Reisverhaal «Argentinië: Perito Moreno gletsjer en El Chalten»

Rond de wereld in 10 maanden: Toernee general | Argentinië | 1 Reacties 10 Februari 2017 - Laatste Aanpassing 10 Februari 2017

Argentinië – van El Calafate tot Los Antiguas

3 feb. Don't cry for me Argentina....

De voormiddag werken we aan de voorbereiding voor het vervolg van de reis: we moeten immers vluchten boeken naar Costa Rica en met het 3 g netwerk hier is dat niet vanzelfsprekend.

Onze buurman, op de parking waar we overnacht hebben, komt aankloppen en trakteert ons met Donuts en een babbel. De baardige Chileen reist alleen rond in een nog kleiner wagentje.

Het blijft ook erg lastig om contact met het thuisfront te krijgen, uiteindelijk lukt het te skypen met Line.

Vandaag trekken we van Puerto Natales in Chili naar El Calafate in Argentinië. We raken veel vlotter over de grens dan verwacht en rijden vervolgens gedeeltelijk over een stuk van de 5000 km lange ruta Quarenta. We rijden door eindeloze dorre pampas en net als we ons beginnen af te vragen waar de bergen blijven ontdekken we dat we langzaam maar zeker zelf op een hoogvlakte terechtgekomen zijn. We moeten immers wel 20 km afdalen naar El Calafate, dat aan het grote Lago Argentino ligt.

El Calafate heeft wel wat weg van een skioord in de Alpen, best leuk. We vinden er een camping waar we eindelijk nog een kunnen douchen. Onze waardering voor een eenvoudige douche of een toilet stijgt met de dag.

4 feb. Ijsmuur!!!

Na een koude nacht ontwaken we onder een heldere hemel. Perfecte timing voor ons bezoek aan de Perito Moreno gletsjer. Nadine heeft vanmorgen wat spulletjes kunnen wassen en we toveren ons wagentje om in een rijdende droogkast. De gewassen spullen hangen we op aan draden die ik opgespannen heb in de slaap/eetruimte en vervolgens rijden we met de chauffage op maximum en ventilatie gans open. Uiteraard wordt het dan veel te warm zodat we ook met open ramen rijden. Het is geen zicht maar het werkt. Ondertussen rijden we door een steeds mooier wordend landschap met turkoise geleurde meren in een graslandschap en in de verte de besneeuwde toppen van de Andes.

Al vanop 20 km krijgen we een eerste zicht op deze gekartelde ijsmuur. De gletsjertong zelf ligt op slechts 200 m hoogte maar de bergen waar hij geboren wordt zijn ongeveer 2500 m hoog. We kunnen dichtbij de krakende ijsmuur komen, die bestaat uit 5 nagenoeg rechte zijden, waarvan de hoogte varieert van 40 tot een ongelooflijke 70 m boven het meer, waar hij in uitmondt.

Regelmatig horen we geraas en gedonder van vallende ijsbrokken in het water. Soms lijken het het kanonsschoten. Plotseling zijn we getuige van een fantastisch natuurfenomeen: Een ijstoren van 70 m hoog, en wel 40 m breed stort met een donderend geraas in het meer, waar grote golven ontstaan die ijsblokken van honderden kg op de oever gooien. Nooit gedacht dat we een dergelijk spektakel live zouden kunnen meemaken. Voor wie het in uitgesteld relais wil zien, ik was toevallig op dat ogenblik al aan het filmen.....

4 uur lang blijven we dit witte monster langs alle kanten bekijken terwijl de zon voor de perfecte belichting en temperatuur zorgt.

Op weg terug naar El Calafate pikken we een liftende Argentijn op die zo snel spreekt dat we hem nauwelijks verstaan. Nog werk aan de winkel.

Verderop naar El Chalten pikken we dan weer een Frans koppel ( Marion en Remi) op. We nemen ze mee ook al zijn we niet van plan om vandaag nog tot in dit bergdorp te geraken. We vinden op een Mirador een prachtig plekje met zicht op een meer en daarachter aan de horizon de machtig besneeuwde Andes. We overnachten hier en ook het Franse koppelt stelt zijn tentje op ( ze zijn reeds sinds juli 2016 al liftend onderweg ( Canada, VS, Mexico en nu hier) . Liften blijkt meestal vlot te verlopen . Handige manier om met een low budget en een tentje grote delen van de wereld te zien. Wij verkiezen toch ons iets( euh) luxueuzer wagentje

Ondertussen zoekt de zon haar weg naar haar bedje achter deze bergreuzen en terwijl ik dit schrijf passeert een vosje langs onze auto...... een heerlijke dag.... een heerlijke avond.

5 feb. Le renard, der Fuchs, the fox, el zorro, de vos

Reizen en lifters meepakken is goed om je talen bij te spijkeren. Vandaag gaat het verder in het Frans.

Het vosje dat gisterenavond langs kwam is er weer om te checken of we wel goed geslapen hebben,en dat is wel degelijk het geval.

Samen met de Franse lifters rijden we naar El Chalten, aan de voet van de Andes waar de 3400 m hoge Fitzroy en de vlijmscherpe Cerro Torre, samen met vele andere bergen hoog oprijzen.

We vinden in het gezellige El Chalten een leuke camping ( 10 €PP en per nacht is blijkbaar in Chili en Argentinië op toeristische plaatsen de standaard prijs, wild kamperen is uiteraard gratis)

We plannen om hier wel enkele dagen te blijven en wat dagtochten te doen. Even een beetje vakantie nemen en het wagentje, waarmee we ondertussen al 2000 km hebben afgelegd te laten rusten.

WIFI IS NIET VANZELFSPREKEND IN DEZE GEBIEDEN, bovendien heeft mijn tablet wat kuren zodat we voorlopig zelfs bij aanwezigheid van WIFI geen verbinding krijgen met het internet.

Ik weet dus niet wanneer jullie dit allemaal te lezen zullen krijgen. Hopelijk snel want het is fijn om reacties te ontvangen. Ook telefonisch contact is moeilijk, maar ik moet niet klagen want we zitten sinds een tweetal weken in het verre Patagonië waar nauwelijks mensen wonen, en de guanaco's gebruiken nog geen 3 of 4G netwerk.

Onze zondag wandeling gaat naar enkele uitzichtpunten boven het stadje. Rustig, en we bekijken welke dagtochten we de volgende dagen gaan doen. Misschien toch niet echt zo relax want de meeste tochten overschrijden de 20 km.

6 Feb. Cerro Torre: vandaag ook wel cero Torre

De dag start onder hoge druk: ik moet dringend plassen, maar ze zijn de toiletten aan het reinigen en vele lotgenoten staan voor mij. Dan maar terug naar de camper. Ik herinner me dat we nog een een lege 1,5 liter fles van perziksap met brede tuit hebben liggen.....

El Chaltén is omringd door een rotswand aan de ene zijde en de Andes pieken aan de andere zijde.

Het is een winderig bergdorp dat toch maar 400 m boven de zeespiegel ligt. Dus als de Alpen in het zuiden van België zouden liggen, zouden we gletsjers hebben en steeds besneeuwde bergtoppen kunnen zien.

Vanuit dit dorp vertrekken we voor een wandeling naar Lago Torres, waar je een mooi zicht hebt op de enorm steile, scherpe bergpiek die ze hier Cerro Torres genoemd hebben. Moet iets betekenen zoals scherpe toren, wat hij ook is.

Het is een mooie 9 km lange wandeling naar het gletsjermeer, door een ruig landschap. Het weer zit weer mee: licht bewolkt.... maar de wolken concentreren zich ( zoals overal ) rond de bergen.

We krijgen een mooi zicht op de gletsjer, maar de Cerro Torre, blijft in de nevelen van de Andes gehuld. Geen toren te zien van nabij... cero Torre dus

Terwijl Nadine wat rond blijft hangen aan het meer ga ik over een winderige morene ( rots- en steengruis heuvel meegesleurd door gletsjers) nog een uurtje verder. Hierdoor krijg ik een beter zicht op de gletsjer en kan ik ook duidelijk zien hoeveel steenpuin deze gletsjer wel meevoert op zijn langzame tocht naar het meer. Als ik me omdraai en naar de vallei kijk waar we doorgewandeld zijn merk ik niet 1 morene mor meerdere morenes. ( noemen ze dat dan 'morveles'?) Terug op de camping hebben we weer meer dan 20 km afgelegd.... en morgen staat een lastigere tocht naar de hogere Fitz Roy gepland.

We zijn al opgewarmd.

Heb ik al iets verteld over het koel bewaren van onze voedingsmiddelen. We hebben een gewone frigobox, maar geen koelijs en al helemaal geen koelkast. S' Nachts zetten we de box buiten en zo lukt het ons voorlopig om onze spulletjes goed koel te houden aangezien de nachttemperaturen hier een stuk onder de 10°C liggen. Het is nog niet duidelijk hoe we één en ander koel gaan houden als we in de warmere delen van Chili terechtkomen. Hints mogen doorgestuurd worden.

7 feb De klim naar de Fitz Roy

Na een eerste klim, makkelijk doenbaar, wandelen we een 7 tal km over nagenoeg vlak terrein. Mooi uitzichtpunten over de vallei waarin El Chaltén ligt en later op het Fitz Roy Massief. De Fitz Roy laat zich nog niet zien ondanks het mooie weer. De laatste van de 10 km is er pittig: 400 m stijgen op 1 km. Halfweg houden we halt. Nadine heeft sinds enkele weken soms rugpijn nadat ze op de Navimag boot tijdens het optillen van haar rugzak haar rug bezeerd heeft. Hierdoor is afdalen wat moeilijk. Terwijl zij rustig aan de afdaling begint klim ik verder om de Fitz Roy van naderbij te bekijken, maar net als de Cerro Torre gisteren houdt deze 3400m hoge gigant zijn top verborgen in de wolken. Zijn lagere buren zijn wel goed zichtbaar en ook al impressionant.

Op de terugweg nog even de voeten verfrissen in Lago Capri en van het zonnetje genieten.

Moe maar tevreden vinden we ons wagentje geduldig wachtend op ons.

Na 2 dagen van meer dan 20 km door berg en dal gaan we het morgen, tijdens onze laatste dag in El Chaltén, wat rustiger aan doen.

8 feb. Operatie Desierto

Vandaag ondergaat mijn vader een chirurgische ingreep en noch via telefoon, noch via internet kunnen we contact maken met het thuisfront. Vervelend. Hopelijk is alles goed verlopen.

Spoedig herstel, vake!!

Wij rijden verder de wildernis in naar Lago Desierto. De weg bestaat uit stenen, stof, keien en we doen meer dan een uur over de 37 km die ons naar het verlaten meer brengen. Het panorama is dan weer om van te snoepen. De weg volgt grotendeels een heldere rivier die in een vrij brede vallei tussen kanjers van bergen loopt. De bergen zijn vaak heel scherp, puntig en wat verder zien we besneeuwde en begletsjerde toppen.

Voor ons is het Lago Desierto het eindpunt. De weg houdt hier op. Dit geldt echter niet voor fietsers en voetgangers. Die kunnen met een boot verder naar Chili. We ontmoeten dan ook meer dan een dozijn moedige fietsers die over deze oneffen heuvelende weg al hun krachten moeten aanspreken om El Chalten te bereiken. In dit oneindige, winderig landschap hebben we de afgelopen 2 weken al meer dan één eenzame fietser gezien, die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind, zichzelf eenweg baant ( met de groeten van Boudewijn De Groot). Respect!

Wij klimmen naar de Huelmo gletsjer. Huelmo is de Spaanse naam voor een klein, dikvachtig hert , dat hier zou rondlopen. We hebben er geen gezien. De gletsjer, met bijhorend meer, wel.

We ontmoeten er voor het eerst sinds lang een vlaams koppel. De vrouw heeft gisteren haar arm gebroken. Radiografie en gips etc. kosten nog 40€. goed om weten dat medische verzorging hier best betaalbaar is voor buitenlanders

Nadien terug diezelfde 37 hobbelend km terug naar Calafate waar we afscheid nemen van Marion en Remi, onze Franse lifters. Zij blijven nog wat en wij rijden vanavond terug tot op de mooie mirador op de route 40, waar we 4 dagen geleden, samen met Marion en Remi gekampeerd hebben.

Zou het vosje terug een kijkje komen nemen?

9 feb. Taalles op de Ruta Quarenta

Terwijl we in het ochtendzonnetje ontbijtpicknicken komt het vosje inderdaad terug langs en het heeft een vriendje meegebracht.

Na deze leuke start van de dag verder via de Ruta 40 , die parallel aan de Andes loopt, naar Tres Lagos. Daar willen we tanken en brood kopen. Tanken lukt, brood kopen niet: de bakker is gesloten.

De volgende bakker is vermoedelijk in Perito Moreno, zo'n slordige 450 km verder naar het noorden......

We vinden echter wel 2 liftsters. Aymara en Enea zijn Argentijnen uit Buenos Aires. Ze spreken amper wat Engels zodat we de ganse dag ons Spaans wat kunnen bijwerken. Tijdens één van deze taalsessies blijkt dat we al 30 km op een verkeerde weg aan het rijden zijn, richting Gobernador Gregores. We besluiten om dan maar tot daar te rijden. In dit eenzame dorpje vinden we benzine... en brood. Bovendien is er WIFI in het benzinestation en zo vernemen we dat alles goed gaat met mijn vader na de schouder operatie.Oef.

Zo heeft de omweg van meer dan 60 km toch zijn voordelen. Bovendien is de weg hier erg goed terwijl het stuk op de ruta 40 voor tientallen kilometers niet verhard is en soms zelfs meer weg heeft van een breed, veredeld karrespoor.

Als we G. Gregores verlaten, worden we staande gehouden door de politie. “ verdorie, en achteraan zit een lifster in het slaapgedeelte, zonder veiligheidsgordels”. We zeggen Enea dat ze moet blijven liggen. Na het tonen van paspoort en rijbewijs mogen we verder. Ze hebben niets gemerkt, oef.

We rijden rustig verder als we na een half uurtje achter ons een politiewagen zien rijden met blauwe

zwaailichten aan. Ik rijd al niet te snel maar minder toch wat. Hij steekt ons voorbij … en rijdt rustig verder. Oef Nog geen half uur later, opnieuw een politiewagen achter ons deze keer met oranje zwaailichten. Opnieuw dezelfde vertragingsprocedure van mijnentwege. Ze steken ons toeterend voorbij en zetten ook hun fel witte knipperlichten op.... en dan rijden ze gewoon verder. Ze hebben blijkbaar een leuke nacht achter de rug en reageren op de boodschap achterop onze wagen. “ Toca la bocina si anoche hiciste el amor” Oef!

Ondertussen blijft de wind hier stevig blazen tegen ons blikken doosje en lijkt het soms alsof we met een zeilboot op weg zijn. Zeker als we een vrachtwagen tegenkomen krijgen we telkens een fikse zwieper. Van autorijden krijg je hier stevige armspieren.

De Argentijnse jongedames verkiezen om na enkele honderden km te overnachten op een camping.

Wij rijden nog een uurtje verder en vinden weer een eenzaam plaatsje langs de Ruta Quarenta midden vuurrode heuveltjes, nauwelijks begroeiing en enkele guanaco's wat verderop.

Het is volle maan en Brad Paisley zingt ' new again' op de tablet ( verzameling gekregen van Rodrigo van Paaseiland)

10 feb. Terug naar Chili

Ik vermoed dat we de afgelopen nacht geslapen hebben op een plaats waar binnen een straal van 50 km geen of nauwelijks mensen aanwezig waren. Het zonnetje verwelkomt ons weer en we vertrekken voor de laatste 120 km in Argentinië ( voorlopig toch). Via het stadje Perito Moreno riijden we naar Los Antiguos waar we de grens terug oversteken.

Begin van een nieuw hoofdstuk.