Reisverhaal «Hyuana Potosi»

Stapje in de wereld deel 1 | Bolivië | 0 Reacties 02 Juli 2017 - Laatste Aanpassing 11 September 2017

Aangekomen in La Paz werd het ons steeds meer duidelijk dat hoe zuidelijker we trekken hoe kouder het begon te worden. Bolivia zou bijgevolg ons koudste land worden. Gewapend met deze kennis ging Maïté opzoek naar een airbnb dat verwarming aanbood, want Maïté was de koude reeds in Peru beu. Geen gemakkelijke opdracht bleek, want niemand in zuid amerika heeft om een of andere reden verwarming. Maar de aanhouder wint! Maïté wist een klein appartementje te vinden tegen een degelijke prijs. Haar geluk kon niet op.

Een van de hoofdredenen dat we La Paz aandeden was omdat Geert het in zijn hoofd gehaald had om een berg te gaan beklimmen in de Cordillera bergketen. Zo gezegd, zo gedaan, de eerste dag gingen we opzoek naar een trekking company die deze trekkingen aanboden en kregen we een woordje uitleg. Maïté dacht wel instant: “Screw that, Dit mag je alleen doen Geert!”. Kort samengevat zou dit een drie daagse trekking zijn om de top van de Huyana Potosi (6.090m) te bereiken. De summit attempt zou gebeuren in het holst van de nacht bij zware vriestemperaturen. Dus als je het rekensommetje maakt: zware vriestemperaturen + Maïté, dan weet je dat dit nooit een goede oplossing zou krijgen. Hier bovenop heeft ze deze keer een appartementje met verwarming. Maite dacht bijgevolg om zichzelf gedurende de komende drie dagen op te sluiten in het appartement dat ze warm zou stoken gelijk een Zweedse sauna. “Laat Geert maar in de koude een berg beklimmen, ik ga lekker bij mijn verwarming zitten!” en zo schreef Geert zich alleen in voor de trekking die de volgende dag zou starten.

De eerste dag reden we met een shuttle busje naar low base camp op 4200m. Nadat we ons geïnstalleerd hadden in de slaapzaal kregen we iets licht te eten, want we zouden vrijwel direct vertrekken naar een nabijgelegen gletsjer voor onze ijstraining. Met al ons materiaal klommen we gedurende 40min om bij de gletsjer aan te komen. Als eerste oefening leerde we wandelen met ijs crampons, dit is een soort zool met 10 puntige messen die je instaat stellen om grip te krijgen op ijzige oppervlakten. Vervolgens leerden we op steile hellingen klimmen en hoe we onze ijsbijl moesten gebruiken. Als laatste opdracht leerden we met twee ijsbijlen een ijsmuur van 90graden omhoog te klimmen. Gelijk een echte mountaineer klommen we de wand omhoog, maar waren we toch wel onder de indruk hoe vermoeiend dit eigenlijk is. Met deze ervaring rijker keerden we voor het donker werd terug. Naarmate het later op de avond werd zakte de temperatuur onder het vriespunt buiten en dit was te merken in de slaapzaal, want rara, hier bleek namelijk geen verwarming aanwezig te zijn. Toen je in bed lag kon je zelfs je eigen adem zien. Dit zal Maïté wel niet erg vinden dat ze dat gemist heeft.

Op dag twee stond er enkel een klim van ongeveer 2 uur op het programma richting high camp op 5200m. Met al ons materiaal in de rugzak trokken we richting high camp. Tegen dat we ongeveer op 5000m aankwamen, veranderde het rotsige landschap in een wit landscham want hier ligt ongeveer de permanente sneeuwlijn. Tegen de middag waren we op high camp en vanaf nu stond er enkel rusten op het programma om te acclimatiseren voor de hoogte. We doden de tijd door wat te lezen en een beetje rond te kuieren buiten. Hier werd ons de koude overdag reeds duidelijk aangezien het wc water hier praktisch heel de dag bevroren was. Dit maal aten we reeds om 17u zodat we tijdens zonsondergang naar bed konden. Dit was omdat we om 01u00 deze nacht zouden vertrekken richting de top.

Echt een fatsoenlijk oog deed Geert niet toe, voor hij het wist was het 00u00. Was het het feit dat hij om 19u00 reeds naar bed moest, de zenuwen of de koude? Geen idee, maar nu was het ieder geval tijd om op te staan om ons klaar te maken en ons “ontbijt” te eten. We konden genieten van een warme kop coca thee en twee stukjes cake. We zouden luchtig moeten ontbijten omdat een zwaar ontbijt hoogte ziekte in de hand werkt. Klokslag 01u00 gingen we gewapend met drie lagen kleding onze berg te gemoed. We bleken die nacht een klare sterrenhemel te hebben wat ervoor zorgde dat we konden te klimmen met maanlicht en een prachtige sterrenhemel, maar dus ook mer zware vriestemperaturen. Als er geen wolken zijn wordt de warmte namelijk slecht tegen gehouden. Stapje voor stapje kropen we de berg tegen een slakkenpasje omhoog om energie te besparen. Na een twee uur klimmen werden we getrakteerd op ongeveer 5.500m met een open uitzicht over La Paz by night. Een gigantisch grote stad bleek uit de verlichte oppervlakte. We klommen verder en op 5.600m velde de hoogte een slachtoffer. Een van de klimmers uit de groep had last van hoogte ziekte en zou vrijwel meteen lager gebracht moeten worden aangezien hij al aan het kokhalsen was, een zwaar symptoom. Een van de twee gidsen verliet de groep en Geert ging samen met de laatste Duitser en gids verder. Op 5.700m kwamen we een van de moeilijkste stukken tegen van het traject. Hier zou onze ijstraining goed van pas komen omdat we een steile ijs “trap” omhoog moesten klimmen. Na wat gesukkel en enkele schuivers raakte iedereen boven en werd het traject vervolgd. Vanaf dit punt waren we aan het klimmen zonder bescherming van naburige bergen en waren we overgegeven aan de wil van de natuur. Er heerste op deze temperatuur een harde gure wind. Dit gecombineerd met een gevoelstemperatuur van om en bij de -40°c maakte de tocht richting de top toch wel zwaar. Op een slakken tempo wist Geert zijn hoogte record te verbreken toen hij de kaap van de 6.000m wist te overschrijden, dat kunnen we ook van het lijstje schrappen! Omdat de groep vrij wel uitgeput was, hielden ze op deze grens even rust alvorens de laatste nog wel pittige klim in te zetten. Maar dit bleek een verkeerde keuze en bij het opnieuw starten ging het mis. Elke twee stappen kosten bijna 1 minuut recuperatie tijd en de zon zou weldra opkomen. Het werd ons vrij snel duidelijk dat we de top niet meer tijdig zouden halen voor de zonsopgang. We bleven waar we waren en keken naar de zonsopgang vanaf deze hoogte. Een groot verschil in uitzicht zal het wel niet geweest zijn omdat we reeds op deze hoogte boven de andere bergen uitkwamen. Na het zien van de zonsopgang draaide we om en keerden we terug naar high kamp. Hadden we te lang gewacht en waren we te veel afgekoeld tijdens de pauze? Was het de koude, slaaptekort of hoogte? Geen idee, maar de top zouden we helaas niet meer halen. Een kleine teleurstelling, maar ik bekijk het toch niet als een volledige faling. Hij heeft namelijk toch de grens van 6.000m kunnen overschrijden!

Maïté maakte haar opwacht terug in La Paz met een verse lasagne schotel die ze heeft kunnen koken op het appartementje. Bij het horen van de verhalen dacht ze toch even in haar zelf: “zot zijn doet geen zeer … “. Maar is toch fier op haar ventje :-)

Tot vervolgens,

Geert en Maite

 

 

 

 

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking