Reisverhaal «Van Luang Prabang tot Luang Nam Tha»

ETHIOPË 2010 | Laos | 0 Reacties 11 Februari 2008 - Laatste Aanpassing 11 Februari 2008

Hier zijn we weer . . .

Tijdens de voorbije dagen hebben we het wast rustig aan gedaan ("hang around" in VANG VIENG en duizend-bommen-en-granaten gezien in PHONSAVAN), zodat we er nu terug kunnen invliegen . . . en LUANG PRABANG heeft heel wat te bieden.

Op onze eerste dag bezoeken we enkele tempels, de ene al wat fraaier (Wat Xieng Thong), de ander al wat ouder (Wat Wisunalat) of belangrijker (Wat Aham, ooit de thuisbasis van de belangrijkste monnik van Laos) en, als afsluiter, beklimmen we Phousi-heuvel voor een schitterende sunset, met zicht op het gouden klooster (Phra That Kong Santi Chedi).
Onze tweede dag staan we op bij de eerste kraai van de haan (hier zijn er veeeel en ze zijn er vroeg bij hoor) om de monikken te volgen op hun ochtendlijke bedelronde.
Na een welverdiend ontbijt (zelf betaald en dus niet bij elkaar gebedeld) bezoeken we het voormalige, koninklijke paleis (annex museum) en een tegenoverliggend tempeltje met verrassend mooie fresco's (al zijn het geen Michelangelo's).
Onze laatste dag in deze leuke, rustige stad ('t is ondertussen 31 januari) maken we een boottochtje naar de grotten van Pak Ou (die gevuld zijn met duizenden budha-beeldjes) en genieten we ruimschoots van het lekkere eten (de volgende dagen zal 't weer "gene vette" zijn) en "echte" koffie (de Lao-koffie die meestal geserveerd wordt, is een echt bakkie maagkramp; zo straf en donker dat je zelfs de koffie niet proeft ?!?)

Onze volgende halte is UDOMXAI.  Deze kleurloze stad, in de schaduw van het grote, nabijgelegen China (en dus overspoeld door Chinese immigranten), wordt onze draaischijf voor het noorden en is, bovenal, een overnachtingsplaats tussen 2 lange busritten 
(waarbij het mooie berglandschap en de wagenzieke medepassagiers onze enige verstrooiing vormen tijdens de monotome slakkengang (lees: 253 km in 9 uren)).
Van hieruit bereiken we 's anderendaags PHONSALI; de meest noordelijke provincie met een grote verscheidenheid (22) aan etnische minderheden, waarvan vooral de vele subgroepen van de Akha's 'opvallend' gekleed zijn.

Maandag 04 februari is het dan zover . . . we vertrekken voor een 3-daagse tocht (per auto want te voet zouden we in die tijdspanne, door deze bergen en bossen, slechts 3 dorpen kunnen bezoeken).  
Vanuit BOUN TAI (90 km ten zuiden van Phonsali) trekken we, over recent verhardde karresporen, met een vrachtwagentje (a la bouwvakkerscammion), oostwaarts tot aan de Nam Ou-rivier.

Onze eerste dag begint echter in mineur . . . de gids die we meekregen spreekt slechts "basic English" (al beweert hij leraar Engels te zijn in een secundary school (dat belooft voor de toekomstige generatie)) en  . . . dit is zelf zijn eerste bezoek aan de regio met "witte toeristen".  Gelukkig heeft hij wel de nodige doorreisvergunning want deze streek is pas sinds enkele maanden opengesteld voor toerisme; de bloeiende opiumhandel werd, dankzij Japanse en Europese steun, (grotendeels) omgevormd naar legale, marktgerichte teelten zoals thee en rubber.
Terwijl de gids (?!?) in elk dorp opzoek gaat naar de Chef de Village om zijn vergunning te tonen, proberen wij de gemoederen van de -meestal angstige maar soms ook overenthousiaste- dorpelingen te bedaren door een babbeltje (met handen en voeten) te slaan met de minst bange inwoners, tot we ze vrij kunnen fotograferen.
De tweede verrassing komt 's avonds als we naar ons "hotel" gaan . . . in het dorp SAMPHANSAI staat een iets grotere hut die opgedeeld werd in een 6-tal hokjes van 2 bij 2 meter, elk met een matras (lees: strozak) op pootjes (neen, deze kruipt niet weg maar staat zo'n 40 cm boven de grond) . . . ons bed voor de volgende 2 nachten; voor onze vraag naar sanitaire voorzieningen (we hadden al gemerkt dat er geen electriciteit was) . . . werden we verwezen naar de dorpspomp op het plein en het grote bos en zijn vele bomen om achter te hurken . . . that 's life in the country (neen, niet in de Gasthuisstraat meisjes).

Maar wat we gezien hebben . . . Poukhuang Akha, Eupa Akha, Mochi Akha, . . . fantastisch, authentiek, primitief, kleurrijk . . . kijk maar naar de foto's!!!!
We besluiten zelfs om de gids en zijn (schoonbroer)chauffeur om te praten (lees: omkopen (60 US samen) zonder medeweten van het reisagentschap) ons nog een dagje langer te begeleiden zodat we ook de Ooma Akha kunnen bezoeken . . . uniek.

Donderdagavond, 07 februari, bereiken we opnieuw UDOMXAI; deze eens kleurloze, Chinese stad is veranderd in een bruisend rode feeststad . . . vandaag begint immers het 3-dagen-durende feest voor Chinees Nieuwjaar . . . en dat die mannen iets kennen over vuurwerk zullen we geweten (en vooral gehoord) hebben.

's Anderendaags trekken we echter verder naar LUANG NAM THA (105 km noordwest van Udomxai) ; hier begint namelijk een ander 3-dagen-durend festival, nl het Thaidam; dit is een folklorefeest van de Thai-minderheid waarbij 14 dorpen muziek, dans en ontspanning brengen.
We zijn echter niet enkel voor het festival naar hier gekomen, dus huren we weer, voor drie dagen, een motor(ke) om de dorpen in de omgeving te verkennen:
-in NAM DEE (een dorp van LANTEN-volk) wordt ook gefeest (al kan niemand ons uitleggen waarom) en worden we uitgenodigsd om mee te eten en te drinken . . . zoiets kan je echt niet weigeren;
-in een Akha-dorp (op 20 km door berg en dal) proberen we nogmaals een kindermutsje te kopen . . . helaas (stand: Fanny 12 - Leen ??).

Morgen, 12 februari, trekken we weer verder; het feeste is voorlopig gedaan en we willen over enkele dagen in XIENG KOK (nabij de Birmeese grens) staan voor de 14-daagse markt waarbij veel volk van hilltribes wordt verwacht . . .

Tot de volgende dus.