Reisverhaal «Malapascua»

Stapje in de wereld deel 2 | Filipijnen | 0 Reacties 07 Juni 2018 - Laatste Aanpassing 08 Augustus 2018

We zijn ondertussen helaas al toe aan onze laatste stop in de Filipijnen, maar we kunnen alvast zeggen wat voor één: het paradijselijke Malapascua. 

Malapascua staat bekend voor het duiken met Treshersharks (ook wel voshaaien genoemd). Dit zijn haaien met een staart van 2m lang waarmee ze hun prooi bewusteloos slaan. Deze zeer schuwe wezens zijn zeer moeilijk om te spotten, maar bij Malapascua is er een cleaning station op duikbare dieptes waar je 25-50% kans hebt om ze te zien. Deze duiklocatie kon Geert dan ook maar moeilijk overslaan.

Echter ligt bovenvermeld cleaning station op een 30 meter waardoor je met gewone lucht vrij beperkt bent in duikduur. Niet zo zeer de beschikbare lucht is de beperkende factor, maar eerder opbouw van stikstof in je lichaam. De theorie hierachter ga ik jullie besparen, maar de geïnteresseerden onder jullie mogen Geert altijd eens lastig vallen voor wat meer uitleg. Om deze stikstof opbouw enigszins te beperken en zo langer op diepte te kunnen blijven om deze haaien langer te kunnen bewonderen kan je een beetje vals spelen door nitrox te gebruiken. Dit is een gasmengsel van normale lucht met een verhoogd percentage zuurstof. Dit beperkt de zuurstof opbouw, maar wordt wel toxisch bij verkeerd gebruik. Daarom dien je in het bezit te zijn van een speciale licentie om met deze mengsels te mogen duiken. Op de 1ste dag op Malapascua wist Geert Maïté om te overtuigen om dit bijkomende brevet te halen. Hopla, weer een nieuw brevet voor haar!

De dag erna stonden we om 4u ‘s nachts op om de haaien in de ochtend schemering te kunnen zien. Aangezien deze dieren vrij gevoelig zijn aan fel licht, leven zij voornamelijk tijdens de dag op diepte en s’ nachts komen ze in ondiepere wateren jagen of hun eigen te laten “poetsen” door kleinere visjes. Midden in de nacht zal je waarschijnlijk de meeste haaien op dit cleaning station aantreffen, maar met zaklampen duiken zou je ze wegjagen. Vandaar dat we met schemerlicht moeten duiken zodanig dat wij net genoeg licht hebben om ze te kunnen zien en er algemeen niet te veel licht is zodat ze terug de diepte in keren. Het was voor ons wel even stressen in het begin, want je weet dat je maar een kleine window hebt om deze haaien te zien en op het moment dat we zouden moeten uitvaren wilt de boot niet starten :s. Je ziet de een na de andere boot koers zetten naar de duiksite 30minuten verder op terwijl onze bootcrew de halve motor begint uit elkaar te halen. “Shit” denk je dan wel even! Uiteindelijk konden we mits een half uur vertragen toch vertrekken, fingers crossed dat we niet te laat zouden aankomen!

Het optimale schemer moment hebben we gemist, maar eenmaal aangekomen sprongen we direct in het water en zakten we meteen door richting 30m. Dat was allesinds het plan, maar helaas dachten Maïté haar oren er anders over die dag. Ze wouden maar niet klaren. Wat ze ook probeerde, ze wouden niet mee werken. De gids deed teken dat ze terug naar de boot moest keren, want dit had geen zin en was tijd verspilling. Geert begon ondertussen ook al ongeduldig te worden omdat hij de NDL tijd maar zag weg tikken en in zijn hoofd de haaien al richting diepte aan het keren waren. Op haar weg naar boven plofte ineens haar oren en kon ze toch zakken! OEF!! Met nog een 30 tal andere toeristen zaten we allemaal mooi achter een touw te wachten. We hadden geluk, want na een 30 seconden konden we de eerst treshershark al waar nemen. Het zicht was wel niet super, maar dit had mogelijk in ons voordeel gespeeld. Het troebelere water hield veel zonlicht tegen, waardoor het donker genoeg was voor de haaien om een beetje langer te blijven hangen? Het is een theorie gelijk een ander, maar misschien heeft het ons geholpen in het spotten van deze haaien.

De volgende 20 minuten was het gewoon zitten en genieten met het kijken naar deze machtige beesten. Het troebelere water ons geholpen heeft in deze waarnemingen, konden we op nog twee andere manieren bevestigen. Enerzijds wisten we er die dag een 4 verschillende haaien te spotten, wat zeer goed is volgens de duikshop. Anderzijds waren de haaien er vanaf het moment we in het water gingrn tot op het einde van onze duik, je moet weten dat het normaal is er eentje te zien gedurende 20 seconden in de verte en dat dit alles is. Om er zelfs een schepje bovenop te doen, kwamen ze bij ons tot wel enkele meters van ons af om eens te piepen. Misschien waren ze geïnteresseerd in die wazige schimmen die zoveel geluid/belletjes maakten en moesten ze wegens het slechte zicht dichterbij komen om eens goed te kunnen kijken wat het was? Het zijn maar theorieën, maar wij denken dat het in ons voordeel heeft gespeeld. We mogen ons beide polletjes kussen en beseffen dat we geluk hebben gehad voor deze duik, het is niet zo zeldzaam dat de boot terug keert zonder er eentje te hebben gezien.

Na onze ochtendduik gingen we terug aan land om even te ontbijten en meteen erna terug te vertrekken op de dagtrip naar Gato Island. Maar op een 30minuten van Gato Island ligt er ook een bekend wrak waar Geert naar toe wou: de Dona Marylin. Om hier naartoe te varen heb je voldoende volk nodig omdat dit meer kost voor de brandstof en geen enkel duikshop die we contacteerde was geneigd hier naartoe te gaan gezien het lage seizoen. Na een beetje pushen wisten we de crew en de andere passagiers te overtuigen om ook naar de Marylin boot te gaan. De zee was echter wel vrij ruw en dachten vrij zeker bij het passeren van Gato Island dat de kapitein koers zou zetten naar die duikplaats ipv verder in open zee te varen naar de Dona Marylin. Tot onze verbazing ging hij gewoon door. Op een gegeven moment dachten we dat de boot gewoon zou breken, want je hoorde en zag de bamboo gewoon plooien. Dit is varen op de limieten wat de boot aan zou kunnen hoor!

Zonder echte schade kwamen we aan op de duiksite en waren wij de meest ervaren groep die als eerste het water in moesten. Het zag er niet al te rustig uit en we moesten ons opmaken voor een uitdagende duik. De bedoeling was om in het water te springen en het touw van het anker vast te pakken om ons zo naar onder te trekken. De gids sprong als eerste, gevolgd door Maïté. Maïté palmde met al haar kunnen, maar kon het touw maar niet te pakken krijgen. De stroming en de golven sleepten haar al meteen mee onder de boot. Het zag er eigenlijk maar gevaarlijk uit, want de boot sloeg op en neer in het water. Als je niet oplet slaagt deze je zomaar op je kop. Geert dacht: “shit, als hier maar geen gewonden vallen ... “ Met hulp van de crew kon ze uiteindelijk wel naar het anker touw gaan. Bij Geert ging het iets vlotter, mits de zwaardere jetvinnen die hij van de shop had gekregen geraakte hij met een explosieve inspanning tot het anker touw. Het groepje was compleet en we konden vertrekken. Tegen de stroming in sleurden we ons via het touw naar onder. De stroming was zo sterk dat Geert ongeveer 3 keer zijn masker bijna kwijt speelde, het werd gewoon van zijn gezicht geblazen. Elke keer kon hij dit net voorkomen en de laatste keer trok hij het gewoon zo strak vast. Onprettig of niet, het moest blijven zitten. Ook Maïté ondervond deze sterke stroming en begreep maar niet wat er gebeurde. Ze dacht eens we beneden zijn moeten we dat touw toch loslaten en wat dan? Dan worden we toch gewoon weg gekatapulteerd??? Ze keek naar Geert en zag dat hij er nog vrij relaxed uitzag. Denkende dat het nog goed zat, vertrouwde ze hem en ging ze gewoon door. En inderdaad, eenmaal op 18m was de stroming al wat rustiger, Bizar toch! Met het touw trokken we ons naar de beschermde kant van het schip op 32m en begonnen we onze duik.

De eerste minuten kwamen we even op adem van de inspanning om onder te geraken en zagen we dat we al 1/4de van onze lucht verbruikt hadden. Een lange duik zou dit niet worden. We zwommen langs de zijkant en gingen op bepaalde punten ook even een kijkje vanbinnen nemen. Het schip zelf was nog in zeer goede staat en met het witte spiraal koraal dat erop groeide kreeg je het gevoel van in een spookhuis/schip terecht te zijn gekomen dat vol hing met spinnenwebben. Het was vechten om onder te geraken, maar om dan op de bodem te gaan duiken op een “spookschip” maakte het de inspanning waardig. Veel vis was er niet te zien, want deze zullen waarschijnlijk voor de stroming aan het schuilen zijn in het wrak. Omdat we al zoveel energie en lucht hadden verbruikt om enkel beneden te geraken deden we maar een heel klein stukje van het wrak. We deden denk ik maar 1/6de van één zijde van het 100m lange wrak.

Er werd teken gedaan dat we de duik gingen beëindigen, maar wat nu? Gezien de stroming was het anker echt op het wrak gegooid om de duikplaats niet te missen, maar dit betekende dat wij het anker moesten los maken. Er werd een OSB ballon opgelaten en Geert en de gids plaatsen hun vinnen tegen de rand van het wrak en begonnen met al hun kracht aan het anker te trekken in een poging dit los te krijgen zodat de boot het kan ophalen anders zouden we het gewoon kwijt zijn. Met veel moeite kregen ze het anker los en konden ze het op de boot boven halen. Maar eenmaal dit anker los was, betekende dit wel dat wij geen lijn meer hadden om op te stijgen. Vanaf dit moment zijn wij overgegeven aan de grillen van de oceaan. Maïté vroeg zich wel af hoe we op een veilige manier terug boven water zouden geraken? “Schieten we dan niet weg?” De gids en Geert zagen er heel relaxed uit en lieten zich gewoon met de stroming mee gaan. Opnieuw vertrouwden ze op de ervaring van het groepje en ging ze rustig mee. Aangekomen aan de oppervlakte was de boot gewoon recht voor onze neus aan het wachten. Het werd Maïté meteen duidelijk waarom Geert en de Gids zo een vertrouwen hadden in het opstijgen, de boot moest gewoon de oppervlakte ballon volgen om te weten waar wij zouden boven komen.

We kunnen concluderen dat het een duik was om niet snel te vergeten. Niet perse voor wat we gezien hebben, maar de gehele ervaring er rond. Achteraf gezien moest Geert wel toegeven dat het eigenlijk toch wel een onverantwoorde duik was en dat hij eigenlijk de duik had moeten onderbreken de eerste minuten toen we vochten om onder te geraken. Er was een zeer onervaren groep open water duikers achter ons die enkel zouden vertrekken als wij “proefkonijnen” de stroming aan konden. Uiteindelijk heeft iedereen zijn duik kunnen doen en zijn er geen accidenten gebeurt, maar toch was het aan ons om de duik af te breken en het risico niet te nemen. Enfin, lesson learned!

Na onze duik vertrokken we richting Gato Island voor onze tweede duik. Tijdens onze overtocht was de zee nog ruwer en was het voor de kapitein een hele uitdaging om er naar toe te varen. Onderweg braken er zelfs twee, niet cruciale, bamboo palen los. Als we hier maar goed en wel uitkomen en niet nog een wrak creëren in deze wateren … Maar onze ervaren kapitein pushte zijn boot tot de limiet, maar er nooit over. Applausje voor de kapitein!

De klassieke duiksite van Gato Island is vooral gekend voor zijn mooie grot waar je door kunt zwemmen en dan op het einde een mooie verlichte opening hebt waar er op een goede dag enkele haaien in het licht zwemmen. Hoe idyllisch dit ook klinkt verkozen wij om deze klassieke duik niet te maken met de redenatie dat al de haaien al lang weg zouden zijn kijkende naar het aantal andere boten dat hier waarschijnlijk net gedoken hebben. Wij verkozen langs de zijkant van het eiland, middenin de stroming, gedropt te worden om op de flanken opzoek te gaan naar haaien. En het kon niet beter zijn! Het was met momenten even vechten met de stroming maar we zagen zoveel meer dan de andere op de boot die de klassieke “grotduik” maakte. Met de goede ogen van Geert en de Gids wisten we tijdens onze duik een grote withe tip reefshark, een bamboo shark en een coral catshark te vinden. Drie verschillende soorten waarvan er twee vrij zeldzaam zijn in deze wateren. Verder zagen we nog een 5tal grote cuttlefish, een kleine school grote baracuda's, twee zeepaardjes en enkele gekleurde nudibranches. Je kan dus zeggen dat we de goede beslissing hadden genomen.

Terug bovenwater was het duidelijk dat het weer nog verder dicht getrokken was. Uit het water komen was deze keer een grote uitdaging met die golfslag. Weerom moest de kapitein zijn opperste best doen om ons veilig doorheen de golven te loodsen. Terwijl de kapitein uiterst geconcentreerd was op de golven waren de meeste uiterst geconcentreerd om niet over te geven. Maïté zag bijna zo groen als een kikker. Ze sloot haar ogen, een laatste poging om zich sterk te houden. Dit truckje heeft uiteindelijk gewerkt, ze kwam uiteindelijk met al haar eten nog in haar maag terug aan op het eiland Malapascua. Geert denkt dat Maïté nog nooit zo gelukkig is geweest om beide voetjes terug aan vaste grond te kunnen zetten!

Na een dagje rust trokken we er opnieuw uit met de duikboot en dit keer zouden we twee duiken doen op Gato Island. Dit zou de beste duikspot moeten zijn in de omgeving van Malapascua en na wat we vorige keer allemaal gezien hebben, zouden we opnieuw onze kansen wagen op deze site. Helaas zat er deze keer veel meer stroming en het zicht was ook een pak slechter door de storm van afgelopen dagen. Spijtig genoeg moesten we concluderen dat de duiken vrij hard tegen vielen, want veel werd er niet gespot. Helaas, je kan niet altijd top condities hebben ;).

Geert maakte nog een nachtduikje en voor de rest van onze tijd genoten we van Malapascua. We wandelden helemaal naar het hoogste punt en hier werd één van Maïté haar grootste nachtmerries werkelijkheid. We moesten over een padje van 1m breed wandelen en zowel links als rechts van dit padje zaten er hanen. Sommige zelfs op een hek, dus op ideale aanval hoogte en er was geen andere weg dan gewoon het padje te blijven volgen. Ze moest er gewoon doorheen. OMG the horror! Dit padje bracht ons wel naar bezochten daamooie, verlaten stranden. Blijkbaar durft niemand hier nog echt een hotel te starten omdat dit het eerste is dat verwoest wordt bij een thyphoon. In 2013 richte typhoon Yolanda hier veel schade aan en vele verwoeste gebouwen zijn hier nog te zien.

Met toch wel wat verdriet, verlieten we het mooie eiland Malapascua. Het is één van de eerste keren dat we echt niet wouden vertrekken. Dit eiland heeft iets waar je zo verliefd op kunt worden! Hier komen we nog terug :)

Hop naar Vietnam om 3 weken met Nikki en Thomas (vrienden van Maïté) te reizen.

Groetjes

Geert en Maïté

 

 

 

 

Fotoalbums van locatie «Malapascua»

Malapascua (34)

07 Juni 2018 | Stapje in de wereld deel 2 | Filipijnen | Laatste Aanpassing 10 Augustus 2018

  • It is hot hot hot!
  • Cuttlefish
  • Reef squid 4
  • Peacock mantisshrimp

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking