Reisverhaal «Bolivia: Uyuni en wijde omgeving»

Rond de wereld in 10 maanden: Toernee general | Bolivië | 0 Reacties 28 Maart 2017 - Laatste Aanpassing 28 Maart 2017

Bolivië: Via Uyuni naar het noorden van Chili

24 maart Kennismaking met Bolivië op hoog niveau

Met het agentschap Estrella del Sur gaan we gedurende 3 dagen met een fourwheeldrive van San Pedro naar Uyuni.

In San Pedro is het aanschuiven aan de Chileense douane. Vele mensen starten dagelijks met deze tocht. Vervolgens worden we met minibusjes naar de grenspost van Bolivië gebracht. Het is nog geen 10 uur en de Boliviaanse douane ligt op 4500 m hoogte! We moeten weer aanschuiven maar nu in de vrieskou. Handschoenen, mutsen en meerdere lagen kledij zijn nodig om ons warm te houden. We krijgen er ook ontbijt.... buiten aan het armzalige douanegebouwtje.

We worden verdeeld over 3 Landrovers, en we zitten samen met 4 Franse twintigers. Onze eerste stop is aan Laguna Blanco en een beetje verder aan Laguna Verde (groen). Ze heeft haar naam niet gestolen en er heeft dagelijks een vreemd fenomeen plaats: rond 11 uur verandert de kleur van grijs/beige/groen naar smaragd groen. Ook vandaag en we zijn er getuigen van.

Volgende halte alweer aan een prachtige lagune met uiteraard steeds vulkanen in de buurt. Aan dit meer is er een kleine plaatsje waarin we kunnen baden. De temperatuur van het water is immers 35 - 40°C. Ik laat de kans niet schieten om hier even van te genieten terwijl het zonnetje meer en meer warmte begint te geven.

Daarna stijgen naar een recordhoogte ( met een wagen) van meer dan 4900 m waar fumarolen en geiser staan te pruttelen (geisers Sol de Mañana). Het is echt prachtig: grijze pruttelende modderpoelen, prachtig gekleurde spuitgaten en opgedroogde poeltjes waarvan de gekleurde modder gescheurd is en er zo mooie veelhoekige figuren ontstaan zijn.

Onderweg passeren we nog langs de woestijn van Dali: een zandhelling met losstaande rotsformatietjes waarop Dali zich geïnspireerd heeft voor één van zijn schilderijen.

Omstreeks half drie (de tijd in Bolivië is 1 uur vroeger dan in Chili alhoewel het meer oostelijk ligt) arriveren we aan ons basic hotelletje waar we middageten krijgen. Na een siësta rijden we naar Laguna Colorada. Deze lagune heeft rood-oker kleurig water met witte borax eilandjes. Maar vooral, we zien er duizenden flamingo's terwijl de zon zachtjes aan de pastelkleuren nog meer pasteliseert.

Terug in het nabijgelegen hotelletje speelt Nadine een speciaal kaartspel met onze 4 medereizigers terwijl ik dit verslagje voor de toekomst vastleg.

Samen met deze Fransen ( Cloé, Simon, Alice en Aïda) delen we de kamer.

De wandelstok zal klaarliggen voor het geval Nadine terug aan het snurken gaat...

26 maart Vicacha's en zouthotel

Onze eerste nacht in Bolivië was er eentje op hoog niveau, namelijk 4300 m. Maar ondanks de hoogte hebben we vrij goed geslapen en we hebben de wandelstok niet nodig gehad.....

Na een karige pannenkoeken ontbijtje vroeg op stap want er moeten bijna 200 km afgelegd worden over soms lastige wegen.

Onze eerste stopplaats is bij de Piedra Arbol ( stenen boom). Er staan allerlei vreemd geërodeerde rots formaties, waaronder eentje dat op een boom gelijkt. In de schaduw zijn de keien en planten nog bevroren. Uiteraard zijn besneeuwde vulkanen nooit ver weg. Er zijn er in Chili ongeveer duizend en daarvan hebben we er al tientallen gezien.

Dan gaat het verder langs lagunes die steeds er schilderachtig, bijna feëriek te voorschijn komen achter een bocht of heuvel.

Onderweg moeten we ook door een smalle rotsvallei waar er plots halt wordt gehouden. Er zit een dier op ons te wachten. Het lijkt op een konijn maar heeft zwarte lange snorharen, korte voorpootjes en een pluimstaart. Plotseling verschijnen er nog enkelen. Ze huppelen van rotsblok naar rotsblok en zijn duidelijk niet bang van ons. We kunnen ze tot op enkele meter naderen. Het fotoapparaat doet de rest om de viscacha's vast te leggen.

We krijgen een gul middagmaal in het eerste dorpje in Bolivië waar nagenoeg niemand op straat te zien is. Het is onmiddellijk duidelijk dat de levenstandaard in Bolivië een stuk lager is dan in Chili of Argentinië. De mensen wonen in lemen hutten met golfplaten dakjes die bedekt zijn met stro. De vrouwen en kinderen dragen vaak nog traditionele kledij.

Hier wordt er quinoa geteeld en op plaatsen waar water is zien we vele lama's die vaak gekentekend zijn met kleurrijke lintjes aan oren, hoofd of nek.

Na een laatste stop aan een bijna uitgestorven dorp waar vroeger veel activiteit was omwille van het station en een borax mijn ( we drinken er een quinoa biertje) is het nog even rijden tot aan ons zouthotel.

Als we er toekomen zijn we even ontgoocheld. Van buiten uit lijkt het nergens op, maar binnenin zijn er mooie kamers met zoutstenen, die met een soort zout cement aan elkaar gekluisterd zijn. Met zout heeft men ook mooie figuren aangebracht op de muren. Ik lik er even aan en kan bevestigen dat het wel degelijk zout is. (Hopelijk hebben de talrijke voorgangers dit ook niet gedaann op hetzelfde plekje....).

Het Hotel de sal Tambo Loma ligt op zo'n 3770m. We verblijven nu al meer dan een week op minstens 2300 m en vaak zelfs boven de 3500 m. Onze hematocriet zal ook wel de hoogte in gegaan zijn. Gelukkig zijn er hier enkel veel politiecontroles in Zuid Amerika. Zouden er doping controles zijn zou men ons nog kunnen verdenken van EPO gebruik....

26 maart Illusies of toch niet - Wonderbaarlijke Salar

Het is 4u30 als de wekker afloopt. Neen, we staan niet met de vroege shift maar willen de zonsopgang meemaken op de zoutvlakte van Uyuni.

Als we de zoutvlakte bereiken merken we dat deze onder water staat. Gelukkig ligt de weg zo'n halve meter hoger. Het is nog steeds donker als de chauffeur plotseling links afslaat IN HET WATER. Gelukkig is het niet erg diep en heeft de chauffeur er vertrouwen in dat er geen diepere putten onder het spiegelend wateroppervlak zitten want hij rijdt vlot door. Na een kwartiertje wordt er midden in het water halt gehouden.

Worden we verondersteld om over het water te lopen? Als we uitstappen, het is ondertussen zachtjes aan lichter aan het worden, blijkt dat het water amper 2 a 3 cm diep is. De zonsopgang in combinatie met deze rimpelloze waterspiegel is Dali-aans. Er worden talrijke foto's genomen van de omgeving, maar ook van mensen die allerlei poses aannemen. We blijven er zeker een uur tot de zon al lekker warmte geeft. We rijden verder de zoutvlakte, die zo'n 10500 km² beslaat =een derde van België, binnen en al snel verdwijnt het water en rijden we over de eindeloze zoutvlakte. Aan de kim zien we ofwel enkel zout ofwel een heuvel of vulkaan.

We rijden naar het midden van de salar waar het 'eiland' Incahuasi zich bevindt. Tot voor enkele dagen was dit werkelijk een eiland omringd door water en we hadden eigenlijk de hoop opgegeven om het te kunnen bezoeken. Gelukkig is het water net op tijd weg want het loont de moeite om dit koraaleiland vol met cactussen te kunnen beklimmen het is 60 m hoger dan de zoutvlakte die op 3650 m hoogte ligt en het uitzicht is fantastisch.

Het is ondertussen tijd voor ontbijt en dat gebeurt buiten op tafels en stoelen van zout, aan de voet van het eiland.

We rijden weer wat verder om de typische speciale effecten foto's te maken, want omwille van het oneindige witte zoutoppervlak is het dieptezicht op een foto immers gans anders.

Na deze fotosessies rijden we verder naar een zouthotel en het nabijgelegen zouten beeld met het symbool van de Dakarrally.

Dan is het niet ver meer naar Colchani waar bet bulkt van de toeristen en 4X4's. Nadine koopt er een trui voor 10 €.

40 km verder ligt het einpunt van de driedaagse waar we na een kort bezoek aan een treinenkerkhof afscheid nemen van onze reisgenoten.

Het is zondag. Nadat we een hotel gevonden hebben gaan we op ontdekkingstocht door het stadje en wat blijkt, de kappers zijn hier open. We hadden er beide dringend een nodig ( bij mij was het geleden van in Cambodja en bij Nadine zelfs van in Vietnam) .

Dit is onze hoogste kapbeurt aan de laagste prijs ( 3 €).

27 maart. Alweer een grensgeval.

We versieren een bus naar Oruro, meer naar het noorden, vanwaaruit we naar Arica in Chili trachten te geraken.

We zijn de enige toeristen op dit 350 km lange traject door de Altiplano.

Een rustige rit op 3700 m hoogte waar we vooral veel quinoa cultuur zien en de lama's soms plaats maken voor koeien of schapen. Geen spectaculaire panorama's. We zijn de laatste dagen/weken al erg verwend geweest op dat gebied. Als we in Oruro aankomen begint het te regenen. Dat doet het trouwens ook in Peru waar er al vele doden gevallen zijn door overstromingen. In onze reisplanning hadden we rekening gehouden met het regenseizoen tot in april. Vandaar dat we een vakantie van 3 weken ingepland hebben in Costa Rica. Precies binnen 1 week ontmoeten we er Line en Thomas.

Terug naar het busstation in Oruro. Er zijn helemaal geen rechtstreekse bussen naar Arica. We wijzigen dan maar onze plannen en reserveren een plaats op een bus naar Iquique, 350 km ten zuiden van Arica.

We bekijken dan wel hoe we verder door het noordelijkste deel van Chili reizen. We zijn het improviseren al wel gewoon. Spijtig dat we onze Wica niet meer hebben....we missen haar al!

De bus vertrekt rond 21 uur en komt aan de grens aan iets na middernacht. Uiteraard is de Chileense grens gesloten (wisten we op voorhand) tot 8 uur en in plaats van te eten bij de douanes, slapen we er deze keer.

Dit was de vijfde en waarschijnlijk laatste keer dat we Chili binnen rijden of vliegen dit jaar en het levert steeds wel

de nodige materie op voor de blog. Europeanen wees blij met het Schengen Akkoord en de afschaffing van de grensformaliteiten. Ik weet niet meer hoeveel keer ik al mijn gegevens heb moeten opschrijven en hoeveel stempels we gekregen hebben voor onszelf en onze wagen.

We nemen nu even afscheid van Bolivië en plannen er eind mei of begin juni terug te zijn. 

 

 

 

 

Fotoalbums van locatie «Uyuni»

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking