Reisverhaal «Argentinië: Merengebied rond Bariloche»

Rond de wereld in 10 maanden: Toernee general | Argentinië | 3 Reacties 21 Februari 2017 - Laatste Aanpassing 21 Februari 2017

Het Merengebied in Argentinië met Bariloche en San Martin de los Andes.

15 feb. Op zoek naar koelte.

Na de nodige administratieve rompslomp zowel aan de Chileense als Argentijnse kant van de grens pikken we een koppel lifters op. En jawel, we kunnen Nederlands spreken want Coby, een noorderbuur is samen met haar Argentijnse vriend Leandro op zoek naar een lift naar Trevelin.

Als we hen daar afgezet hebben rijden we naar het Argentijnse NP Los Alceres ( toegang 150 pesos pp of zo'n 9 Euro). We vinden er een vrije camping aan het keienstrand van Lago Futalaufquen. De zon brandt al sinds enkele uren en koude meer is een zeer frisse afwisseling.

We picknicken op het winderige keienstrand en terwijl onze schaduwen langer worden genieten we van de luchtacrobatiën van een dozijn roofvogels.

16 feb. 35 jaar geleden....

Rustige voormiddag met een wandeling in het NP Los Alceres: Alceres blijken bomen te zijn die enkele duizenden jaren oud kunnen worden. Wij zien een kleuter van amper 300 jaar oud.

Dan rustig over de ribbelende wegen verder naar het noorden.

O ja, vandaag hebben we de kaap van 4000 km overschreden waarvan naar schatting tussen 1000 en 1500 km over onverharde wegen. Zoeken ze nog piloten voor de Dakar rally van volgend jaar?

35 jaar geleden zijn we een koppel geworden en daarom gaan we op zoek naar een hotelletje..... Het weer slaat echter om en gans de namiddag regent het. Het is trouwens niet vanzelfsprekend een hotelletje te vinden. Dat lukt ons pas in Bariloche .

Hier is ook Wifi en als we aanloggen lezen we dat één van onze bankkaarten in Peru 'misbruikt' is.

Lap, daar gaat onze mooie avond. Gelukkig heeft de bank dit in de mot gekregen en hebben ze de kaart geblokkeerd. We zijn wel wat centen kwijt.... hopelijk is er vergoeding.

Het was ingecalculeerd dat we wat tegenslag zouden hebben en dankzij de alertheid van de bank komt alles hopelijk wel goed.

We horen van de eigenares van de bed en breakfast waar we verblijven dat de weersvoorspelling veel regen en wind inhouden voor de volgende dagen. Dat zijn dan 2 koude douches op één avond.

Gisteren waren we op zoek naar koelte..... we hebben ze gevonden.

Voor het eerst in meer dan drie weken nog eens in een echt bed slapen is weer eens wat anders alhoewel we helemaal geen klachten hebben over ons bedje in de camper.

Zzzzzzzzzzzz..........

17 feb. Deense meiden in de regen.

Zoals voorspeld regen en wind zodat we de mooie bergen en valleien maar gedeeltelijk kunnen bewonderen en ik met enige moeite op de baan kan houden. Voor ons zien we een fietser die gewoon van de baan geblazen wordt.

De stad Bariloche valt ons wat tegen terwijl de omgeving met zijn meren en bergen, het is een skioord, wel in de smaak vallen. Het stadje Villa Angostura lijkt veel gezelliger met blokhutwoningen, maar het weer is zo slecht dat we er gewoon door rijden. Even verder staan 2 liftsters. De welbespraakte meiden blijken afkomstig te zijn uit Denemarken. We hadden nog geen Denen in de wagen, Nanna en Cat zijn de eersten. Ook zij zijn lang op reis.

We nemen ze mee naar onze eindbestemming voor vandaag: San Martin de Los Andes. De weg voert langs 7 meren die er in de zon prachtig moeten uitzien. We mogen echter niet klagen over het weer. We hebben vaak al geluk gehad en eigenlijk maar weinig regendagen. Zeker minder dan in België.

We vinden geen camping naar onze zin in de buurt van het stadje en strijken dan maar neer naast een onverharde weg bij een riviertje en bruggetje.

Het druppelt weeral en is erg fris als Nadine de spaghetti klaarmaakt.

Volgens de voorspelling nog 2 regendagen....

18 feb. 28 jaar geleden.....

...werd onze nachtrust verstoord door de barensweeën van Nadine en op 18 februari 1989 werden we de fiere ouders van onze zoon. Tom een gelukkige verjaardag.

Ook vannacht werd onze nachtrust verstoord. Omwille van het slechte weer en de niet ideale kampeerplek kruipen we vroeg in ons nestje: Het is fris dus enkele lagen T-shirts, een slaapzak en een deken zorgen voor de nodige warmte. Al snel zitten we in dromenland tot we plotseling gewekt worden door gebonk op ons wagentje!! Recht uit onze REM slaap beseffen we amper waar we zijn en dan merken we ook blauwe zwaailichten. Ik open de deur en kijk met verdwaasde ogen naar 3 politieagenten. Ik kan niet meer uitbrengen dan “Que hora es?” Half twaalf. Blijkbaar hebben verschillende mensen uit de buurt de politie opgebeld om te melden dat er een verdachte wagen langs de weg staat. Als inbrekers een wagen zoeken denk ik niet dat ze de meest opvallende van gans Patagonië uitkiezen...

Volgens ons zijn we perfect in regel: we staan niet op de weg en ook niet op privaat bezit. We gaan de discussie echter niet aan met de al bij al vriendelijke politieagenten die ons zeggen waar we wel kunnen staan, 5 km verderop in het stadje.

Zo gezegd, zo gedaan. De gietende regen zorgt dat we iets moeilijker de weg terug naar dromenland vinden maar het lukt..... en als we wakker worden, geen regen maar mooie blauwe opklaringen.

We moeten nog één en ander regelen ivm de misbruikte bankkaart en hebben ook bericht gekregen dat we welkom zijn bij een kennis ( via OXFAM) in Valdivia.

Na een rustig tochtje dat minder rustig eindigt omwille van de putten en de storm, picknicken we bij Lago Lolog, waar de golven opgezwiept worden als ware het een zee op een winderige dag.

Steeds verder noordwestwaarts richting grensovergang Carirrine. Deze onverharde weg wordt nauwelijks gebruikt en is vaak maar breed genoeg voor 1 wagen. We rijden even door een apenboombos ( zo noemen wij toch die bomen waarin waarschijnlijk geen enkele aap kruipt omwille van zijn puntige bladeren/naalden). In België zie je die wel eens in een tuintje, hier zijn het tientallen meters hoge giganten. De weg slingert langs enkele meertjes en éénmaal blijven we net niet steken op een modderige heuvel hoewel onze wagen met zijn achterwielaandrijving flink met 'zijn gat' slingert.

We vinden ons stekje op een camping waar we hout gaan sprokkelen voor een kampvuur dat de regen, die tegen de avond terug is komen opzetten, moet overleven. Het lukt.

19 feb Regendans

We worden gewekt door het gekletter van de regen op het dak van Wicadina: zo hebben we de WIcked CAmper gedoopt. Er resten ons nog 20 km tot aan de grensovergang. Ze liggen er slijkerig bij en met de nodige concentratie kan ik Wicadina in het gareel houden. Onwaarschijnlijk dat men op een dergelijk karrenspoor nog een grenspost geïnstalleerd heeft. Bij mooi weer zal dit een mooie weg zijn, maar nu ligt hij er mis(t)troostig bij. Uiteraard nauwelijks volk aan de 2 grensovergangen zodat de papierwinkel met nodig stempels en het onderzoek van de wagen vlot verloopt. We rijden langs meren die er mooi zouden bijliggen in het zonnetje en vinden onze slaapplaats aan Lago Panguipulli. We staan zo goed als op het strand en hopen dat de wolken, zoals voorspeld, morgen andere oorden hebben opgezocht.

Hier leven nog veel Mapuchi indianen en we aan een kraampje op het strand vinden we wat te eten en raken we aan de klap met één van hen. Een langharig type met gebruinde huid en pikzwarte manen. We proeven ook van het plaatselijke bier dat ze zelf brouwen en dat de naam van het dorpje gekregen heeft: Chauquén. Het roept herinnering op aan het Sinpalsken uit Sint Pauwels.