Reisverhaal «Lake Titicaca»

Stapje in de wereld deel 1 | Bolivië | 0 Reacties 29 Juni 2017 - Laatste Aanpassing 07 Augustus 2017

Goodbye Inca’s, hello Bolivia. Dit was één van DE landen die op de route moest staan voor Maïté omdat ze hier al lang naar uitkeek. Die gedachte zou echter snel vergaan, want wist zij even niet dat dit ons koudste land zou worden. Je kan haar geluk niet inbeelden op het moment dat we het vliegtuig opstapte richting Colombia :p. Meer hierover volgt later.

We verlieten Cusco met BolviaHop, een bus met alleen maar toeristen en waar die op verschillende plaatsen stopt. Je kan perfect beslissen om ergens en dagje of twee te verblijven alvorens de volgende bus verder te nemen. We dachten handig, want anders moesten we verschillende vervoersmiddelen nemen om onder andere de grens over te gaan. Ma bon, achteraf gebleken vonden we het best wel prijzig en te toeristisch. Hier hebben we ons lesje wel geleerd dat we het in het vervolg beter zelf regelen :-)

Enfin, de eerste stop was het dorpje Puno aan het titicacameer (het hoogste meer ter wereld op een slordige 3800m hoogte). Dit was een te toeristisch dropje met hun uro stammen en aangezien we hier om 6u s’ochtends aankwamen besloten we de geplande toer niet te doen en ons nog eens lekker om te draaien in de bus terwijl we wachten op de terugkomst van de andere passagiers.

De volgende stop was net voor de grensovergang. We kregen een exit stempel en wandelde met onze rugzak van Peru naar Bolivia. Toch wel even speciaal zo een grensovergang tussen twee landen. Het voelt precies aan of je elk moment moet gaan lopen om de andere kant te bereiken ;). Alles verliep volgens Latijns Amerikaanse normen “vlot” en al snel waren we in het bezit van onze derde entry stamp.

We vervolgde onze weg naar het dorpje Copacabana aan de Boliviaanse kant van het Titicacameer. Hier besloten we wel een nachtje in deze omgeving te blijven en dus niet meteen door te reizen naar La Paz.. We namen de boot van Copacabana naar Isla del Sol, een eilandje op het meer vanwaar zogezegd de eerste Inca’s zouden afkomstig zijn. Eens op het eiland kon de zoektocht naar een hotel beginnen aangezien een reservatie maken vrij moeilijk gaat als de mensen op dit eiland geen internet hebben. Met onze grote en kleine backpack begonnen we aan de steile klim van 3800m naar 4000m om bovenaan een hostel te vinden vanwaar we de zons op- en ondergang konden zien. Na 1/3 van de berg afgelegd te hebben moest Geert het onderspit delven. Maïté zou geen meter meer afleggen tot hij terugkwam met een eind bestemming. Alleen vervolgde Geert het pad en na een half uur kwam hij terug met een eindbestemming. Hij had een hostel gevonden van waar we de zonsopgang konden zien vanuit ons bed, score!

De volgende dag zouden we gebruiken om het eiland zelf te verkennen. Normaal gezien kan je zowel het Zuiderlijke als her Noordelijke deel bezoeken, maar iedereen werd gestopt en terug gestuurd die deze wandeling wou starten doordat er onderlinge ruzie was tussen de twee. De hoofdreden zou berusten op het feit dat het noordelijke deel ook hotels en dergelijke wou beginnen bouwen om meer toeristen te lokken en niet enkel de dagtoeristen die een wandeling maken. Het zuiderlijke deel was hier niet mee akkoord aangezien zij momenteel alleen hotels en dergelijke hadden. Dit zou een inkomsten verlies betekenen en bijgevolg uit protest hebben ze de weg afgesloten, zodat het noorden helemaal geen toeristen meer heeft. Als alternatief brachten we een bezoekje aan het andere eiland Isla de Luna. De hoofd attractie van het eiland bestaat uit resten van een oud inca klooster waar jonge meisjes opgroeide en uiteindelijk ook geofferd zouden worden. Voor de rest kon je de heuvel omhoog klimmen voor een mooi uitzicht met onder andere de hoge pieken van de cordillera bergketen. Niet alleen prachtig in uitzicht, maar ook interessant als mentale voorbereiding, want een van deze 6000+ meter bergen zou Geert later vanuit La Paz gaan beklimmen.

Al bij al heeft het Titicacameer prachtige uitzichten en een mooie zons op- en ondergang te bieden, maar hierbuiten is er niet zo heel veel. Wie niet veel tijd heeft, kan dit beter laten vallen. (Als het noordelijk deel toch terug zou opengaan kan het wel interessant zijn want dan kan je een prachtige wandeling maken, maar hier kunnen wij niet over oordelen).

Na onze stop aan het titicameer vervolgde we onze reis richting La Paz. Na een uur rijden moesten we van de bus omdat we een deel van het titicacameer moesten oversteken. De bus werd via een ponton overgezet terwijl wij met 15 man via een klein speedbootje moesten oversteken. Met 15man in een klein bootje in de donker hadden we het gevoel dat we gesmokkeld werden, raar gevoel toch wel.

Na een korte rit kwamen we aan in Lapaz en konden we genieten van een fatsoenlijke nachtrust want zo een bus is toch niet alles.

Tot de volgende,

Geert en Maite