Reisverhaal «Slow travel»

Zuid Amerika | Peru | 3 Reacties 29 November 2015 - Laatste Aanpassing 29 November 2015

Reizen is...

... plannen maar veranderen van mening en impulsieve beslissingen nemen...

... genieten en zich bewust zijn van kansen die op je pad komen...

... heel onverwacht mensen leren kennen waarvan je weet dat je hen altijd met je mee zal dragen...

... zielsverwanten herkennen na een mum van tijd ...

... dankbaar zijn voor wat je ziet, doet en mag meemaken...

... je onderdompelen in verschillende culturen en je openstellen voor nieuwe ervaringen en meningen...

... jezelf verrijken en vervolmaken ...

... zoals Sabuat het zo mooi stelde `enjoying every second of all the priceless things, small or big` ...

... onbetaalbaar en ik zou het voor geen geld ter wereld willen laten schieten ...

Als ik kritisch reflecteer over mezelf en mijn reiscarrière dan merk ik dat ik heel veel veranderd ben in de loop der avonturen.

Vroeger reisde ik als een echte toerist. Ik wou altijd zoveel mogelijk dingen bezoeken en doen op een zo kort mogelijke tijd

Heden ten dage ben ik een reiziger. Ik neem tijd om aan slow travel te doen. Ik dompel me meer onder in de lokale cultuur, wil de mensen beter leren kennen. Ik laat me leiden door anderen en ik stel me veel meer open. Deze manier van reizen zorgt er soms voor dat je minder `gezien` hebt maar de ervaringen zijn voor mij zoveel meer waard! Je bouwt vriendschappen op en je creëert banden met omgevingen en mensen. Je reist veel bewuster en intenser, maar op een andere manier.

En begrijp me niet verkeerd. Ik zal zeker ook nog de toerist uithangen op o.a. toekomstige citytrips maar ik besef nu ook de waarde van slow travel. En ook maakt deze manier van reizen me emotioneel meer kwetsbaar, ik kom er niet meer van terug en ik kan anderen alleen maar aanraden om het zelf ook te proberen!

Onder het gedachtegoed van slow traveling luister je veel meer naar je gevoel en naar dat kleine stemmetje in je hoofd. Voelt iets minder goed aan, dan ga je verder. Voelt er echter iets fantastisch aan, dan blijf je.

Routes zijn als een rode draad aanwezig op de achtergrond maar dagplanningen niet. En dat plannen als geen ander kunnen wijzigen, is deze reis al meermaals duidelijk gebleken. En dan is het echt wel ongelooflijk fijn om met iemand zoals Freya te kunnen reizen. Wanneer beide reispartners, door toeval ontmoet, dezelfde visie hebben, is het rustig en spannend tegelijk om hetzelfde avontuur aan te gaan.

Je weet nooit wat er zal gebeuren! Achter elk hoekje loert er iets spannend en onverwacht! :-)

Zo maken we tijdens deze reis ook bepaalde beslissingen die een keten van reacties in gang steken. We beseffen het op dat ene moment totaal niet maar achteraf blijkt dat de beslissing zo moest geweest zijn opdat bepaalde dingen zouden kunnen gebeuren en bepaalde mensen op ons pad zouden komen.

Zo was het ook in Colombia en deze keer ook in Peru.

Na gevlogen te hebben van Bogotá naar Lima, Lima naar Cusco, beslisten we om langer in Cusco te blijven dan gepland. Eén dag werden er 6... En niet om zodanig veel uit te spoken. We hadden rust nodig, lichamelijk en emotioneel.

Het afscheid in Colombia was snel en lastig. Het gebeurt niet in elk land dat tranen in de ogen schieten wanneer de douane de exit stamp zet. Zo'n gevoel is intens en vergt veel energie omdat je hierdoor ook in dualiteit blijft verkeren met jezelf. Blijf ik hier of ga ik verder? Keer ik terug of niet en zoja wanneer? Wat maakt me gelukkiger? `t Feit dat we allebei tranen gelaten hebben, was ergens ondersteunend. Geen één van ons twee hoefde zich te schamen want we voelden allebei hetzelfde. Bijgevolg waren we beiden doodop en hadden we tijd nodig om wat te bekomen. Ons lichaam nam van de tijd gebruik om nog eens lekker te rebelleren en besliste om ziek te worden. De minder hygiënische omstandigheden waarin we sliepen, ons wasten, aten, ... in de jungle eisten hun tol. Gretige, vreemde bacteriën maakten zich meester van onze `steriele`, westerse lichamen. Ze vierden er feest, al vonden wij de verschrikkelijke krampen en de pijnscheuten in de maag, de rug en de heupen niet zo fijn. Veel slapen en teren op antibiotica en coca thee zorgde ervoor dat we er langzaamaan terug bovenop geraakten. Was niet fijn maar vermits we ons toch ook wat `down` voelden, was het niet zo erg om verplicht wat meer rust te nemen om dingen te kunnen plaatsen.

Tegelijkertijd voelden we ons in het grote hostel in Cusco, vol toeristen, wat verloren. Te groot, te veel westerlingen, te veel Engels. We misten locals en Spaanstalig sprekende mensen. Helaas kan je onder dit contrast niet uit. Cusco is daarin veeeeeel te populair onder toeristen.

En toch bleven we er zo lang. Eerst om te rusten en dan om beslissingen te nemen zoals o.a. dat we vanaf nu willen starten met vrijwilligerswerk en couch surfing. We zochten en vonden. Zo gaan we sowieso al in Bolivia vrijwilligerswerk doen in een ashram in de jungle.

In Cusco hadden we ook antwoord gekregen van een school. Hierdoor hebben we een half uur voor normaal vertrek met de BoliviaHop bus, ineens alles gewijzigd. Jammer genoeg bleef uiteindelijk verder antwoord van de school te lang uit waardoor we 2 dagen later uiteindelijk toch de bus genomen hebben. En toch was het last-minute uitstel van ons vertrek richting het Zuiden allesbehalve verloren. Want zoals ik helemaal in het begin schreef.. soms kom je onverwacht zielsverwanten tegen. Waren we die eerste bus op gesprongen dan hadden we Sabuat, een zalige Venezuelaanse kerel nooit leren kennen!

We hadden hem al opgemerkt aan de balie. Ongelooflijk positief ingesteld en een mooie uitstraling dus ja dat valt op. En toen we in de keuken waren, klaar om een gezonde maaltijd te koken, stelde hij voor om voor ons te koken. Hij ging een venezuelaans gerecht maken met onze ingrediënten. We vonden het een super voorstel en het zag er heerlijk uit. Maar.... dan kwam het proef-moment waarbij bleek dat we de verkeerde paprika`s gekocht hadden. En gezien ze al gesneden waren toen Sabuat kwam helpen, had hij het ook niet opgemerkt. Dat onze lippen voordien branden toen we er aan kwamen met onze vingers, rinkelde geen belletje. Dat iedereen begon te hoesten in de keuken terwijl we aan het koken waren, rinkelde ook geen belletje. We staken het op de straffe ajuin maar niemand die dacht aan de paprika`s. Achteraf bekeken beetje onozel hahaha! Maar goed, onze heerlijk geprepareerde schotel was veel te pikant! Dan maar de kip en de groenten in de zeef kwakken en alles spoelen met water. Nadien opnieuw opwarmen, zonder groenten en een ander sausje erbij. Onze `washed chicken` smaakte heeeeeerlijk!!! Hahaha

Die namiddag en de dag nadien hebben we ons nog ongelooflijk geamuseerd met Sabuat. Salsa dansen, karaoke zingen, kleine aardbeving meemaken (naschok van een aardbeving van 7.1... raar gevoel om de grond onder je poep te voelen schuiven), tongbrekers aanleren in het Engels. Geweldig grappig!!

Om even te duiden: Spaans is zijn moedertaal en Portugees heeft hij op 3 maanden geleerd in Brazilië. Engels wil hij nog veel oefenen. Zoals hij zegt `My English is like an old car. Sometimes struggling really badly`. Gezien sommige klanken moeilijker zijn voor hem om uit te spreken, zorgde dit vaak voor hilarische situaties. :-)

Cheat, shit, sheet & shoe, chew & beach, bitch werden een beetje fout gebruikt. Hij wou bv zeggen `my boyfriend thinks i cheated on him` maar in plaats daarvan zei hij `my boyfriend thinks i shitted on him`. Dus je kan je wel voorstellen wat de hilariteit ervan was. :-) En dat is maar 1 voorbeeldje. :-) Ik heb er zalige filmpjes van en als ik ze terug bekijk, krijg ik terug de slappe lach! Dus Hannes, jouw prachtige foto`s van je skydive en je poging tot rechtstaan op langlauflatten in Lapland, heeft plaats gemaakt voor video`s van Sabuat! Hihihi :p

Door de fijne band die we hadden met Sabuat op slechts anderhalve dag, viel het weggaan terug lastiger. Djuu...nog iemand die ik in mijn valies zou willen steken!!

Gek eh hoe je het gevoel kan hebben dat je iemand al jaaaaaren kent. Zielsverwanten...

Na Cusco zijn we dan met de nachtbus richting Puno getrokken. We hadden geen oog toegedaan dus we waren kapot toen we `s morgens om 6u aankwamen. Gezien het staking was in Puno, had de organisatie even stress en moest alles heel snel en chaotisch verlopen. Voor ons niet echt duidelijk waarom want de straten lagen er gewoon bij maar misschien hadden ze schrik om vast te blijven zitten in Puno. En aangezien de bus wel verder moest met de rest kon dit een probleem geven. Aangekomen in ons hostel moesten we nog 2u zien wakker te blijven tot wanneer we opnieuw werden opgehaald voor onze 2daagse op het Titicacameer. We bezochten eerst de floating islands. Uniek om te zien maar ondertussen wel een beetje een toeriste attractie.

De floating Uros islands zijn echt kleine eilandjes gemaakt van riet waar enkele families op wonen in hutjes, ook gemaakt van riet. Hun eiland verankeren ze met meerdere ankers in het Titicacameer. Als ze willen `verhuizen` lossen ze de ankers en drijven ze wat verder. Is er storm dan kan het ook zijn dat ze de dag nadien elders drijven. Het leven op Uros is hard en eenvoudig. Veel hebben ze niet en ze hangen ook af van toeristen om wat inkomsten te genereren. Zo betaalt elke toerist een kleine som om eens met zo`n rieten boot rondom het eiland te varen, kan je souvenirs kopen en betaal je sowieso een soort toegang tot Uros via de organisatie. Deze toegangsgelden worden dan verdeeld onder alle Uros eilanden. Net zoals dat de toeristische bezoekjes ook wat verdeeld worden: de ene keer dit eiland, de andere keer het andere, enz... .

Nadien vaarden we door naar Amantani waar we ook de nacht gingen doorbrengen bij een Quechua familie. Matilde en Oswaldo waren heel lieve mensen. Gelukkig konden ze ook Spaans dus we hadden heel fijne conversaties. Na onze lunch bij de familie, verkenden we het eiland met de groep. We maakten een mooie wandeling tot op het hoogste punt. Qua afstand niet echt ver maar de hoogte maakte het soms ferm lastig. Door de ijlere lucht krijg je soms echt het gevoel dat je onvoldoende kan ademen en te weinig zuurstof binnen krijgt. Bovenop de berg moesten we dan een offer brengen door 3 toertjes in tegenwijzerszin te wandelen. Ondertussen mochten we een wens doen en genoten we van het mooie uitzicht. Eenmaal terug beneden op het centrale plein stond mama Matilde ons terug op te wachten. Ze maakte avondeten voor ons in haar simpel keukentje en nadien mochten we ons in traditionele kledij verkleden voor het feest. Hun traditionele kledij maken ze zelf. De man maakt de blouse van de vrouw, met versieringen en alles! De vrouw maakt de rok en de rugband. Het feest zelf was ook eerder een opgezet gedoe maar wel eens grappig om te zien. Lang bleven we niet want we waren doodop. We verlangden naar ons bed. :-)

De dag nadien stonden we vroeg op, ontbeten we en namen we afscheid. Het was een fijn bezoekje en wel de moeite om te doen, al zou ik iedereen aanraden om alles direct te regelen met de families. Wij wisten niet dat dit kon dus wij hadden via de organisatie van de bus geboekt. Het nadeel hiervan is echter dat de families zelf maar weinig geld krijgen t.o.v. de prijs die je betaalt. Regel je alles rechtstreeks via hen dan houden ze er meer aan over en dat verdienen ze wel. Want ook op Amantani is het leven hard. Veel hebben ze niet. Hun eten is zeer eentonig gezien ze enkel kunnen eten wat ze op het eiland hebben: beperkte soorten groenten, rijst, eitjes. Dat is het ongeveer. Enkele geïmporteerde producten kunnen ze kopen maar zijn ook duurder. Veel geld verdienen ze echt niet dus als hun kinderen bv in Puno werken of studeren, is het lang wachten vooraleer ze de boottrip tot daar kunnen betalen.

En ok, ze hebben een klein beetje extra inkomsten door de homestay maar gezien op het eiland meerdere stammen wonen, is er ook hier een roulement systeem om alles eerlijk te verdelen waardoor ze slechts 1week per maand de weinige extra inkomsten hebben: 25sol oftewel 8€/toerist voor 3 maaltijden en verblijf. Dit is praktisch niets, wetende dat de tour zo`n 35€ kost.

Na Amantani vaarden we nog langs Taquile. Een ander mooi eiland op het Titicacameer waar we ook een wandeling deden. Hoewel er veel overeenkomsten zijn met Amantani hebben ze toch echt hun eigen identiteit, vnl zichtbaar in hun kledij. Zo dragen de mannen hier mutsen, die er anders uitzien afhankelijk van hun burgelijke toestand. Vrijgezellen worden aanzien als niet compleet dus ook hun muts ontbreekt de helft aan kleur. Het vinden van een partner is er heel belangrijk en wil je trouwen, dan staat er je heel wat naaiwerk te wachten. Mannen moeten verscheidene zaken naaien voor de vrouwen en omgekeerd als ze in het huwelijk willen treden. Zo naaien ze bv 1 heupband, de helft gemaakt door de man waarbij het haar van zijn vrouw verwerkt wordt tussen de stof (raar hé...) en de andere helft gemaakt door de vrouw. De man naait ook minstens 3 hoofddoeken voor de vrouw en de vrouw naait o.a. een zakje om coca blaadjes in te verzamelen voor de man.

Speciale tradities :-)

Sowieso is alle kledij terug heel mooi om te zien omdat het zo kleurrijk is!

Rond de middag vaarden we terug naar Puno en namen we afscheid van enkelingen uit de groep die ons ook zullen bij blijven. Het avontuur in Puno en ineens ook in Peru liep op z`n einde..want...

Terwijl ik dit laatste stuk aan het schrijven ben, zitten we alweer op de bus. Binnen anderhalf uur steken we de grens over naar Bolivia.

Besluit: Peru blijft ook heel mooi maar de vriendelijkheid en de warmte van in Colombia vind je hier toch niet. Er zijn uiteraard uitzonderingen maar de overgrote meerderheid hier was niet echt vriendelijk en als dan zelfs een hallo, een lach of een bedanking er niet af kan dan is dat wat jammer.

We zijn te neig verwend geweest op onze eerste bestemming denk ik.. :-)

Wat staat er ons nu te wachten? We hoppen off in Copacabana, aan de Boliviaanse kant van het Titicacameer. Daar gaan we naar Isla del Sol en nadien reizen we door naar La Paz waar we enkele dagen zullen verblijven.

Hasta luego! Chao!

Kristel

Ps: foto's volgen wanneer ik nog eens toegang heb tot een deftige computer :-)