Reisverhaal «De verborgen parel ...»

Montenegro | Montenegro | 0 Reacties 09 Juli 2015 - Laatste Aanpassing 15 Juli 2015

* Zdravo!! *

Het eerste avontuur is gedaan en Montenegro kan afgevinkt worden van de bucketlist.

Nu ik terug ben in België kan ik met zekerheid zeggen dat diegenen die beweerden dat dit het best verborgen geheim is van Europa, groot gelijk hadden! 

En ineens ook meedelen aan allen die hier nooit willen komen, groot ONgelijk!

Montenegro is de kleine parel van de Balkan en niettegenstaande dat het bij velen onbekend is, heeft het heel wat te bieden. Adembenemende natuur, hoge pieken, heldere meren, prachtige baaien, enorm vriendelijke mensen en zoveel meer. Een klein land dat alles heeft en dat fier mag zijn op zijn gastvrijheid!

Onze reis startte in Podgorica, de hoofdstad van Montenegro. We bleven hier maar 1 nacht en ook al leek dat op voorhand misschien wat kort, achteraf bleek dat dit prima was zo. Eén enkele dag in Podgorica in voldoende om zowel het oude als nieuwe stadsgedeelte te checken. Verder is er niet veel meer te zien.

Dan maar de volgende dag meer het binnenland in!

De weg is gemakkelijk te vinden gezien er voornamelijk een hoofdbaan is die je moet volgen. We rijden over bergen en langs kleinere kloven en gezellige dorpjes dieper het land in. Na niet zo lang rijden, komen we aan in Kolasin. Het regent dus we wandelen kort rond en besluiten dan maar om een hapje te gaan eten. In Montenegro is het zo dat je effectief krijgt wat je bestelt van de menukaart en dat je dit zeer letterlijk moet nemen. Dus als er staat `potatoes with cheese` dan krijg je patatjes met kaas. Staat er `grilled vegetables` dan krijg je ook alleen maar dit en ga zo maar door. Op basis van onze eerste restaurant-ervaring gisteren in Podgorica hadden Sara en ik al snel door dat je best meerdere aparte gerechtjes deelt zodat je toch wat variatie op je bord krijgt. Tom bleef echter hard-core geloven in het verrassingselement toen hij `potatoes with cheese` bestelde. Heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeerlijk zwaar voor de maag en lekker eentonig! Hij was in potatoe-heaven! Misschien toch best volgende keer wat beter luisteren naar de wijze raad van de dames Tom?! :-)

Na het eten beslisten we om ineens verder te rijden naar Vranjak. We konden dit niet direct lokaliseren op de kaart maar we wisten wel dat het alleszins ergens in de nabijheid moest zijn. Een kort telefoontje met de eigenaar van de eco lodge in Vranjak later, wisten we perfect hoe we moesten rijden. Eerst tot aan het skistation in Bjelasica en van daaruit het kleine baantje omhoog nemen. Doorheen plassen en modder, over grotere en kleinere rotsen heen baanden we ons een slingerende weg naar boven. Weliswaar aan 10km/u met onze krachtige (uhum) Dacia en hopend dat er geen enkele tegenligger onze richting zou uitkomen. Aangekomen aan de vermelde huisjes met de groene daken, slaakte ik een grote zucht van opluchting en parkeerden we onze niet-meer-zo-witte auto goed langs de kant van de weg. We waren er bijna.. Enkel nog onze rugzakken wat herarrangeren en dan verder te voet het bergje over. Deze korte maar pittige klim was ook ineens goed om de kuiten al in te smeren voor wat ons binnen enkele dagen te wachten zou staan. Achter de heuvel viel ons oog op het gezellige en idyllisch gelegen eco dorpje. Allemaal kleine hutjes naast elkaar met daarnaast een kleine weide voor de paarden. Het magnifieke uitzicht kregen we er gratis bij! 

We genoten van de bergen en het uitzicht rondom en van een lekkere maaltijd met o.a. jawel, PATATJES met KAAS...mmmmm.... hahaha. De rest van de avond brachten we gezellig door in ons hutje gezien de wolken beslist hadden om het verder nog wat natter te maken buiten. We konden ons goed verwarmen aan de stoof al slaagden we er toch alle 3 in om iets mis te doen. Sara had zich al verbrand aan haar been door in de eetruimte een beetje lomp (sorry Sara maar het was effectief zo) tegen de hete buis van de kachel te lopen. Gelukkig kreeg ze een potteke huisgemaakte wonderzalf mee dat ze de rest van de nacht bij haar mocht houden. `Karma` kwam op bezoek en pakte Tom en mezelf terug (we hadden iets te veel gelachen) door ook Tom een kleine brandplek te geven en mij een splinter toen ik hout wou bijvullen. Jaja, het pommadeke werd goed gebruikt die nacht! Nu, we zijn er toch in geslaagd om de nacht vlot te overleven, al waren we ook bijna vergast door 1 iemand die een wel zeer specifieke manier had om de stoof blijvend aan te houden, nietwaar persoontje ?! :p

De volgende dag waren we van plan om een wandeling naar een dichtbijgelegen meertje te doen, ware het niet dat de immer dreigende lucht er anders over besliste. Dan maar na het ontbijt (deze keer gelukkig zonder patat maar wel met kaas) terug naar beneden richting de auto. Desondanks het feit dat we niet echt konden wandelen was het de ervaring zeker waard dus aan allen die ooit naar Vranjak gaan, DOEN!

Tot slot moesten we het baantje terug naar beneden rijden en een klein stemmetje in mij zei dat het deze keer precies niet zo vlot zou gaan als de dag tevoren. De eerste helft ging goed tot wanneer er ineens een grote vrachtwagen opdook van achter de bocht en ik in mezelf dacht `sh*t....`t was te denken...` Stress sloeg even toe want ja, wat gaat een kleine lilliputter gaan doen tegen een grote reus?? Niks...helemaal niks... Dan maar in achteruit, kronkelend terug van waar we kwamen tot op een punt waar hij op milimeters na kon passeren. Nog geen 5 minuten later, kwamen we TERUG een vrachtwagen tegen en deze keer met een gigantische oplegger. Het onbewuste handgebaar (LEES: hand zwaait in de lucht, denkend, het is niet waar eh...) en het verbaasde gezicht spraken blijkbaar een universele taal want voor ik het wist, ging de vrachtwagen zelf in achteruit. Hij begon tekens te doen en op het volste vertrouwen deed ik maar wat hij leek te willen zeggen want hij kon uiteindelijk de afstanden tussen ons beter inschatten vanuit de hoogte dan wij van op onze lage zetels. Half scheef hellend bleven we staan op de berm en kon hij passeren. Hij was ook zo vriendelijk om ons te waarschuwen voor nog 2 tegenliggers. De schuine wand ruilden we in voor een iets `vlakker` stukje wat verder zodat de volgende vrachtwagen ons kon passeren. Minuten tikten daarna voorbij en niemand meer... Nochtans had hij ons gewaarschuwd voor nog 2 tegenliggers ipv 1.... what to do? We waagden het er op en een 4-tal bochten verder kwamen we dan onze laatste tegenliggers tegen. Meerdere in aantal maar kleiner en minder dreigend van formaat, nl een ouder koppel met hun koeien en schapen. Easy peasy na die 2 kolossen!

OEF....we waren beneden! We reden terug richting Kolasin en checkten in bij de volgende, warme, lieve mensen in de Mrdja Appartments. Ondanks het feit dat hun Engels zeeeeer beperkt was, sloegen ze er toch in om in de eigen taal veel duidelijk te maken. Geen lach of handgebaar waren te veel om ons welkom te doen voelen. Fijn!

De lucht was iets meer opengeklaard dus ideaal om nog in de namiddag een mooie wandeling te gaan doen aan het glaciale Biogradska Gora meer. De weg ernaartoe was gelukkig iets minder spannend en het meer zelf was prachtig! De weerspiegelingen in het heldere water, het geluid van de kikkers die hun eigen symphonie creëerden en de mooie beboste omgeving rondom. De ideale plek om stil te staan bij de schoonheid ervan!

Na Kolasin reden we door richting Zabljak, onze uitvalsbasis voor de meerdaagse in Durmitor NP. Hoe verder we het binnenland inreden, hoe desolater de omgeving werd en hoe mooier de uitzichten. 

Het Durmitor gebergte torende hoog, sterk en imposant boven de horizon uit. We waren er! De guesthouse was een beetje tricky te vinden omdat het niet in Zabljak centrum gelegen was maar er boven, nl in de Pitomine. Lief als ze zijn, werden we geholpen door een ranger die `den Goran` opbelde zodat die ons kwam halen. Tzjeezend aan wel degelijk 60-70km/u door slingerende baantjes (met een auto die bijna niet optrekt) was ook weer die weg een heel avontuur! Volle concentratie om Goran bij te houden zodat we hem konden blijven volgen. Stel je voor dat we hem zouden kwijtspelen terwijl hij ons speciaal is komen halen...hoe genant zou dat geweest zijn zeg?!

Uiteindelijk kwamen we aan bij een prachtig huis en een hele lieve familie. De mama als koningin van de keuken, papa Goran als reddende engel in nood die je overal kan en wil komen halen, zoon Jovan als expert van het nabijlegen natuurpark en excellente gastheer en de grote witte fluffy hond als bewaker van het domein. We kwamen een beetje thuis daar in het guesthouse `Planinarski dom Neviden o`! 

We hadden op zich al een soort plan van wat we wilden doen in Durmitor, op basis van wat Bert ons verteld had. Onze plannen bleken echter wat zwaar, iets wat we wel al dachten gezien Bert zo strak als een topatleet staat en wij eerder de wannabe`s zijn in vergelijking met hem. Maar goed, het zware van onze planning werd dus bevestigd. Dan maar ons plan bijsturen zodanig dat we toch het meeste konden doen via een meer haalbare en dus andere route. Jovan en Goran bezorgden ons allemaal tips, een mooi aangeduide route en een slaapzak voor den Tom, gezien hij dacht dat hij het daar wel warm genoeg zou hebben in zijn pyjamake onder de sterren (niet dus...want het blijven wel degelijk de bergen :-) ) 

Met de planning in het achterhoofd verkenden we die namiddag Curovac, waar je een prachtig uitzicht hebt over de Tara canyon (d.i. de 2de grootste canyon ter wereld en de grootste van Europa met een lengte van 78 km lang en 1300 meter diep op het diepste punt) en Crno Jezero, het zwarte meer. Net als het Biogradska meer was ook dit meer helder, mooi en vol in koor kwakende kikkers. Wist je dat Zabljak ook uiteindelijk zijn 3de en laatste naam te danken heeft aan de kikkers?

Beiden prachtige staaltjes natuur en dat nog maar aan de rand van het magnifieke Durmitor NP. Geen wonder dat dit op de lijst van werelderfgoed UNESCO staat!

De komende dagen genoten we van prachtige, zware wandelingen in Durmitor. We vertrokken aan de guesthouse en wandelden eerst tot aan het meer `Skrcko jezero` waar we bleven overnachten in een huisje. Vroeger was dit een onbemande hut maar de laatste jaren heeft de overheid geïnvesteerd om de vervallen shelter op te knappen zodat dit een deftigere, maar ondertussen ook betalende overnachtingsplek voor wandelaars is geworden. In tegenstelling tot wat we dachten, had de hut nu ook matrassen en dekens en was er een kachel binnen. Enkel het toilet buiten had geen deuren dus dan toch liever in `the big bush or small bush..whatever we like`. 

De volgende dag lieten we alles wat we niet nodig hadden achter bij de ranger zodat we iets lichter gepakt de top van de Prutas konden doen. Boven op de top hadden we een prachtig uitzicht dus we besloten dan ook maar om hier even terecht van te genieten! Via dezelfde weg keerden we terug richting de hut om onze spullen op te pikken, zwaaiden we `goodbye and thank you` naar de eerder eenzaam uitziende ranger en vervolgden we onze weg naar beneden. Het pad vanaf de hut naar beneden was mottig en minder fijn. Ofwel was het door de modder ofwel over smalle, steilere paadjes vol kleine kiezelsteentjes. Voorzichtig zijn was hier de boodschap. Doordat het pad er eerst zo rottig bij lag, zag het ernaaruit dat de wandeling naar beneden 2-3u langer ging duren. Gelukkig werd het op een gegeven moment vlakker en vooral aangenamere ondergrond waardoor het tempo kon verhoogd worden en een stevige tred kon ingezet worden. De ranger had ons nl ook gezegd dat de hut waar we nu naartoe wilden waarschijnlijk dicht was dus we wisten niet zeker of we nog eens in het park konden blijven slapen. Hij zei `if ranger, u sleep, if no ranger, no sleep` en hij haalde zijn handen op.... Na een vermoeiende dag kwamen we aan aan de hut en wat bleek, de ranger had gelijk...no ranger, no sleep! Gelukkig hadden we het telefoonnr van Jovan, just in case, en ipv ons morgenvroeg op te halen, konden we bellen en vragen of ze ons dat moment konden komen oppikken gezien de hut gesloten was. `We will be very fast, stay there` zei hij en zo gezegd, zo gedaan arriveerde een klein uurtje later de rode camionet. GORAN opnieuw TO THE RESCUE !!

Diezelfde avond genoten we alweer van een heerlijk 3 gangenmenu van de mama, konden we het vuil en het zweet van ons afwassen en goed slapen zodat we morgen terug fit waren voor onze laatste dagtocht in Durmitor.

De laatste dag maakten we de tocht naar de ice cave. Het was al snel duidelijk dat het dag 3 was en de spieren het even lastiger hadden want het was op`t gemakske. Ali, `t is te zeggen bij Sara en mij vooral want Tom bleef even snel door die bergen wandelen. Aangekomen bij de ice cave konden we er niet helemaal in omdat het iets te gevaarlijk was, maar Tom en ik geraakten toch bijna halfweg dankzij onze Indiana Jones-allures. 

Op de terugweg genoten we des te meer van de adembenemende uitzichten want hier zullen we even of nooit meer terug komen.. 

Onze wandelingen waren prachtig en enorm de moeite! Als je ooit naar Durmitor gaat, trek echt het park in en blijf niet aan de rand. En als je het ziet zitten, blijf ergens in`t midden slapen of kamperen want de uitzichten branden nog lang na op het netvlies...net omdat ze zoooooo ongelooflijk mooi zijn!!!!!!!

Aan alle mooie liedjes komt echter een eind en dus ook aan ons Durmitor-lied.... Na een welverdiende nachtrust namen we afscheid van de lieve familie en reden  we door tot aan de kust. De langste rit van de hele reis, zeker 3-4u rijden...amaiiiiiiii ;-)

Van het dominerende berglandschap naar de prachtige baai van Kotor. Wat een switch en opnieuw och zo mooi! Bergen domineren hier ook de horizon, al zijn ze wat kleiner dan in Durmitor. De baai van het ene stadje vloeit moeiteloos over in die van het andere stadje. Zeilboten dobberen op het water en overal zie je mensen in bikini of zwemshort, zonnend of spelend in het water. Het is hier warm...eigenlijk heet... Ideaal wel om meerdere `sladoleds` (ijsjes) te proeven! :-)

We zijn 2 dagen in Kotor gebleven en gezien de hitte hebben we vnl gechilled.. Terrasjes doen, rondslenteren, in het water duiken, apertiefje drinken, lekker en gezellig eten, ... kortom GENIETEN! De oude binnenstad van Kotor en het boottripje naar de Island of the rocks en Perast waren ook de moeite. Kotor moet je beleven, voelen, proeven, ruiken en dat hebben we 2 dagen lang gedaan. Missie geslaagd!

Via Kotor rijden we dan voor de laatste 2 dagen richting onze allerlaatste stop, nl Virpazar. Onderweg stoppen we even in Budva, een nog grotere en drukkere toeristische trekpleister dan Kotor. Het valt hier echt op dat het toerisme aan het 'boomen' is. De kiezelstranden in Budva, Kotor, Bar worden overspoeld door locale en buitenlandse zonnekloppers. De strandbedden en parasols zijn er voor het uitkiezen. Wil je een grote en brede zetel dan betaal je iets minder dan wanneer je de dunne versie verkiest. Halve of volledige dag, elk tarief is mogelijk. Op zich prima voor de lokale bevolking dat ze door het opkomende toerisme meer inkomsten zullen hebben. Alleen jammer dat dit dan logischerwijs ook de ene nieuwbouw na het andere hotel betekent. En dat terwijl de knusse appartementen van de locals ook alles te bieden hebben. 

Lees dus goed tussen de regels door dat als je dit land wil bezoeken, en vnl de baai van Kotor en de andere kuststeden, je snel zal moeten zijn wil je nog genieten van zijn huidige charme! Binnen enkele jaren zal het er immers anders uitzien en i.p.v. mooie bergen op de achtergrond zal je dan meer hotels, resorts en nog meer aanmerende cruiseschepen zien. Niet te lang wachten dus!  

Maar dus Virpazar... In tegenstelling tot onze grote hoop dat gezien Virpazar terug iets meer in het binnenland gelegen is, de temperaturen hier ook wat minder gingen zijn, was dit verre van waar. Nog heter dan in Kotor en dat zonder een zee in de nabije omgeving. Bakken!!!

De dag dat we zijn aangekomen zijn we dan ook wijselijk even binnen gebleven en hebben we voor wat entertainment in het appartement gezorgd tot op het tijdstip dat het doenbaar was om een korte wandeling heen en terug naar Godinje te maken. Godinje is een klein historisch stadje. Veel was er niet te zien maar je krijgt onderweg wel al een uitnodigend zicht op het Skadar meer, het meer waar we morgen op zouden gaan varen.

Het tripje op het Skadarmeer de dag nadien loste alle verwachtingen in! Het waren enkel wij 3 op het bootje van de Golden Frog. Ivana, een 14-jarig meisje en tevens ondertussen eigenares van de Golden Frog, was onze gids. De boot werd vaardig bestuurd door een Robert De Niro look-a-like :-)

Tijdens ons 3u durende tripje kregen we een prachtig beeld van het Skadar lake. Het meer is een oase voor verschillende vogelsoorten. Ergens in het midden is er ook een eilandje met een klooster op waar er momenteel nog 1 monnik met een speedboot woont. We genoten van de trip en we kregen onderweg allerlei lekkers aangeboden. Zowel traditionele lekkernijen als verfrissende drankjes en geestesverrijkende brandy.. Het was nog voormiddag maar waarom niet?? We zijn op vakantie!

De verfrissende duik in het meer met onze schipper was het hoogtepunt van het tripje. Zo spontaan en zo leuk! Twee compleet tegenovergestelde talen begrepen elkaar tussen het spartelen, het zwemmen, het springen en het achteraf klinken met de brandy, door. Jammer toen het tripje al gedaan was!

Diezelfde namiddag brachten we nog een blitzbezoek aan Bar, een ander kuststadje vlakbij. Enerzijds omdat er niet zoveel meer te doen was in Virpazar (het is effectief enkele straten groot) en anderzijds in de hoop verkoeling te vinden aan de kust. Goeie tip aan allen die ooit ook die richting zouden uitgaan: neem best niet de weg naar boven over de berg maar als je het doet, let misschien wat meer op de tekens onderweg want op een gegeven moment is de weg volledig ingestort en moet je terug :-) Pak dus best ineens de betalende tunnel, die is sneller en ook dus blijkbaar veiliger, hahaha.

Dat was het dan...ons Montenegrijns avontuur. 

Wat mij betreft ongelooflijk prachtig en enorm de moeite om te doen!!! Zeker voor allen die even verliefd zijn op de natuur zoals wij! 

DOEN....GEWOON DOEN !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

*Do videnja*