Reisverhaal «Bromo»

Stapje in de wereld deel 2 | Indonesië | 0 Reacties 02 April 2018 - Laatste Aanpassing 12 Juli 2018

Oost-Java: Bromovulkaan (2 dagen)

Treinrit van Yogoyakarta naar Malan – nabij Bromovulkaan met bezoek aan de kleurrijke wijk ‘Kampung Jodipan’

Een ganse dag treinen om naar Malang te reizen, in het Oosten van Java. Van daar zouden we ’s morgen vroeg vertrekken om de Bromovulkaan te verkennen. Op de trein leerden we tijdens het kaartspel de ware karakters van iedereen kennen. “Trichen” (of “foetelen” voor de anderstaligen) werd absoluut niet toegelaten door Geert. 

Al bij al bleef iedereen heel sportief en solidair,een teken dat het wel goed zat in ons kwartet (niet alleen te lezen als kaartspel, maar vooral als groepje van 4), dat intussen toch al enkele dagen van ’s morgens tot ’s avonds samen doorbracht.

In het station werd gezocht naar verdachte personen. Zou Geert dan toch een slang in zijn rugzak verstopt hebben?

Bij aankomst even gestopt in de wijk Kampung Jodipan, waar de inwoners van deze wijk hun huizen schilderden in alle kleuren van de regenboog. Een frisse opwaardering van deze wellicht toch wat verloederde wijk.

Nu kunnen de inwoners zelfs een inkomen vragen aan de toeristen, wat weer zorgt voor steeds betere leefomstandigheden.

Bromovulkaan

Reeds vijf dagen zijn we op Java. Ik zit alleen in een kille en vochtige hotelkamer van hotel ‘Lava View Lodge’ . Vanmorgen bij het optillen van mijn koffer van 30 kilo een verkeerde beweging gedaan waardoor mijn rug blokkeerde en ik niet mee kon met de wandeling naar de Bromovulkaan.

De Bromovulkaan ligt samen met twee andere vulkanen in een nationaal park van 8 bij 10 km. Dit park wordt ook wel ‘een zee van zand’ genoemd en wordt door de meeste toeristen doorkruist met de jeep of motor. Dappere reizigers, zoals Patricia, Maïté en Geert, doen deze tocht te voet...

Ik mocht dus omwille (dankzij?) mijn rug de tocht doen met de jeep, zonder meerkost, omdat deze jeep reeds gereserveerd was om onze bagage naar het volgend hotel te brengen. De chauffeur stopte regelmatig, zo had ik toch een zicht op de tocht die onze wereldreizigers Maïté en Geert, samen met Patricia, maakten. In afwachting van hun aankomst had ik eindelijk de tijd om even alleen te zijn en mijn vele indrukken van de eerste vijf dagen hier op Java neer te schrijven.

Onze wandelaars kwamen enthousiast terug van hun tocht. Ze verlieten het bestaande pad dat vooral veel drukte kende van brommers en jeeps, en begaven zich op onbegane wegen, met afbrokkelende vulkaanstenen, terwijl ze probeerden naar boven te klimmen. Toen ze een kortere weg wilden nemen, deed een man teken dat ze niet verder konden. Ze gaven geen gehoor en kwamen aan een.... ravijn! Dan maar met handen en voeten terug naar boven klauteren. Gelukkig werd de zware en riskante onderneming beloond met een prachtig zicht op de nog rokende krater en het zwavelmeer waarin ze bloemetjes gooiden die ze kochten van de man die hun verwittigde en Patricia hielp bij het terug naar boven klimmen.

’s Anderendaags moesten we vroeg uit de veren - drie uur in de morgen - om de dag te beginnen met een ‘Sunrise-zicht’ op de Bromovulkaan. Zo had ik ook de gelegenheid de vulkaan van dichtbij te zien. Het zou volgens de lokale bevolking heel koud zijn, overal verkocht men sjalen en mutsen, maar als goede Belgen waren wij op deze koude voorbereid en leken de temperaturen eerder op vertrouwde temperaturen in België (bij ons vertrek in België was het daar ook nauwelijks 5 graden...). Toch deed de warme chocolademelk of thee bij aankomst op de hoge top met zicht op de Bromovallei ons deugd. Het vroege opstaan werd beloond. We aanschouwden een prachtige zonsopgang en maakten (vooral Geert) talloze foto’s van de vulkaan die baadde in zacht ochtendlicht.

Foto 1: met de jeep om 3u ’s morgens voor de ‘sunrise’. Foto 2: Patricia overschouwt de vulkaan die ze daags voordien helemaal te voet beklom. Foto 3: Mensen gooien bloemen in de krater van de vulkaan.

Ik ben blij dat Patricia, Maïté en Geert bereid waren een tweede keer de vulkaan te beklimmen. Echt de moeite waard, uit de vulkaan komen nog stinkende gassen. Mensen die wat moeilijker kunnen stappen, of zich niet zo graag moe maken kunnen met paardjes naar boven. Echt charmant. Het stevig ontbijt om 8u30 deed ons dan ook deugd. Om 9u stond onze chauffeur er al om ons naar Kalibaru te brengen.