Reisverhaal «veels te lang bussen naar luang prabang »

Laos | 0 Reacties 01 Mei 2009 - Laatste Aanpassing 04 Mei 2009

donderdag 30 april 2009
mijn plan om de jungletrip te doen viel in duigen wegens:
1.     niet voldoende geld in mijn portefeuille voor de bus
2.     geen atm in de buurt
3.     geen plaats in een boomhut op 2 mei (en wat zou ik daar dan in hemelsnaam doen, in afwachting?)
na rustig beraad besliste ik op het laatste moment om de bus te nemen naar vientane (met de nachtbus die om 16u in de namiddag vertrekt, de rit zou 15uur duren), en een kwartier later veranderde ik alweer van gedacht en kocht ik een ticket naar luang prabang. Om 11u30 zou de bus vertrekken en omstreeks 16u30 zou ik daar toekomen, een mooi uur als je een hotel moet vinden.  Nu had ik slechts een uur om te doden, en dit verliep zeer snel want raman was net toegekomen (ook nog steeds in twijfel over zijn volgende stap). Aan de hand van zijn lonely planet kon ik een paar hotelletjes in luang prabang noteren, alvast een goeie leidraad in een vreemde stad. Ik schreef ook de naam van de straat neer waar de meeste gelegen waren, just in case.
De bus vertrok een ruim half uur te laat. De chauffeur zette meteen een serieuze vaart. Te dicht bij steile afgronden, te snel door ongeregelde dorpjes, te gek over bangelijk slechte stukken asfalt. Het was mijn 2de dag in laos en voor een 2de keer was ik getuige van een verkeersongeluk. Deze keer met onze eigen bus. Slachtoffers waren een man met kind op een motorfiets. Geen van beiden droegen een helm. Ze kwamen uit de tegengestelde richting maar onze chauffeur had de bocht te kort genomen en was van zijn rijvak afgeweken. Zowel de man als het kind bleken half in shock. Hij had een fel bloedende voet en het jongetje was zwaar toegetakeld in het gezicht. Het voorwiel van de motor was geplooid en volledig van de motor gerukt. Hier en daar veel brokken over het asfalt. Iedereen stond rond de slachtoffers, commentaar gevend. Een minibusje vertraagde op onze hoogte en stopte om de slachtoffers mee te nemen naar het ziekenhuis in de dichts bijgelegen stad. Ik snapte geen jota van wat ze allemaal zeiden maar hun bodylanguage was vrij uitgebreid zodat ik me er toch iets van kon voorstellen. Er zat niets anders op dan te wachten.
Na een uur arriveerde eindelijk de politie. Ik had foto's genomen vlak na het ongeluk en zou ze gebruiken mocht blijken dat de chauffeur een valse versie van de reconstructie zou geven, ttz, ik was op mijn hoede toen hij de brokstukken opnieuw arrangeerde. Dat ik even mijn foto's achter de hand hield was louter uit zelfbehoud, ik moest nog verder met de man, en na de verhalen uit vietnam weet een mens dat ze het aandurven om je midden in de route uit de bus te zetten als je niet bijbetaalt. Maar het bleek niet nodig, de brokken werden juist teruggelegd.
Ik had het warm, ik moest plassen en ik had dorst (die 2 laatste vormen een vervelende combinatie).
John, een 16jarige boedhistische monnik in spe, kwam bij me zitten om een praatje te slaan en zijn engels te oefenen. 1 keer per jaar mag hij naar huis. Hij is thuis de enige jongen en heeft 5 zussen. 9 jaar geleden heeft hij zijn oudere broer verloren. Hij studeert graag, zou veel willen reizen en graag een computer hebben.
De tijd kroop traag voorbij en ondertussen passeerde de bus naar luang prabang van 14 u. we mochten niet mee tenzij we nog eens betaalden! Dit zou een gevolg zijn van een dispuut tussen beide chauffeurs: gezien de 1ste te laat was vertrokken had de 2de te weinig klanten. Iedereen weigerde om bij te betalen, ons lot verzegelend om naar de stoffige berm terug te keren en de verstikkende hitte uit te zweten. Rondom me werd gerocheld en gespuugd alsof er een competitie gaande was. (een gewoonte die ik nooit zal verdragen, ik heb het voor het eerst in vietnam zien gebeuren en blijf het walgelijk vinden!) Een eindje verderop zitten leverde slechts voor kort een oplossing, ze schoven met zijn allen ook op

het werd stil, ook de mannen waren na al die uren uitverteld, er was nog maar weinig leven langs de berm. Over leven gesproken...het was akelig stil geworden in de bus waar voorheen de kippetjes nog een rumoer maakten alsof men een haan in hun mand had gestopt.
Tegen 16u30, het uur waarop we in luang prabang zouden arriveren, kwam er een auto aangereden met nog meer officieel volk. Het aantal passanten dat zich van de brokstukken kwam vergewissen was tegen dan al niet meer te tellen. Het officieel volk werd door onze flikken met veel omhaal ontvangen, en ze lieten het zich welgevallen. Eentje had een uniform in beige met o zijn linkerschouder een paar rode gedrapeerde koorden. Het uniform gaf hem meer aanzien, en hij was zich daar goed van bewust. Met veel gebaar bestudeerde hij de brokstukken, het asfalt en de rood gespoten omtrekken. Hij droeg een valiesje maar heeft het nooit geopend, wat ik vervelend vond, want ik was vrij nieuwsgierig (zaten daar technische snufjes in of gewoon boterhammetjes/een rijsttafel?) kort daarop sprak ie denk ik verlossende woorden want iedereen sprong opgelucht recht en begaf zich naar de bus, met mezelf in hun kielzog. De kippen kregen een handvol graan. Het zou toch nog een dik kwartier duren eer we vertrokken.
Zou deze man nu trager rijden? Uit voorzorg? Of net sneller wegens veel te veel verloren tijd? Het werd dat laatste! Hij toeterde voor een bocht of nabij een dorp als waarschuwing dat we eraan kwamen en niet zouden wijken, net als hij nog geen enkele put had ontweken en liefst recht door een bocht was gevlamd! Alles in de bus schudde en wapperde vervaarlijk. Ik had graag foto's genomen en een stukje gefilmd van het landschap en de dorpjes die we passeerden, maar na een poging begroef ik mijn toestel veilig weg in de zak. Na verloop van tijd deed mijn pols pijn omdat ik mijn rugzak zo sterk in mijn greep hield, bang dat ie anders samen met de kippen vooraan in de bus zou eindigen. Had er een kindje op de bus gezeten dat had ik gezegd dat men op deze manier roereitjes maakt. Ik kon niet lezen en niet slapen, wel nadenken. En een van mijn gedachten was: had ik maar een stevigere bh aangedaan!
we reden luang prabang binnen tegen 21u. Het was pikdonker. John zat al in een toektoek en wuifde vaarwel. Mijn bagage werd op een andere toektoek gedropt en gelukkig viel de prijs naar het centrum mee, 10.000 kiff is net geen euro. Gezien het zo laat was vreesde ik dat ze me nog meer zouden afzetten. Voor me zat alweer een boedhistishe monnik, ik ben zijn naam vergeten maar hij was super gezellig en sympathiek (what a shame, what a shame, zo'n schone vent! En dan zo'n donker lijf in die gedrapeerde stoffen, zooooooooo sexy! )
de toektoek stopte en de chauffeur knikte. Ik vroeg waarom hij stopte. Dit was het centrum, zei hij. Ja, antwoorde ik, maar niet de straat die ik heb opgegeven, het is pikdonker, je kan me nu niet zomaar hier droppen, ik weet niet eens waar we zijn! Hij wees naar 'mijn straat'. Ik zei hem dat ie dan maar naar die straat moest rijden. De chauffeur zette aan, de boedhist grinnikte en ik trok veelzeggend mijn wenkbrouwen omhoog. Ik was op slag weer op mijn hoede! Ik zei hem nogmaals de naam van het hostal waar ik afgezet wou worden en het duurde nog 5 minuten vooraleer we daar arriveerden! Ik mag er niet aan denken hoe ik zou hebben afgezien met mijn zware rugzakken, mijn vermoeide kop en mijn orientatievermogen dat zelfs op mijn beste uur van de dag nauwelijks hulp kan bieden!
De eigenaar van het hostal heeft zijn beurt in de douche gestaakt nadat ik mijn keel had opengezet. Met een handdoek om de lenden begroette hij me, gelukkig met een zeer vriendelijke glimlach. De kamer bleek een beetje klein maar vrij modern (in vergelijking met het krot van de nacht voorheen) en zeer netjes! De matras was ideaal en de douche een verademing. Als ik een fan wou dan zou ik 70.000 kiff betalen, met airco zou het 110.000 kiff worden. Ik zou het eerst met de fan proberen. Na een heerlijke douche heb ik me op mijn groot bed gevleid en mijn leesboek genomen (eat, pray, love van elizabeth gilbert), na een klein half uurtje lag ik in een diepe slaap.

 

 

 

 

Fotoalbums van Laos

slechts een paar indrukken... (38)

04 Mei 2009 | Laos | Laatste Aanpassing 04 Mei 2009

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking