-)

We hadden een goed platform gevonden dat beschut was onder de bomen maar waar het vol zat van de kleine vliegjes. Bleek de dag nadien dat dit een voordeel was want van de enkele tenten waarvan de bars gekraakt zijn door de wind, leefde de onze nog maarrrr... ik ben die nacht levend opgegeten met 18 beten in het gezicht als gevolg. Zucht...

Dag 5 startte met miezerregen. Het bleek voor mij de lastigste dag van al te zijn o.w.v. verschillende redenen. Eerst en vooral was ik doodop van slecht te slapen. De wind stond ook alweer keihard en gezien het pad vandaag meer stijgen was, was dit geen lachertje en vergde dit zoveel meer energie. We moesten eerst van Cuernos tot in Chileno zien te geraken en dan nog een klein stukje verder tot in Torres. Een 17km in totaal. Het begin ging vrij vlot maar het stuk net voor Chileno had ik het ferm lastig. Het was opnieuw door een vallei die diende als windtunnel en nadien moesten we over een open grinderig pad waar de wind zó sterk blies dat het ten eerste wat gevaarlijk was en je goed moest uitkijken dat je op de smalle stukken niet uitgleed. En waar het ten tweede echt pijn deed omdat alle kleine petieterige steentjes aan een windkracht om U tegen te zeggen,recht in mijn gezicht en tegen mijn hals en armen vlogen. Het voelde alsof duizenden naalden me overal prikten. Pijn, pijn, pijn.. dus eerlijk waar, dat bepaald stuk haatte ik... Al vloekend ging ik verder, in`t Nederlands, Frans, Engels en Spaans...het maakte me niet uit maar de frustraties moest ik lozen. Het vloeken en het terwijl focussen op dagdromen over lepels e.d. ;-) hielpen me erdoor.

Uiteindelijk hield de lastige grindweg eeeiiinnddeellliiijjkk op en waren we in Chileno kamp. De rust en de warmte binnen deden ongelooflijk deugd!

Maar het was nog niet gedaan dus veel luieren zat er nog niet in. Neen, we moesten nog 3km verder omhoog tot aan Torres kamp. Gelukkig door de bossen waardoor we wat gespaard bleven van die helse rukwinden.

Het aankomen in Torres voelde zalig! Ik had mijn uitermate lastige dag overleefd en ik was aangekomen op de eindbestemming van de dag. Oef!!

We sloegen alweer, deze keer voor de laatste keer, de tent op, genoten wat van de zon en besloten dan toch om nog maar de kilometer stijgen tot aan de Torres ook te doen. Die gingen we sowieso morgenvroeg doen maar stel dat het morgenvroeg heel bewolkt zou zijn, dan zouden we de Torres in hun opperste glorie missen en dat kon toch niet zijn... En trouwens, we hadden nog meer dan voldoende tijd en dan wisten we ineens ook welke weg we morgenvroeg in het pikdonker zouden moeten afleggen.

Marita paste ervoor maar Julia en ik gingen naar boven. Stijgend over grote rotsblokken tot boven de boomgrens met dan een vlakker stukje rond de berg leidde ons tot de Torres mirador. En daar waren ze dan... Dé Torres... dé reden van mijn gekozen bestemming Zuid-Amerika... In volle pracht en glorie. Om even stil van te worden...

Ik was blij...ik had ze nu toch al in mooi licht gezien. Het doel was al half bereikt. Nu enkel hopen op een mooie, vlotte zonsopgang morgen...

Diezelfde avond kropen we vroeg onder de dons. Op de kampplaats was er geen binnenruimte en het was ijskoud buiten. De koudste nacht van al. Ik heb er geen oog toegedaan...bbrrrr..

Rillend van de kou telde ik de minuten af tot wanneer het tijd was om op te staan. Na wat aanvoelde als duizenden uren later ging de wekker om 5u af. We stonden op, maakten thee, pakten ons mini zakje en slaapzak en vertrokken in het pikdonker rond 6u terug naar boven. Overal zag je andere koplampjes van andere nieuwsgierigen die ook hoopten op een mooie zonsopgang. De hemel was open en nog vol sterren dus het zag er goed uit. Gezien het grote gebrek aan slaap was het lastig om boven te geraken. Mijn energiepeil was ver onder nul maar de goesting en het doel waren sterk aanwezig! Boven aangekomen, nestelden we ons uit de wind en wachtten we af... 7u...7u15...7u30...aiai, waaaar bleef dat rode licht nu toch??? Ik begon er even aan te twijfelen maar toen was het daar... De zon stak zijn kop boven de achterliggende berg uit en verlichtte de Torres prachtig mooi. Ze verwelkomde ons allen tot een nieuwe mooie dag. Kippenvel mooi. Hiervoor zie ik af! Hiervoor maak ik trektochten. Momenten als deze maken het afzien, de pijn aan de schouders en de heupen,de vermoeidheid en de slapeloosheid allemaal waard!! Zo`n moment doet alle andere dingen in het niets vervagen.

We namen de tijd om volop te genieten en namen toen afscheid van de Torres. Het was een zalige kennismaking, och zó de moeite waard, maar nu was het tijd om afscheid te nemen en de 9,5km terug af te dalen naar ons eindpunt.

We ontbeten rustig in het kamp en maakten ons klaar om te vertrekken. De afdaling kon beginnen, het laatste stuk van ons W avontuur. Geen regen,een beetje wind en zon...ideale afsluiter. We daalden 2u30 af. Eerst terug tot in Chileno en dan verder tot aan Hotel Las Torres.

Het was uitermate mooi geweest! Ik was blij dat we de W gedaan hadden! Een stukje van mij wou graag het volledige circuit doen maar misschien is dit ooit voor een andere keer, en dan liefst met 1 of 2 nachtjes tussendoor in een refugio om slaap in te halen. Want kamperen.. i love it, maar hier is het o.w.v. de koude `s nachts en vooral de felle wind toch nog andere koek hoor..

Zo goed als in 1 trok daalde ik helemaal af. De rest allemaal achter mij maar ik wou het achter de rug hebben. Omstreeks 12u30 kwam ik aan beneden. Ik voegde me bij de rest van de voldane, tevreden hikers (die ondertussen allemaal gekend waren gezien iedereen dezelfde weg aflegt en je elkaar dus constant opnieuw tegenkomt) en wachtte op mijn ontbrekend 4-tal.

We namen de minibus terug naar Laguna Amarga en daar moesten we nog een beetje wachten op de grote bus die ons helemaal terug tot in Puerto Natales zou brengen.

Omstreeks 16u30 konden we terug inchecken in het hostel. We verfristen ons, herorganiseerden de zak, gaven het gehuurde materiaal terug, lieten onze was doen en kropen dan eindelijk terug in een zalig, warm bed! Och, wat had ik dit gemist!

De volgende dag werd een rustdag met de bedoeling om dan de dag nadien op de bus te springen naar Ushuaia. Helaas strooide de gezondheid even roet in het eten.

Ik had een oogontsteking (opgelopen doordat de felle wind te veel stof in mijn ogen geblaasd heeft), een rood gezwollen gezicht dankzij de 18 beten én alsof dat nog niet genoeg was, ook nog eens maagkrampen, misselijkheid en griepsymptomen die allemaal te plaatsen waren gezien ik waarschijnlijk het virus dat in het water zat in het park heb opgelopen. Had nochtans een filter in mijn fles maar jah, zal niet voldoende geweest zijn.

Dus: plannen voor Ushuaia zijn met 2 dagen uitgesteld. Ik kon gelukkig 2 nachten extra blijven in het hostel en de vrouw van de busmaatschappij was zo vriendelijk om mijn ticket toch nog kosteloos om te boeken.

Het wordt hier nog even een rustdag en morgen spring ik dan om 7u de 14u durende bus op richting Ushuaia.

Mijn laatste 10 dagen op Zuid-Amerikaanse bodem gaan in...hoewel ik hier in juli terug sta maar dan in Costa Rica (woop woop...leve KrisKras en mijn slimme keuze om reisbegeleidster te worden !!)

Ik kijk er naar uit om terug te keren naar huis. Ik hou van reizen en ik zal zeker nog genieten van mijn laatste dagen hier, maaaaarrr...ik kijk uit naar het comfort en de rust van thuis te zijn. Ik kijk ernaar uit om jullie allemaal terug te zien...familie, vrienden, collega's en de kleine sloebertjes waar ik mee werk. En bovenal ben ik benieiwd naar de verdere poëzie in alles wat me thuis te wachten staat.. :-)

Tot snel lieverds!

Over & out..

Xx