Reisverhaal «Bahía Solano - Choco regio»

Stapje in de wereld deel 1 | Colombia | 0 Reacties 31 Juli 2017 - Laatste Aanpassing 15 September 2017

Waar je momenteel niet onderuit kunt: Colombia is momenteel heel toeristisch. Sinds het vredesakkoord met de FARC wil precies iedereen ernaar toe, want het stiktte er van de Europeanen. Wie echter goed zoekt, vindt nog een onontdekt stukje Colombia. Wij vonden dit in de Chocó provincie! Dit ongerept stukje kust met zwarte stranden en dichte jungle is momenteel enkel nog maar te bereiken via een klein propellor vliegtuigje via één van de twee “luchthavens” van het gebied. Luchthaven is hier een groot woord, want het komt meer neer op een betonnen landingsbaan in the middle of no where met een grote schuur dat dienst doet als vertrek hal. Verder stonden er voor de luchthaven de lokale “taxi’s” te wachten. Het is te zeggen, het waren de enige auto bezitters van het naburige dorpje die dachten een snel centje te verdienen door met hun volledig opgereden auto, toeristen naar hun bestemming te brengen. Bovendien was hun logica in prijszetting ook ver zoek, want een ritje naar locatie x wordt per persoon aangerekend en is evenveel ongeacht of je met 1, 2, 3 of 4 zijt.

Met een dergelijk afgereden auto vertrokken we vervolgens over een onverharde weg de dichte jungle in. De chauffeur stuurde van links naar recht om de vele putten te ontwijken, want je merkte dat er nog amper veringsvermogen over is. Elke schok voelde we volledig door onze ruggengraat gaan. Tot slot hoorden we de motor afzien en komen er zoveel scherpe en rammelende geluiden uit dat we dachten: “dien breekt hier sebiet gewoon in twee!”. Maar na een uurtje door dichte jungle te rijden, kwamen we toch veilig aan op onze bestemming: een hostel op 20min wandelen van het eerste dorpje direct aan de bekende zwarte stranden van de pacific coast met een dichte jungle als achtertuin.

We vertoefde onze eerste dag door een bezoekje aan het naburige dorpje en het was toch even wennen aan die afro latino’s. Het was toch apart om te zien want je waande je meer in Afrika dan in Colombia. Verder zagen we ook dat de mensen hier niet veel hadden, want bijna alle huisjes waren zeer simplistisch en vele huisjes leken meer op de typische houten huisjes van sloppenwijken. Toch lijkt iedereen hier perfect gelukkig en iedereen was super vriendelijk en behulpzaam. Tegen de valavond besloten we terug richting ons hostel te gaan voor het donker was. Doordat een lokale man ons een tour probeerde te verkopen op het strand, hier zijn geen echte tour bureautjes zoals je kan inbeelden, misten we de zonsondergang en konden we in de donker verder. Een wandeling om niet direct te vergeten. Als eerste was alles hier pikken donker en moesten we het doen met het kleine led lampje van onze gsm omdat we geen zaklamp bij hadden. Hier bovenop was het hoog tij en we moesten aan de andere kant van een rots geraken. Overdag zijn we bij laag tij hier gewoon langs gereden, maar nu kwam het water tot tegen de rots. Errond was een grote omweg doorheen de jungle dus waagden we een poging om via de zee te gaan. Al snel stonden we tot onze dijen in het water en konden we niet zien of het hostel wel degelijk achter deze rots was. Maïté begon dan toch wat te stressen en we keerden terug. Ze vroeg aan een paar locals die toevallig daar op het strand waren Waar ons hostel was. Dit bleek echt gewoon achter de rots te zijn en ze toonte ons een verborgen padje dat je mist een beetje klimmen iver de rots bracht ipv via de zee te hoeven gaan. Een goede eerste les voor afgelegen gebieden: pak altijd een zaklamp mee als je weg gaat!

Tijdens de maanden juli tot en met november is de pacifische kust een ideale plek om Humpback walvissen te zien. Ze komen van Antarctica en Chili naar hier om te paren of om te bevallen en hun calveren in het ondiepere water te trainen. De volgende mogelijkheid zaten we dus op een bootje om walvissen te spotten. Omdat hier maar een handje vol toeristen zitten, wordt iedereen voor elke daguitstap praktich op dezelfde lancha gestoken en speelden bijgevolg als eerste een beetje taxi voor de toeristen die het Utria national park wouden bezoeken. Eens verlost van de dag toeristen konden we naar walvissen beginnen te zoeken. We konden kort bij het Utria park één rugvin duik naar de diepte aanschouwen en zagen voor de rest geen walvissen meer. Omdat we eveneens een ander koppel hadden opgepikt die hadden overnacht in het Utria park en op tijd terug moesten zijn in Bahia Solano, werd onze dag eigenlijk extra in gekort. De kapitein was hier wel eerlijk in en we zouden de volgende dag gratis opnieuw mee mogen om walvissen te spotten en ze zouden niet naar het Utria park gaan om zich compleet te focussen op het spotten van walvissen.

De volgende dag zaten we dus opnieuw in de lancha opzoek naar walvissen. Het zou een goede dag zijn, want al ver snel zagen we enkele walvissen uit het water springen in de horizont. Een prachtig zicht om te aanschouwen, maar omdat deze zo ver weg waren slechts uitgezonderde waarnemingen. De echte walvis waarnemingen lieten niet lang op zich wachten. We zagen verschillende keren de blows van een moeder met kalf en met de boot gingen we dichter bij kijken. Soms iets te dichtbij in mijn opinie, 15-20m. Op zich wel chique om een walvis van zo dichtbij te kunnen bewonderen aangezien je dan een goed beeld krijgt van hoe imens deze dieren eigenlijk zijn. Ze waren eigenlijk groter dan het kleine bootje waarin wij zaten . Anderszijds denk ik dat dit de dieren niet echt respecteren is en dat ze dit niet echt leuk vinden. We zagen namelijk voornamelijk elke keer enkele rug duiken naar onder. De volwassen stellen verdwenen vrijwel direct de diepte in, soms met mooie taildive, terwijl de combinatie moeder en kalf zolang mogelijk probeerde onderwater te blijven om te ontsnappen aan de luiddruchtige motorbootjes. Omdat het kalf nog niet zo goed kan duiken was dit een moeilijk opdracht voor de dieren. Elke keer als ze terug boven kwamen een stukje verder zouden de bootjes gelijk cowboys op het water volle snelheid richting de walvissen varen. Elke keer we de kapitein hierop wezen, werd dit wijselijk genegeerd na 10 minuten een beetje afstand te houden. Ze snappen niet dat sommige toeristen ze niet op deze manier willen zien. Ze gaan er vanuit dat elke toerist zo dicht mogelijk bij de walvissen willen komen en dat dit een goede toer is in hun ogen. Voor vele toeristen zal dit misschien ook zo zijn, maar er zijn er ook die dit niet kunnen appreciëren.

De overige dagen genoten we van de prachtige natuur en de Afrikaanse vibes. Zo deden we 1 dag een tochtje langs de zwarte stranden waar we bij hoog tij op sommige stukken over rotsen moesten klimmen om bij het volgende strand te geraken.. Ook gingen we een beetje de jungle in om onder drie watervallen te zwemmen. Tijdens een andere daguitstap ging Geert op pad in de jungle met 2 mannen en een gids gewapend met een machette. Ze zouden gedurende enkele uren de dichte jungle achter het drop intrekken opzoek naar beestje. Een echt pad bestond er niet echt dus was het goed de gids volgen die een weg baande door de begroeing. Eveneens konden ze aan den lijven ondervinden waarom het Choco gebied als een van de natste gebieden van Colombia bestempeld wordt. Gedurende de gehele wandeling in het woud waren ze nat tot op de onderbroek en maakten verschillende schuivertjes op de glibberige ondergrond. Bij terugkomst werd er aan Maite gemeld dat ze het volgende gemist heeft: een 10 tal toucans invlucht, 3 groene gifkikkers en 1 volledige rode gifkikker. Aan Maite haar blik af te leiden vond ze het precies niet erg dat ze dit gemist had bij het zien hoe vuil en nat wij terug waren gekomen. Ze heeft lekker een dagje droog op haar luie poep kunnen zitten.

Tijdens ons verblijf in het hostel hadden we vernomen dat er in het stadje Bahia Solano zelf 2 jonge biologen verbleven (eentje uit Spanje, de andere uit Medellín) die sinds 3 weken een bedrijfje opgestart hadden om op een diervriendelijke manier walvissen te spotten. Dit bedrijfje was gegroeit tijdens hun 2 jaar durende studies naar walvissen geluiden in deze regio. In het verleden zouden ze enkele toeristen toelaten op hun boot voor de bekostiging hiervan en tegelijkertijd zouden ze gebruik maken van deze uitvaart om walvis geluiden op te nemen voor hun thesis. Gedurende hun tocht zouden ze de toeristen met de nodige uitleg voorzien over de walvissen en al de vragen proberen te beantwoorden. Een win-win situatie eigenlijk. Aangezien hun diervriendelijke aanpak eignelijk wel een succes was, zijn ze bij het afronden van hun thesis overgegaan met de oprichting van hun nieuw bedrijfje. We besloten vervolgens om voor een 3e keer walvissen te gaan spotten, maar dit keer met de biologen. Dit keer zagen we er een 6 tal op andere manier. We zouden ze benaderen en vervolgens de motor uitzetten om ze zelf te laten beslissen of ze verdwijnen of dichterbij komen. De meesten zouden toch nog vrij dichtbij komen en zo zagen we één koppel volwassen walvissen synchroon een prachtige taildive maken. Dit showspel was vooral impressionant omdat dit zeer dichtbij de boot was en we ze langs hun achterkant konden zien. We beseften ons vanaf toen dat dit echt wel grote dieren zijn, want ze zijn namelijk ook zeer breed.

Wistjesdatjes over walvissen:

•Bultrugwalvissen gemiddeld 16meter lang zijn

•Alleen de mannetjes kunnen zingen. Zij maken een soort van liedje bestaande uit strofes en refreinen en de andere mannetjes kopieren dit van elkaar. Bovendien verander dit liedje jaarlijk en is dit regio gebonden. Zo kan je verschillende groepen walvissen uit elkaar houden op basis aan hun zang. Als 1 van de groep de zang (het geluid) verandert, dan volgen de andere ook.

•Er wordt gepaard in juli-november en precies een jaar later worden de kalven geboren. In de pacifische kust worden de kalven daarna opgeleid door de moeder om te zwemmen, te luisteren naar de geluiden, springen enz.

•Een kalf in de buik van de moeder ongeveer 4meter is

•De mannetjes vechten echt om te kunnen paren met de vrouwen

•Walvissen zijn zoogdieren, maar des ondanks heeft de moeder geen tepels. De dikke pap melk wordt afgescheiden in het water en zo kan het kalf het opzuigen

•De walvissen eten alleen maar in het seizoen van december-mei en bouwen een serieuze vetlaag zodat ze er tijdens het paringsseizoen tegen kunnen

•Een mannetjes walvis begint pas op 7-8jarige leeftijd te zingen. Vanaf die leeftijd is hij geslachtsrijp

•Een walvis wordt tussen 70 en 90 jaar oud, tenzij de Japaners hem eerder vinden ;)

Een leerijke uitstap zoals je kan zien. Als je naar deze regio komt, neem dan zeker met hun contact op: website

De laatste avond voor ons vlucht verbleven we in het stadje van Bahia Solano zelf. Die avond zou er een lokale festiviteit zijn en we dachten yes een lokaal feest met bandjes en dansers! Maar... Wat hebben we die avond geleerd? Een combinatie van latino's en Afrikanen = veel geduld hebben. De 10tal juryleden moesten natuurlijk allemaal hun speech houden zodat er niemand jaloers kan zijn omdat die niet mocht spreken voor de massa. Na 2 uur kwam eindelijk de eerst groep, maar helaas, daarna begon er terug gespeech. Het volk begon het ook vervelend te vinden en het boegeroep begon stilletjes aan. Uiteindelijk besloten we het feest te verlaten na 3uur speech en 2 acts, want we waren serieus geirriteerd en ons geduld was op. We hadden er meer van verwacht :-)

Bahia Solano of the Choco provincie in het algemeen, een fantastich gebied waar toerisme nog in de kinderschoenen staat.

Groeten,

Geert en Maite