Reisverhaal «Po19-03»

Portugal - restart | Portugal | 0 Reacties 11 Mei 2019 - Laatste Aanpassing 21 Mei 2019

Po19-03

Zaterdag 11 mei
Een dag later dan geschat rijden we, via Aroche en Rosal de la Frontera, Portugal binnen. In Serpa, het stadje waar we in oktober ’18 gestrand zijn, zoeken we een wasserij op. Later hebben we, in een bar-restaurant in de oude binnenstad, een heerlijke lunch met Polvo (inktvis) en Secreto de cerdo (varkensvlees).
Omdat het in Moura (30km noordelijker) dit weekend meifeesten zijn vertrekken we meteen. We hebben in Serpa nog andere zaken maar die zullen moeten wachten tot maandag.
In Moura vinden we echter geen parkeergelegenheid, ook al omdat de temperaturen dit weekend tot boven de 35ºC gaan en dus besluiten we morgenvroeg ons geluk opnieuw te testen. We rijden verder naar het stuwmeer van Alqueva waar we een mooie, frisse plek aan het water èn in de schaduw vinden. We zullen hier overnachten.
Tegen het meer is fel gecontesteerd geweest maar het blijkt nu toch een aanwinst voor de streek. Ook de natuur is er rijker aan geworden. De omgeving van Moura is trouwens een belangrijke corridor voor de Iberische lynx die nog steeds erg bedreigd is.
Gereden: 132km.

Zondag 12 mei
Vanmorgen vroeg naar Moura vertrokken en we hebben er een schaduwrijke plek voor Mwenzi gevonden, een beetje tussenin het centrum en het plein waar het “Feira de Maio” (mei-feest) plaatsvindt. Omdat het buiten nog een lekkere 18ºC is, zijn we gaan ontbijten in de “Pastelaria Santo Comba”. We maakten een fikse wandeling doorheen het stadje en brachten een bezoek aan de Feira. Die bleek een veredelde jaarmarkt met kermis, markt-, eet- en drankkraampjes en auto- en tractor show. De laatste dronken feestgangers van de vorige avond strompelden nog langs het voetpad terug de stad in. Het was 9u30.
Even later werd het eigenlijk te warm om nog maar iets te doen en zijn we thuis gaan afkoelen. (Home is where I park my camper !!!). We hebben Mwenzi, gezien de veranderende zonnestand, op een andere plek geparkeerd, nu goed voor de rest van de dag. Gelukkig, want schaduwplekken, die ons passen, zijn schaars.
Rond 13u was het tijd voor een lunch in “Restaurante O Trilho”. Uitstekende keuze, eenvoudige bereidingen maar heerlijke, echte Alentejano kost (uitspraak: Alentegano).
Terug in Mwenzi was het met 33ºC vrij koel in vergelijking met buiten en dus hebben we ons “afgekapt” voor een lange siësta.
Tegen de avond rijden we weer richting Serpa om er te overnachten. Op de camping van Serpa moeten we niet hopen. We hadden een dag willen spenderen op de nieuw ingerichte camping maar toen we daar gisteren aankwamen was het alsof men nog maar net met de renovatiewerken begonnen was. Die waren kort na ons verblijf op 23 oktober gestart… Gereden: 48km.

Maandag 13 mei
We hadden het onszelf beloofd om de eigenaar van de garage, waar Mwenzi na de motorpech van vorige reis, gedurende drie weken gestald is geweest, te gaan bedanken voor de goede zorgen. We gaan hem een flesje Raposeira (Portugese schuimwijn) cadeau doen.
Van Serpa rijden we even terug tot Vila Verde de Ficalho om dan noordelijk via Safara en een koffie-stop in Amareleja (met z’n onwaarschijnlijke kerk) in Mourão aan te komen. Onderweg rijden we constant door enorme Amandel- en Olijfboomgaarden. De temperatuur loopt rond de middag weer zò op dat we aan de kasteelmuren van het stadje halthouden op een pleintje, ons onder een boom zetten en siësta houden. Het wordt echter nog warmer zodat we besluiten om een andere tactiek toe te passen. We rijden naar een klein eilandje in het meer van Alqueva waar we een wegeltje indraaien dat tot aan het water leidt. Water brengt meestal wat frisheid. Op de koop toe staat er een oude steeneik waar Mwenzi bijna helemaal onder kan. De siësta wordt hervat, maar de verrekijkers komen al gauw boven om de plaatselijke vogelstand te verkennen. We zien niet alleen Kleine zilverreiger, Koereiger en Aalscholvers, tot onze verrassing vliegen er ook nogal wat Lachsterns rond, jagend op insecten.
Vanavond, als het wat ‘afkoelt’, rijden we tot Monsaraz om er te overnachten. Gereden: 110km.

Dinsdag 14 mei
Vanmorgen verkenden we Monsaraz vroeg, vóór de toestroom van andere toeristen. Fotografisch erg lonend. Niet veel geloop echter want dit is een klein stadje dat ontstaan is bij de Moorse invasie in de 8ste eeuw. Het is nog steeds volledig ommuurd en de smalle, soms steile straatjes ogen erg intiem. Hier en daar worden wel wat herstellingen gedaan maar het zou wel de meest intacte site uit z’n tijd zijn. In een gedeelte waar vroeger stierengevechten werden gehouden worden opgravingen gedaan.
De parking waar we ook volgende nacht zullen overnachten geeft uitzicht over een enorm deel van Alentejo. We staan onder een paar kleine Amandelboompjes die enkel ’s morgens wat schaduw geven. Vlakbij ligt het stuwmeer van Alqueva. De stuw aldaar op de Rio Guadiana zorgt voor de grootste zoetwatermassa van Europa. Vanzelfsprekend is deze watervoorraad van enorm belang voor de landbouw in Alentejo.
De Rio Guadiana vormt, net noordelijk van Monsaraz, de natuurlijke grens met Spanje. Voorbij de dam van Alqueva loopt de rivier zuidelijk verder via Mértola (zie verslagen Po18) en vormt vanaf Pomarão terug een natuurlijke grens met Spanje tot ie in de Middellandse zee uitmondt. Gereden: 4km.

Woensdag 15 mei
Rond 22u gisterenavond was de temperatuur in Mwenzi van 39ºC gedaald tot 33ºC. We denken om de volgende dagen wat te gaan afkoelen en zoeken een camping op nabij het water, aan een van de vele zijtakken van het Alqueva stuwmeer (waarvan de dam in 2002 voltooid was maar het duurde tot 2010 tot het reservoir vol kwam te staan).
Eerst nog wat inkopen doen in Reguengos de Monsaraz. Vandaar gaat het noordwaarts op de rustige N255 naar Rosário. Goed georganiseerde camping maar niet echt veel schaduw onder de kleine Olijfboompjes. We krijgen een plek toegewezen maar die blijkt al snel veel te heet want geen schaduw. We vragen om een alternatief en dat krijgen we. Een plek die normaliter voorzien is voor een tent zal ons in de namiddag flink wat schaduw geven. Daar waren we echt wel aan toe. Nog voor we lunchen testen we het zwembad… wat een zaligheid na al die dagen van hitte.
Gereden: 61km.

Donderdag 16 mei
De natuur is blijkbaar samen met ons in het zwembad afgekoeld geraakt. We wisten wel dat het wat minder warm ging worden vandaag maar we willen hier toch nog een dagje blijven. Er waait trouwens een ongezellige wind.
Rosário ligt maar een paar kilometer van de Spaanse grens en op bijna gelijke hoogte met het, nu in Spanje gelegen, Olivenza. Eigenlijk moeten we spreken van Olivença, zoals de Portugezen het spellen. Het is al sinds de 12de eeuw (!) een twistappel tussen beide landen. De Spanjaarden annexeerden het stadje lang geleden maar bleef betwist gebied. Tijdens het Congres van Wenen in 1815 werd een apart artikel ingelast over het stadje waarbij Spanje verplicht werd het terug aan Portugal te geven. Niettegenstaande de ondertekening van dit verdrag is het nog steeds in Spaanse handen. In 1840 werd het de bevolking zelfs verboden om Portugees te spreken. Die ban duurde zelfs tot in de 20ste eeuw, tot het einde van het Franco-regime. Portugal erkent Olivença nog steeds niet als Spaans. Een groep bewoners vroeg in 2014 aan de Portugese overheid om hen de Portugese nationaliteit te geven en blijven actie voeren om de stad weer Portugees te maken.
Gereden: 0km.

Vrijdag 17 mei
We rijden vandaag via Vila Viçosa (2 maal s-uitspreken) naar Borba waar we even de Bodega de Borba binnenwippen om olijfolie en wijn te kopen waarvoor de streek bekend is. Vervolgens rijden we naar Estremoz waar het morgen marktdag is op het grote plein in het centrum. We willen daar slapen. Morgen worden we d’r waarschijnlijk ingesloten.
Het landschap hier in de streek, al kort voor Vila Viçosa en zelfs tot aan Estremoz 20km verder, is op een verschrikkelijke manier opengereten door de marmer industrie. Het marmer dat hier al meer dan 2000 jaar uit de grond wordt gehaald komt dan misschien ook de plaatselijke bevolking ten goede maar als je ziet hoe gigantisch groot en uitgestrekt de puinhopen zijn, krijg je toch wel bedenkingen over hoe die mijnbouw wordt gepleegd.
In deze stadjes zie je wel dat marmer hier al zolang wordt gedolven. Ze raken het hier letterlijk wèl aan de straatstenen kwijt. In de drie voornoemde dorpen zijn bv. alle dorpels in alle straten gemaakt van witte marmer… net als alle voetpaden betegeld zijn in marmer.
We wandelden na de middag tot aan het oude ommuurde stadsdeel van de stad waar enkele van de oudste gebouwen staan, voornamelijk kerken en een tot Pousada (Portugees luxe hotelketen - te vergelijken met de Spaanse Parador’s) omgebouwd middeleeuws kasteel. Zo goed als alles volledig in marmer opgebouwd… We bezochten ook het gemeentelijke museum en zagen er prachtig houtsnijwerk en, opvallend, miniaturen in kurk. Speciaal.
Gereden: 49km.

Zaterdag 18 mei
Vanmorgen gaan ontbijten in een ‘café pastelaria’ en meteen de sfeer van een marktdag opgesnoven. Een grote markt. Enerzijds de antiek- en rommelmarkt en anderzijds de groenten en fruitmarkt met uiteraard ook de kraampjes met geiten- en schapenkaas en de plaatselijke gerookte worst. Even verder was er een bloemenmarkt waar allerlei jonge planten verkocht werden zoals groenten en fruitbomen. Aangezien de markt aan de andere zijde van het plein opgesteld was werden we ‘slechts’ ingesloten door de massa’s auto’s die van heinde en verre kwamen toestromen om inkopen te doen. Boeiend. Uiteraard kochten we wat vers fruit; kersen, aardbeien, nectarines en pruimen. Wie Estremoz bezoekt, let even op de bijzonder mooi aangelegde voetpaden, overal.
Na de middag, toen de parking al wat leger werd, verhuisden we naar Elvas.
Meteen bij aankomst kwamen we onder de indruk van het gigantische aquaduct, de grootste en langste van het Iberisch schiereiland en zeer waarschijnlijk van de wereld. We hadden er al over gelezen maar de aanblik is toch overweldigend. De bouw ervan werd gestart in 1498, het eerste water vloeide pas in 1622.
Omdat er in de stad heel wat werkzaamheden aan de gang zijn was het vinden van een parkeerplaats geen sinecure. Maar omdat Mwenzi toch eerder bescheiden afmetingen heeft, vonden we toch een prachtige plek om de wagen achter te laten en er vannacht ook te overnachten. Vlak bij ligt een vestigsmuur en een boomgaard die beladen is met appelsienen, de grond ligt ervan bestrooid.
Onze gids, de Bradt Alentejo gids, is in de wolken van het stadje Elvas. Voor ons was een bezoek eerder een tegenvaller. Helemaal niet om aan herinnerd te blijven (behalve over het aquaduct). Dan vonden we Estremoz veel mooier, verzorgder en leuker om te bezoeken/bewandelen.
Gereden: 50km.
Zondag 19 mei
Na ons fruitontbijt moesten we niet ver rijden om tot Campo Maior te komen. Daar deden we eerst een wandeling doorheen het stadje en het oude centrum. Van de toeristische dienst kwamen we te weten dat het Museu Palácio Visconde D’Oliva pas na 14u zou open zijn. Daar waren we voor gekomen en dus na de lunch gingen we het museum binnen. Daar hoorden we dat we tickets moesten kopen in het bureel van toerisme… dus even terug naar daar en dan met het ticket voor ons twee (2€) mochten we binnen. D’r moesten wel nog even wat deuren geopend en verlichting aangeschakeld worden. Afijn, we hebben het museum bezocht. We hadden er eigenlijk heel wat meer van verwacht. Vooral als we, op een grote pancarde bij de ingang, kunnen aflezen dat er onlangs meer dan 50 miljoen euro is geïnvesteerd in deze gebouwen. Grotendeels gesponsord door de EU. Een bezoek aan de kasteelburcht slaat al helemaal tegen. Daar is alles gesloten wegens herstellingswerken voor “Alentejo 2020”. Ook de straten rondom liggen open voor werken. Het lijkt hier wel Elvas. En, alsof het afgesproken is, de Capela dos Ossos is ook gesloten. Dit knekelhuis werd ingericht nadat in 1732, na een blikseminslag en een brand, de buskruitopslagplaats van het kasteel ontplofte en tweederde van de bevolking (+/- 1500 mensen) omkwam. We wilden het knekelhuis bezoeken om ook de vergelijking met die van Evora te kunnen maken. Niet dus… Heel wat van de stad gezien, op zoek naar wat wèl open was…
We overnachten hier op een parking nabij de sportinfrastructuur. Gereden: 29km.

Maandag 20 mei
Vanuit Campo Maior de N371 genomen naar Arronches. Een klein slaperig stadje waar we, in een plaatselijke cafeetje, koffie dronken met een “pastel de nata” (bladerdeeg gebakje met pudding). Een wandeling doorheen de smalle gezellige straatjes en een bezoek aan de, toch wel goed verborgen, bakkerij. Een rustpunt. Niet ver hiervandaan, in Monte Figueira de Cima, wordt door de familie Reynolds een van de beste wijn van Portugal gemaakt. Robert Reynolds kwam in 1820 naar Porto om de gelijknamige drank te produceren maar omdat er al zo veel Engelse producenten waren, trokken ze naar Alentejo. Daar legden ze zich eerst toe op het oogsten van kurk, later met het produceren van wijn die naar de familieleden worden genoemd. De Gloria Reynolds, die van de Nelson Martins druif wordt gemaakt is nu de meest bekende en bekroonde rode wijn uit het gamma. Deze is enkel verkrijgbaar voor leden van de Reynolds Club, in enkele selecte restaurants en bij een bezoek aan de wijngaard.
Voor een bezoek moet je een afspraak maken. We hebben gisteren en vanmorgen gebeld maar kregen geen antwoord dus zijn we er maar op goed geluk naartoe gereden. Prachtig domein geflankeerd met uitgestrekte dehesas. De gebouwen van de wijngaard zelf zijn die van een originele Alentejo boerderij, alleen prachtig verzorgd. Overal bloemen ook - en een oude olijfboom in bonsai-formaat. We hadden dus geen afspraak en er was vandaag geen gids, ook in de volgende dagen zou het moeilijk zijn maar de verantwoordelijk voor de verkoop sprak goed Engels en wilde ons toch wel een verkorte rondleiding geven. Prachtig was dat. Achteraf nodigde hij ons uit om de lange wandeling doorheen de wijngaard tot boven op de heuvel te doen. Die is nu uitzonderlijk mooi doordat de hele afstand (1km) aan beide zijden beplant is met rode rozen. Die staan nu in volle bloei, binnen enkele weken zullen die, door de hitte, volledig verschroeid zijn. ’t Was een warme wandeling maar de moeite. Hopelijk bevestigen de foto’s dit een beetje.
Van de Herdade Reynolds reden we naar Portalegre waar we een stadswandeling deden. Weer wat teleurstellend gezien de vele vervallen huizen, onverzorgde straatjes, kortom ongezellig en druk.
We zoeken een rustige plek buiten de stad en vinden een parking waar we kunnen overnachten. Gereden: 69km.

Dinsdag 21 mei
De N359 is een prachtige weg die ons van Portalegre tot Marvão leidde. Even voor de stadspoorten is er een camperplaats waar we op dit vroege uur al een plaatsje konden vinden onder een boom. Mwenzi staat hier goed voor de rest van de dag, en het uitzicht morgenvroeg zal ook al niet min zijn.
Het is nog een flinke klim naar de ommuurde stad waarop we al een mooi zicht kregen tijdens de rit hiernaartoe. De constructie van de stad begon begon al in de 9de eeuw. Fortificaties en aanpassingen eraan werden de volgende 1000 jaar doorgevoerd en had alles te maken met de constante dreiging van invasies vanuit Spanje. Het resultaat is dan ook onwaarschijnlijk indrukwekkend. We hebben tijdens onze reis(zen) in Portugal al heel wat prachtige kastelen en vestingen gezien maar deze slaat alles. Vanuit het stadje (op +860m hoogte) en uiteraard van boven op de hoogste vestingstoren is het uitzicht fenomenaal. Je kan van hierboven 360º rondom kijken, naar het oosten tot ver in de Spaanse Extremadura.
Niettegenstaande we de toeristische druk in de vakantiemaanden hier inschatten op een Brugge- of Mont-Saint-Michel waarde, is het nu rustig. Tot ons groot plezier uiteraard. De straatjes zijn gezellig en de huisjes ogen heel verzorgd. Het gemeentelijke museum, ondergebracht in een oud kerkje, is bescheiden maar erg interessant en verzorgd.
We lunchen in restaurant “Varanda do Alentejo”. De “Alhada Cacao” (Hondshaai in look en koriander) en de “Ensopado Borrego” (Schapenragout op oud brood), beide typische schotels voor de Alentejo streek, zijn aanraders.
In de namiddag dalen we terug af naar onze parkeerplaats om er siësta te houden. We hebben ook weer heel wat foto’s en informatie te verwerken. Een avondwandeling zit er nog wel in.
Gereden: 24km