Reisverhaal «Baja California : Cabo San Lucas»

Stapje in de wereld deel 1 | Mexico | 0 Reacties 27 Oktober 2017 - Laatste Aanpassing 06 Januari 2018

Onze tweede stop in Mexico bracht ons naar Baja California, het schiereiland links bovenaan. Dit is na Cancun de tweede grootste vakantie trekpleister voor de enkele Amerikanen die hun land wel eens verlaten en dat was te merken aan de opties voor overnachtingen. Het volledige strand is volgebouwd met resorts dat geen ruimte liet voor een kalm lig plekje op het strand, laat staan een budgetvriendelijke kamer. Na een beetje zoeken op het internet konden we toch een Airbnb vinden in Cabo San Lucas in de woonwijken net buiten het toeristisch centrum. Amelie ontving ons samen met haar twee maand oude baby en haar moeder met open armen. Er heerste een aangename sfeer en we voelde ons direct thuis. Super hosts!

Na twee dagen te hebben genoten van het aangename gezelschap, het zwembad en de volle zon op onze snoet, vertrokken we nog eens op daguitstap. We maakten een boottochtje naar de typische rotsboog die menig persoon waarschijnlijk ooit wel eens heeft zien passeren. Volgens de locals mag je Cabo San Lucas absoluut niet verlaten zonder dat je deze boogformatie gezien hebt, want dat is net zoals Parijs verlaten zonder bij de Eifeltoren te stoppen! Achteraf bekeken was alles wel een beetje overdreven, maar bon. Het meeste wat ons aan deze daguitstap zal bijblijven is het Engelse koppel dat met ons de boot deelde. We waren enorm verrast hoe dom een Engelse toerist kan zijn. Onze excuses voor het woord gebruikt, maar je zal weldra snappen waarom. Ze deden zich voor als een wel bereist koppel dat al veel van de wereld gezien had, waaronder Japan en deze reis waren ze uit de doeken aan het doen met het andere Japanse koppel op het bootje. Wanneer ze onder de indruk vroegen van waar wij waren, omdat we Spaans spraken met de kapitein, vertelden wij dat we van België waren. Hierop antwoorden zij met volle trots: “Ahja, dat is een buurland van Spanje of Portugal zeker?”. O_O ik dacht bijna te antwoorden: bijna correct, als je Frankrijk als een gehucht van Wallonië ziet …

De volgende dag dachten we een namiddagje strand mee te pikken op een iets verder gelegen strookje dat niet volgebouwd was door Amerikaanse resorts en waar de locals rondhangen om van de zee te genieten. Hier geraken zou normaal een fluitje van een cent worden volgens Amelie: “Neem de bus hier op het straat richting Cabo San Jose en vertel je chauffeur dat je wilt afstappen op punt x. Vervolgens wandel je 300m langs een pad naar onder en je bent er.” We hielden de correcte bus tegen en vertelde de chauffeur waar we wouden afstappen op de autostrade. Na enige tijd rijden begonnen we te twijfelen of we nog wel juist waren, want het duurde nogal lang … Plots had de chauffeur door dat we te ver gereden waren en zetten ons af op een afrit van een gehuchtje. We zouden volgens hem een 400m terug moeten wandelen en daar zouden we een pad naar het strand moeten zien. Oke, nog niet zo erg dachten we en we begonnen te wandelen. Al snel hield het pad op en waren we ineens doodleuk op flipflop langs de autostrade aan het wandelen. Ook was het pad aan de rechterkant na zelfs een kilometer, of meer, wandelen nergens te bespeuren. We waagden onze kansen en verlieten de autostrade via een droogstaande rivier dat een prive domein inliep, misschien is dit het zogenaamde pad? We klommen over de prikkeldraad, maar helaas hield dit pad na vijf minuten ook op. We baande ons een weg langs kleine struikjes en boompjes, waarvan enkele met dorens, en gingen verder. Uiteindelijk kwamen we een baan tegen die onder constructie was en zagen we twee mannen naar hun geparkeerde auto wandelen. We snelden naar hun toe alvorens ze weg zouden konden rijden en vroegen ons de weg te tonen. Al snel bleek duidelijk dat we volledig uit de richting waren afgezet en dat het zogenaamde pad geen 500m maar 5kilometer terug wandelen was. Dju! Gelukkig konden we van de Mexicaanse gastvrijheid genieten en boden ze zonder twijfel ons een lift aan naar de correcte locatie. Nog even de autostrade oversteken, het pad naar onder wandelen en daar was het strand dat we zochten. We zouden nog een uurtje van de zon kunnen genieten alvorens het valavond werd en we terug zouden moeten keren naar Amelie.

De volgende dag was een relax dagje voor Maite en een hoogtepunt voor Geert, want rara hij kon het ruime sop nog eens opzoeken. Hij zou die dag gaan duiken op Gordabank, een bekende duiksite voor geavanceerde duikers waar je grote dieren kunt spotten zoals walvissen, hamerhaaien, manta's, zwaardvissen, … enz, elk afhankeljik van het seizoen. Wat deze site meer geavanceerd maakt, berust hem in het feit dat je zonder referentie de zee in springt. Je laat je zakken naar 37m diepte en zwemt op deze diepte verder. Op dit moment ben je volledig overgedragen aan de grillen van de oceaan, want je bent volledig omsingelt door water zonder enig referentiepunt aangezien zelfs de bodem niet eens zichtbaar is. Terwijl de gids vastgemaakt is met een ballon aan de oppervlakte, die de boot volgt om ons niet kwijt te geraken, keken we continu volledig rond ons, opzoek naar grote dieren. We keken links, rechts, boven, onder, achter en voor ons aangezien het werkelijk van alle kanten kon komen. Bij de eerste duik vonden we onder ons een gigantische school tonijn, ongeveer een 200 stuks. We zagen ook een grote schaduw van een dier in de diepte waarvan we nog altijd niet weten wat het was en wisten we twee keer een nieuwsgierige hamerhaai te vinden. De hamerhaaien waren de hoofdreden om op deze site te duiken, dus de dag was al meer dan geslaagd voor ons en we hadden nog een duik te gaan. Tijdens de tweede duik vonden we opnieuw een grote school tonijn op diepte en werden we zelfs gevolgd door een volwassen Merlijn, een soort zwaardvis! Dit had Geert nog nooit gezien en hij was gelukkig dat hij toch een ruime 30 seconden kon genieten van het aanzicht van dit dier alvorens het verdween. Wat een prachtdier!

Groeten, 

M&G