Reisverhaal «Northland noord en oost,»

Nieuw Zeeland, onze echte tegenvoeters | Nieuw Zeeland | 6 Reacties 21 Februari 2017 - Laatste Aanpassing 24 Februari 2017

6.2 het noorden van Northland
Na ons bezoek aan het Kauri gebied, rijden we langs de westkust van Northland verder. Langs de westkust zijn er verschillende baaien, fjorden, hier “harbours” genoemd -hoewel er geen havens in de baaien liggen.

Kaart waar Hokianga Harbour is aangeduid

De weg geeft net voor de Hokianga harbour zeer mooie uitzichten op het noordelijke punt waar de baai in de zee uitmondt.

de noordelijke toegang tot de harbour is een enorm duinengebied dat enkel met kleine privéboten kan bereikt worden. Hier lopen in geen kilometers wegen of wandelpaden

even terugkijkend naar het gebied waar we net door hebben gereden: glooiende heuvels, af en toe een aangeplant bos en weiden met vooral koeien

het strand van twee dorpjes, Omapere en Opononi, die beschut in de harbour liggen

een panoramisch zicht op de harbour en het land ten noorden ervan

Wat verder leidt een zijweg naar nog meer uitzichtpunten, te bereiken vi vrij korte wandelingen.

we naderen nu de zuidelijke toegang tot de harbour

langs de noordzijde een hoge duin, langs de zuidzijde een kaap

volgens de reisgids komen hier veelvuldig zeehonden op het strand voor

de bodem bestaat hier uit steen, wat we hier zien is zandsteen dat verweert tot fijn, wit zand

de zee is de Tasman Zee. Voor de toegang tot de harbour liggen zandbanken en riffen, die zorgen er af en toe voor dat schepen of bootjes vergaan

aan de witte golven zien we waar zich de riffen of de zandbanken bevinden

hier staan we op de kaap welke de harbour langs de zuidzijde afsluit

Nadien buigt de weg richting oosten. Om verder naar het noorden te gaan zijn er nu 2 mogelijkheden. Ofwel rijden we helemaal rond de harbour en nog verder rond een meer, om nadien terug richting westen te gaan. Ofwel nemen we de ferry die een korte oversteek van de harbour maakt. We kiezen voor deze laatste optie.

geen grote ferry, de overtocht duurt ook maar 10 minuten en elk uur gaat de boot in elk van beide richtingen

het dorpje Rawene aan de zuidoever van de harbour, waar we zonet met de ferry zijn vertrokken

nog even en we zijn over, nu nog in de zon

Net enkele minuten terug op het land krijgen we een flinke pletsbui te verwerken. Gelukkig zitten we in de auto.

In Nieuw Zeeland zegt men dat er vele dagen op het jaar zijn waar je in 24u de 4 seizoenen meemaakt.
Een bewering die maar al te waar is!

Wat later komen we op weg 1, de enige doorgaande weg die van het uiterste zuiden van het zuideiland tot het uiterste noorden van het noordeiland gaat.

We overnachten voordat we het uiterste noordwestelijke schiereiland bezoeken. Hier voelen we dat we in een subtropisch gebied zijn: vochtig en erg warm.

Kaart van het noordereiland waar het Aupori schiereiland op is aangeduid

Het meest noordelijke schiereiland wordt officieel “het verre noorden “ genoemd.
Hier wonen vooral Maori mensen, ze zijn immers ooit in dit gebied aan wal gekomen. Het klimaat kwam hier meest overeen met dat van de Pacifische eilanden die ze hadden verlaten. Niet alle Maori echter zijn in het noorden geland.

Langs de westzijde van dit schiereiland is het vrij vlak met zandduinen. Meer zuidelijk begint het 90 mijlen strand” dat zich uitstrekt tot bijna het noorden van het schiereiland.
Dit “90 mijlenstrand” is in feite maar 64 mijl lang, dus iets minder dan 100 km. Voor gewone voertuigen zijn er slechts 2 toegangen, namelijk het zuidelijke uiteinde en 18km verder noordelijk Waipapakauri. 4x4 kunnen wel op het strand rijden rond lage tij. Men kan ook een excursie maken met een 4x4 bus die het strand in een hoog tempo berijdt van het zuidelijke uiteinde tot het noordelijke.

waarschuwing voor het gevaar van het rijden op een strand waar het getijde voor verrassing kan zorgen

Wij kamperen bij het Waipapkauri strand zodat we een klein stukje van het eindeloze strand zien.

het strand richting noorden

en richting zuiden, totaal bijna 100km en erg monotoon

enkele van de zeer weinig toeristen op het strand

 er zijn hoge golven die voor een mooi schouwspel zorgen

en enkele vogels, hier de Rosse Plevier (Charadrius obscurus)

deze grassen hebben zeer grote zaadpluizen welke overal op het strand rondrollen of licht opwaaien

de Kelpmeeuw (Larus dominicanus)

voor zover ik het juist heb, zou dit ook een Kelpmeeuw zijn, met zijn derde verenkleed

enkele rijen duinen, in het noorden tot 50m hoog en 6 km diep

mooie wilde bloemen op weg naar het strand

de zonsondergang is maar beperkt te zien, ze verdwijnt immers achter wolek

Langs de oostelijke zijde van het Aupori schiereiland liggen er twee kleine dorpjes, enkele nederzettingen en zijn er baaien en harbours. De doorgaande weg, hoofdweg nr 1, loopt eerder langs de oostelijke zijde.

We rijden de weg naar Cape Reinga, het meest noordelijk bereikbare punt van Nieuw Zeeland.

Nog voor we op het schiereiland zijn houden we halt bij “ancient kingdom of Kauri”, een houtbedrijf. De start was in 1994. Een voormalig Australiër, een kunstenaar, en zijn team groeven een moeraskauri op. Door gebruik te maken van de C14 datering (radio-actief koolstof) bepaalde men dat de boom tussen 45.000 en 50.000 jaar oud was, maar nog in een zeer goede staat. Het gewicht van de boom werd op 140 ton geschat. Eerst werd getracht de moeraskauri in zijn geheel uit te graven en op te tillen.

Hierin slaagde men niet, de boom was veel te zwaar voor de machines en kabels die ter beschikking waren. De hulpmiddelen waren zwaar genoeg om een stuk van 110 ton op te graven, het andere deel van 30 ton werd nadien ook opgehaald. Dit is de zwaarste Kauri stam ooit opgegraven en nooit verzaagd.

De kunstenaar vatte het plan op om in de stam een wenteltrap te maken en daarrond zijn zaak op te starten. Er werd een zeer sterke vloer in gewapend beton gegoten, waarop de Kauristam werd geplaatst. 700 werkuren later was de wenteltrap een feit. Rond de trap werd de zaak gebouwd.

De Kauri heeft 1087 jaar gegroeid, kreeg een diameter van 3,6m met een omtrek van 11,5m. Het stuk boomstam is 5,7m hoog.

de Kauri stam

de trap beneden

en boven

Buiten staan nog een aantal moeraskauri. Binnen staan enkele opmerkelijk grote stukken gemaakt uit Kauri.

op het domein liggen nog oude stammen

Verder noordelijk ligt het vissersdorpje Pukenui. Omdat het zo hard regent, nemen we een foto en rijden we verder.

In Te Kao heeft het opgehouden met regenen. Hier valt de Ratana tempel op met zijn beide toren(tje)s. Ratana is een Maori religie die sommige zaken uit de christelijke leer combineert met elementen uit de Maori cultuur en hun spiritueel geloof.

het toegangspoortje

het tempeltje

binnenin

Nog noordelijker slaan we een niet-geasfalteerde weg in. Die weg loopt langs enkele boerderijen op een schiereiland. Ook hier wordt zowel melk- als vleesvee gekweekt en vleesschapen (texel).
Onderweg zien we verschillende vogels

een grotere groep Atlantische Canadese Ganzen (Branta canadensis)

en enkele Australische Bergeenden (Tadorna tadornoides)

Na 7km eindigt de weg en is er enkel water rondom ons.

Aan de overzijde is er een groot gebied met zeer zuiver wit kwartszand. Wegens de erg lage bewolking zien we er weinig van.

In dit gebied groeit ook nog mangrove.

Hier verzamelen eind februari, begin maart, bijna alle Rosse Grutto (welke we bij Miranda in het mangrovegebied hebben gezien). Na een korte tijd vertrekken de waadvogels voor hun 12.000km lange vlucht naar Siberië.
In het heengaan hebben ze enkele stopplaatsen in Oost-Azië.
Wanneer ze terugkeren, zowel de volwassenen als de kuikens welke nog maar enkele maanden oud zijn, vliegen zij in 8 tot 9 dagen onafgebroken (60 km/u) van Siberië of Alaska naar Nieuw Zeeland!  

enkele vogels zijn hier. Het is nog enkele weken te vroeg voor de terugvlucht naar hun broedplaatsen

De laatste stop is Cape Reinga. De naam is ook hier Maori en betekent: plaats waar de geesten wegspringen. Vanaf de parking is er een 15’ durende wandeling naar de vuurtoren. We zijn net weg en de regen valt weer met emmers gelijktijdig naar beneden. Daardoor zijn de zichten maar erg beperkt.

enkele afstanden

het eerste getal is in zeemijlen (nm), het tweede in kilometer (km)

Aan de linkerzijde zien we Cape Maria Van Diemen. Abel Tasman gaf de naam aan deze kaap in 1646. Maria Van Diemen was de vrouw van het hoofd van de Oost-Indische Companie. Vlak voor de kaap ligt nog een eilandje.

Kaap Maria Van Diemen

Cape Reinga is een rots, op ongeveer 34°20’ zuiderbreedte, die een eind lager ligt dan de vuurtoren.

er groeit zelfs nog een boompje op deze gure plaats

De eigenlijke noordkaap ligt een heel eind verder in oostelijke richting, nu helemaal niet te zien. Heel het gebied van de noordkaap is ontoegankelijk en zou voor de wetenschap gebruikt worden.
Bij helder weer zou een eiland op 54 km noordelijk te zien zijn. Abel Tasman voer daar langs op 6 januari en noemde het eiland “Driekoningen-eiland”.

We kunnen nog net het treffen van de Tasman Zee (westelijk) met de (Pacifische) Stille Oceaan zien. Hier komen golven samen. Meestal leidt dat tot erg grote golven, nu heffen de golven elkaar bijna op en geven ze een vrij rustig beeld.

de golven uit de Tasman Zee komen van links, deze van de Stille Oceaan komen van boven naar beneden

Wanneer we terug keren houdt de regen op en komen we in beter weer terecht.

6.3 naar het oosten van Northland
Langs weg 10 rijden we naar het oosten van Northland. Deze weg volgt min of meer de kust zodat we af en toe even kunnen een zijweg nemen en bij de zee terecht komen.

Kaart waar weg 10 is aangeduid

Bij Cable Bay is de plaats waar de legendarische Maori Kupe, zowat 900 jaar geleden met zijn zeilschaip voet aan wal zette als eerste mens op Nieuw Zeelandse bodem. Daarna voer hij (nog altijd volgens de Maori legende) terug naar Hawaii om het nieuws te melden aan zijn stamgenoten. Daarop zijn dan meerdere Maori geëmigreerd naar Nieuw Zeeland.

voor Kupe lag deze plaats in een erg beschutte baai, en het klimaat was er goed

zicht naar de andere zijde. Het regent maar een klein beetje op dit moment

Een eind verder nemen we de weg naar Matauri Bay. Daar rijden we een klein schiereilandje op. De weg is geasfalteerd tot het einde

een strand met voor de kust kleine en grote eilanden

aan de andere zijde een rotsstrand

We komen hier niet enkel voor de mooie uitzichten. Op een heuvel, 70m hoger, heeft Chris Booth een herdenkingskunstwerk opgericht voor de Rainbow Warrior, het schip van Greenpeace dat in 1985, in de haven van Auckland, gemijnd is door de Franse Geheime Dienst, en ontploft is. De Nieuw Zeelandse Marine heeft het gezonken schip terug boven water gebracht, waarna Greenpeace het helemaal ontmanteld heeft. Daarna heeft men het schip laten zinken ten noorden van de eilanden hier voor de kust van Matauri Bay. Het wrak is een ecologisch reservaat en een geliefde duikplek

een van de twee gaten in de romp van de Rainbow Warrior, waardoor het schip zeer snel gezonken is. De fotograaf van Greenpeace keerde nog naar zijn kajuit terug om zijn camera op te halen, en is mee verdronken met het schip

Frankrijk ontkende eerste elke betrokkenheid bij deze terroristische aanslag, maar heeft deze bewering nadien ingetrokken. Frankrijk heeft een schadevergoeding moeten betalen, maar weigerde zijn nucleaire proeven op het atol Mururoa op te geven. Pas 11 jaar later, in 1996, heeft Frankrijk zijn kernproeven beëindigd.

op weg naar boven hebben we hier en daar mooie zichten op de beide stranden

Chris Booth werkte aan het monument in opdracht van lokale en Nieuw Zeelandse organisaties, tussen 1988 en 1990. Hij maakte gebruik van materiaal uit de omgeving, vulkanisch gesteente.

Hiermee construeerde Chris een zwarte regenboog. Op het monument werd de koperen propeller van de Rainbow Warrior geplaatst. Het tweede gat was immers bij deze propeller.

het monument is goed te zien vanaf de stranden beneden

steeds dezelfde toeristen …. en de kleur van de lucht in de ene en de andere richting, 1 minuut later

Van boven hebben we mooie uitzichten, hoewel het uitzicht niet erg helder is

zicht op het binnenland

Het eindpunt van de trip is de “Bay of Islands”, een gebied in Northland langs de Stille Oceaan waar een groot aantal eiland vrij dicht bij elkaar verspreid liggen. Ik lees dat er 6 grote en bijna 100 kleine eilanden in dit gebied liggen

Kaart waar de Bay of Islands is aangeduid

Hier heerst een warm klimaat, er zijn veel beschutte havens en er is een overvloed aan zeedieren die de mens als voedsel kunnen dienen, dus ideaal voor de Maori die een nieuw land zochten.
In 1769 zette de eerste blanke, kapitein Cook, ook hier voet aan wal, op een van de kleine eilandjes. Hij bouwde een beperkte, maar goede verstandhouding op met de Maori.
Drie jaar later zette de Franse zeiler Marion du Fresne, ook hier zijn eerste stappen op Nieuw Zeelandse bodem, op de weg van Mauritius naar Tahiti. Hij had meer contact met de Maori, maar door een misverstand werd hij vermoord, samen met 26 van zijn bemanningsleden. De Fransen verwoesten een Maoridorp als vergelding en doodden honderden Maori!

In het begin van de 19^de eeuw werden de problemen tussen blanken en Maori als maar groter. Blanke missionarissen werden gestuurd om de Maori te bekeren, wat nog meer olie op het vuur gooide.
In dit gebied zijn gebouwen van meerdere missieposten overgebleven.

In Kerikeri is er het missiehuis bijzonder mooi. Hier startten in 1821 missionaris-timmerlui werkzaamheden om het Nieuw Zeelandse oudste (nog maar eens) missiehuis te bouwen, het Kerikeri Missiehuis. De eerste bewoner was missionaris John Butler en zijn gezin. In 1932 kwam hier missionaris James Kemp, die het gebouw mooier maakte en uitbreidde. Zijn nazaten, de Kemps, hebben hier tot 1974 gewoond. Daarna is het gebouw gerestaureerd en ingericht in de stijl van de jaren 1850.

voorzijde

achterzijde van het missiehuis

De tuin is in koloniale stijl

Ook de omgeving is zeer mooi, de missionarissen wisten hun plaats te kiezen!

Het gebouw naast het missionarishuis is een stenen gebouw gemaakt in lokale natuursteen. Dit is het eerste huis van dit soort welke we in NZ zien. Het is het oudste stenen gebouw in NZ en hoort bij het missiehuis. Het gebouw was af in 1836 als opslagplaats voor voedsel en goederen. Later werd het gebruikt om buskruit en munitie in op te slaan voor de troepen die tegen Hone Heke, een bekende Maori krijger, streden. Daarna werd hier kauri verwerkt en verkocht, in 1975 werd het voor het publiek geopend.

het stenen huis, op afstand

Binnen is er nu een winkel met nog vele producten van weleer en een inrichting die bijna 200 jaar oud is. De verkoopsters zijn dito aangekleed.

Paihia is zowat het toeristische centrum van de Bay of Islands. We kamperen er.

in de baai liggen 2 cruiseschepen voor anker. Tijdens de winter in het noordelijk halfrond zijn er cruises in het zuidelijk halfrond

 hier is alles wat meer luxueus, het Saint Tropez van Nieuw Zeeland

In Pahia vertrekken cruises in de baai, de prijs is nog hoger dan op andere plaatsen. Wij nemen een ferry naar een van de eilanden, Urupukapuka. Hier zijn alle zoogdieren verwijderd zodat Nieuw Zeelandse natuurlijke planten hier weer kunnen groeien en de originele fauna weer is uitgezet.

één van de ferrys hier in de baai

de ferry voor een langere tocht is een catamaran

De tocht naar Urupukapuka geeft ons een mooi zicht op vele eilanden en eilandjes.

Ook nu liggen er weer 2 cruiseschepen

het nieuwste schip van de Cunard Line, Queen Elizabeth,  die gedurende de eerste 3 maanden van het jaar een wereldreis maakt, vooral in het zuidelijk halfrond

Na een korte tijd varen vertraagt de ferry en wordt er omgeroepen dat er dolfijnen te zien zijn. We zien net even een vin, maar na even zwemmen enkele dolfijnen achter de ferry. Regelmatig springen ze hoog, en zelfs helemaal boven water. Een schitterend zicht.

de foto’s zijn niet echt scherp, alles moest zeer snel gebeuren

Momenteel hebben de dolfijnen babys, die we echter niet zien.

Urupukapuka is een van de grotere eilanden in de Bay of Islands. We kunnen verschillende wandelingen maken, we kiezen deze welke niet door het woud gaan. Zo hebben we steeds een mooi zicht op nog meer eilanden en eilandjes.

aangekomen op Urupukapuka

bij de aanlegsteiger zwemmen grote vissen

één schip vaart telkens op en neer en maakt tussenin een grotere route

Er is een klein informatiecentrum dat handelt over het project om hier de originele planten- en dierenverzameling terug in te voeren. Eén plant welke we veel zien is de Koolpalm (Cordyline australis) welke in Europa ook als sierplant verkocht wordt. Zowel de Maori’s als de blanken gebruik(t)en alle delen van deze plant, deels als voeding, deels voor de vezels (manden en andere geweven structuren)

Uitzichten

Onderweg komen we langs een begraafplaats van Maori. Hier werden Maori herbegraven. Via een bordje vraagt men het domein niet te betreden en in de buurt niet te eten

eenzaam in het veld staat er een bewerkte paal

We komen bij Cable Bay met een strandje

bijna lege strand, met mooie uitzichten, zand, schelpen, stenen en gras

op het vulkanisch gesteente groeien mossels, oesters en andere schelpdieren. Scholeksters breken de schelpen met hun bek en doen zich dan tegoed aan “plat fruit de mer”

We keren terug en wandelen over een ander pad naar een volgende baai

Urupukapuka strand, ook hier mag men kamperen, als men tenminste een klein bedrag betaald. Er zijn basic toiletten, er is lopend water en een koude douche

een kindje geniet van het zand

De baai waar de ferry aanlegt

kelpmeeuwen, scholeksters, rode snavelmeeuwen, …

de Rode Snavel Meeuwen hebben helemaal geen schrik van mensen, ze komen dichtbij

Al bij al een schitterende tocht, vooral ook omdat het helder weer is en een stralende lucht.

In Paihia is er blijkbaar elke dag “kunstenaarsmarkt”. We wandelen er even rond

het origineel van dit kunstwerk is gemaakt uit walvisbot, op een kauri-sokkel. Dit houten kunstwerk is het symbool voor Paihia

Richting zuiden komen we bij Kawakawa. Mensen die Wenen hebben bezocht herinneren zich wel Friedrich Hundertwasser en zijn heel speciale gebouwen en kunstwerken. Toen Hundertwasser 46 was vertrok hij uit Oostenrijk en vestigde hij zich in Kawakawa waar hij een boerderij startte. Hij leefde hier 25 jaar tot zijn dood op 71 jarige leeftijd. Ook in Kawakawa heeft hij een werk nagelaten.

Waarschijnlijk zijn er weinig kunstenaars die als laatste werk openbare toiletten hebben getekend, laten bouwen en hebben ingericht en versierd. In Kawakawa is dat een feit. In 1999 werden hier de “toiletten” van Hundertwasser gebouwd.

Ze worden door vele mensen gebruikt, niet alleen de mensen die er langs komen tijdens het winkelen, ook de vele bezoekers die speciaal een omweg maken komen er.

Ik sprak met de Maori vrouw die de toiletten onderhoudt. Ze was vol lof over Hundertwasser, hier kon hij in alle rust leven, weg van de paparazzi, zei ze. Hij was een local en genoot hier van het leven.

’s avonds en ’s nachts gaat het versierde hek dicht en zijn de toiletten gesloten

blijkbaar zijn eerste en laatste werk in NZ

de achterzijde die uitgeeft op een pad naar een parking

Aan de overzijde van de straat zijn er nog twee winkeltjes waarvan de gevel ook werk zijn van Hundertwasser

6.4 laatste bezoek in Northland: Tiritiri Matanga eiland

Het is nu tijd om een eind terug zuidelijk te rijden. We stoppen op ongeveer 40km ten noorden van Auckland in Orewa.

Kaart waar Orewa is aangeduid

Nog een Nieuw Zeelandse beroemdheid is Sir Edmund Hillary, de eerste mens die de Mt Everest beklom samen met sherpa Tinzing. Hillary woonde en leefde in Orewa, maar beoefende alpinisme in de Nieuw Zeelandse Alpen op het zuidereiland. De man stierf in 2008 op hoge leeftijd in Orewa.

Orewa ligt aan de kust van de Stille Oceaan, in een baai. Ten zuiden van de baai is er een schiereiland dat de baai beschermt.

het strand van de baai is ongeveer 3 km lang

Vanaf dit schiereiland maken we een excursie naar het Tiritiri Matangi eilandje, op 20 minuten varen van het haventje ten zuidoosten van het schiereiland.

Gulf Harbour is vanuit Auckland met de ferry te bereiken. Hier zijn heel wat vakantiehuizen en er is een grote jachthaven.

Het eiland ligt dichtbij het schiereiland

links het vasteland, rechts het eiland

Tiritiri is vrij van ingevoerde planten en dieren, die heeft men verwijderd of uitgeroeid. Omdat het eilandje gebruikt werd voor schapenteelt, was veel van de oorspronkelijke vegetatie uitgebrand. Tussen 1984 en 1894 werden hier 283.000 Nieuw Zeelandse bomen opnieuw aangeplant. Dat zorgt momenteel nog niet voor een volwaardig bos, maar beetje bij beetje zullen bomen volgroeid geraken. Door deze endemische planten kon en kan men ook weer endemische diersoorten invoeren. De meeste ervan zijn vogels, waaronder de kleine noordelijke kiwi.
Nectar etende vogels vinden nog onvoldoende voedsel zodat ze bijgevoederd worden door suikerwater.

de Tui (Prosthemadera novaeseelandiae) is een endemische vogel. Omdat de nectar leverende bomen nog niet volgroeid zijn voedert men suikerwater. Er waren heel wat zakken met ruwe rietsuiker mee genomen aan boord van de ferry

5 dagen per week gaat er een dagexcursie naar Tititiri Matanga. We schrijven ons in voor de lange wandeling met een gids. De gidsen zijn vrijwilligers, net zoals de andere mensen die zich op een of andere manier op het eiland inzetten. De gelden die betaald worden voor gidsen, deels voor de ferry, en deels van de winkel, komen te goede aan de verdere evolutie van het eiland en zijn bewoners.
De paden zijn aangelegd en goed afgebakend. Iedereen is verplicht op het pad te blijven om de natuur zo weinig mogelijk te beïnvloeden 

wanneer de hellingen te steil zijn, zijn er trappen aangelegd

het eiland is klein, ongeveer 2km op 1km. Het is een heuvel, dus er moet geklommen worden, niet erg steil

Endemische planten, de namen zijn ons onbekend

de bladeren leverden aan de Maori vezels

soort vetplant op een rots bij de zee

Pohutukawa (Christmas tree of Metrosideros excelsa) geeft rode bloemen rond kerstmis. Het is een veelvoorkomende boom waarvan de takken horizontaal en laag bij de grond zich open spreiden

nu hangen er een soort vruchtjes aan de Pohukutawa (Maori benaming die overgenomen is door de meeste talen

Kohehoke (Dysoxylum spectabile) een tropische boom waar de bloemen in mei-juni direct aan de stam verschijnen. Daarna komen er schijnvruchten, ook direct aan de stam. Ze doen er een jaar over voordat ze open springen en 3 zaden vrij geven. Deze zaden zijn gegeerd door vogels

de Nieuw Zeelandse Zilvervaren, symbool van het land

Puriri (Vitex lucens) is nog een originele boom op het eiland en wordt op 600 jaar oud geschat

Enkele uitzichten

er is op Tiritiri heel weinig strand, soms wat rotsen, meestal begroeide rotsen

de Tiritiri Mangata vuurtoren die voor het eerst licht gaf op 1 januari 1865. Hij was gebouwd in Engeland en in stukken naar Nieuw Zeeland verscheept. Het is de oudste vuurtoren die nog in dienst is. In 1956 is de toren voorzien van een xenon lamp met een sterkte van 11 miljoen candela (1 candla is de hoeveelheid licht die door een kaars of door een zaklamp wordt uitgezonden). Daarmee was de vuurtoren een zeer sterke straler, de sterkste ter wereld op dat moment.
De toren is gemaakt van gietijzer en staat op een hoogte van20m, de lamp op 91m boven de zeespiegel.
Om de 15 seconden geeft hij licht die 33km ver kan gezien worden. Mensen in Auckland worden wakker van het licht.

De eerste lamp was een olielamp, later (1925) een acetyleenlamp (zoals mijnwerkers vroeger gebruikten). In 1955 kwam er een dieselgenerator, en in 1966 werd de lamp elektrisch, via een onderwaterkabel van 5km lang. Nu werkt ze hoofdzakelijk op een batterij die met zonne-energie wordt opgeladen. In 1984 is de vuurtoren geautomatiseerd en de vuurtorenwachter is dan naar huis gestuurd.

naast de vuurtoren staat dit gebouw

De vogels welke we zagen

Toei, in het Maori Tui (Prosthemadera novaeseelandiae) heeft witte wangen

Toei

Noordereilandvliegenvanger (Petroica longipes) een kleine vogel die helemaal geen schrik heeft van de mens

de grote en zware Nieuw Zeelandse Duif (Hemiphaga novaeseelandiae). Wanneer ze weg vliegt gaat dat met veel vleugelgeklapper gepaard

dezelfde duif, nu gezien op de borstzijde

de Hihi (Notiomystis cincta), het mooier gekleurd mannetje

Maoriwaaierstaart (Rhipidura fuliginosa) hebben we al verscheidene malen gezien. Meestal vliegt het vogeltje heel zenuwachtig heen en weer en springt het van tak op tak. Nu doet het hetzelfde, maar dicht bij ons, het is dus goed zichtbaar

blijkt hier ook een uiltje te wonen, de Nieuw Zeelandse Boeboekuil (Ninox novaeseelandiae)

de fijne Purperkoet (Porphyrio porphyrio)

en de endemische Noordeilandtakahe (Porphyrio mantelli), veel zwaarder gebouwd en met een groene schijn op de rug

met het kuiken op de achtergrond

En dan nog het langste insect ter wereld, het Weta mannetje. Het heeft een groot lijf en popen en zeer lange antennes. Het insect is helemaal niet gevaarlijk. In feite is Weta een groep van insecten, behorend tot verschillende families, dikwijls zijn het krekels. Het zijn nachtdieren

Morgen verlaten we Northland en keren we via Auckland richting zuiden.