Reisverhaal «Kalibaru»

Stapje in de wereld deel 2 | Indonesië | 0 Reacties 04 April 2018 - Laatste Aanpassing 12 Juli 2018

5 april 2018

Het is nog vroeg in de morgen. Mijn medereizigers slapen nog. Ik geniet van een prachtige tuin met zwembad in het guesthouse Rumah Kita in Kalibaru. 

We zijn hier gisteren rond 15u toegekomen na een lange, vermoeiende en gevaarlijke route van zes uur met de wagen wegens roekeloos rijgedrag . Tevens regende het. Al bij al hebben we veel geluk met het weer. Twee keer heeft het geregend, en twee keer zaten we in de wagen of in de trein.

Het hotel of guesthouse werd in 2000 gebouwd door een Nederlands koppel. Peet (of Peter voor de Nederlanders), die intussen weduwnaar is, vertelde dat hij de bouwgrond kocht voor een ‘appel en een ei’. Hij gaf ons een nieuwe/andere kijk op Indonesië. De mensen hier verdienen ontzettend weinig. Het minimumloon is bepaald op 90 euro per maand, maar daar komen de meeste mensen niet aan.

Een aan de universiteit opgeleide leerkracht verdient 120 euro per maand. Onze chauffeurs, die we vragen voor een dagreis, verdienen dus eigenlijk nog het meeste; een dagreis komt overeen met een 30-35 euro... De opleidingen aan de universiteiten behalen niet het niveau van het hoger onderwijs bij ons. Peet vertelde dat hij twee pagina’s uit een handboek Engels verbeterde en 64 fouten vond. De wegen kunnen niet deftig aangelegd worden omdat elk dorp zelf de belastingen beheert en er dus geen globaal plan is voor het land. Er worden nauwelijks belastingen betaald (wegens de lage inkomsten) maar ook rijkere mensen bepalen zelf wat ze aangeven. Peet betaalt 18 euro per jaar onroerende voorheffing en bepaalt zelf hoeveel gasten hij aangeeft. Er is geen controle. Mensen stelen hier volgens hem niet omdat er een sterke sociale controle is. Wie iets durft stelen (bv. een koe) mag erop rekenen dat de spieren van zijn kuiten of achiliespees worden doorgesneden. Sterke verhalen die Peet vertelt... Moskeeën groeien als paddestoelen uit de grond. Er is nauwelijks een wetgeving, men moet enkel een stuk grond hebben, voldoende kapitaal en 100 aanhangers/gelovigen. Zodra men de vergunning heeft mag men een moskee bouwen en mag men luidsprekers plaatsen die de mensen uit de omgeving deelgenoot maken van het gebed dat 5 keer per dag gehouden wordt en al ’s morgens begint om 4u30. Tijdens onze reis deze namiddag van de Bromovulkaan naar hier zagen we inderdaad regelmatig moslims die verkeerskegels in het midden van de weg plaatsten en met mandjes geld vroegen voor het bouwen van moskeeën.

Het is kwart voor negen. Mijn medereizigers staan op... Eigenlijk was het de bedoeling om om 2u deze nacht op te staan, omdat we de klim van een tweede vulkaan zouden doen, de Ljen. Maar deze krater is reeds sinds meer dan tien dagen dicht. Blijkbaar zijn de giftige gassen van de krater te hevig en liggen er reeds meer dan 20 mensen in het ziekenhuis. Maïté en Geert hebben ontzettend spijt dat ze deze krater met de blauwe gassen niet kunnen bezoeken en overwegen later een ommetje te maken om deze alsnog te doen.

Nu is het tijd voor een stevig ontbijt, een plons in het zwembad en dan met de wagen naar de haven van Gillimanuk waar we de veerboot nemen naar Bali.

Het zwembad van Peet was subliem!

zijn wijn was echter niet te drinken, hij smaakte naar petroleum. Dit was volgens Peet de smaak van Balineese wijn. Hij dronk zelf geen alcohol en had de wijn dus nog niet geproefd...

Op Bali hebben we kunnen ontdekken dat Balineese wijn eerder heel zoet smaakt, als muskaatwijn, een soort aperitiefwijn. Tijdens een wandeling zagen we hoe mensen in de palmbomen een plastic zak hingen om sap op te vangen waarmee men volgens onze gids wijn maakte.

Een fiere papa met zijn dochter...

Einde eerste week....