Reisverhaal «Po18-05»

Portugal | Portugal | 1 Reacties 14 Oktober 2018 - Laatste Aanpassing 04 November 2018

Po18-05

Di.16/10 We zijn niet veel verder oost geraakt vandaag. Gisteren lazen we nog over het dorpje Alvor, net vóór Portimão. Het wordt beschreven als een eeuwenoud vissersdorp en dat is het ook. Smalle straatjes, leuke huisjes, geveltjes. Maar ook hier heeft het toerisme zijn vette stempel gezet, onontkoombaar. Gisteren waren we eigenlijk al een beetje gaan lopen van het toerisme in de straatjes van Lagos. Slentertoerisme noemden we het. Hier in Alvor is het toch nog iets anders, rustiger, spontaner. We vonden ook een grote camperplaats aan de oostzijde van het stadje (dit is echt geen ‘dorpje’ meer zoals de gids ons wijsmaakte). Zo kunnen we Mwenzi geruster achterlaten.
Er stonden vanmorgen al zo’n veertigtal campers. Er is dus voldoende sociale controle en we hebben meteen een goede overnachtingsplek.
Ook een HoHo-bus (Hop-on-Hop-off) heeft hier een stopplaats vooraleer die naar Portimão gaat. Handig. Dus planden we om vanmiddag met de bus Portimão te bekijken nadat we, op aanraden van een plaatselijke (Ierse) inwoonster, een lunch hadden genomen in de Churrasqueira Municipal de Alvor. Sardienen en Makreel op de BBQ, heerlijk !
De rit en de wandeling in Portimão was zoals we verwacht hadden maar toch viel onze mond soms open. Hoe hier gebouwd wordt (en wat er al staat..) om de toenemende stroom toeristen te huisvesten. Het ene appartementsgebouw na het andere. Allemaal betonnen dozen. Ook luxueuze woningen, uiteraard met zwembad, zijn er bij de vleet. Dit is echt een vakantieoord dat aan het boomen is. We hoorden ook veel Engelse toeristen in deze streek. Echt heel opvallend. En het heeft meteen ook z’n weerslag op het personeel van horeca en zelfs in andere handelszaken waar je vlot in het Engels wordt bediend (vooral wanneer je voorzichtig probeert wat Portugese woorden uit te spreken…). Morgen willen we graag Alvor beter verkennen. Gereden: 20km.

Wo.17/10 Het weerbericht van gisteren voorspelde voor vandaag zonnig en weinig wind, na de middag meer wind. We gingen dus direct tickets kopen voor een boottocht naar de kustgrotten. We kozen voor ‘Alvor Boat Trips’ omdat die kleine gezelschappen deden. De grotten liggen iets ten oosten van Portimão. We weten nu ook zeker dat onze reisgids “Capitool Reisgids Portugal” niet veel waard is. Deze prachtige natuurlijke grotten zijn zulk een mooi fenomeen dat ze in elke gids vermeld moeten staan. Enfin, De hele morgen voeren we op een vrij kalme zee en konden met een deskundige kapitein verschillende grotten bezoeken. Soms dachten we wel even, “hé, gaan we hiér ín varen ?? “… Maar we zeiden het al, het was een deskundige kapitein. Dat bleek dus achteraf !! Alle 9 toeristen kwamen droog en wel terug aan land. Toch wel indrukwekkend. Vooral de laatste grot was spectaculair. De Benagil grot behoort tot de mooiste ter wereld. Ons bootje voer de grot binnen, tot bijna aan het zandige strand achteraan, terwijl boven ons hoofd de zon doorheen een opening in het plafond het strand deed oplichten. Gewoon adembenemend. Sommige grotten zijn inderdaad zodanig uitgesleten door de erosie van het zeewater dat soms ook het plafond, of zwakke plekken daarin, het begeven en instorten. De grot wordt dan ook van boven af belicht. Uiteraard is de aard van het gesteente van deze rotsige kust bepalend voor het ontstaan van deze grotten. Je vind ze dan ook in allerlei groottes. Kleine die net groot genoeg zijn voor een vogelnest tot heel grote waar een huis in past.
Na de middag namen we weer de HoHo-bus naar Portimão waar we langs de kustweg en langs het strand wandelden. We genoten nog intens na van de prachtige ervaring in de zeegrotten. Gereden: 0km.

Do.18/10 Regen vannacht en regen vanmorgen. We waren van plan om de boardwalk-wandeling in Alvor nog te doen maar in de regen is het, ook fotografisch, niet interessant genoeg. We zien hier regelmatig Ooievaar, Reiger, Kleine stern en allerlei waadvogels, maar een wandeling in de regen vinden we maar niks. Sinds we de Algarve zijn binnengereden zien we dus heel wat Ooievaarsnesten in pylonen, op daken en andere hoge staketsels. En vaak ook met een Ooievaar er nog op. We vermoeden dat het dieren zijn die de oversteek naar Afrika nog niet gemaakt hebben, nog moeten maken of gewoon niet maken omdat het hier (nog) niet koud is. In de omgeving van Portimão zagen we vanmorgen grote groepen Ooievaars in de ondiepe gedeeltes van de rivieren staan. Vele tientallen, om niet te zeggen honderden. We reden daar vanmorgen voorbij op weg naar de stad Silves die we wilden verkennen. We vonden echter geen goede rustplaats voor Mwenzi en zijn dan maar doorgereden naar Alte. Een kleiner en minder toeristisch dorpje. Maar wel pittoresk en mooi genoeg om er rond te kuieren en te lunchen. Onderweg zagen we grote boomgaarden. De meeste vruchten waren nog groen en onvolgroeid. We konden dus niet met zekerheid zeggen of het appelsienen of mandarijnen waren. Van de rode vruchten die we zagen hangen waren we wèl zeker, dat moeten de vruchten van de Aardbeiboom geweest zijn waarvan de Medronho van wordt gestookt. Spijtig genoeg konden we nergens stoppen om een beeld te maken van de vruchten. Een typische boom voor de arme gronden van de Alentejo en Algarve en die vooral in de streek van Monchique wordt gezien. Voor ons was het toen zelfs daarvoor te mistig… en dus hebben we nog steeds geen foto van de vrucht van de Aardbeiboom…
Faro, de hoofdstad van de Algarve, alhoewel het in ons reisschema stond, trok ons echt niet aan. Stootte ons al op voorhand af omwille van de toeristische drukte van de vorige steden. En dus zijn we rechtstreeks naar Olhão gereden. Sinds de middeleeuwen is het een vissersgemeenschap. Nu is het één van de grootste vissershavens van de Algarve. Indeed (want hier zitten ook weer heel wat Engelstalige toeristen) een grote haven en nogal wat toeristische activiteit. We vinden een plaatsje op een grote zanderige parking net buiten het centrum om te overnachten. In een viswinkel halen we nog wat lekkers voor het avondeten en informeren ook even naar de prijs van twee andere lekkere items. Levende Kreeft; 55€/kg - Langoest; 17€/kg. De prijs van de Kreeft swingt de pan uit… maar de prijs van de Langoest… we hebben spijt dat we onze grote kookpot niet bijhebben. Die heeft ons in Canada, Ierland en Schotland zoveel dienst gedaan. Gelukkig zijn er nog lekkere alternatieven. Gereden: 108km.

Vr.19/10 We reden vandaag iets verder naar het oosten, naar Tavira. Een stadje met heel wat minder inwoners dan de vorige steden die we bezochten en dus ook een stuk rustiger. Een oud Moors kasteel biedt een mooi zicht op het stadje dat door de Gilão rivier in twee wordt gedeeld. Voetgangersbruggen geven vlotte verbinding. Typisch aan de huizen hier is dat ze veelal speciale daken hebben. Die speciale vorm zou ontwikkeld zijn om de plotselinge stortregens van de streek het hoofd te bieden. Maar vandaag hebben ze dat niet moeten bewijzen. Het was mooi weer met een fris windje. Meer moet dat niet zijn. Er liggen, net buiten de stad, grote zoutwinningsgebieden. Net voorbij de monding van de Gilão waar de zeegetijden nog spelen. Hier zagen we voor het eerst kleine aantallen Flamingo’s. De grotere aantallen zullen waarschijnlijk ook al naar de wintergebieden vertrokken zijn. Daarnaast zagen we ook andere watersporters zoals Kluut, Steltkluut, Wulp, Tureluur, Grutto en andere kleinere strandlopers, ook IJsvogel zagen we.
Vanaf Faro en tot bijna aan de Spaanse grens liggen voor de kust lang uitgestrekte zandbanken. Ze vormen samen de ‘Parque Natural de Ria Formosa’. Een natuurgebied waar nogal wat watervogels rustig gedijen. Daar zullen waarschijnlijk nog meer soorten kunnen waargenomen worden.
We vonden, iets buiten de stad, op het einde van een lange pier, een gezellig restaurantje. Tot ons groot genoegen stond er ook “Polvo A Lagareiro” op het menu, Inktvis op Lagareiro wijze. De Inktvistentakels worden daarbij in z’n geheel gegrild. Heerlijk.
Een lange wandeling langsheen kades en straatjes van Tavira maakte de dag zo goed als vol. Gereden: 31km.

Za.20/10 Vanmorgen was het markt in een overdekte hal vlakbij de parking waar we overnacht hebben. Dat trekt ons altijd aan. Een bezoek aan een plaatselijke markt geeft een goed beeld van het aanbod van producten in die streek. En hier is dat heel wat. Groenten, fruit, vleeswaren en vooral vis. Het aanbod was rijkelijk, vooral de viskramen waren indrukwekkend. Wat hier te koop ligt aan vissoorten was voor ons verbazingwekkend. De versheid ook.
Zelf kochten we kleine groene vijgen, die zijn ongelofelijk zoet en lekker. We kochten ook tomaten, sla, kastanjes, mango en groene meloen uit de Algarve, kiwi’s, schapenkaas en lamskoteletjes voor vanavond.
Na het heerlijke bezoek aan de markt zijn we naar een piepklein, heel oud dorpje gereden, Cacela Velha genaamd. Er komen, volgens onze reisgids, niet veel toeristen… Er wonen amper 50 inwoners maar één van de twee restaurantjes biedt plaats voor minstens 150 bezoekers… Het is er wel gezellig.
We hebben voor de namiddag een camping uitgezocht hier niet ver vandaan. We zullen er uiteraard ook overnachten en Mwenzi klaarmaken voor onze verdere reis. Die gaat vanaf morgen terug noordwaarts via de oostkant van Portugal, weg van de kust dus. We zullen de lekkere vis missen maar het binnenland heeft zoveel andere zaken te bieden. Zonet zagen we hier op de camping nog een (achtergebleven ?) Hop. Gereden: 21km.

Zo.21/10 Vanmorgen vertrokken via Tavira naar São Bras. Vandaar pal noord tot Barrango Velho. Dan Noord-oost naar Cachopo waar we lunch hadden in een klein restaurantje. De weg tot hier was prachtig, niet alleen het wegdek maar vooral de omgeving. We zagen onderandere nogal wat Kuifleeuweriken. Het gebied herbergt nog de Iberische Lynx, een konijnenpredator. Het dier is na de Amur luipaard de meest bedreigde katachtige. De soort nam dramatisch af toen in 1953 myxomatose de konijnenpopulatie deed instorten. Van de ongeveer 4000 Lynxen in Spanje en Portugal in de jaren ’50 resten er van de wilde populatie nog amper maximaal 300 dieren. In 2008 werd de Lynx in Portugal als uitgestorven verklaard maar in 2013 dook er weer eentje op vanuit het Spaanse Doñana National Park. Het jaar nadien werden er een aantal dieren uitgezet in een gebied van de Guadiana Natural Park. Maar er vallen echter nog steeds te veel verkeersslachtoffers. Hopelijk red de soort het. Prachtig dier.
Via Pereiro komen we uiteindelijk tot Mértola. Een stadje aan de voet van een statige burcht, aan de Guadiana rivier. Het stadje heeft een lange geschiedenis. Het werd gesticht door de Feniciërs, die er een belangrijke handelshaven van maakten, kwam later in handen van de Romeinen, waarna de Moren het innamen. Die werden dan weer verdreven in de 13de eeuw. Aan de burcht werd van de 1ste tot de 18de eeuw gewerkt en aangepast. Opgravingen zijn nog steeds aan de gang.
We vonden een prachtige slaapplek beneden de stadsmuren aan de rivier. Een bezoek aan het kasteel deden we in de latere namiddag omdat we zachter licht wilden om het stadje van daaruit te fotograferen. Gereden: 135km.

Ma.22/10 We waren zinnens om vanmorgen vóór zonsopkomst aan een kapelletje te gaan staan dat tegenover de stad gelegen is. Vandaaruit zouden we een mooi zicht hebben op het oude stadsdeel en de oude burcht. Maar zoals dat met planning meestal gaat… het weer beslist soms anders. Alles zat in een dikke mist. En toch was dat goed want vanaf het kapelletje zagen we dat het kerkhof aan de voet van het kasteel toch niet zo mooi oogde. We zijn dus een andere kant opgereden en hebben daar gewacht tot na 9u, tot de zon de laatste nevelslierten van de kasteeltoren wegblies.
Van Mértola reden we vervolgens oostwaarts tot Mina de São Domingos. De Romeinse kopermijnen werden in de 19de eeuw herontdekt door een Britse onderneming en heropend. Ongeveer 7000 mensen werden er, in soms mensonterende omstandigheden tewerkgesteld. Bijna de gehele bevolking rondom Mértola werkte er (terwijl Mértola nu slechts een bevolking heeft van 6500 zielen.). Toen de mijnen gesloten werden werd het stadje een spookstad. Nu is er weer terug activiteit. We zien nog wel de rijen met arbeidershuisjes. In die tijd moesten verschillende gezinnen een huisje delen en waren er toen geen ramen voorzien. De omgeving staat nog vol relicten van de ontginning en een vijver die sterk vervuild is met zware metalen en sulfieten.
De weg naar Serpa is er eentje om in te kaderen. Zo’n mooie landschappen…sferen. Terug tussen de Kurkeiken. En de Eucalyptusbomen… Nu namen we daar ook wat opnames van zodat duidelijk wordt waarom die boom zoo brandbaar is. Alle loskomende schors valt in de omgeving van de stam en maakt op op die manier de boom tot een echt aanmaakhoutje. Dit is een droomplek voor pyromanen en dat wordt jaarlijks bewezen.
Het licht om deze mooie landschappen te fotograferen was niet datgene wat we ons zouden wensen maar de lagere herfstzon hielp ons toch te overtuigen om wat opnames te maken.
Onderweg kochten we nog kaas op een kaasboerderij. De ‘Queijaria Silvestre’ is één van de kaasmakers van de Serpa-schapenkaas. Een Europese beschermde benaming zoals Champagne en Cognac.
In Serpa hebben we ons meteen op de gemeentelijke camping gezet. Zo zijn we zeker dat Mwenzi veilig staat. Een parkeerplaats, dicht bij het centrum en bevolkt met andere campers is niet te vinden. Het oude stadje is nog een echt Moors relict. Smalle straatjes, een mooi aquaduct en witter dat wit huisjes. Het kasteel of musea konden we niet bezoeken want het is maandag en dus is er veel gesloten. Toch nog een aangenaam bezoek geweest. Gereden: 60km.

Di.23/10 Vanmorgen reden we van Serpa naar Beja en terug, nadien ging de rit zuidwaarts naar Faro, terug naar de kust… Mwenzi liet het vanmorgen totaal afweten. Gisteren, net voor Serpa, was er wat protest van de transmissie. Een alarmmelding op het dashboard die ons bezorgd maakte. Reden temeer om een camping op te zoeken dachten we, “we zien morgen wel”. En vandaag weigerde Mwenzi in versnelling te gaan, de motor draaide wel maar de transmissie weigerde mee te werken. Na telefonisch contact met onze garage in Wuustwezel werd duidelijk dat we dit niet zelf zouden kunnen oplossen. Dan maar de VAB Internationale Alarmcentrale gebeld. Die schoten onmiddellijk in actie. Na een half uurtje reed een takelwagen de camping op waarna Mwenzi en wijzelf 30 km verder naar Beja werden gevoerd waar een workshop van Fiat zou zijn (volgens de Portugese correspondenten van de VAB). Bij aankomst bij de (Opel & Chrysler) garage zei men dat ze niet in staat waren het euvel te herstellen. Dat wisten ze blijkbaar daarvoor ook al want ze hebben niet eens de boordcomputer aangesloten (Mwenzi stond nog steeds op de oplegger). Terug naar Serpa dus. Daar zouden we Mwenzi veilig kunnen stallen tot men hem kan repatriëren. Dat kan nog tot drie weken duren. Wijzelf werden rond 16u30 per taxi naar Faro gevoerd waar er een hotelkamer was gereserveerd. Daar kwamen we, na iets meer dan 200km, rond 19u toe. Eindelijk rust. De spanning van een hele dag, het constante telefonisch overleg met VAB en andere betrokkenen (die soms enkel Portugees praatten…) het begon stilletjes aan z’n tol te eisen. We hadden sinds de morgen ook niets meer gegeten, enkel wat water gedronken toen we Mwenzi klaarmaakten voor de lange rust en wat bagage klaarmaakten voor onze terugreis.
Een lekkere verkoelende douche in het hotel was dan ook meer dan welkom.
Vanmorgen zijn we in Faro nog even naar een shopping center gegaan om een afsluitbare curverbox te kopen om onze weinige bagage in te steken want we brachten onze kleding over in plastiek zakjes.
Het is nu 14u30 en we zijn net door een taxi afgeleverd aan de luchthaven van Faro waar we om 17u45 een vlucht hebben naar Eindhoven, Nederland. Daar wacht ons weer een andere taxi op die ons naar huis zal brengen. Alles (buiten onze curverbox…) geregeld door VAB. Tot hiertoe een dikke pluim en bedankt voor de steun.

Addendum: we maakten rond de middag nog een korte wandeling door het oude stadsgedeelte van Faro. Nog mooie dingen gezien maar van fotograferen is er niets meer in huis gekomen… de fut is er wat uit.
De vlucht naar Eindhoven ging vlot en de taxi-chauffeur wachtte ons op zoals afgesproken zodat we rond 23u30 thuis waren.

Wo.25/10Heel de tijd, en dat zal nog wel een aantal weken duren tot Mwenzi wordt afgeleverd aan de garage in Wuustwezel, maken we ons wel wat zorgen over de veiligheid van de stalling in Portugal. Uiteraard konden we op zulke korte tijd niet veel organiseren om onze spullen te beveiligen. We konden ook slechts weinig meenemen. Hopelijk blijft alles zitten waar het zit… daar zullen we wat vertrouwen moeten in hebben.
Thuis zullen we de blog bijwerken en de laatste beelden, oa. van Mértola en Serpa, nog downloaden van de camera en op de foto-blog plaatsen.
Voor ons staat al zeker vast dat deze reis “niet af is”. Als Mwenzi het toelaat vervolledigen we volgend jaar de trip. Portugal is ons dus wel bevallen…