Reisverhaal «langs de Murray rivier en de outback»

Australië | Australië | 5 Reacties 25 Oktober 2014 - Laatste Aanpassing 25 Oktober 2014

Langs de Murray rivier naar het westen

Kaart Murray River

De Murray Rivier ontspringt in de Australische Alpen, dichtbij de hoogste berg van het land. Van daaruit stroomt zij richting westen om uiteindelijk een bocht te maken naar het zuiden.
De totale lengte is 2520km waarvan 1986km bevaarbaar. Daarmee is de Murray de derde langste bevaarbare rivier ter wereld (volgens Australische informatie) na de Amazone en de Nijl.
De Murray vormt voor het grootste deel van zijn lengte de grens tussen de staat Victoria en New South Wales (met Sydney als hoofdstad), verder naar de monding toe stroomt ze door South Australia.

het stroombekken van de Murray behoort tot de 5 grootste ter wereld, wat betreft oppervlakte, niet wat betreft de hoeveelheid water

De Murray werd lange tijd gebruikt als waterweg om onder andere vee, wol, hout, naar de kustregio te brengen. Het vervoer van mensen en goederen gebeurde per rivierdampschip. Aan de monding werd de stad Adelaide gesticht als uitvoerhaven.

Ligging van Echuca en Mildura

In 1864 echter werd Echuca, een belangrijke handelspost voor vervoer van goederen, verbonden per spoor met Melbourne. Daarna geraakte het riviertransport in verval.
Veel van de rivierdampschepen zijn gezonken. Een aantal echter heeft men gered en ze worden nu gebruikt voor toeristische uitstapjes.

Water betekent ook leven voor mens, dier en plant.
Niet zo heel ver van de rivier, in het noorden van Victoria, ligt Kyabram. Het dorp heeft een groot moerasachtig gebied, waar zeer veel vogels kunnen gespot worden. In dit gebied is de dorpsgemeenschap ook gestart met de opvang van lokale wilde dieren en het aanleggen van een lokale plantenverzameling. Door het herstel van de flora zijn er ook een 35 soorten vogels terug in het gebied beginnen broeden.
Het gebied neemt deel aan internationale kweekprogramma’s voor dieren, waaronder koala’s.

de Grote Geelkuifkaketoe (Cacatua gal) zit aan de buitenkant van een kooi te roepen alsof hij voor iets ernstig moet waarschuwenerita galerita) maakt een typisch krijsend geluid

het koppel gebruikt een holte in de boom als nest

de Strohalsibis (Threskiornis spinicollis) met honderden en honderden exemplaren in dit gebied voor

de Zwarte Zwaan (Cygnus atratus) is inheems in Australië

en hier zijn de dan, de koala’s (Phascolarctos cinereus) die aan het kweekprogramma deelnemen. Het jongste babyvrouwtje is goed te zien

de Emu (Dromaius novaehollandiae) komt tot dichtbij de bezoekers

de Witstuithoningeter (Manorina flavigula) hangt aan de buitenkant van een kooi zo hard te roepen dat iedereen wel naar hem moet kijken

 één van de vele kangoeroe of wallaby’s die hier rond springen

Tuinwaaierstaart (Rhipidura leucophrys) heeft een leuke Engelse naam : Willy Wagtail

de Goulds Amadine valt op door zijn vele kleuren

 Doornastrild (Neochmia temporalis) is klein, maar ook opvallend

de Bonte Vechtkwartel (Turnix varius) brengt zijn leven dichtbij de grond door

bij valavond zijn kangoeroes erg actief en springen ze ook wel over de wegen. Omdat de duisternis intreedt worden deze dieren niet gezien door de bestuurders. Een kangoeroe blijft staan als hij koplampen ziet en wordt dus in vele gevallen overreden. We zien er wel wat langs de kant van de weg liggen

de Brolgakraanvogel (Antigone rubicunda) is, net zoals de vorig opgenoemde vogels, inheems in Australië

 vele planten hebben op dit moment erg kleurrijke bloemen

Australische Witte Ibis (Threskiornis moluccus)

de Dingo (Canis familiaris dingo) werd zo een 40.000 jaar geleden met de aboriginals langs Nieuw Guinea overland ingevoerd. In die tijd was de zeespiegel lager en waren zowel Tasmanië als Nieuw Guinea verbonden met Australië. De dingo heeft door zijn jaagtechnieken ervoor gezorgd dat een aantal diersoorten uitgestorven is in Australië.

deze Roze Kaketoe (Eolophus roseicapilla) komen zo maar meegenieten met het voer dat aan grote vogels in kooien wordt gegeven. Het is gemakkelijk om ze zo te fotograferen

de Grote Geelkuifkaketoe in deze volière is o gewoon aan mensen dat hij op de knie of op de schouders gaat zitten

de Kleine Vliegende Vos (Pteropus scapulatus) leven zoals vleermuizen in grotten. Hier kunnen we ze in een kooi bewonderen.

In Echuca, aan de Murray rivier gelegen, is de haveninfrastructuur bewaard en hersteld. Een wandeling langs de Wharf is historisch gezien, interessant.

de laad- en loskade telt 3 verdiepingen. In de loop van een jaar immers stijgt en daal de waterstand van de Murray nogal wat. Door deze 3 verdiepingen kon men minstens 9 maanden per jaar werken. Enkel als de waterstand zeer laag stond, te laag om de schepen te laten varen, moest het werk stil gelegd worden tot de volgende winter

op deze lat staan extreme rivierstanden genoteerd. Deze gaan van enkele meter tot 38m hoogte. Dan was natuurlijk ook de ganse omgeving overstroomd

Tijdens de glorietijden van Echuca was er hout in overvloed voorhanden. Niet alleen levert eucalyptus degelijk timmerhout, de afval en kleinere bomen werden en worden gebruikt om vuur te maken. Daarom werden stoommachines gebruikt om de schepen aan te drijven én om de machines in de haven van energie te voorzien.

 een voorbeeld van een dikke eucalyptus boomstam waarvan het hout voor bouwconstructies werd en wordt gebruikt

een foto van zo een stoomschip. Deze schepen trokken een aantal platbodem scheepscargo’s. Deze cargo’s, zonder eigen motor, waren geladen met hout, wol, …

een foto met 2 cargo’s

dagelijks wordt de stoomketel nu nog gestookt als onderdeel van het openlucht museum

de Murray rivier ter hoogte van Echuca

De machines om wol te persen en deze om hout te zagen zijn gerestaureerd en werken nog symbolisch.

een van de zaagmachines op stoom

enkele balen geperste wol, die via de Murray en de haven in Adelaide, naar Engeland verscheept werden
Enkele van de stoomschepen zijn hersteld of zelfs voor het grootste deel herbouwd. Enkele zijn in privébezit, andere worden gebruikt om op de rivier de toeristen op en neer te voeren.

een pasagiers-dampradschip dat nu nog voor pleziertochtjes in gebruik is

In Australië kamperen de mensen graag. Alles wat met kamperen te maken heeft is hier een bussiness zoals in Europa. In elk stadje is er wel minstens 1 winkel waar er een uitgebreide keuze is aan allerlei kampeermateriaal. En dan de campings zelf, die vallen tot nu toe erg mee.

de camping in Murray ligt aan een kleine inham van de Murray rivier

 op de campings in Australië is er telkens een ingerichte keuken. Hier in Echuca is die wel bijzonder goed uitgerust

Australië heeft de laatste jaren heel veel bosbranden gehad. Om het brandgevaar te beperken, mag er geen open-vuur-BBQ gebruikt worden en komen er op de campings electrische BBQ’s voor

We rijden verder, stoom afwaarts van de Murray. Na een tijdje komen we bij een gebied waar officieel geen fruitvliegjes voorkomen. Hier gelden zeer strenge normen. Er mag van de opgegeven fruitsoorten niets, maar dan ook niets in het gebied binnen gebracht worden omdat daarmee de fruitvlieg van Queensland zou kunnen ingevoerd worden. De kleine fruitvliegjes kennen we in België allemaal wel. Ze worden aangetrokken naar fruit dat rijp is.

de boete is niet niets…, dus wij, zoals velen, zetten ons aan de kant om de sinaasappels en kiwi’s op te eten.

langs de weg zijn er verscheidene picknickplaatsen, telkens de weg dichtbij de rivier komt

Op het einde van de 19^de eeuw, werden 2 Canadezen, ingenieurs en broers, aangesproken om het dorre, bijna woestijngebied in de buurt van Mildura, te ontginnen. Na vele jaren en irrigatietechnieken, met water uit de Murray rivier, zijn ze er erin geslaagd om het gebied in Victoria, niet ver van de rivier, vruchtbaar te maken. Hoofdstadje van dat gebied is Mildura.

de bomen hangen vol rijpe sinaasappels

Naast citrusvruchten worden er ook zeer veel wijndruiven geteeld. Het aandeel van deze laatste stijgt, dat van citrusvruchten daalt. Australië kan immers niet concurreren met lageloonlanden die veel goedkopen hun citrusfruit kweken en plukken.
We vinden de Australische sinaasappels wel bijzonder sappig en lekker.

Bij Mildura verlaten we de Murry rivier.

Een stukje “outback”

“Outback” is een Australisch begrip voor het grote gedeelte van het land dat als binnenland aanzien wordt. Dit betekent het ganse land met uitzondering van de kuststreken tot 50, maximaal 100 km landinwaarts. Slechts ongeveer 10% van de bevolking leeft in de outback en bijna alle Aboriginals wonen er.
In de outback zit er in de ondergrond een grote hoeveelheid mineralen en ertsen. Bij de ontginning ervan ontstaan er kleine of grotere dorpen of steden.

De outback is quasi onbewoond. Hier en daar is er een stadje waar om een of andere reden de “ontdekkers” van het land bleven wonen. Verder is er ongeveer niets. Op de kaart staan hier en daar woorden vermeld. Deze slaan niet op een dorp of een gehucht, maar op een boerderij of een benzinestation of een heel kleine nederzetting mat postkantoor, winkel, bar en benzinestation. Deze punten worden algemeen met het woord ”station” aangeduid.

Het grootste deel van dit gebied telt geen wegen of jeepsporen. Om door de outback door te trekken, heeft men een 4x4 nodig, kennis van de wegomstandigheden, een heel goed uitgeruste infrastructuur met hulpmiddelen om de auto zelf te herstellen en voldoende benzine, voedsel en vooral water. Er wordt aangegeven om best met meerdere jeeps samen de route te rijden.

er zijn af en toe rustplaatsen langs de baan, met geen enkele voorziening

Dat alles is niet nodig als men zich beperkt tot de geasfalteerde wegen en relatief dicht bij de bewoonde wereld blijft.

Wij willen wel een stukje outback zien door in Mildura de weg naar het noorden, naar Broken Hill, te nemen.

begroeiing in dit woestijngebied. Soms zijn er meer bomen, soms helemaal geen

Eens we het gebied van de Murray rivier voorbij zijn, begint een lange weg door een vegetatie van kleine struikjes en bomen, beiden bestand tegen de droogte. Over een afstand van 290 km zien we hier en daar een afslag naar een boerderij, ver weg.
Iets voorbij halfweg is er een benzinestation, annex kleine winkel. Verder niets. Dit doet ons denken aan Patagonië, in het zuiden van Argentinië. Daar reden we zeven dagen aan een stuk door een landschap dat weinig varieert.
De dichtstbij zijnde grote stad is Adelaide, zo een 500 km verwijderd.

 bij deze zijwegen, altijd aardewegen, staan wegwijzers naar de eerstvolgende boerderij of gehucht met een winkel

Deze woestijn echter is bewoond. Regelmatig zien we een kadaver van een kangoeroe, aangekondigd door rondcirkelende roofvogels. Veel zeldzamer zien we een emoe. Deze vogels hebben veel water nodig en kunnen daardoor in een belangrijk deel van de outback niet overleven.

een bord waarschuwt de weggebruikers voor overspringende kangoeroes. Op het eerste dergelijke bord was de afstand vermeld van 240km

Er is wel duidelijk meer verkeer dan in Patagonië. Naast een heel aantal 4x4 zien we ook vrachtwagens met 3 opleggers. Ze vervoeren gesteente.

Langs de weg zien we ook een bordje dat we in de Centrale Tijdzone komen. Dit betekent dat we ons uurwerk nu een half uur achteruit zetten.

Het eerste gebouw dat we zien op deze lange baan, is een mijngebouw met schachttorens. Broken Hill is een stadje ontstaan doordat er een grote Zink-Lood-Zilver-ader ontdekt was in 1883. Deze ader zou ’s werelds grootste en rijkste zijn in zijn soort. Bij de ontdekking was Broken Hill een zeer kleine nederzetting, heel geïsoleerd in de outback. Sindsdien is het aantal inwoners sterk vermeerderd tot op heden ongeveer 22.000 mensen.

een van de mijnen van Broken Hill. De stad wordt ook wel Silver City genoemd

de mijn in het noordelijk deel van de ader, wordt nu niet meer uitgebaat. De schacht, onder deze toren, is op een diepte van meer dan 500m verbonden met de zuidelijke mijn

dit zijn de schachtliften. De mijnwerkers werden vervoerd in de bovenst open kooien. Het gesteente in de onderste kooien, die direct op een treinwagon werden geledigd

de samenstelling van de ertsen in het gesteente

 nog een stukje van het gesteente uit de bovenste laag

Ondanks de woestijn, is Broken Hill er in geslaagd om een groen stadje te vormen. Er is voldoende te ontdekken in het stadje en de omgeving om hier enkele dagen vol bezoeken te stoppen.

Eerst gaan we, zoals altijd in Australië, langs bij de toeristische dienst. We vragen er een kaart en informatie over de plekken die we willen bezoeken. Omdat er wel enkele wandelingen inzitten, raadt de bediende ons aan om ze morgen, donderdag te maken. Het is dan de “koelste” dag van de week, nl 36°C!!!! De andere dagen zal de temperatuur nog hoger zijn.

We schrijven ons in om een bezoek te brengen aan de “School of the Air”.

Om 8u15 moeten we er zijn, de les begint immers om 8u30. Enig groot verschil met de kleuterschool en de lagere school zoals wij ze kennen, is dat er hier geen kinderen in de klas aanwezig zijn.
Deze school is opgericht om de kinderen in de outback les te geven, op afstand.
We maken een les mee voor de Kindergarten, iets zoals bij ons het eerste leerjaar. Les wordt nu gegeven via een intranet. Ooit was het anders. Dan werd een radioverbinding gebruikt en was er geen beeld.

vroeger werd de les in een grote opnamestudio gegeven

en thuis hadden de kinderen ook zo een zend- en ontvangstinstallatie

in dit tijdperk volstaat een schotelantenne, vroeger stond hier een grote zendmast

Nu meldt de leerkracht zich aan. De kinderen én één van hun ouders, of indien deze permanent niet beschikbaar zijn, een pedagogische helper, zitten samen met het kind achter een computer, geschonken door de overheid van de desbetreffende staat. Naast een computer is er ook een gratis internetverbinding. Per gezin tot maximaal 3 kinderen, is er één computer. Vanaf 4 kinderen zijn er 2 computers.

in dit lokaal geeft de leerkracht les

en dit zien de kinderen thuis. Beeld en klank zijn niet zo erg goed op elkaar afgestemd. Eerst komt het beeld en iets later de bijhorende klank

De leerkracht kan via dit systeem ook maximaal 2 kinderen in beeld krijgen.
Daarnaast krijgt elk kind een pakket met boeken, oefeningen, dvd’s en ander materiaal om thuis te kunnen werken. Als de ouders voor enkele dagen naar de stad komen, brengen ze hun kinderen mee, en komen deze laatsten naar deze school voor meer intensieve begeleiding. De leerkracht reist ook rond om thuis bij de kinderen uit haar klas, extra te werken. Af en toe komen alle kinderen naar school.
De rij-afstand door de bush is tussen 3 uur en 6 uur.
Door dit systeem krijgt elk kind in Australië de mogelijkheid om een basisopleiding te krijgen. Deze school gaat tot de leeftijd van 12 jaar. Daarna gaan de kinderen op internaat, meestal om nadien op de boerderij te werken mét kennis van zaken.

Die boerderijen zijn van een heel andere orde dan deze die wij in Europa kennen. Ze zijn immens groot.Maar lekker mals gras, zoals wij dat kennen in ons regenrijke land, bestaat hier niet.

in een filmpje dat we te zien krijgen bij ons volgend bezoek, krijgen we een beeld over de grootte van de boerderijen.

Enkel de boerderijen die op irrigatie-afstand van een rivier liggen, kunnen graan telen. De meeste boerderijen kweken runderen, of meer nog, schapen. De landbouw is extensief omdat het klimaat warm en droog is. Nochtans valt er af en toe wat regen zodat er toch plantengroei is. De jaarlijkse hoeveelheid regen was ongeveer 1/4 van deze in België. Maar door klimaatsveranderingen wordt het hier droger, met af en toe een uitzonderingsjaar.

op deze boerderij wordt vee gekweekt. Het systeem om de dieren in een vrachtwagen te laden, bevindt zich vlakbij de weg

Later op de dag brengen we een bezoek aan de “Royal Flying Doctor Service”. Deze organisatie is in 1934 gestart. Doel ervan is om de bewoners in de outback van medische zorgen te kunnen voorzien. Bij de start was zowat alles een probleem. De vliegtuigjes waren schaars en telecommunicatie was onbestaand, temeer omdat de boerderijen niet voorzien waren van elektriciteit.

radiocommunicatie vanop de boerderij

Een ingenieur heeft toen een toestel ontworpen met pedalen (zoals bij een fiets) waardoor de outbackbewoner al trappend stroom produceerde en een radioverbinding kon maken.

Ondertussen zijn zowel de vliegtuigjes als de telecommunicatie helemaal verbeterd.

één van de vliegtuigjes die nu worden gebruikt

4 van de toestellen zijn oud en hebben reparatie nodig

Als mensen voor hulp bellen, kunnen ze dikwijls al via de telefoon geholpen worden door een arts uit het centrum in Broken Hill. Op grote boerderijen of in regionale centra staat er een kist waar heel wat hulpmiddelen inzitten. Die zijn genummerd. De arts kan op die manier medicamenten per telefoon voorschrijven.

de medicamentenbox, ongeveer 1m³ groot

Soms moet de arts ter plekke komen. Dat gebeurt altijd met een vliegtuigje. In zo een vliegtuigje is er plaats voor 2 brancards en zitplaats voor 3 hulpverleners. Bij ernstige gevallen wordt de patiënt meegenomen en naar een groot, gespecialiseerd ziekenhuis gebracht. De eigenaar van de grond moet er wel voor zorgen dat hij een veldlandingsbaan heeft van 1 km lang en dat die vrij is van vee, schapen, kangoeroes en materiaal.

Ondertussen zijn er ook regionale centra opgericht waar een arts, een tandarts, een verpleegkundige, kinderverpleegkundige, diëtiste, kinesist en psycholoog(volgens de noden bij de bewoners) maandelijks naartoe komen om preventief te werken. Sinds enkele jaren worden ook in de Aboriginal gemeenschappen, dergelijke diensten geleverd.
Voor de patiënten, en dat kunnen ook reizigers zijn die door de outback rijden, zijn al deze diensten gratis. Voor 1/3 van de inkomsten moet er wel aan fundraising gedaan worden.
Wegens de grootte van het land, zijn er meerdere centra van de RFDS.

Die grote boerderijen worden soms bewoond door de landbouwer zelf met vele werknemers. Soms echter leeft de eigenaar in de stad en wordt de boerderij gerund door een manager met vele werknemers.

Toeristen kunnen ook een dag meemaken met de postbode van de “bush mail”. Dagelijks rijden die postmannen honderden km om de post (zoals de schoolboeken) ergens af te leveren. Dit gebeurt niet steeds bij de bestemmeling, maar in het postkantoor van het “station” waar ook brandstof en een supermarkt te vinden zijn.

In Broken Hill zijn er een aantal gebouwen te vinden uit het einde van de 19^de eeuw. Een wandeling door het (vrij kleine) centrum met een plannetje van de toeristische dienst leert ons die oude gebouwen kennen.

voormalig gebouw van de krant ( einde van de 19^de eeuw)

voormalig stadhuis (zelfde periode)

het voormalig postgebouw wordt nu nog voor dezelfde functie gebruikt

de kathedraal(tje)

En voor de chemici onder ons, vele straatnamen zijn vernoemd naar elementen uit het periodieke systeem. Broken Hill zou tot stad van de chemie moeten uitgeroepen worden.

In de stad zijn er verschillende musea en kunstgalerijen. .

in één van de galerijen bevindt zich het grootste schilderij op canvas, geschilderd met acrylic verf. Het doek is 100m lange en is in een cirkelvormig gebouw tegen de muur opgespannen. Natuurgetrouw zijn er landschappen van de outback geschilderd, maximaal 200 km van Broken Hill verwijderd. Binnen mag er niet gefotografeerd worden en de postkaarten zijn van minderwaardige kwaliteit

 boven op de reusachtige terril staat er een monument voor de 88 mijnwerkers die hun leven lieten voor de mijn

In White’s Mine mineral art and living mining museum komt door foto’s, gebruiksvoorwerpen en de uitleg van de eigenares, de mijn zoals ze vroeger was en de hedendaagse tot leven. Hier zijn ook een aantal stukken erts en maquettes. Het leven van mijnwerkers was hard en zeer ongezond. Velen stierven jong aan silicose en loodvergiftigingen. Elk stuk steen moesten zij eigenhandig los boren en op wagentjes laden. Zij werkten 12uur per dag bij zwak kaarslicht in een uiterst stoffige omgeving.
Nu werken er weinig mensen in de mijn. Het zijn de grote machines die het werk verrichten. Verlichting is er voldoende en doordat er water gebruikt wordt hangt er geen stof meer in de lucht.
Uit de mijn worden lood- en zinkertsen gedolven. Om beiden van elkaar te scheiden gebruikt men een flotatiebed. Looderts is veel zwaarder dan zinkerts en bezinkt.

de twee kleinere zwarte stenen links lijken identiek. De ene echter schittert meer en weeg veel meer dan de andere. De zwaarste is lood en de kristallen die we zien schitteren zijn deze van galena, loodsulfide

met automatische drilboren en grote steenscheppers gaat alles vlugger en veiliger

De Pro Hart Gallery is helemaal gewijd aan de kunstenaar Kevin Hart. Hij noemde zichzelf Pro(fessor) Hart. De man is in Broken Hill geboren in 1928, woonde er en stief in deze stad in 2006. Hij reisde naar andere delen van de wereld, verzamelde Rolls Royces en schilderde de woestijn, de mijnen en mijnwerkers.

het atelier van de schilder zoals hij het bij zijn dood heeft achter gelaten

Enkele van zijn werken

 twee van zijn auto’s, de ene is door hembeschilderd

In Broken Hill is er een kleine, niet meer te bezoeken, Afghaanse moskee. Toen er nog geen aardenwegen door de woestijn getrokken waren, waren Afghanen met hun kamelen de vervoerders door de woestijn. Zelfs kleine huizen werden van het ene “station” naar het andere vervoerd.

een foto of schilderij van een kamelentransport

In 1929 vertrok het laatste kamelentransport uit Broken Hill

In het Sulfide Street Train Station and Museum zien we weer een hele verzameling voorwerpen. Niet alleen staan er stoomlocomotieven, die tot de 70’ger jaren reden, er is ook een tentoonstelling van een veldhospitaal van weleer en er worden 14 immigranten met elk hun stukje geschiedenis voorgesteld.

een eigenaardigheid. Een dodge die was omgebouwd om op sporen te rijden. Hiermee gebeurde spoorcontrole en werden in overstromingstijd mensen geëvacueerd

één van de personenwagons, nog in vrij goede staat. De spoorlijn waarop deze treinen reden, is ondertussen al een tijd opgedoekt

dezelfde wagon, nu binnenin

locomotief gebouwd in 1951, bedoeld om zware vrachten te trekken. Als het aantal wagons te groot ewas en de last te zwaar, dan hing men tot 3 dergelijke locomotieven achter elkaar

de stookruimte werd gevuld in het deel waar ook de bestuurder zat

We bezoeken verder nog het Geomuseum met informatie over de geologie van Australië, in het bijzonder deze van Broken Hill.
Hier zien we dat 2 miljard jaar geleden door vulkanen een grote hoeveelheid mineralen naar de oppervlakte werden gespuwd (onder het wateroppervlak). Ongeveer 1,5 miljard jaar geleden werden door de heel hoge temperaturen in dat magma, andere elementen en vooral andere verbindingen gevormd. Daarna volgde een periode waarbij de vaste lagen naar boven werden gestuwd en boven water kwamen te liggen. Allerlei plooiingen rn druk zorgde er voor dat de gesteentelagen niet meer horizontaal voorkwamen. Het gebied dat nu Australië is, onderging een lange en zeer koude periode, waarbij alles vast werd. Door allerlei klimaatinvloeden verweerde het gesteente.

de zink-lood-zilverader is 7,5 km lang en gaat tot 1600m diep. Op een bepaalde plaats ligt de ader aan de oppervlakte. Daar ontstond de eerste, open, mijn

de grootste zilversteen, voor meer dan 99% zuiver, weegt 42 kg

azuriet heeft deze mooie blauwe kleur (de naam is toepasselijk) en malachiet heeft de groene kleur. Deze mineralen heeft men in breuken tussen het erts gesteente gevonden

 lood werd o.a. gebruikt om loodkristal te maken. In dit stuk loodkristal zijn mijnwerkers gegraveerd

Buiten Broken Hill is er een plek, Living Desert and Sculptures, genoemd. Op een heuvel, die tot dit gebied behoort, was er in 1993 een symposium voor beeldhouwers. Er werden toen reusachtige blokken zandsteen aangevoerd. Het vervoer ervan gebeurde door een lokaal transportbedrijf dat gratis vrachtwagens, kranen en bestuurders ter beschikking stelde. Een dertiental beeldhouwers, afkomstig uit verschillende landen, hebben toen evenveel werken geproduceerd.
Aansluitend aan dit gebied is er een living desert aangelegd met lokale flora. De planten krijgen water, zodat de bezoeker ze in optimale omstandigheden kan bewonderen. In het centrale gedeelte komen kangoeroes voor. Om dier en plant te beschermen tegen predatoren, is er een grote elektrische omheining rond geplaatst.
In het gebied zijn 2 wandelingen uitgestippeld, samen goed voor enkele uren. Andere bezoekers zien we hier niet.

de woestijn buiten het gebied, armer aan plantensoorten

door een beperkte hoeveelheid water te geven, komen veel meer plantensoorten tot leven

 in dit gebied komt vooral de Rode Reuzenkangoeroe (Macropus rufus) voor

en deze was wel zeer verrast door ons

in dit gebied leefden ooit Aboriginals. Alles wat van hen was is door de blanke mens verwoest geworden. Hedendaagse Aboriginals bouwden de hutten, waar hun voorouders in leefden, na

hedendaagse Aboriginals maakten deze story-palen na

Aboriginals gebruikten deze kwartsmijnen om stenen gebruiksvoorwerpen te vervaardigen

De beelden in het aangrenzende  beeldenpark zijn het mooist bij zonsondergang. 

een groot beeldhouwwerk van een kunstenaar uit Georgië

het meest bekende beeldhouwwerk is van een Mexicaanse indiaan, Antonio Nava Tirado

Een andere bestemming, op 25km van Broken Hill gelegen, is Silverton. Silverton was al een mijnstadje voor Broken Hill. Maar toen de grote Zink-Lood-Zilverader in Broken Hill werd ontdekt, Is Silverton in de vergetelheid geraakt. Ooit woonden er enkele duizenden mensen, nu nog 60. Dit zijn vooral kunstenaars en mensen die in de (beperkte) horeca werken.

Ondanks de karige plantengroei, zien we vee en paarden staan grazen

de brandbeer van Silverton. Bemerk links de meter, die aangeeft hoe groot het brandgevaar vandaag is. Zo een aanduiding komt op heel veel plaatsen voor, in dorpen, langs de weg,…

de gebouwen in Silverton staan een heel eind van elkaar verwijderd

Silverton heeft ook een hotelletje, annex café en eetgelegenheid

één van de 4 kunstgalerijen

binnen mogen zijn schilderijen niet gefotografeerd worden, maar de print van zijn belangrijkste schilderij staat buiten

de katholieke kerk is al even miniatuur

In de voormalige gevangenis is nu een museum opgericht met een enorme variatie aan voorwerpen en documenten vanaf de jaren 1860 tot 1960.

een koel- en diepvrieskast uit de tijd dat er nog geen elektriciteit in de outback aanwezig was. De energie werd geproduceerd door kerosine te verwarmen. Af en toe leidde dat tot branden

de gevangenistoiletten

Wat verder langs de geasfalteerde weg is er het Mundi-mundi-uitzichtpunt. Vanaf deze hoogte kan men de Mundi-mundi vlakte overzien.

uitzicht op de Mundi-mundivlakte

Nog iets verder, bij het einde van de geasfalteerde weg, is er nog een klein spaarbekken.

Dit leverde ooit water aan Broken Hill. Maar die hoeveelheid was veel te beperkt. Water werd via tankwagens aangevoerd, maar nog steeds was de hoeveelheid ontoereikend, niet alleen voor de bewoners, maar ook voor de mijn. Dan besloot men een pijplijn aan te leggen vanaf de Darling Rivier, 110km oostelijker. Die pijplijn levert 1600 m³ per uur. Het probleem is de open pijplijn. Een belangrijk deel van het water verdampt in dit droge, hete klimaat.
Door de aanhoudende droogte echter drogen de meren, die de pijplijn van water voorzien, meer en meer uit, met katastrofale gevolgen voor Broken Hill. Nu, in september 2014 heeft men het plan opgevat om te gaan boren naar grondwater om de meren te voeden. De eerste boringen zouden in november van dit jaar moeten starten. Men hoopt water te vinden van goede kwaliteit zodat dit als basis voor drinkwater kan gebruikt worden.

Ondanks dit droge klimaat gebeurt het soms dat er een hevige regenval het hele gebied onder water zet. Het water trekt niet in de grond, maar stroomt naar de laagste punten. Veel van die tijdelijke beken stromen over de geasfalteerde weg die op die plaatsen een laagte vertoont. Bij die laagten staat er steeds een meter, die de diepte van het water aangeeft, zodat bestuurders met hun speciaal uitgeruste 4x4 kunnen beslissen of ze door de stroom zullen rijden. De uitlaatpijpen van de auto’s hier steken als een schouw boven de auto uit.

hier kan de diepte tot 2m bedragen

En als laatste de zonsondergang in de outback, steeds kleurrijk…