Reisverhaal «Po18-03»

Portugal | Portugal | 0 Reacties 27 September 2018 - Laatste Aanpassing 05 Oktober 2018

Po18-03

Vr.28/09 Vanochtend was het, vergeleken met eerder, vrij fris. Zaaalig. Het was dan ook veel plezieriger om weer de stad in te trekken. We haalden vandaag net geen 25ºC. Van de busterminal, over de Dom Louis I brug naar Vila Nova de Gaia. Hier zit een groot deel van de porto-fabrikanten. Volgens eigen zeggen heeft Calem de oudste kelders en dus hebben we een rondleiding genomen. Het museum vonden we ook wel de moeite. Daar vernamen we tevens dat de portstreek een sinds 1756 bij wet beschreven gebied rondom de Douro-rivier is. Daarmee werd Porto-wijn een beschermde oorsprong-benaming zoals Camembert, Champagne etc. Eén van de eerste ter wereld. Het 250.000ha grote gebied ligt 120km ten oosten van Porto en loopt tot aan de grens met Spanje. Het gebied ligt enigszins beschut en vooral in het oosten valt weinig neerslag. Daarom heeft men ook geen grote druiven (vol water) maar eerder kleine, heel zoete. Omdat het er in de zomer meestal boven de 40ºC is spreekt men er van 9 maanden winter en 3 maanden hel. Het westelijke gedeelte, waar in de winter meer regen valt levert grotendeels witte druiven. Het drogere oostelijk deel is dan weer goed voor de rode druiven. Zo’n 33.000 druiventelers oogsten de grondstoffen voor de portwijnen. Nieuw voor ons was een Rosé-port. Calem maakt hem nog maar 1 jaar. Er zouden nog maar vier producenten zijn van een Rosé-port. Deze versie wordt, net als bij de wijn, gemaakt van rode druiven waarvan de pel wordt verwijderd. Omdat die verantwoordelijk is voor de kleuring. De fermentatie van de druiven voor alle soorten port duurt maximum 4 dagen. Daardoor wordt er minder alcohol ontwikkeld maar blijven er meer suikers over voor de zoete smaak. Het lage alcohol-gehalte wordt dan weer verhoogd door toevoeging van brandewijn tot maximum 20% vol. Hierdoor stopt ook de fermentatie. De ‘ontdekking’ van port werd in de 17de eeuw gedaan door Engelse handelaars die Douro-wijnen wilden exporteren en brandewijn moesten toevoegden om verzuring te voorkomen. Zo ontdekte men ook dat de smaak beter werd als de wijn sterker en zoeter werd gemaakt. Een proces dat nog steeds verfijnt wordt.
Na Calem konden we natuurlijk ook aan enkele ander producenten niet voorbijgaan zonder hun museum en/of aanbod te bekijken. Sandeman werd gevolgd door Porto Cruz waar we heerlijk lunchten op de open bovenverdieping. Prachtig uitzicht op de Ribeira-oever aan de overkant.
Nadien volgden nog Ferreira en, een ontdekking, Real Companhia Velha die de Royal Oporto uitbrengt. Deze laatste is naar eigen zeggen sinds 1756 het oudste porto wijnhuis. Anekdote; er hing een uitspraak van een bezoekende ambassadeur van de VS. Die had gezegd: “My god, this business is older than my country”… tja, als je eerst de oorspronkelijke bevolking uitmoord en het land dan een nieuwe naam geeft…
Een bezoek aan de gebouwen is zeer de moeite. Zeer modern en met een interessant museum. Ook als “foodie” kom je hier ook zeker aan je trekken. We kregen er, privé, een heel goed overzicht van het porto maken door een van de medewerksters.
Dit eerste bezoek aan Vila Nova de Gaia eindigde met de oversteek naar Porto via de benedenbaan van de eerder vermelde brug en de beklimming van de overzijde. Het waren 211 (hoge) treden en minstens 300m voetpad met een stijgingsgraad van minimum 10%… bekaf waren we. Moe maar tevreden. Gereden: enkel met de bus.

Za.29/09 Het weer zit mee en we vinden Porto nog steeds interessant genoeg en dus hebben we besloten om ons langer verblijf nog eens te verlengen. Terug naar Vila Nova de Gaia. We gaan nog enkele portohuizen bezoeken. Bij Ferreira nemen we vandaag een rondleiding. Het verhaal van de Ferreira familie is best boeiend. Het waren wijnboeren die in 1751 begonnen met de productie van Porto wijnen, 5 jaar vóór de grensbepaling van de Douro-regio (zie eerder). Sinds Dona Antónia Adelaide Ferreira de zaak in handen nam gaf zij ook een grote stimulans aan de Douro wijnindustrie. “Ferreirinha”, zoals z se genoemd werd, zette een nieuwe standaard in de aanpak van de porto productie door haar intense betrokkenheid. Een bewonderenswaardige dame.
We wandelen doorheen prachtige kelders vol enorme vaten (met elk om en bij de 70.000L inhoud) en langsheen lange rijen opgestapelde kleinere vaten. Aan een afgegrendelde, donkere zij-kelder worden we snel voorbij geloodst. Hier wordt de eigen verzameling van oude flessen van het huis bewaard. Er liggen flessen vanaf het jaar 1815. Eentje ervan staat goed afgeschermd tentoon, niet te koop, in de proefzaal annex winkel van Ferreira. Een fles uit 1936 staat er wèl te koop voor 4000€ ! Maar een fles in de rugzak, dat vonden we te zwaar om dragen…
Bij Taylor’s zijn we nog even de proefruimte gaan bezoeken omdat die in een mooie tuin gelegen is.
We namen een late lunch in het prachtige restaurant van Real Companhia Velha. Hier waren we gisteren al op bezoek en hadden met (bijna) open mond de prachtige inrichting bewonderd van de verschillende ruimten. In het restaurant kan je naast de traditionele Portugese keuken genieten van een uitgebreid kaas aanbod en sushi’s. Toen we het restaurant verlieten zagen we in de straten massa’s mensen. Veel meer dan vanmorgen. Het duurt blijkbaar even vooraleer het weekend-toerisme (zaterdag) hier op gang komt. Te druk voor ons en dus zijn we rond vier uur terug huiswaarts gekeerd. Morgen is het (totale) rustdag. Gereden: 2 x 3/4 uur met de bus.

Zo.30/09 Rustdag dus. Frisjes vandaag met max.20 ºC. We nemen nog even de (weinige) documentatie door die we meebrachten van alle Portohuizen die we de afgelopen twee dagen bezochten. Calem, Sandeman, Porto Cruz, Real Oporto (Real Companhia Velha), Ferreira, Offley en Taylor.
Niepoort, Graham’s, Croft, Burmester, Cockburn’s, Barros, Ramos Pinto, Kopke en nog anderen vullen het lijstje aan van (nog) niet bezocht. We maken nog een wandeling naar de kust en op het strand. Gereden: 0km.

Ma.01/10 Mistig en fris vanmorgen. Maar onderweg naar Vila Real in het oosten reden we de Douro over en we zagen delen van Porto in de zon doorheen wolkenvelden. Prachtig. Spijtig genoeg konden we uiteraard op de snelweg niet stoppen voor wat beelden. Ongeveer 15km vóór Vila Real reden we door een 5,6km lange tunnel van de snelweg. Die afstand hadden we nog nooit “afgetunneld”.
Naast Vila Real ligt Mateus, het beroemde wijnhuis van de sprankelende rosé in de beroemde fles. Nog beroemder is de afbeelding van het huis op de flessen van vroeger, het ‘Casa Mateus’ of ‘Solar de Mateus’. Om het huis zelf te bezoeken moesten we passen omdat de eerstvolgende rondleiding pas laat in de middag was. De anderen waren allen volgeboekt. Maar we kwamen vooral voor de tuinen. Eén van de attracties daar is een tunnel die gemaakt is van cederbomen die in 1941 geplant werden en die sindsdien met behulp van speciale ladders in vorm wordt gehouden. Je waant je in een Harry Potter decor als je erdoorheen wandelt. De buxushagen en rozentuinen zijn ook mooi en een wandeling onder de oude wijngaardtunnel is beslist een aanrader. Van Mateus reden we via de N322 naar Sabrosa, het geboortedorp van Fernão Magalhães (Magellaan). De man die tussen 1519 en 1522 voor het eerst de wereld rond vaarde. ’s Maandags is echter veel gesloten en dus reden we verder naar Celeirós en de Quinta do Bucheiro. Een bezoek aldaar werd ons aangeraden door een man van de toeristische dienst in Sabrosa. Een Quinta is een wijnhuis waar de druiven geperst worden, de fermentatie en het toevoegen van de alcohol gebeurt. In het volgende voorjaar wordt de porto naar de grote porthuizen in Vila Nova de Gaia gebracht. Daar starten dan de verschillende rijpingsprocessen al naargelang van wat er nagestreefd wordt. Maar de Quinta do Bucheiro maakt daarnaast ook een z’n eigen wijnen.
Bij Bucheiro werden er volop net geplukte druiven binnengebracht. De grote baas van dit wijndomein gaf ons een persoonlijke rondleiding. Via de persbakken, de opslagruimten, het labo, en een prachtige museumruimte met allerlei privé stukken zoals een fles wijn van 1830, het geboortejaar van België. We kregen een mooie indruk van dit bedrijf. Het is al generaties lang in handen van dezelfde familie. De hele familie-stamboom, die teruggaat tot 1717, hangt netjes ingekaderd aan de muur. Indrukwekkend toch. Vanop een terras hadden we een prachtig zicht op de wijnhellingen van de porto-streek. Onze tocht eindigt vandaag nog iets zuidelijker in Provesende. We vonden er een rustige plek bij het binnenrijden van het dorpje, midden de reeds leeggeplukte wijngaarden. We gaan hier overnachten. Gereden: 136km.

Di.02/10 We namen vanmorgen de weg verder naar Pinhão waar de gelijknamige rivier versmelt met de Douro. Het staat bekend om z’n station met azulejos. En die waren inderdaad erg mooi. We toonden al meermaals foto’s van azulejos maar deze afbeeldingen gaan allen over de wijnteelt in de Douro-streek en zijn daarom toch wel pittoresk. Van Pinhão namen we de N222 die zich langsheen de Douro naar Peso da Régua kronkelt. Een prachtige weg waarlangs ook weer heel wat beroemde portmerken hun quinta’s hebben. Zoals Sandeman die z’n wijngaarden achter een grote ijzeren poort zette met het opschrift; ‘Quinta do Seixo’. Er rechtover, aan de andere zijde van de Douro, zien we de wijngaarden van Ferreira. Wat een vallei toch.
Peso da Régua is sinds 1756 het centrum van het portgebied. Van hieruit vertrokken vroeger de rabelos met de vaten port naar Vila Nova de Gaia. In Régua is ook het Museo do Douro gevestigd.
Even zuidelijk ligt Lamego, een vrij groot stadje dat vooral bekend staat als bedevaartsoord. De bedevaartsplek is de Nossa Senhora dos Remédios kerk en een imposante dubbele trap van 686 treden die er naartoe leidt. Op onze weg doorheen het stadje ontdekten we de Caves da Raposeira.
Hier wordt de raposeira gemaakt, de voornaamste schuimwijn van het land. We wisten dat die in deze streek gemaakt werd maar deze ontdekking laten we niet zomaar aan ons voorbijgaan.We moeten echter nog even wachten op de volgende rondleiding van 16u30. Dat geeft ons even de tijd om het verslag tot hiertoe bij te werken.
De rondleiding leerde ons dat deze schuimwijn op identiek dezelfde wijze wordt gemaakt als Champagne maar uiteraard die naam niet mag dragen. En zoals Champagne rijpt deze wijn ook op fles. In de indrukwekkende kelders lagen nog indrukwekkendere hoeveelheden flessen te rijpen. Twee miljoen stuks ongeveer… Samen met de andere kelders van het bedrijf liggen er momenteel 12 miljoen flessen in een rijpingsproces van drie jaar. Na de rondleiding mochten we uiteraard nog een glaasje proeven van het heerlijke vocht. We aangenaam verrast dat we ook dit bezoek, onvoorbereid, mochten ervaren. We besluiten om in Lamego te overnachten en vinden een parking niet ver aan de voet van het beruchte trappen-bouwwerk naar de Nossa Senhora dos Remédios kerk. Gereden: 69km.

Wo.03/10 We gaan vandaag een ‘flinke’ verplaatsing maken. Weer niet zozeer in afstand maar omdat we geen snelweg nemen worden het kleine wegeltjes. Soms mooie, soms slechte, meestal bochtig en soms heel bochtig. Werkdag dus. Onderweg veel fruitbomen gezien, tamme kastanjes ook. De streek staat dan ook bekend voor z’n fruit. De winkeltjes puilen uit van de gezonde zoetigheden. Vanaf Albergaria-a-Velha gaat het dan iets sneller via de IC2 pal zuidwaarts. Voorbij de universiteitsstad Coimbra naar Pombal en Vermoil. Vandaar westwaarts tot Pedrógão aan de kust. Het laatste stuk weg lag tussen uitgebrande bossen. We zagen ook nieuwe aanplantingen maar dat waren telkens Eucalyptus-bossen. Het is bekend dat die bij brand het vuur ver kunnen verspreiden maar blijkbaar geeft men er toch de voorkeur aan omdat die snel zou groeien. Een gevaarlijke korte-termijn-visie dus. Gereden: 240km.

Do.04/10 Zonsondergang heeft toch wel iets, overal maar vooral aan zee. Gisterenavond van genoten. We zagen ook veel mannen met vislijnen naar het strand trekken. Er wordt hier fel gevist. Nazaré is hèt visserstadje van dit deel van de kust. Om hier te komen reden we door kilometers afgebrande bossen. Het bos, het Pinhal de Leiria, werd in de 13de eeuw aangeplant ten behoeve van de scheepsbouw Nu is het slechts een triestige verzameling zwarte boomskeletten. Enkele kustdorpjes onderweg waren verbazingwekkend leeg. Verwaarloosde parkings, huizen, appartementen… weinig toerisme en heel veel leegstaande huizen.
Is “het seizoen” hier dan helemaal voorbij of is de verwaarlozing een gevolg van de bosbranden ?
In Nazaré, enkele kilometers verder, is het dan weer compleet anders. Het stadje van 15.000 inwoners lijkt er eentje van 50.000. Zoveel huizen, appartementen, restaurants en winkeltjes. Het toeristisch seizoen is hier duidelijk nog niet ten einde. Vanaf onze parkeerplaats in Sitio, op een heuvel met uitzicht op het benedenliggende stadje, hadden we een prachtig uitzicht. We daalden af met de ‘Ascencor Da Nazaré’, een kabelbaan die de 110m hoogte overbrugt.
Net als in Pedrógão zien we aan het strand vissersbootjes met de typische vormgeving. Nog interessanter vonden we de authentieke manier van vis drogen. Gekuiste vis werd er op draagrekken uitgespreid en onder een hoek van 45º te drogen gelegd in de bakkende zon op het strand. Oude vrouwtjes verkochten hun gedroogde vis ter plaatse. We kochten er enkele en kregen meer dan de helft andere soorten vis als toemaatje. Avondeten verzekerd. Later op de dag hebben we Mwenzi verhuisd naar een lager gelegen parking, niet ver van het stadscentrum. We zullen hier overnachten.
Morgen willen het haventje bezoeken. Gereden: 50km.

Vr.05/10 Een flinke wandeling naar het haventje van Nazaré vanmorgen startte in dikke mist die pas wegtrok toen we bijna terug bij Mwenzi waren. We zijn nadien verder getrokken via Batalha waar we even halt hielden om te lunchen en de dominicaanse abdij van Santa Maria da Vitória te bezoeken. Het indrukwekkende gebouw in Portugese gotiek staat op de Werelderfgoedlijst van de Unesco. De bouw ervan begon in 1388. De daaropvolgende twee eeuwen lieten verschillende koningen er bijkomende gebouwen bijzetten zodat het nu een enorm geheel is. Binnenin geven de gekleurde glas-in-loodramen mooie reflecties op imposante steunpilaren van het hoge schip.
Ons einddoel vandaag is Tomar waar we het Convento de Christo willen bezoeken. Dit kloosterkasteel werd in 1160 door de grootmeester van de Orde der Tempeliers gesticht en er werd nog lang nadien aan bijgebouwd. Maar het is vandaag niet alleen een feestdag, het is ook bloedheet (33ºC). Het temperatuurverschil met Nazaré aan de kust is opvallend. We zijn dus maar meteen de camperplaats van Tomar opgereden waar we in de schaduw zijn gaan staan. Morgen zou het wat minder warm zijn en dan zien we wel of een bezoek aan het kasteel mogelijk is. Gereden: 84km.