Reisverhaal «Argentinië: van Paso agua negra nr Paso San Franci»

Rond de wereld in 10 maanden: Toernee general | Argentinië | 0 Reacties 12 Maart 2017 - Laatste Aanpassing 12 Maart 2017

Argentinië: Tussen Paso Agua Negra en Paso San Francisco

9 maart De grand Canyon, maar dan minder grand

Voor het eerst hebben we de schuifdeuren van de wagen deels moeten openlaten vannacht wegens de plots opgekomen warme wind. Tegen de morgen toch terug frisjes en deurtjes dicht.

Als we Rodeo verlaten komen we al snel in bergen terecht die lijken op in een bolletje opgefrommeld papier dat dan weer deels opengeplooid is. In de verte over een meer zien we de besneeuwde Andes nog even liggen.

Soms zijn de rotsen dan weer glad geplooid en met holtes al was Gaudi er de architect van.

We rijden door het Parque provincial de Ischigualasto waarvan de ontwerper dan weer zijn inspiratie gezocht heeft bij de Grand Canyon. Gewoonweg prachtig, maravilloso. De foto's zullen dit bewijzen.

We rijden langs grote vlaktes, maar bergen zijn er toch steeds te zien. Wel minder scherp dan in de Elqui vallei. We ontdekken dat er naast een zangeres en een bond ook een rivier zonder naam bestaan: Rio sin Nombre.

We picknicken aan een uitgedroogde rivier, waarvan we er velen passeren.

Parque Nacional Talampaya is dan weer gans anders: een grote vlakte met struikgewas van een tweetal meter hoog en een weg die 100 km nagenoeg perfect rechtdoor loopt.

Als we het park buiten rijden is er Phytosanitaire controle post.

" hebben jullie vers fruit bij?"

"euh, ja een manzana ( appel) en enkele durazno's ( perziken).

"Die mogen niet binnen omdat ze ziektes zouden kunnen verspreiden"

"&!!??@##"

"mogen we ze opeten?"

"Ja, maar dan moet je dat hier doen, ga daar maar naast de weg staan"

Gisteren spaghetti douaniëre, vandaag perziken langs de weg.

We eten elk een perzik op, de rest verstoppen we en we poetsen de plaat.

Deze mensen waren vriendelijk en hadden waarschijnlijk wel door dat we op 5 minuten niet gans onze voorraad opgesmuld hadden.

In het stadje Villa Union vinden we een kampeerplaatsje waar we weer alleen zijn. Blijkbaar is het in Chili en Argentinië wel heel erg rustig op de campings éénmaal de zomervakantie achter de rug.

Er staan druivelaars en we mogen zoveel druiven eten als we maar willen. Gelukkig hebben we daarstraks niet al ons fruit opgegeten of we zouden nog in de 'sanitaire' problemen komen.

10 maart 2 Belgen in het hol van Pluto

Het blijft een onmogelijke opdracht om de landschappen te beschrijven. Vanmorgen rijden we over de Ruta 40 die we 7000 km geleden ook al bereden hebben en langs de weg staan er vele kleine kapelletjes ( net zoals in Chili) voor mensen die verongelukt zijn. In Argentinië zijn er echter ook voor ' La Difunta Correa'. Meestal zijn ze versierd met rode vlaggen. Het is een verering van een Robin Hood -achtige figuur die vroeger geld en goederen stal van de rijken en het verdeelde onder de armen. Opvallend dat deze kapelletjes nog steeds goed verzorgd worden.

De bergen zijn ondertussen al bijna even rood als de vlaggetjes. De cactussen staan hier prachtig in bloei: mooie grote witte bloemen op meters hoge cactussen.

Van Villa Union rijden we naar Chilecito en dan verder naar Famatima. Dit stadje ligt al ver van de bewoonde wereld en als we er buiten rijden staan twee mannen te liften. Het is al lang geleden dat we nog lifters meegenomen hebben dus stoppen we . Blijkt dat het 2 Belgen zijn die al 6 maanden in Zuid -Amerika rondreizen. Wij zijn de eerste Belgen die ze ontmoeten. Ze zijn op weg naar Bolivië, dus Jeroen en Henkie uit de omgeving van Leuven kunnen maar mee tot in Tinogasta waar ze ons trakteren op een ijsje.

We rijden verder naar Fiambala, het laatste stadje die naam waardig voor de Paso San Francisco die bijna 200 km verder ligt. Hier gooien we de benzinetank en de bidon goed vol want volgend benzine station ligt volgens de man van het benzinestation op 500 km in Copiaco ( Chili)

We zijn nog maar net aan de pas begonnen, een mooi geasfalteerde weg waar we nagenoeg alleen op rijden, of de bergen lijken allemaal minstens 45° gekanteld. Het is opnieuw een fenomenaal landschap waar we doorrijden.

Zachtjes stijgt de weg en zonder het goed te beseffen zitten we op bijna 3000 m waar we wild kamperen met een uitzicht om nooit meer te vergeten. Zolang het zonnetje schijnt is het nog lekker warm maar eenmaal ze achter de bergen verdwenen is koelt het snel af. We zullen dicht bij elkaar moeten kruipen....

11 maart Onze laatste prachtige uren in Argentinië ( denken we toch)

De kilte is best meegevallen en nadat we onze initialen achtergelaten hebben op onze kampplaats gaan we op zoek naar nog hogere regionen. Al snel komen de eerste besneeuwde vulkanen in zicht, maar voor het eerst sinds het verre zuiden zien we terug guanaco's. En ze zijn niet alleen, bij het schaarse groen langs een klein riviertje zien we geiten, opvallend veel wilde ezels, een vos en voor het eerst ook Vicuñas. Dat zijn de kleinere neefjes van de guanaco's. Bij een meertje, we zijn ondertussen via een mooie weg op 4000 m geraakt, zien we eenden en flamingo's. De weg stijgt zachtjes en in de verte zien we de Volcan Nevada Ojos del Salado. Met zijn 6879 m is hij de hoogste actieve vulkaan ter wereld. We zien trouwens meer vulkanen die niet verschrikkelijk hoog lijken, maar dat komt omdat we zelf op een hoogvlakte van 4700 m rijden. Geen problemen met hoogte ziekte.

Rond de middag passeren we de Paso San Francisco op 4747 m. Ondertussen hebben we al meer dan 8000 km afgelegd op 45 dagen...

Dit is ook de grens met Chili en voor het vervolg van de dag moet je wachten op ons volgende hoofdstuk.

 

 

 

 

Fotoalbums van locatie «San Carlos de Bariloche»

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking