Reisverhaal «Seraya»

Stapje in de wereld deel 2 | Indonesië | 0 Reacties 10 April 2018 - Laatste Aanpassing 12 Juli 2018

9 april 2018

Het eerste deel van de reis van Pemuteran (hotel Tirta Sari Bungalow) naar Karangasem (Seraya Shores) hebben we niet in rechte lijn gedaan. We vertrokken om 9u en wilden ook nog wat zien van het binnenland van Oost-Bali. Eerst doorkruisten we de streek van Munduk waar we een korte wandeling maakten naar een waterval. De natuur is hier prachtig. In deze streek zouden we zeker een dagje extra kunnen verblijven om er een stevige morgenwandeling te maken. Naar het schijnt koelen de temperaturen er ’s nachts ook behoorlijk af.

Na Munduk begaven we ons naar de tempel van Ulun Danu Bratan. Deze hindoeïstische tempel ligt aan het prachtige Bratanmeer. We mochten niet in het gedeelte waar de hindoe-gelovige bevolking hun rituelen doet, maar de tempeltjes op de kleine eilandjes rondom waren prachtig. De tempel is gewijd aan Dewi Dawan, de godin van het water. Zij moet ervoor zorgen dat er voldoende water is in het meer om de rijstvelden rondom van water te voorzien. De Meru, de pagode met elf daken is gewijd aan Shiva. We zien de tempel ook op de briefjes van 50.000 rupia. 

Nadien gingen we eten in een restaurantje dat door onze chauffeur werd aanbevolen. Dit vonden we minder interessant, veel duurder, en niet meteen de beste keuken van Indonesië.

Vervolgens een heel lange en vermoeiende reis doorheen de bergen van Pemuteran in Noord-Bali naar Karangasem in Oost-Bali. Om 16u namen we voor het eerst afscheid van Maïté en Geert. Ze hadden om 18u een nachtduik in het dorpje Amed en bleven daar slapen om ’s anderendaags nog een tweede duik te doen naar een oud scheepswrak. Patricia en ik reisden een half uurtje verder naar Kangasem, hotel Seraya Shores.

Amed - Geert en Maïté

Aangekomen in Amed bevestigden we onze avond duik, maar deze liep niet volledig van een leien dakje. Eerst was de divemaster te laat, toen vernomen we dat hij niet de komende 30u in het water mocht vanwege een zware fout tijdens een vorige duik en de andere divemaster was nog bezig met een namiddag duik, dus daar moesten we nog even op wachten. Bij aankomst was er nog een beetje gesukkel en uiteindelijk waren we aan de ZEER late kant om in het water te gaan (ongeveer 2u vertraging). Dit had wel als voordeel dat we bij het klaar maken de laatste duikploeg uit het water zagen komen en wij het wrak voor ons alleen hebben. Score!!! Dit is iets vrij uniek volgens de duikgids..We zwommen doorheen het wrak met zijn zuilkolommen en gingen via de schoorsteen omhoog om de duik te beëindigen. Eenmaal aan de oppervlakte bleven we een paar minuutjes drijven, want er was een schitterende open sterrenhemel te zien. Hier konden we ook nog van genieten vanuit de koffer van de pick up tijdens het rijden, met momenten had je ook de vulkaan op de achtergrond als je goed keek.

De volgende dag vertrokken we zeer vroeg om opnieuw een duikje te maken op het Libertry Wreck. Het Liberty Wreck is een Amerikaans vrachtschip dat door de Japaners gebombardeerd was. Aanvankelijk lag het schip op het strand, maar door een vulkaan uitbarsting is deze de zee ingeduwd. Normaal gezien zouden we aanvankelijk bij het krieken van de dag vertrekken om zo de dag toeristen voor te zijn, tijdens het hoogseizoen kan het aantal duikers hier oplopen tot wel 300 duikers per uur, OMG! Door opnieuw een beetje gesukkel van de Divemaster zijn we weer ietske later aangekomen dan gepland om te duiken (7u15 - 7u30 ipv 6u). Er waren enkele groepjes, maar deze waren blijkbaar net klaar met het duiken. Toen wij er dus ingingen kwam de laatste groep er net uit. Hopla, opnieuw hadden we het wrak voor ons alleen :). We maakten ongeveer dezelfde route als de voorbije nachtduik om zo het wrak te kunnen zien bij daglicht. Deze site zou in de top 10 van de beste wrak duiken horen, maar persoonlijk vonden we dit een beetje overroepen. Deze site is echt wel geen top 10 plaats waardig, maar bon. Bij het beëindigen van de duik kwamen we net twee groepen van 10-12 man tegen, dus de drukte ging beginnen!

Seragya Shores is een heel mooi complex. Ik voelde me even de Nederlandse koloniaal. Alles heel majestueus, prachtig zwembad dat (vanuit bepaald optisch oogpunt) overgaat in de zee, bijzonder ruime woning, alles met zware houten meubelen, een buitendouche in de vorm van een grot, ... Toch miste ik de warme sfeer van Tirta Sari in Pemuteran. Daar was alles versierd met bloempjes, de dames hadden kleurrijke kleren aan en de heren liepen rond met een sierlijke tulband en elegante donker roodpaarse kleren. Het was er veel huiselijker. Opvallend is ook dat de prijzen sterk stijgen. Op Java hadden we een maaltijd voor 5 euro voor 4 personen. Hier betaal je minstens hetzelfde, maar dan per persoon. We moeten wel toegeven dat de luxe ook stijgt. Je hoeft je hier niets te ontzeggen. Voor ons vorig driedaags verblijf in Pemuteran – Noord Bali- betaalden we 160 euro per persoon, daar zat echt alles in: lekkere maaltijden, massages, cocktail in de bar aan het zwembad, lekker chileens wijntje, massage, ijsje, ... Naar Belgische normen is dit nog altijd héél weinig...

Geert en Maïté kwamen rond de middag aan het hotel. Ze kregen aanvankelijk een kamer boven ons appartement; het leek eerder op een zolderkamertje. Dit terwijl ze dezelfde dagprijs betaalden als wij. Er is echt wel iets verkeerd met de uitbating van dit hotel, dat nochtans heel wat mogelijkheden heeft: het park, het zwembad dat uitmondt in de zee, de rust, een terras waar yoga en meditatie kan gegeven worden,...

Overdag is het hier heel charmant, maar ’s avonds is het weinig gezellig. Toen we ’s middags iets gingen eten op het terras aan zee stond de rest van ons ontbijt nog op de tafel. Ook profiteren ze van het feit dat je in de buurt nergens iets kan gaan eten. Je bent verplicht een volledig menu te kiezen (120.000 rupia of 150 voor vis). Dat klinkt veel, maar in vergelijking met andere restaurants is dit heel duur. We reclameerden dus voor de ‘zolderkamer’ en kregen uiteindelijk een kamer zoals op de foto van de website. Volgende keer zouden we niet meer logeren in dit afgelegen hotel, maar in de stad Candidasa; daar is wat meer leven en dus ook meer keuze van restaurants en ook een makkelijker uitvalbasis voor excursies.

Na een ganse voormiddag doorgebracht te hebben aan het zwembad van het hotel en wat geschreven te hebben deden Patricia en ik een prachtige wandeling van Tanganan tot Kastala. Geert en Maïté rustten uit aan het zwembad. Een chauffeur kwam ons halen aan het hotel, pikte onderweg een gids op (wel noodzakelijk, want er bestaan geen plannetjes of aanwijsborden) en bracht ons naar Tanganan. Tanganan is een klein en oud dorpje waar ook een fototentoonstelling is over de geschiedenis van de locatie zelf. Je geeft een vrije bijdrage (wij gaven 20.000 rupia). Er staan ook wat kraampjes met mensen die tekeningen op hout maken en geverfde hanen. Daarna trokken we via allerlei kleine paadjes doorheen een dichtbegroeid bos en zagen er allerlei prachtige planten en bomen. 

Het was een steile klim naar boven, gedurende ongeveer een uur. Toen we boven kwamen daalden we af aan de andere kant van de berg. Deze vallei was volledig open, en aangeplant met rijstvelden. Heel mooi om te zien. We eindigden met een brug in bamboe die ons de gelegenheid gaf een rivier over te steken. Deze wandeling van twee uur is echt een aanrader. Daarna een halfuurtje terug in de wagen naar het hotel, waar we samen met Maïté en Geert een aperitief dronken met chips. ’s Avonds namen we een heerlijke maaltijd op het terras van onze bungalow. Het was er heel gezellig, we hadden nog anti-muggen rookstokjes. We kozen ieder een ander gerecht, waardoor we heel veel variatie hadden en Hedwig waagde zich opnieuw aan een glaasje Baleense witte wijn. Heel andere smaak dan bij onze Nederlandse vriend Peet, geen petroleumsmaak, maar eerder een heel zoete muskaatwijnsmaak. De rest van de avond maakten we plannen voor de laatste dagen samen op Bali.

10 april 2018

De Besakihtempel, het Water Palace van Tirtagangga en de Lempuyang Tempel

Vandaag een drukke en vermoeiende dag. Om 9u30 vertrokken we voor een rit van anderhalf uur richting Besakih. Deze tempel, die gewijd is aan Brahma, Vishnu en Shiva, is de grootste van Bali. Verschillende mensen op facebook hadden ons verwittigd voor oplichterij aan deze tempel. We waren dus gewaarschuwd. We kochten enkel onze tickets en verder lieten we ons niet misleiden door boodschappen dat er bijvoorbeeld net vandaag heel speciale ceremonies waren waardoor we zeker een gids zouden nodig hebben. We bezochten op ons eentje de tempel en waren aangenaam verrast door de gezellige, respectvolle drukte, de talloze pelgrims, sierlijk gekleed, met allerlei bloemen en prachtig gekleurde dozen in de hand om te offeren. 

Op de plaatsen waar de ceremonies plaatsvonden mochten we niet binnen. We konden wel kijken vanop afstand en zelfs foto’s nemen. Waar geen ceremonie was mochten we zomaar binnenlopen. Het is echt een aanrader deze uitstap te doen, mits je jezelf beschermt tegen de opdringere verkopers. Wij hadden er nog weinig last van zodra we in het grote tempelcomplex waren. We waren enthousiast over de mooie gebouwen met verschillende torens, maar nog veel meer over de prachtig geklede mensen die met veel eerbied allerlei dingen kwamen offeren. Een aanrader!

Rond 13u30 verlieten we de Besakihtempel en reden we richting Tirtagangga waar we eerst een kleine snack aten in het restaurant tegenover de ingang van het waterpaleis. Daar een kort gesprek gehad met een jonge vrouw uit Rotselaar die al drie jaar in Bali woont. Ze ontmoette er de liefde van haar leven.

Het waterpaleis – Tirtagangga betekent ‘water van de Ganga’ en werd gebouwd in 1940 door de laatste radja ( = een koninklijke heerser). Het is een prachtige tuin die vol staat met beelden en talloze vijvers met heel dikke vissen en waterlies. De moeite waard om hier een uurtje te kuieren. Er bestaat ook de mogelijkheid om in de omgeving te wandelen langs de rijstvelden, maar dat hebben we niet gedaan wegens het reeds te drukke programma.

We verlieten om 16u het waterpaleis richting de Lempuyang Tempel. Na een kwartiertje stevig klimmen waren we er. De richtlijnen voor kleding waren wat anders dan in de voormiddag. Hier moesten de dames ook hun schouders bedekken. Ze kregen een kanariegele sjaal. Maïté vond dat hij niet zo fris rook, maar het sierde hen wel, zeker toen we foto’s maakten van hun silhouetten in het midden van de typische tempelingang die uit twee delen bestaat maar als een spiegelbeeld uit mekaar geschoven is.

Op de achtergrond zouden we zicht moeten hebben op de vulkaan, maar een wolk zorgde ervoor dat deze nauwelijks zichtbaar was. Een hevige regen maakte van Maïté de heldin van het moment die de regen trotseerde en op haar hurken ging zitten om de mooiste schaduwbeelden van Geert te maken.

Moe maar tevreden keerden we rond 18u30 terug naar het hotel. Jammer genoeg konden we niet meer in het zwembad, omdat de eigenaar er een onderhoudsproduct had ingedaan.