Reisverhaal «Geen zee rivieren meer»

My First Trip... | Slovenië | 1 Reacties 13 Augustus 2015 - Laatste Aanpassing 13 Augustus 2015

In Servië zindert de hitte voort. We hebben geen andere keuze dan door te zakken met Coen en Dorrit. Het duurt ten vroegste tot middernacht tot de warmte een beetje geluwd is en het slapen haalbaar lijkt. De drank komt tegemoet. Overdag schuilen we in de lommerte van de loofbomen of onder de sproeier. De kinderen komen er op het heetst van de dag amper vanonder. Zaterdag zwoele zomeravond trek ik er met Coen op uit. Langs de wandelbrug, aan de overkant van de rivier, is er een muziekfestival en iedereen is op straat, opgedirkt en klaar om te zien en gezien te worden. Op het hoofdpodium speelt de Servische versie van AC/DC. Iedereen viert feest. De alternatieve bengels, de motards, wij uiteraard en de Servische knokploeg ergens achteraan genieten, al kunnen laatstgenoemden dat behoorlijk goed verbergen. Het wordt een onvergetelijke avond.

Eenmaal bekomen nemen we voor de laatste keer afscheid van Coen, Dorrit, Sofie, Marlies en de kleine Leonie. Zij gaan richting Oekraïne en wij smokkelen een hondje de EU binnen.

In Kroatië kennen we de zomer in de Balkan op zijn heetst, het kwik loopt in de zon makkelijk naar de 40°. De wandeling van onze kampplaats in de schaduw naar de delta met de watervalletjes is afmattend maar we halen het telkens weer. Als beloning voor onze uitzonderlijke moed trakteren we onszelf na de frisse duik op een ijsje en een espresso in het restaurant onder de bomen. Het bezoek aan Zagreb moet er zoals eerder dat van Belgrado door de hitte aan geloven.

’t Is niet zo lang geleden dat we ook afscheid namen van Slovenië. Dat deden we tien jaar geleden al eens en toen lieten we er al een stukje van ons hart achter. Onze genegenheid voor dit land is alleen maar toegenomen.

We logeren bij Matjaz en Polonca met hun twee zoontjes Jaka en Filip. Na onze korte ontmoeting met pannenkoeken voor de kinderen op een doorreiscamping in Servië nodigt dit uiterst sympathieke koppel ons uit bij hun thuis. Dat Jaka een boon heeft voor Lene zit er maar voor een beetje tussen. We gaan een beetje weifelend op de uitnodiging in maar krijgen geen spijt. Matjaz en Polonca grillen, koken en bakken voor ons heerlijke lokale specialiteiten. Ze gidsen ons door hun streek en naburige steden. Hun gastvrijheid stijgt ten top wanneer we plots in hun keuken het avondeten staan te prepareren en onze kinderen in de woonkamer lego zitten te bouwen terwijl gastheer en -vrouw aan het werk zijn. Ze laten ons niet vertrekken voor we de volgende dag ook de inktvissalade hebben geproefd.

Velika Planina, waar we géén kaas kopen, Ljubljana, waar Evi zich kort en lang laat kappen, Logarska Dolina, waar we Christophe, Liesbet, Anna en Warre terug zien. Allemaal prachtige plekken met mooie herinneringen. We brengen de dagen door met zwemmen in, stenen gooien over en wandelen en barbecueën langs de rivier. Meer moet dat echt niet zijn. Na alweer een afscheid brengen we onze combinatie de trein op richting Triglav nationaal park.

De camping aan het meer van Bohinj is volzet en vanuit de mooie, kalme camping waarop we terechtkomen is het zo’n twee uur aanschuiven naar het meer van Bled. Zelfs het overheerlijke plaatselijk pateeke is geen twee uur file waard. Dan maar zwemmen en vissen in de rivier. Voor Aaron is het toch allemaal de ‘zee’. Helemaal in het noorden, vlakbij Kransjka Gora, ontdekken we het Jasnameer. Ijskoud maar uniek gelegen tussen de bergen van de Julische Alpen. Onze laatste kampeerplek in Slovenië geeft zicht op de hoogste piek van dit bergmassief, de Triglav. Ooit beklimmen we met onze kinderen die berg. 

Vanmiddag dobberde we alweer op, u raadt het nooit, een meer. Dit keer in Zell am See, Oostenrijk. Mijn vrouwen trapten de pedalo vooruit, Aaron aan het roer. En ik lag achteraan omhoog te staren naar de staalblauwe lucht met het besef dat het nu echt op zijn einde loopt. Weer zo’n onvergetelijk moment dat ik voor altijd zal koesteren. Vanavond breken we op en vanaf morgen rijden we in twee etappes naar ‘het blauwe huis’. Als we ingepakt zijn en de kinderen slapen spring ik nog een allerlaatste keer in het meer. Want daarna volgt er geen zee van rivieren meer.