Reisverhaal «veeeeels te kort verblijf in het zalige sapa»

Vietnam | 0 Reacties 01 Mei 2009 - Laatste Aanpassing 01 Mei 2009

zondag 26 april 2009
zaterdagavond 21u.: ik had mijn treinticket van tevoren geboekt en betaald. In het station moest ik mijn ticket 'valideren', wat een gedoe! Het was er druk, ik vond nergens uitleg in het engels, en ik moest dringend plassen
Al een geluk dat ik iets voorbereid was dankzij de manager van mijn hotel (een van de weinige schattige vietnamezen die ik ontmoet heb), hij had een plannetje getekend van 'de stations'! Want treinen naar het noorden vertrekken van andere sporen, en dus moet je ook naar een ander gebouw. Daar vond ik een meute van locals en toeristen die zich allemaal door een nauw gangetje wilden wringen. Het enige positieve punt daarvan was dat ik met grote stelligheid wist dat ik ook die kant uit moest. Mijn ticket werd verruild met een ander ticket. Vraag me niet naar de reden. (extra jobs?) om op mijn trein te geraken moest ik, gepakt en gezakt met zo'n 23 kg schat ik, een heel eind lopen (over de treinrails!!!) naar perron 6. daar stond een zeer lange trein op me te wachten, en vaneigens bleek wagon 8 nog een kleine kilometer stappen  op weg zag ik knappe gezellige compartimenten met aan de ramen kleine lampekapjes die een warm licht straalden. De gezelligheid van de compartimenten nam in gelijke evenredigheid af naarmate ik mijn wagon naderde...  bleef over: koud neonlicht aan een plafond en plastiek bloemen aan het raam. Ik had weer eens niet voldoende info verzameld. Mijn plek was boven, en dat is niet zo leuk als de airco vlakbij je oor een vieze koude lucht uitblaast. Al een geluk dat ik een goede matras had. Maar ik heb weinig geslapen, temeer omdat ik mijn grote rugzak aan mijn voeteneinde had gelegd, vastgehaakt met een speciaal slot aan de trein zelf, zodat ik me alvast geen zorgen hoefde te maken over eventuele dieven op de trein. Ik kon een beetje lezen, 3 woorden wisselen met de 2 sympathieke thaise meisjes in mijn wagon, en vervolgens, na mijn alarm te hebben gezet, mijn best doen om het neonlicht dat mijn oogleden doorboorde te negeren. De volgende ochtend werden we gewekt, en iedereen haaste zich om de trein te verlaten. Geen idee waarom, 't was een terminus. Maar onder die druk haastte ik me ook, met als gevolg dat ik mijn gsm ben vergeten nemen!!!  (weer een vietnamees gelukkig gemaakt se) op het perron werden we allemaal overvallen door tientallen mannen die je een busticket naar sapa willen verkopen. Ipv 200.000 vtd te betalen voor een minibus zat ik op de publieke bus voor 40.000 dong. Eens in sapa werd ik weer overrompeld door een meute, deze keer wilden ze een kamer verkopen. 't was met moeite 7am! En ik had geen koffie noch ontbijt gezien! Van een uitdaging gesproken! Na een 5-tal kamers gezien te hebben was ik in tulip hotel beland. Een klein hostal dat kamers verhuurt aan 5 usd. Mijn kamer was ruim, met een 1-persoonsbed en een dubbelbed (de mijne  ) metmuskietennet, een ruime badkamer met douche, een groot balkon en een tv... met 2 kanalen :D ontbijt is inbegrepen!
Na een warme douche heb ik van een zalig ontbijt genoten en vervolgens ben ik heel erg op mijn gemak naar een soort toerismebureau geslenterd. Op de weg werd ik door een horde vrouwen 'overvallen', behorende tot de black hmong, een zeer kleurrijk (hoofdtoon is indigo) bergvolk dat ook nog eens zeer vriendelijk en open is. Enfin, ze willen vaneigens hun koopwaar kwijt  niet te schatten hoe vaardig ze zijn in verkoopstechnieken! En hoe hard ze zich in de achtervolging van een toerist kunnen vastbijten!
Op de weg naar catcat village, zo'n 3km van sapa, had ik het gezelschap van zo'n 5 vrouwen. Langs de weg kan je een gezellige babbel slaan, hun engels is indrukwekkend goed, hun charmes lijken nergens te evenaren. maar je weet dat de hoop leeft dat je na de kennismaking een aankoop niet zal durven afslaan. 't was eigenlijk grappig, onderhoudend. het was leerrijk, ik vernam dat meisjes er op hun 14de trouwbaar zijn, dat het kind dat het langst naast me liep 17 was en reeds 3 maanden getrouwd. Dat de vrouw in haar zog, haar tante, slechts 35 was terwijl ik haar meer dan 50 had geschat. Dat ze zelf hun stoffen weven en kleuren, en dat de kleur nooit ophoudt met af te geven (hun vingers zijn blauw en groen – mijn 1ste serieuze miskopen van het jaar, weliswaar in het volle besef!). Ze troonden me mee naar de leukste wandelpaden (als ik in het ootje ben genomen kan ik niet boos zijn, de omgeving was prachtig!!!) En uiteraard wist ik al snel wat ik van wie zou kopen. 
even onbeschrijfbaar was mijn ervaring toen ik terug in sapa was en naar een tafelkleed wees dat aan een lijn langs de weg uitgestald was. Binnen 10 seconden werd ik omringd door misschien wel 20 vrouwen die hun mooiste kleed aan mij wilden presenteren. 'look at this madam' klonk het in hoge stem van alle kanten. Ik werd in mijn rug gepord, aan mijn arm getrokken, en ik had de grootste moeite om de prijs te horen wegens hun onophoudelijk luid getater. 'Mijn cool' werd niet aangetast, ik probeerde me te concentreren op het zorgvuldig uitpluizen van elk detail van het kleed dat me op het 1ste zicht erg aansprak. Zo checkte ik elk patroon om me heen en nu en dan vroeg ik aan een dame om met mij het kleed mooi open te spannen zodat ik een goed overzicht kreeg van het geheel. het tafereel was dermate indrukwekkend dat andere toeristen foto's namen. Op een gegeven moment mengde een amerikaanse dame zich in de groep en vroeg me wat ik zou betalen en hoe ik zou kiezen en dat er toch wel erg veel druk was. Nee, zei ik, ik was al even onderweg, en deze vrouwen vond ik in vergelijking met andere mensen in andere oorden uitzonderlijk lief, ondanks hun harde aanpak. Enfin de hele buurt had zijn argusogen op mij gericht, benieuwd hoe ik het er vanaf zou brengen. en... ik heb ervan genoten, van het beleefd goedkeuren en tegelijkertijd afkeuren van een tafelkleed (heel heel mooi werk! Absoluut! Helaas niet de kleurtjes die ik zoek! Maar heel erg bedankt hoor!) een zalige ervaring, ook zo interessant om te zien hoe ze zich moeilijk neerlegden bij de feiten, hoe ze elkaar vervolgens hielpen bij het vasthouden aan een prijs, hoe ze toch grinnikend knikten wanneer ik mijn geld uithaalde en lachend dreigde om mijn rug te keren als ze niet zouden toehappen. Ik draag sindsdien 5 armbandjes, goed voor 5 aankopen (en 5 'vriendinnen'  ). daarmee werd ik sindsdien in de wijde omgeving herkend als een koopvaardige toerist. Enerzijds werd ik kort gepolst of er nog een aankoop inzat, maar ook snel en vriendelijk 'gelost' nadat ik hun lachend had afwimpeld.  

om 9u30 had ik een afspraak met sa, een meisje dat tot de black hmong behoort en in catcat woont. Ze is sinds 2 jaar gids, is 24 jaar, heeft 10 zussen en broers en is te oud om nog te trouwen. Met haar heb ik de wijde omgeving van sapa verkend. Een trot dat voor een ruim deel op mijn eentje doenbaar was, ware het niet dat ik snel mijn weg verlies. Uiteraard is de input over haar leven onbetaalbaar, en we hebben nu en dan een shortcut gemaakt en zijn voor het grootste deel van de typische toeristische route afgeweken. heel erg sjiek, en het enige doel van mijn trip naar het noorden, was de kennismaking met het leven van de diverse bergvolkeren. de black hmong houden niet van de vietnamezen, niet van de chinezen en niet van de red dzao.  enkel met de giay zouden ze nog eens een praatje slaan (in het vietnamees, elke minderheid heeft zijn eigen onverstaanbare taal). Sa kon veel beter dan een vietnamese gids uitleg geven over het geloof, de gebruiken en de dagdagelijkse activiteiten van deze volkeren. Bovendien was het van in het begin mijn bedoeling om mijn geld hier vooral uit te geven aan leden van deze etnische minderheden. Ze is een echt schatje!!! en heel erg aan te bevelen! 1 van de beste gidsen die ik op mijn lange reis heb gekend! Ik heb haar gsm nummer en zal het niet nalaten om haar diensten aan andere toeristen aan te bevelen. De trip was adembenemend, en niet omdat de wegen super steil omhoog gaan, maar dankzij een natuur dat heel erg anders is dan wat ik tot nu toe had gezien, en ondertussen is dat toch niet meer zo min... de beelden doen absoluut oneer aan mijn indrukken!!! ik heb van 1 iets heel erg dikke spijt, en dat is dat ik hier niet langer zal blijven, wie weet keer ik terug. Toch een beetje tumult ondervonden toen we in de late namiddag met een jeep terugkeerden naar sapa: de jeep werd met stenen bekogeld door de red dzao. de haat is dus wederzijds! 

deze dinsdag stond in het kader van de grote uittocht richting laos. ik moest in dien bien phu geraken waar normaal gezien de volgende dag een bus zou vertrekken naar laos. en normaal gezien zou ik aan de grens ook een visum kunnen kopen...
om 7u30 zou de bus me ophalen aan mijn hotel, maar het kon ook later zijn. ik mocht absoluut niet pannikeren. sa had de regen voorspeld en ik kon me geen betere dag voorstellen om sapa te verlaten. bijna kreeg ik geen ontbijt meer, weer zo typisch, alles was betaald en ik ging weg, waarom nog moeite doen niewaar... 
in de bus zaten vooral vietnemezen, een chinees en een australier, raman. toch eentje waarmee ik een babbeltje kon slaan. in dien bien phu hadden we vooral moeite met het vinden van een taxichauffeur die ons wou voeren naar het hotel dat WIJ wilden!!! heb daar ruzie moeten maken. 't was dan nog serieus aan het regenen. uiteindelijk hebben we toch onze wil kunnen doorduwen. het hotel was niet zo best, maar goedkoper vonden we niet (en veel beter ook niet) we hadden een reuzehonger na die enorm lange en vermoeiende busrit (weinig haltes en weinig beenruimte) maar een restaurant vinden bleek een serieuze uitdaging! het was al moeilijk om uit te leggen waar we naar op zoek waren (eerst werden we naar winkeltjes gestuurd - maar gelukkig had ik mijn geniaal vertaalwoordenboekje 'point it' mee) en vervolgens was het bijna ondoenbaar om hun instructies te snappen. enfin, ik denk dat we er een dik uur over hebben gedaan om het eetstalletje te vinden, maarrrrrrrr..... de mensen snapten ons niet maar waren superrrrvriendelijk, het eten was echt heel lekker, de pintjes ook, en we hebben voor dit alles een paar kruimels betaald!!! we werden zelfs uitgenodigd om aan hun tafel thee te drinken en raman mocht die rare pijp roken. maw, wie ver van de toeristenroute blijft zal een goedkope reis hebben en vriendelijke vietnamezen leren kennen!   

om 5u stonden we in de lobby van het hotel. zonder koffie moesten we al de straat op, op zoek naar een taxi, zonder geluk. ten einde raad zijn we elk op zo'n bike gesprongen, al een geluk dat mijn biker de grote rugzak bij hem vooraan hield want ikzelf zou met dat gewicht achterover van de bike zijn gevallen. na 5 minuten stonden we in de busterminal. en met ons weerom veel lokale mensen maar ook een paar mensen van thailand en laos.
om 7u30 stonden we aan de grens van vietnam waar onvriendelijke douaniers en agenten onze pas controleerden (naar de bagage hebben ze geen seconde omgekeken )  raman vreesde het ergste want zijn visum was met een week over datum!!! hij had zijn hand al op zijn portefeuille maar tot onze grote verbazing hebben ze er geen probleem over gemaakt en... hebben ze geen geld afgetroggeld!!! heeeeeeel vreemd!
een 30tal minuten later stopten we voor de grens van laos, waar het een en al hartelijkheid en vriendelijkheid was!
meteen werd duidelijk dat de trip door laos niet vanzelfsprekend zou worden, en wel voor verschillende redenen.