Reisverhaal «wwoofen 2!»

Australië | 3 Reacties 28 November 2009 - Laatste Aanpassing 28 November 2009

2 dagen na het schrijven van mijn vorige blog ben ik terug in Cairns! Hoe kan dat? Awel.........

Julian, 52 jaar, een geboren en getogen Australier kwam mij op donderdagmiddag in zijn tractor halen in Cairns. De rit naar Port Douglas was lang, maar zeer mooi. Het huis waarin hij woonde was supersjiek. Hele grote ruimtes, twee salons, grote pooltafel, zwembad met rotspartij, 5 slaapkamers, 3 badkamers. Ik zit gebakken! Dat dacht ik toch...

Toen de vrouw des huizes thuiskwam, kreeg ik geen 'hallo' of 'how are you' maar begon ze meteen de aanval in te zetten tegen Julian. Jip, ik was getuige van een Australische, echtelijke ruzie! En, twas een ferme ruzie. Niet nodig om te zeggen dat ik slecht op mijn gemak was en niet goed wist hoe ik moest reageren... Toen het koppel uitgeraasd was werd er mij een en ander duidelijk. IK zou niet logeren in het mooie huis...nee. Ik zou alleen met Julian naar de 'farm' gaan en we zouden daar werken en blijven slapen. De vrouw bleef thuis want 'she doesn't like it overthere'.

Ok. Op naar Julatten, op naar Farm 'Zion. Samen met lieve hond Charlie die mij duidelijk zeer symphatiek  vond en dat heel de tijd liet merken door constant aan mijn tenen te likken en op mij te springen zodat hij ook likjes kon geven in mijn nek. De hondenliefhebbers denken waarschijnlijk 'hoe lief' maar voor mij was het  'jakkes'. Daarbij stonk die hond ook nog eens naar... natte hond!

De Farm was super afgelegen, geen huis of gehucht te bespeuren in vijf kilometer omtrek en gelegen bij een zeer mooie rivier en bij het regenwoud. In bovenstaande zin klopt 1 woord niet. Het woordje 'farm'. Tenzij je vier palen met daarboven een dak een farm noemt natuurlijk, Dat was 'Farm Zion'; 4 palen en een dak. Geen muren, geen deuren, geen ramen. Vrije natuur! Leuk dacht ik, een uitdaging, Want inderdaad, het slapen gebeurde dus in de open lucht met gelukkig, een muskietnet boven mijn hoofd. Het toilet was 'with a view' naar de rivier, en de douche stond tegen een boom. De 'keuken' was een plank met gasvuurtjes en een bekkentje om water te gaan halen in de kreek.

Geen probleem voor mij, alles ok! IK ben geen seut en heb wel al wat gekampeerd dus tot hiertoe leek het verblijf mij nog zeer ok en beloofde het zeker een uitdaging te worden...

Daarbij was het eerste klusje zijn 5ha gazon maaien op een traktor wat dus wel leuk was om te doen, Het enige 'mindere' was het feit dat onze Australische boer ondertussen rustig op zijn quad bike rondreed en keek hoe ik mij kapotzweette op zijn traktortje...rokend als een schoorsteen.

Geen probleem voor mij, alles ok! Maar ik had niet echt recht gereden (de grond was oneffen en toegegeven, bochtjes maken was zeer leuk). Dus hij had wel wat commentaar op mijn grasmaaikunsten.

Maar nog steeds geen probleen voor mij! De problemen begonnen te komen toen ik zijn constant rochelend gesnuif opmerkte tijdens het babbelen. Moest dat gebabbel nu nog oneindig interessant zijn zou ik mij daar gerust kunnen overzetten, maar helaas, ik had te doen met een midlifer!

Hij begon al zijn problemen met zijn vrouw in geuren en kleuren te vertellen (waarvan 1; ze staat niet met mij gelijk op om mijn toast te maken!!!!!!!!) en gaf toe dat hij er over dacht om ze te verlaten en alles achter te laten. Hij was alles zo beu en wou de wereld zien, leven. MY GOD, Daar zat ik dan. In een gat met een 52 jarige midlifer, HIj zag mij duidelijk als werkkracht, keukenmeid, kokkin en psychologe... En om eerlijk te zijn, daarvoor ben ik niet naar Australie gekomen, want daar vind je er in Belgie ook genoeg van!

Als gerecht maakte ik spaghetti met heel veel groentjes, zoals die van Tante Mieke! Ik had hem lekker gekruid (vond ik) maar onze Aussie vond hem te pikant en gaf zijn portie aan de hond die het duidelijk ook niet kon waarderen want mijn heerlijke spaghetti na 2 minuten uitkotste. (Wat ik een beetje grappig vond, maar mijn gelach werd niet echt gewaardeerd). Daarna moest ik afwassen terwijl meneer jointjes rookte. Mijn afval dumpte ik in de vuilnisbak en hup, een rat sprong eruit!

Tot zover ook nog steeds geen probleem voor mij. Dat het een uitdaging ging worden was al duidelijk, Maar ik ging doorbijten! Het was tenslotte maar 12 dagen. S avonds trakteerde hij mij op een Australisch filmpje (jaja, er was een tikkel luxe). Helaas werd er een verschrikkelijk dialect in gesproken dat ik niet verstond maar subtitles mochten niet want dat verstoorde het beeld.

Die nacht werd ik getrakeerd op een schetenconcert. En geloof mij, ik ben wat gewoon... het was verschrikkelijk! Dan ben je wel even dankbaar dat het slapen in de buitenlucht is. Na een nacht scheten en ondefinieerbare dierengeluiden werd ik getrakteerd op een uitgebreid relaas over het feit dat onze boer door mijn eten voor de eerste keer ' s nachts heeft moeten opstaan om 'het groot toilet' te gebruiken.

Wanneer een wildvreemde 52 jarige australier in zijn midlife met mij over stoelgang praat, moet ik toch twee keer slikken.

Mijn volgende klus was met een houweel een put graven (ondergrond is steen)! Terwijl meneer naar het stad reed om te shoppen. Op het moment dat hij van de oprit reed en mij achterliet met lieve Charlie besefte ik dat er niemand niemand in de wijde omtrek was en ben ik even gecrasht. Ik heb gehakt en gehakt in de grond, maar ondertussen stroomden de tranen over mijn wangen. Ik heb naar iedereen geroepen in Belgie, maar niemand (uiteraard) hoorde mij... Het was zo warm, ik voelde mij zo alleen en zag zo op tegen de volgende week waar ik en werkkracht en kokkin en meid en psychologe moest zijn. Daarbij zagen de dazen mijn zwetend lijf nog eens als feestmaal waardoor ik op dit moment maar liefst 42 (!) beten heb en vond de hond Charlie het nog steeds heel leuk om mijn tenen te likken en mijn kuil steeds weer dicht te wroeten.

Ik heb toen besloten om van mijn hart een steen te maken en iets te doen! Zodra hij thuis kwam (na 3 uur werken, wenen, roepen) heb ik gezegd dat het mij echt heel erg speet maar dat ik op farm Zion heel ongelukkig was en terug naar de stad wou. Ik vond het echt heel moeilijk om dat te zeggen maar ben toch wel fier dat ik dat gedurfd heb.

In feite had ik het moeten weten. Julian had me verteld dat er al een wwoofer was geweest die zodra ze de farm zag terug naar de stad wou... een ander koppel wwoofers was een nacht gebleven maar had uit schrik de nacht in de auto doorgebracht en waren 's morgens vertrokken... Ik moest lachen toen hij me dat vertelde! Maar nu hoor ik dus zelf in dat rijtje!!!

Julian was heel teleurgesteld 'hij vond me zo een goede kokkin (jaja...) en keukenmeid! Zijn vrouw gaf me een lift naar Cairns terug en daar kreeg ik weer hetzelfde op mijn bord. 'Ik ben zo blij dat hij die farm heeft, dan is hij tenminste niet thuis, en het is daar zo stil.'

Het is niet dat het daar saai was, met iemand die leuk is moet het daar echt wel plezant zijn, De omgeving was prachtig... maar ik was er niet gelukkig... :) IK ben echt geen seut en kan echt wel wat verdragen. Maar ik had geen zin om een week ongelukkig te zijn en elk uur af te tellen tegen dat ik naar huis kon.

MIjn eerste mindere ervaring in Australie dus, al heb ik hier ook wel veel uit geleerd. En morgen ga ik al naar een nieuw wwoofingadres... Hopelijk wordt dit leuker. Er zijn in ieder geval nog andere wwoofers dus als het werk tegenvalt heb ik toch al andere backpackers om het leed mee te delen.

Leuk weetje, toen mijn vriendinnen afscheid van mij namen toen ik in Julian zijn traktor sprong hebben ze zijn nummerplaat opgeschreven... Just in Case... Twee dagen later sta ik terug! :)

Veel liefs Lien