Reisverhaal «Van Picton naar de Glaciers»

Stapje in de wereld deel 2 | Nieuw Zeeland | 0 Reacties 17 Februari 2018 - Laatste Aanpassing 08 Juli 2018

16 februari – Dag 8

Omdat er de komende dagen een cycloon door de cook strait zou trekken, moesten we maken dat we uit Picton weg waren en zo snel mogelijk richting het zuiden vertrekken. We vertrokken in de ochtend richting de West kust om vervolgens ons een weg te banen naar de bekende Gletsjers of “Glaciers” zoals Maïté zo mooi verwoord op z'n frans. Tijdens de voormiddag maakten we vele kilometers en tegen één uur gingen we lunchen bij het Rotoiti meer. Voor Maïté was de rustige pick nick snel voorbij, want de lokale bewoners (lees: eenden en zwanen) waren duidelijk gewoon om met de bezoekers mee aan tafel te schuiven, zie bijgevoegde foto van Maïté in volledig ontspannen tafelhouding ;). Toen de zwanen ook even kwamen kijken of er wat te vreten viel, verplaatste Maïté zich in een flits naar binnen. Raar, maar waar: toch was ze geïnteresseerd om de eendjes eens te voeren, zoals elke toerist op de parking.

Vanachter het auto raampje vonden stukjes brood een weg naar de eendjes, maar ze had duidelijk niet gerekend op de lange nek van de zwanen die tot bij het raampje van de auto kwam. Een luide gil en een raam dat in een flits sloot.

We maakten onderweg nog een tussenstop bij een Seal Colony alvorens te arriveren op onze kampplaats (verlaten kampplaats met nog 2 andere campers) voor de nacht. Hier zou blijkbaar eveneens een grot zijn die je kan verkennen, maar in het donker en in the middle of nowhere zonder verlichting raakten we maar 100m van de parking alvorens het te eng werd voor Maïté en terug moesten keren. Dan maar een spelletje spelen en gaan slapen!

17 februari – Dag 9

Vandaag staan er hoofdzakelijk kilometers op het programma met een “korte” tussenstop bij de pancake rocks. Dit is een rotsformatie dat bestaat uit precies duizenden platte stenen die op elkaar gestapeld zijn. Dit natuurlijk fenomeen zal met der tijd terug geclaimed worden door de natuur, want de hevige golven die hier op inbeuken resulteren niet enkel in een mooi blowhole maar ook in een erosie proces. Eenmaal de scheurtjes te groot zijn, zal het gewoon instorten en opnieuw in de zee verdwijnen. Onze wandeling hadden we al moeten timen gezien de regen, maar na het bezoek kregen we er nog een koude douche bij. De medewerkster van het informatie centrum wist ons op wel een grappige manier te melden dat we het even gezellig mochten maken omdat de weg verderop afgezet is wegens een landslide. Daar stonden we dan in een godverlaten klein dorpje van 5 huizen groot met slechts 1 café te wachten in een I-site (informatiepunt) op meer nieuws over de weg die gesloten was terwijl de regen met bakken uit de hemel viel.

Na enige tijd mochten we dan toch door rijden en werd het al gauw opnieuw spannend! Het lampje van onze benzine tank begon te branden terwijl het eerst volgende tankstation nog wel ettelijke kilometers van ons verwijderd was. Omdat we nog geen vat hadden op onze dorstige kamper konden we niet inschatten of we het zouden halen. Het werd best wel een avontuurlijke rit zo op en neer in de bergen rijden en beseffen dat je hier niet een kamper zonder naft wilt vooruit duwen … Groot was de opluchting toen we het eerste grote dorp binnen reden dat een tankstation had. Eerst tanken voor de zekerheid, daarna wat inkopen doen en vervolgens doorrijden naar onze camping bij de “Glaciers”.

Bij de vooravond bereikten we onze camping en was er nog tijd voor een kleine excursie. Blijkbaar was er op de flank van de berg achter de camping een mijnschacht die gebruikt werd om snel water van de ene naar de andere kant van de berg te krijgen, dit was nodig in de hoog jaren om te zoeken naar goud. Een half uurtje omhoog wandelen zou je bij de schacht brengen en zou je erin kunnen. Op flipflops betraden we de schacht, maar het water dat erin stond was IJSKOUD aan de voetjes. Met momenten begon het zelfs pijn te doen als je niet snel genoeg op een steen uit het water stond. Ver zijn we dus niet geraakt in de schacht.

Bij het vallen van de nacht was het tijd voor onze tweede wandeling in de omgeving. We wandelde naar een padje dat ons het bos in bracht, want hier zouden we glowworms in de bomen kunnen zien. Hiervoor moest het wel volledig donker zijn en dit was niet volledig naar de zin van Maïté. Ze vond het donker maar eng en het gebrekkige vertrouwen in de gebroeders Naulaerts resulteerde in een zaklamp die niet uitging. Met enige moeite wisten we enkele bomen en struiken te vinden waar de glowworms in zaten. Maïté ging akkoord om het licht uit te doen om de glowworms te zien, maar ze zou bij beide heren inhaken om te weten waar ze zaten. Ze kent de trukken van de foor, want ze is zelf opgegroeid met twee broers.

18 februari – Dag 10

Vandaag brengen we een bezoekje aan de Franz Joseph Glacier. Het initiële plan was om de Glacier te bezichtigen van bovenaf met een helikopter en ook een wandeling te maken op de glacier voor Geert zijn nakende 30ste verjaardag, jaja bijna officieel oud! Maar er was te lang getwijfeld om dit te doen vanwege onzekerheid over het weer. Tegen de tijd dat de knoop was doorgehakt waren de vluchten al volzet, dus zou het wandelen worden naar een uitzichtpunt.

Bij het opstaan bleek het een heldere ochtend te zijn, dus was het even balen dat er niet gewoon geboekt was om de heli tour te doen. Ach ja, dat is het leven nu eenmaal. Aangekomen bij het NP wandelde we eerst naar de Peters pool, waar je in een meertje op een heldere dag de gletsjer + de water reflectie op de gevoelige plaat kunt vast leggen. Dergelijke foto's zullen er binnen een aantal jaar niet meer gemaakt kunnen worden, want dit meertje is stilaan aan het verdwijnen. Oorspronkelijk is dit ontstaan door gletsjer water van een achter gebleven ijsblok, maar aangezien de gletsjer aan het krimpen is, is de aanvoer van vers water zeer beperkt. De natuur neemt uiteindelijk terug wat het gecreëerd heeft!

Vervolgens wandelden we een uurtje over een rotsig terrein met twee watervallen halverwege. Dit was duidelijk een punt waar iedere toerist een korte pauze hield voor de nodige fotoshoot, want er stond zelfs een rijtje! Na de nodige foto's nog een kort stukje wandelen en daar was de gletsjer, dichter zouden we niet geraken.

Na enkele foto's zetten we koers richting de fox glacier. We waren allemaal benieuwd wat we zouden kunnen zien, want blijkbaar zou de afgelopen cylcoon lelijk huis hebben gehouden in dit gebied. Al de paden naar de fox glacier waren van de kaart geveegd en de herstellingswerken zouden nog enkele weken/maanden duren. Er was 1 punt vanop een verder gelegen parking waar je de gletsjer nog zou kunnen zien, maar wandelen zou uitgesloten zijn. Aangekomen bij het punt werd de schrik helaas bevestigd, een teleurstellend uitzicht van een normaal wonderlijk fenomeen dat je normaal van vrij dichtbij kan zien. Helaas, maar het lot heeft anders beslist!

Groetjes

Koen, Geert en Maïté