Reisverhaal «Tortuguero»

Stapje in de wereld deel 1 | Costa Rica | 0 Reacties 18 September 2017 - Laatste Aanpassing 16 November 2017

Tortuguero is een natuurreservaat aan de Caraïbische kust dat bekend staat voor de zeeschildpadden die hier in het seizoen hun eieren komen leggen op het strand. Aangezien hier een viertal soorten hun weg naar het strand vinden, zijn er maar enkele maanden per jaar dat er niets te zien valt.

Het was een hele omweg om hier te geraken. Als je de kaart van Costa Rica zou bekijken dan ligt Manuel Antonio links in het midden van de Pacifische kust en Tortuguero rechts bovenaan de Caraïbische kust. We moesten dus eerst het volledige land doorkruisen, wat praktisch in 1 dag onmogelijk was door de slechte busverbindingen. Na een korte overnachting onderweg moesten we nog één bus nemen van een uurtje om nadien de boot te nemen, want Tortuguero is enkel bereikbaar via boot of vliegtuig. We dachten, chill, maar dit was buiten de receptioniste van het hotel gerekend. Ze had ons de avond ervoor foutieve informatie gegeven waardoor we te laat bij het busstation waren. Kwaad dat Maite was, ze ging terug richting het hotel om beklag te doen om hopelijk toch nog een taxi te kunnen regelen zodat we toch nog op tijd zouden zijn voor de boot, anders geraakten we die dag waarschijnlijk zelfs niet meer op onze eind bestemming. De Costa Ricanen begrijpen natuurlijk niet waarom je daarvoor kwaad kan zijn, alles berust hier op het Pura Vida principe ;). Maar we hadden geluk. Ineens stond Maite terug bij het busstation, waar Geert met al de spullen aan het wachten was, samen met een Duits koppel. Zij waren zo vriendelijk om ons mee te laten liften. En Oef, we waren nog op tijd vor de boot.

Eens in Tortuguero aangekomen slaan ze u bijna dood met de vele uitstapjes om de schildpadden te zien. Wat niet uit het oog verloren mag worden is dat het gehele strand ingedeeld is in vijf sectoren, waarvan er twee in het nationale park zelf zijn. De meeste gidsen zwijgen over deze optie of zijn niet bereid hier naar toe te gaan omdat er een vergunning moet gekocht worden om toegang te krijgen tot het nationale park. Uiteindelijk wisten we een gids te contacteren op aanraden van mede reizigers en konden we een toer bij hem regelen naar het strand van het nationale park zelf ipv het “publieke strand”. We zouden zelfs maar met twee zijn, dus hadden een prive tour voor die avond.

Gebaad in DEET vertrokken we in het donker richting de achteringang van het nationale park en konden we direct door richting het strand, want de spotters hadden al enkele exemplaren gevonden die in verschillende fases van het proces zaten. Zo wisten we eerst een schildpad te zien die bezig was met de afwerking. Haar nest was al dicht, maar ze was een vals nest aan het bouwen om mogelijke roofdieren te misleiden. Ze was zo goed als klaar hiermee, maar opeens begonnen er kleine ping pong balletjes rond te vliegen. Ai ai, ze is in het nest van een andere schildpad aan het graven. Snel werd ze voorzichtig gesuggereerd om de andere kant uit te gaan en deze fase als voltooid te zien om het andere nest een kans te geven. Ze had de hint begrepen en keerde terug naar de zee. Samen met een andere toeristengroep volgden we de schildpad met haar vermoeiende, lees: trage, weg richting de zee. Direct hierop volgende werden we richting een tweede schildpad geleid. Deze had haar nest gegraven en was begonnen met het leggen van haar eieren. We namen een kijkje dichterbij en zagen om de 5 seconden een wit ping pong balletje uit de schildpad floepen. Na enkele minuten gaven we de andere groep ook een kans om dit te kunnen zien, maar hier liep iets mis. De gids zou een gevoelig deel van de schildpad geraakt hebben waardoor ze het eieren leggen staakte en weer richting de zee vertrok. We vernamen wel van de rangers dat zij het nest zo dadelijk zelf zouden dichtdoen zodanig dat de eieren niet verloren gingen.

Wist je datje?

  • Een schildpad per seizoen 4 keer aan land komt om eieren te leggen?
  • Een nest gemiddeld tussen de 100 en 180 eieren bevat?
  • De schildpad terug richting zee keert en de resterende eieren niet meer worden gelegd wanneer een schildpad te veel licht (bv een zaklamp) ziet of een roofdier in de buurt is of een gids die een gevoelige plek aanraakt?
  • Een schildpad drie jaar nodig heeft om te recupereren eer ze opnieuw klaar is om eieren te leggen?
  • Statistisch slechts 1 van de 1000 kleintjes die de zee halen zullen opgroeien tot een volwassen exemplaar?
  • Een koppel schildpadden gemiddeld 8uur bezig zijn om bevrucht te worden? Van uithouding gesproken …

De volgende dag verkende we het nationale park zelf bij daglicht. In de vroege uurtjes vertrokken we, maar we waren nog geen 5 minuten weg en het begon al te gieten. We keerden snel terug richting ons hotel, dat niet zo ver weg was, om de bui uit te zitten en later een nieuwe kans te wagen. De bui duurde maar een uurtje en we waren snel terug op pad. Bij het aankomen wisten we twee kwebbelende toecans in de bomen te spotten. We zagen dit als een teken dat we een goede dag zouden hebben om wild life te spotten, maar gedurende de rest van de dag bleven de dieren weg. We wisten enkel een fel gele giftige slang te spotten aan de zijkant van het wandelpad. We gingen wel eens een kijkje nemen op het strand waar je honderden putten kon zien van nieuwe of oude nesten en we hadden geluk. Een van deze nesten was open en we konden de vele kleine schildpadjes zien zitten die klaar waren om binnen een dik uur bij valavond richting de zee te vertrekken.

Als laatste activiteit in Tortuguero zouden we met onze schildpad gids een custom boot toer doen op de vele kanaaltjes dat het gebied rijk is, want Geert had namelijk laten vallen dat hij graag de strawberry posion dart frog als ook de keelbilled toecan nog wou zien alvorens te vertrekken. We vaarden een klein kanaaltje in en gingen aan land om de kikkertjes te zoeken. Al snel wist hij ons de kleine gif kikkertjes te tonen, want blijkbaar zijn deze territoriaal ingesteld en blijven deze ongeveer op dezelfde plaats zitten. Lang bleven we hier wel niet, want we werden zowat opgegeten door de vele muggen die rond onze kop zoemde. We vaarden terug richting het hoofdkanaal om verderop de toecans te gaan zoeken. Uiteindelijk wisten we een koppel te vinden, maar deze vastleggen met de camera vanuit een boot was moeilijker dan gedacht aangezien deze dieren amper op één plaats blijven zitten. Soms zou je denken dat ze ADHD hebben. Anyhow, de gids had ons gegeven wat we hadden gevraagd, dus het was een geslaagde afsluiter voor Tortugero.

Groeten,

Geert en Maite

 

 

 

 

Fotoalbums van locatie «Tortuguero»

Tortuguero (10)

22 September 2017 | Stapje in de wereld deel 1 | Costa Rica | Laatste Aanpassing 23 Oktober 2017

  • DSCN5929
  • DSCN6125
  • Samen met de gids Rafa
  • DSCN6050

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking