Reisverhaal «Zuid Colombia»

Zuid Amerika | Colombia | 0 Reacties 17 November 2015 - Laatste Aanpassing 20 November 2015

Buenos dias!!

De voorlaatste blogpost vanuit Colombia! Jaja, je leest het goed. Ik ga binnenkort het land verlaten..
Na een goeie 2 maand intens plezier kan ik zeggen dat ik effenaf verliefd ben geworden op dit land. De mensen, de natuur, de steden, de openheid, de taal, de passie, de muziek, de dans, het eten, ..alles! Me encanta todo!! Het voelt alsof ik een stukje van mij hier ga achterlaten. Nu begrijp ik heel goed waarom Bas, een kriskras reisbegeleider, hier blijft terugkeren. Ik begrijp de aantrekkingskracht volledig, het vloeit nu nl ook door mijn aders.. Colombia y yo, como un flechazo!

Sinds we gestopt zijn met de spaanse les en terug aan het reizen zijn, voelt het alsof alles weer zoveel sneller gaat. De tijd vliegt en het is onpakbaar. Ik krijg er geen vat op. Ik durf al niet te denken dat alles snel voorbij zal zijn...
Waarom kan ik mezelf niet klonen? Kristel 1 doet de rest van de reis, keert nadien terug en pikt haar leventje thuis weer op. Kristel 2 blijft hier, ontdekt verder Colombia en zoekt zichzelf dan een stekje in de Antioquia regio waar de mensen melodieus spaans praten en duizend-en-één verkleinwoordjes gebruiken voor alles. Dat zou nu mijn ideale wereld zijn.

Sinds Medellin zijn Freya en ik wat opgesplitst. Het schaap was ziek dus ze kon jammer genoeg niet mee op schooluitstap naar Jardín. Terwijl zij verzorgd werd door Bertha en compagnie had van kleine Princesa, slingerde ik door bochten heen richting Jardín. Samen met Daniel (uitgesproken op z`n Ozzies) weirdo Cayd, een oudere man, Frederica (toffe Duitse chica), Lukas (baas van de school) en Daniel (uitgesproken op zijn Spaans en tevens knappe maat van Lukas) spendeerde ik 2 dagen in het gezellige pueblitootje :-) Jardín is een klein charmeus dorpje met gekleurde huisjes. Hernan, de zalige baas van het hotelletje nam ons zo goed als direct na de lunch mee op sleeptouw. Opeengepakt als sardientjes in zijn oude jeep nam hij ons mee voor een koffietour. Nadien namen we de Garrucha, een zeer authentieke kabellift die ons, en onze pintjes, tot boven meenam, om te genieten van een prachtig uitzicht op het dorpje.
En uiteraard kon een avondje uit dansen, gepaard gaande met `guaritootjes` niet ontbreken! Dat knappe, colombiaanse Daniel me wat dansles wou geven vond ik niet erg. :-) In tegendeel, hoe meer, hoe liever :-) Dat dit afgewisseld werd met de dansmoves en de `jullie-gringas-zijn-fantastisch-knuffels` van Hernan vond ik grappig. Dat locals te paard Frederika en mij uitnodigden voor een klein toertje rond de blok te paard, vonden we ook wel tof! Het draagt bij tot onze onverwachtse ervaringen en de mannen vonden het fijn om 2 gringas mee te pakken voor een kleine `vuelta`. Ondanks hun toch hogere leeftijd, schatten ze precies hun kansen bij ons nog niet al te slecht in. Misschien dat hun door-aguardiente-licht-benevelde-geest hen moed gaf. En wij maar verhalen afsteken dat we elk thuis een serieuze relatie hebben maar gezien onze mannen niet graag reizen en wij sterke, onafhankelijke, Europese vrouwen zijn, dat we dan maar met 2 op reis zijn vertrokken. Grappig! Het was een heel fijne avond, laat dat duidelijk zijn! :-)
De volgende dag, na enkele luttele uurtjes slaap, gingen we op paardrijtocht. Ik had wel wat zenuwen want ooit had ik eens op een paard gezeten maar ja, geleid aan een koord, is wel wat anders dan alleen. Maar goed, we gaan alle uitdagingen aan. :-) Het eerste stuk was steil omhoog en ongelooflijk modderig dus ik dacht al snel `ow my, haal mij aub van dit beest`. Hernan, die ook dit tripje leidde, gaf me wel wat vertrouwen en ja, veel anders dan gewoon gaan zat er ook niet op. Gelukkig waren er nog die geen ervaring te paard hadden.
Al snel kreeg ik iets meer vertrouwen en leidde ik mezelf af door eigenlijk wat te lachen met Ozzie Daniel die zich echt niet op zijn gemak voelde. Niet fijn voor hem maar het was soms echt hilarisch. Zijn paard luisterde niet echt waardoor hij vaak ineens naast het pad de heuvel op ging. Met zijn regenponcho flapperend in de wind, de kousen opgetrokken tot aan de knieën, onderweg vloekend `I hate horses mate`, ging zijn paard op weg met hem ipv hij met het paard. Op een gegeven moment dacht ik echt dat ik in mijn broek ging doen van te lachen. Zooooo hilarisch was het plaatje! En te bedenken dat den Daniel echt een stoere, gespierde bink is eh! Fantastisch!!
We waren met een paar heel blij toen we even te voet naar de watervallen gingen. De benen, de poep, de concentratie kregen even rust!
En dan heel de weg terug, willen of niet. Het viel al beter mee, behalve het laatste stuk dat terug steil dalen was nu. Dat was even verschrikkelijk maar ik heb het heelhuids gehaald. Ondanks de onzekerheden was het wel enorm de moeite! Prachtige uitzichten om U tegen te zeggen!
Eenmaal terug in Jardín, namen we afscheid van Hernan en keerden we, deze keer in Colombiaanse Daniel zijn auto, terug naar Medellin. En ja, zelfs al rijdend tonen ze dat het ritme echt wel door de aders stroomt. De vingers tokkelend op het stuur, de romp en het hoofd licht meebewegend, de teksten meezingend. Geweldig vind ik dat! Ik ga mij echt een Latino zoeken :-)
Aangekomen in Medellin, nam ik afscheid van Ozzie Daniel, mijn maatje van de afgelopen weken. Ook hem ga ik missen. Het nadeel van reizen... Je leert zoveel mensen kennen. Met sommigen krijg je dan echt een band en dan vertrek je. Moest ik kunnen, ik zou sommigen meepakken in de valies :-)
Diezelfde avond hebben Freya en ik ook afscheid genomen van onze familie. Ook daar zat onze tijd erop. Doet wel deugd dan om te horen van Bertha dat ze ons ook echt zal missen! De lieverd!

Laat die avond namen we de nachtbus naar Salento. De stad uit en het platteland in! Doodop en half gebroken kwamen we om 4u aan in Armenia. Een collectivobus en een taxijeep later waren we in onze nieuwe stek. Inchecken kon bijlange nog niet dus dan maar de slaapzak nemen en ons gewoon smijten in 1 van de zalige zetels in het hostel. Een lange dut later beseften we pas op welke mooie plek we terecht waren gekomen. Ons hostel `la Serrana` lag bovenop een heuvel met een zalig mooi uitzicht! Samen met een Frans meisje Audrey gingen we in de namiddag op koffietour. Toegegeven, 2de keer voor mij, maar goed, we gaan niet sukkelen voor die 3€. :-) Onze tweede dag daar deden we een dagwandeling in Valle de Cocora. Een vallei waar palmbomen tot 70m hoog de horizon domineren. Een ware pracht!! Ook al regende het wat en trok de mist op, het nam niets van de schoonheid weg! Tevreden en voldaan keerden we terug.
Freya is diezelfde avond nog vertrokken naar Zapatoca om haar vriendin een laatste keer te bezoeken. Ik ben nog een dagje in Salento gebleven en samen met Frederika, die ondertussen was aangekomen, en een Argentijns meisje hebben we Salento dorp wat verkend. En toen...toen was het alweer tijd voor afscheid.. want ik sprong alweer de nachtbussen op. Eerst terug naar Armenia en dan richting Pitalito en San Agustin. Deze keer met een kleiner hartje gezien ik ondertussen bericht had gekregen van Freya dat haar bus een ongeluk had gehad (alle chance niets erg en ze is, los van de shock, volledig ongedeerd..gelukkig!!) en gezien mensen uit het hostel verhalen hadden verteld over de guerilla die hun bus had tegengehouden (de buscompany had die maand de guerilla blijkbaar niet betaald en dus schoten ze de banden maar plat) en verhalen over mensen die onlangs volledig zijn beroofd. Allemaal wel op een andere, ook gekend als gevaarlijkere route, maar toch. Een klein hartje heb je dan wel.. Veel andere keuzes had ik echter niet: geen vluchtverbinding en geen dagbussen dus ja, dan maar de bussen op en hopen dat alles vlot loopt. Nu, gelukkig konden verschillende Colombianen me verzekeren dat de route die ik zou nemen, een andere veilige route was. En ze hadden gelijk want alles is super vlot verlopen! Dus niet ongerust worden! :-) (ps: Mama, als je dit leest, drink maar 2 grote glazen wijn. Het is toegelaten hihi!)
Aangekomen in San Agustin ging ik zo goed als direct naar het hostel. Ook mooi bovenop de berg gelegen en volledig eco dus met gezellige tuin, verse groenten en fruit en vers gebakken brood. En dat alles met een agua panela con leche (=heeeeeerlijk drankje) en De Bruyne is in heaven!
Mijn eerste dag daar heb ik niet zoveel uitgespookt. Ik was moe van de 10u durende nachtrit en buiten wat ronddwalen in het dorpje, kletsen en koffie drinken heb ik niet zoveel gedaan. Dag 2 en tevens mijn laatste dag was dan wel druk, aangezien ik ook wat schade moest inhalen :-). `s Morgens ben ik gaan paardrijden en `s middags ben ik het archeologisch park gaan bezoeken. Het paardrijden was deze keer spannender.. We waren met een groep van 7 en we kregen allemaal een vrij competitief paard. Let op, dat competitieve bleek uit ondervinding! Resultaat: van zodra er één in draf of galop begon te gaan, deed de rest mee. Mijn paard dus ook. En ik kan je verzekeren dat ik me niet altijd op mijn gemak voelde. Het voelde alsof karma mij een koekje van eigen deeg gaf omdat ik te veel had gelachen met Daniel in Jardín...oeps!! Mijn linkerhand zag goed rood van het zadel zo hard vast te pakken en mijn linkerbeen ziet er nog steeds uit alsof ik volledig gemolesteerd ben. Mijn paard wou lekker voorbijsteken en of ik er nu op zat of niet, het maakte niet veel uit. Dus dan maar klets tegen de poep van het ander paard en het been van diegene die daarop zat. Deed geen deugd. Los daarvan was het wel terug een heel mooie route langs archeologische opgravingen. San Agustín staat immers vol met standbeelden die zijn opgegraven geweest uit tombes. Interessant en mooi om te zien.
Van het park recht naar het hostel, douche in en alweer de nachtbus op. Deze keer terug richting Bogotá voor een korte, leuke reünie met Julián.
Ondertussen (terwijl ik dus dit laatste stuk typ) zit ik opnieuw in de bus. Samen met Freya zijn we op weg naar Villavicencio. Daar vertrekt onze trip richting Caño Cristales, el rio más hermoso del mundo! De rivier met 7 kleuren..ik ben reuze benieuwd!

Zieo, dat was het alweer. Tot snel met een laatste update over Colombia!
Hasta luego!