Reisverhaal «Turkmenistan»

Oost Europa en Centraal Azië | Turkmenistan | 0 Reacties 25 November 2018 - Laatste Aanpassing 25 November 2018

Vanuit Khiva was het nog een uurtje rijden naar de grens van Turkmenistan. De grens van Uzbekistan ging redelijk vlot voor de gastjes en mij. Dries moest weer gans de autocontrole doorgaan met Toyo.

Een beetje verderop is de Turkmeense grens. Een grens waar we wat tegenop zagen maar dit was onterecht. Supervriendelijke en behulpzame militairen. Tevens ook de eerste grensovergang op deze reis waar ze bijna allemaal Engels spraken. Wat ook wel nodig was, want al het papierwerk was in het Turkmeens te doen.

Eerst de paspoortcontrole. Daar moesten we onze route geven en ook waar we gingen overnachten. Gelukkige wisten we dat op voorhand dus hadden we al enkele hotels in ons hoofd die we konden opgeven.

Na de paspoorten was het de beurt om Toyo zijn papieren te regelen. Aangezien de diesel zeer goedkoop staat in het land moet je brandstoftaxen betalen om binnen te gaan met je auto. Dit rekenen ze uit volgens het aantal kilometers die je route is tot aan de volgende grens. Ook wordt ondertussen de autoverzekering in orde gebracht. Nadat dit alles betaald is , is het tijd voor de controle van Toyo.

Ze moeten alles zien totdat ze de speelgoed rugzakjes van Kobe controleren. Daar vind één van de soldaten de rubiks kubus van Kobe. Hij is er volledig van in de ban en Kobe besluit hem cadeau te doen aan de soldaat.

De soldaat is zodanig in zijn nopjes met de rubiks kubus dat de controle onmiddellijk afgelopen is. We mogen instappen en doorrijden en de soldaat kruipt in zijn kotje met de kubus.

Net bij de grens ligt de stad Dashoguz. Daar gaan we op zoek naar de bazaar om ons geld te wisselen. Op de bazaars krijg je de voordeligste wisselkoers. Bij officiële bureaus of banken krijg je 3,5 manat voor 1 USD . Op de black market krijg je 18 manat voor 1 USD. Dus een zeer groot verschil.

Na geld te wisselen gaan we op zoek naar een benzinestation waar we diesel kunnen tanken. En we hebben het geweten dat de diesel spotgoedkoop staat. We tanken Toyo volledig vol voor nog geen 5 euro. Zelf met het betalen van de dieseltaxen aan de grens valt tanken hier nog goedkoop uit.

We rijden nog wat door Dashoguz en daar valt ons meteen de witte gebouwen op . Alles blinkt en overal is de Turkmeense vlag te zien.

Net buiten Dashoguz bezoeken we nog de restanten van een fort en picknicken we aan een zoutmeer.

Omdat het nog maar middag is besluiten we om nog door te rijden naar Darvaza. Daar is een gaskrater en die is op zijn mooist ‘s avonds.

De gaskrater van Darvaza of “ doors of hell” zijn ontstaan in 1971. In dit gebied zijn enorme gasreserves te vinden. Bij boringen in 1971 kwamen ze op een ondergrondse grot met aardgas. Zo ontstond de krater en kwamen er enorme hoeveelheden aardgas vrij. Ze besloten om deze krater in brand te steken in de veronderstelling dat het gas zou opbranden na enkele dagen. Nu , bijna 50 jaar later, is de krater nog steeds aan het branden.

Net voor zonsondergang komen we toe aan de gaskrater. Een beetje verderop zitten er een groep mannen te barbecueën en we moeten onmiddellijk aanschuiven aan tafel. Kasper dolcontent want er staat sashlyck op het menu, zijn favoriete gerecht.

De groep mannen blijkt te bestaan uit de manager van de gasmaatschappij en zijn werkmannen. De communicatie verloopt wat stroef maar toch komen we heel wat te weten over het leven in Turkmenistan. We wisten dat er een dictatuur was maar al vlug komen te weten hoever deze gaat. De gasten willen graag de foto’s hebben van onze avond samen. Als we zeggen dat we ze gaan doormailen of verzenden via What’s app krijgen we te horen dat dit niet gaat. Ze hebben geen mailadres en ook what’s app werkt niet in Turkmenistan. We zijn verbaasd dat zelf de manager geen mailadres heeft en vragen dan ook hoe de communicatie gebeurd. Die gebeurd er dus vooral telefonisch.

Verder wordt het nog een vrolijke avond met de nodige wodka en cognac . Ideaal om op te warmen want de temperaturen dalen tot -10°.

Ondanks de warmte van de krater is het niet meer te doen van de koude. We kruipen vlug in onze tent met onze verwarming aan.

De volgende ochtend plooien we de tenten op te plooien maar zelf dat verloopt zeer moeizaam. Alles is bevroren en ondanks de zon die er is , is het nog steeds -8°. En tenten opplooien met handschoenen is niet ideaal.

Na de gaskrater hadden we graag nog enkele andere dingen bezocht maar deze wijkten allemaal af van onze route. Meeste mensen die de grens oversteken met Turkmenistan krijgen een GPS in hun auto. Zodat ze kunnen controleren waar je geweest bent. Wij hadden geluk dat we geen kregen. Maar onderweg moesten we aan verschillende politiestops onze transitvisa tonen. Daar werd telkens onze route grondig gecontroleerd . Dus hebben we wijselijk besloten om ons aan de route te houden om geen problemen te krijgen.

Daarom rijden we door naar de hoofdstad, Ashgabat. Ondanks dat dit een hoofstad is , is er niet veel verkeer. We geraken vlug aan het hotel waar we kunnen kamperen op de parkeerplaats.

In de namiddag hebben we nog tijd genoeg om de stad te bezoeken.

Het centrum van de stad bestaat uit (bijna) allemaal witte gebouwen die bekleed zijn met goud. In de voetpaden zit er marmer verwerkt en overal enorme standbeelden. Meestal van paarden , want dit zijn de lievelingsdieren van de president.

Alles blinkt en de mensen die je ziet in het centrum zijn vooral militairen, politie en straatvegers. En proper is het , op geen enkel standbeeld , bankje ,… is er een vogelstront of vuiltje te bekennen .

Je moet goed oppassen waar je loopt , neem je een verkeerd pad dan hoor je onmiddellijk een politieagent of militair fluiten of roepen. Foto’s nemen is niet toegestaan en moet dus in het geniep gebeuren. Niet zo makkelijk als je weet dat er overal camera’s hangen. Tja Ashgabat (en eigenlijk gans Turkmenistan) is dus een schoolvoorbeeld van dictatuur .

Na enkele uren hebben we het gehad met de witte gebouwen (of zoals Kasper het zegt: “ al dat wit begint pijn te doen aan de ogen”).

We keren terug naar onze kampeerplekje en daar zien we dat er net een huwelijk begint. Zeer gelukkige ziet de bruid er alleszins niet uit (maar dat is ons in de meeste Stan landen al opgevallen). Gelukkig dat de huwelijksfeesten van korte duur zijn. Het begint om 19u en om 23 uur is het feest al afgelopen. De meeste mannen zijn stomdronken en de bruidegom die valt op om van zattigheid. De bruid laat hem gewoon liggen en loopt door naar de auto. En de gasten slepen de bruidegom uiteindelijk naar de auto . Het was precies een komische film die voor onze ogen afspeelde :-)

Na 2 dagen hebben we het gehad met het Turkmeense regime en besluiten we om de grens naar Iran over te steken. Bij het verlaten van Ashgabat komen we weer op de lege 3 vaks banen terecht. Net buiten de stad krijgen we een militaire controlepost. Ze controleren de auto en de transitvisas en uiteindelijk mogen we doorrijden. Met een duidelijk bord dat je niet vlug mag rijden en dat er cameracontrole is op de weg.

En cameracontrole die is er genoeg net als de grote hoeveelheden prikkeldraad. De laatste 25 km naar de grens staat er vol mee. Natuurlijk moet mijn mannenvolk nog eens plassen. En ja al vlug komen er enkele militairen de heuvel afgelopen om te kijken waarom we gestopt zijn. Dus vlug de auto in en terug verder tot aan de grens.

De grens om Turkmenistan uit te gaan is het tegenovergestelde van deze bij het binnenkomen. Ze proberen nog overal geld uit te slaan en na veelvuldig weigeren laten ze ons uiteindelijk met gerust.