Reisverhaal «En vervolgens . . . »

ETHIOPË 2010 | Myanmar | 0 Reacties 09 December 2007 - Laatste Aanpassing 09 December 2007

. . . werd het woensdag 21 november; de afstanden in Birma zijn groot en het verkeer (trein of bus of boot) ZO TRAAG dat we bwesluiten om, vanuit Mandalay, verder te vliegen naar BAGAN (boottocht 10 uren en 25$ EN een vlucht 25 minuten en 38$ !?!?).

Eens voet op vaste grond ontkomen we (deze keer althans) niet aan het 10$-buitenlandse-bezoeker-ticket want de ontvangstbalie verspert de uitgang van de luchthaven.  De Bagan-site is echter een van de "must do's" tijdens een bezoek aan Birma; helaas komt er sinds de septemberrellen slechts 30% van de geboekte reizigers (lees: tourgroepen) opdagen . . . bijgevolg wordt voor de sporadische bezoeker een prettige "discount" verrekend (overnachtingen aan 12 i.p.v. 20 $).

Onze geplande zijsprong naar de (verboden) CHIN provincie wordt hier echter definitief de grond ingeboord: bij navraag voor een permit wordt eerst gezegd dat deze (ondanks andere berichten) enkel door MTT in Yangon kan geregeld worden . . . wij zullen dus wel iemand naar Yangon sturen met onze passen zodat we enkele dagen later toch kunnen gaan . . . maar na telefonisch contact met betrokken dienst weten ze niet zeker welke documenten ze echt nodig hebben EN we moeten zeker zelf komen EN het kan wel 5 dagen tot 1 a 2 weken duren want ze weten het zelf nog niet zo goed . . . NIETS DUS :-(((((((((((

Ter compensatie boeken we dan maar een ballonvlucht  over de Bagansite (bij sunrise en met champagneontbijt (decadentie ten top)); de rest van de dag fietsen we van paya naar paya zodat we een zicht krijgen op de uitgestrektheid ervan.  's avonds genieten we van onze eerste zonsondergang vanop het dak van Buledi-tempel . . . wij twee alleen hier met de stilte en de zon die stilletjes verdwijnt en alles in een kleurige gloed, van oranje tot donkerpaars, omtovert . . . mooi is dat (zeker in vergelijking met onze tweede sunset waarbij we deze -samen met 100 andere toeristen ;-(((  - probeerden te herbeleven vanaf de tempel die werd aangeraden in de reizigersbijbel Lonely Planet).

's morgens om 0600 Hr worden we aan het hotel opgepikt en naar de startplaats (een voetbalveld) gebracht, terwijl de piloten en crew de ballons (lees: 3 exemplaren met telkens een mand voor 8 passagiers a 260 $ per kop) op volume brengen genieten we van koffie en croissants . . . na hun GO kruipen we in de mand en de volgende 50 minuten is het al Oooh en Aaah, afgewisseld met bewonderende stiltes . . . en het besef dat wij tweeen daar toch weer hangen, boven 1 van de mooiste plekken in de wereld om zoiets te beleven . . . FANTASTISCH toch.
Ook deze tweede dag crossen we met de fietsen tussen de tempels en rijden slechts 2 maal lek.

Onze volgende stop is aan het INLE-meer; we vliegen naar HEHO en van daaruit delen we een taxi met 2 Duitsers tot in NYAUNGSHWE, een dorp op de oevers van het meer dat voorzien is van alle nodige faciliteiten voor toeristen (resorts, hotels, guesthouses, restaurants en eetstalletjes, ...).
Tijdens de rit wisselen we wat ervaringen uit (onze kennis van de Duitse taal beperkt zich tot het niveau van Jean-Marie Pfaff dus schakelen we snel over naar het meer universele Engels) en spreken we af om, 's anderendaags 's morgens, een taxi te delen (alweer om kosten te drukken want eigenlijk zijn we toch budgetreizigers !?) naar TAUNGGYI, waar we de laatste dag (24 november) van het FULL MOON BALLOONFESTIVAL willen bekijken.

Zaterdagmorgen, na een uurtje rijden, arriveren we in Taunggyi en volgen we de menigte die zich naar de festivalweide begeeft.  
Overdag worden de dierenballons opgelaten; veelal vogels en olifanten (met hun boedhistische betekenis) maar ook kikkers en neushoorns en kippen (soms wel met afmetingen van 8 bij 5 meter) vliegen gezwind rond tot ze over de bergen verdwijnen.  
De voorstellende groepen (vergelijkbaar met de vele carnavalverenigingen in het Limburgse (of is het De Limburg !?)) komen het plein op en zijn ongeveer een uurtje zoet met de preparaties (uitvouwen van de ballon, gemaakt van rijstpapier en bamboe, en fakkels aansteken als warmtebron) . . . 
Bij een volgende windvlaag sneuvelen weer 2 ballons wegens te groot en te weing hetelucht . . . de begeleidende muzikanten en dansers en de massa toeschouwers golven uiteen om de brandende restanten te ontwijken . . . wij staan echter veilig bovenwinds . . . tot plots een report(st)er met in haar kielzog enkele cameramensen en geluidstechnici ons vragen om een reactie voor hun TV-zender daar wij (voorlopig) de enige "bleke" toeristen zijn . . . and a star was born (ons Joske weer he).

Na zonsondergang (lees 1800 Hr) volgen we de lichtprocessie naar  de Sulamenipagode: 10-duizenden kaarsjes en lampions versieren de praalwagens en verlichten de boeddha's, danseressen en muzikanten begeleiden de eindeloze stoet . . . ongelooflijk.
Vanaf 2100 Hr zakken we terug af naar de festivalweide voor de apotheose . . . nog tot zonsopgang (naar het schijnt want wij zijn om 0100 Hr moe en tevreden terug afgezakt naar ons hotel) worden ballons opgelaten MAAR nu versierd met brandende kaarsen en vuurwerk.
De volgende dagen doen we het wat rustiger aan: een boottochtje op het meer, bezoekjes aan de omliggende kloosters en pagodes (ja Jef ook aan dat fotogenieke houten klooster met zijn ronde ramen), wat rondhangen en ervaringen uitwisselen met andere toeristen, we worden zelfs twee maal uitgenodigd op een huwelijksreceptie (het staat blijkbaar chique om een buitenlander in je gezelschap te hebben).

Op vrijdag 30 november vliegen we (niet alleen vanwege het comfort maar ook omdat het traject over de weg door voor-toeristen-verboden-gebied loopt) verder oostwaarts naar KENTUNG (eigenlijk is het Kyaing Tone en de locals zeggen Sjantoen maar What 's in a name) vanwaar we, ten laatste op 04 december, via Tachilek de grens met Thailand moeten/willen oversteken.