Reisverhaal «Santa Cruz en Jezuïeten missies»

Rond de wereld in 10 maanden: Toernee general | Bolivië | 1 Reacties 07 Juni 2017 - Laatste Aanpassing 07 Juni 2017

Jezuïeten missies rond Santa Cruz

2 juni          Bolivië vanuit de lucht bekeken.

De vlucht van Rurrenabaque naar La Paz verloopt deze keer met veel minder wolken zodat we een mooi zicht hebben op de Cordillera Blanca in de omgeving van La Paz. We kunnen ook goed zien hoe de Altiplano een ferme deuk krijgt waar La Paz in ligt.

In La Paz is het vliegtuig uit - vliegtuig in, want we hebben maar een half Aquur. Het lukt ons ondanks veiligheids- en narcotica controles en later blijkt dat het ook lukt voor onze bagage.

Eénmaal terug opgestegen vliegen we verder weg van de Altiplano. In het begin zijn de bergen erg geaccentueerd en af en toe nog met wat sneeuw bedekt. Pas in de buurt van Santa Cruz gaat het landschap over in een vlakte.

We landen bij een aangename 25°C en nemen de bus naar het centrum. aSa1nta Cruz is duidelijk een verzorgde moderne stad, compleet anders dan het wanordelijke La Paz. Dit kan een stad in Europa zijn.

Nadat we een hotelletje, Copacabana, gevonden hebben wandelen we langs het centrale plein waar een betoging van gezondheidspersoneel aan de gang is. Het is trouwens een mooi plein, palmbomen, kathedraal, museum dat we even bezoeken.

Aan een reisbureau stellen we vast dat een georganiseerd bezoek aan de Jezuïeten Missies erg duur is en we besluiten om het er zelf met het openbare vervoer op te wagen.

De avond wordt afgesloten met een ijsje in één van de talrijke ijssalons. Enfin we dachteen dat het een ijsJE was, maar het blijkt een joekel van wel een halve kilo te zijn. Dat is even slikken.....

3 juni          onze eerste jezuïeten missiepost in San José.

We laten een groot deel van onze bagage achter in het hotel en nemen de bus naar San José de Chiquitos. Bijna 5 uur en 300 km later bereiken we het stadje. Het bevalt ons meteen: de jezuïetenkerk en abdij overheersen één zijde van het aangename centrale plein, met mooie bebloemde bomen.

De gevel van de kerk en de appart staande toren en abdij zijn uitgevoerd in steen. De pilaren in de kerk en het dak is, net zoals het meeste sculptuurwerk, van hout.

De temperatuur is eindelijk mediterraan zodat het er leuk toeven is op een bank of terrasje vanwaar we de zumba dansende inwoners voor de kerktoren bezig kunnen zien.

Net zoals in Rurrenabaque rijden ook hier ganse gezinnen, of verliefde koppeltjes, of stoere jongens of meisjes, rond op motorfietsen.

4 juni.           Platte rust ( ...en niet alleen de rust is plat...)

We besluiten een eucharistieviering bij te wonen maar als we er even zijn voelt Nadine zich niet goed en ze gaat terug naar het hotel.

De priester is niet te verstaan door de zwakke luidsprekers. De deuren staan omwille van de warmte open en een hond komt de mis meevolgen. Niemand stoort zich hieraan. De orgelmuziek wordt ondersteund door een trom, tamboerijn en gitaar en is erg vrolijk. De mis is om zeven uur begonnen en de kerk is heel behoorlijk gevuld. Hosties worden hier nog op de tong gelegd ( dat was van mijn 1ste communie geleden). Als vredeswens zeggen de mensen de naam van de Boliviaanse hoofdstad tegen elkaar..... La Paz...... ;-)

We krijgen een heerlijk ontbijt en Nadine is een beetje opgeknapt. Als we vervolgens echter gaan wandelen in de warmte wordt ze terug onwel en keren we in stukjes terug naar het hotel voor een platte rust.

We zijn de medicamenten vergeten in Santa Cruz en hopen dat de heilige geest op deze pinksterdag Nadine terug op de been krijgt.

Tijdens haar recuperatie wandel ik wat door het stadje en merk ik dat de levensstandaard hier toch wel een stuk lager is dan in Santa Cruz. De mensen wonen vaak in kleine armtierige huisjes en als er een auto voor de deur staat lijkt die meer waard te zijn dan het huis plus inboedel.

We finaliseren ook de afspraak voor onze tocht morgen met een auto en 'privé chauffeur, naar vier missie posten.

Als we even in bed liggen horen we fanfare muziek. Ik terug uit bed op zoek naar de bron van dit geluid. Op het centrale plein zitten een tiental militairen te musiceren. Er wordt niet op een valse noot meer of minder gekeken. Ze blijken hier te blazen zoals ze schieten: sinds zijn onafhankelijkheid heeft Bolivië elke oorlog die ze begonnen zijn verloren. Dit muzikale intermezzo is echter wel leuk met de verlichte missie kerk op de achtergrond.

5 juni.              Missie posten diep in het Boliviaanse binnenland.

Als de chauffeur, die ons om vijf uur zou oppikken, niet verschijnt bellen we hem uit zijn bed. Met enige vertraging vertrekken we vervolgens over meer dan 200 km onverharde wegen verder het Boliviaanse binnenland in. We komen in de buurt van Brazilië.

De eerste missie kerk die we aandoen is die van San Rafael. We moeten even zoeken naar een plaatselijke gids, maar het lukt. Met uitzondering van de beschilderde muren bestaat de kerk grotendeels uit hout. Als ons gevraagd wordt onze naam in een register te schrijven blijkt dat deze kerk weinig toeristen over de vloer krijgt. Wij zijn de eersten in juni.

In de kerk van San Miguel zijn 2 mannen aan het schoonmaken, één van ons komt naar ons toe en geeft ons een korte rondleiding. Al de missie kerken zijn ontworpen door dezelfde Jezuïet architect en het bouwplan is dan ook erg gelijkaardig. Zo staat de stenen of houten klokketoren altijd los van de kerk, die geen zijbeuken heeft, waardoor het grondplan een eenvoudige rechthoek is, uiteraard met bijgebouwen. Toch hebben ze elk hun specifieke afwerking. Zo wordt er bvb vaak mica gebruikt tegen de muren om deze te laten glinsteren als ware ze van zilver. Deze kerken zijn na originele restauraties eind vorige eeuw op het wereld erfgoed lijst van de Unesco terecht gekomen. Vreemd dat zo weinig toeristen ze komen bezoeken. Je moet er inderdaad wel een rit van in totaal meer dan 1000 km voor over hebben om het ganse circuit af te haspelen.

We geven de man een kleine fooi en hij stapt er onmiddellijk mee naar een winkel voor wat eten en drinken. Hij tevreden - wij tevreden.

Om naar de kerk van Santa Ana te gaan moeten we eerst terug naar San Rafael om via een miserabel wegeltje vervolgens na een uur Santa Ana te bereiken. Gelukkig heeft het de afgelopen dagen niet geregend anders hadden we het dorpje amper of niet kunnen bereiken. Hoe hebben ze dat in de 17de en 18de eeuw klaargespeeld?

Santa Ana is een klein dorpje waar mensen vaak nog in huizen van klei wonen. Ook hier vinden we na een beetje zoeken iemand die ons wil rondleiden. Hij stapt meteen met ons naar het oxaal en begint op het antieke orgel te spelen. Het is nog donker in de kerk en we zien er verschillende vleermuizen rondvliegen. Deze kerk is de eenvoudigste van de kerken die we bezocht hebben, maar ook wel mooi, zeker de ligging.

Na een kort bezoekje aan een gefossiliseerde slang van 25 m lang ( de kop alleen is 1 m) sluiten we het bezoek aan dit dorpje af en hotsen we verder naar ons eindpunt met de taxi: San Ignacio de Velasquez.

Dit is het grootste stadje en hier worden we door onze langslapende en coca kauwende chauffeur gedropt. We zien wel hoe we verder geraken. Zo', goede 500 km via conception terug naar Santa Cruz.

De kerk is opnieuw erg mooi maar niet met originele materialen gerestaureerd en is daardoor niet op de wereld erfgoed lijst terecht gekomen.

De Jezuïeten hebben hier in de chiquitania streek, op minder dan 100 jaar met de nodige discipline weliswaar, een maatschappij opgebouwd waar iedereen gelijk was en ook goed onderwijs kreeg. In 1767 hebben de koning van Spanje, de koning van Portugal en de paus beslist om de Jezuïeten te verjagen. Ze stonden immers in de weg voor hun plundertochten opzoek naar zilver en goud..... mogelijk zijn er enkelen zijn Turnhout terechtgekomen alwaar ik zo'n veertig jaar geleden van hun discipline heb mogen genieten gedurende 8 jaar internaat.... maar dat is een ander verhaal.

Met een motor taxi rijden we naar het busstation waar we een bus nemen terug naar Santa Cruz. Om God weet welke reden rijden alle bussen enkel s'nachts, voor lange afstanden is dit ook zo in andere steden. Ze vertrekken en arriveren liefst op de meest onmogelijke uren: vertrek om middernacht of 3 uur in de ochtend vinden ze hier normaal, onze bus naar Santa Cruz vertrekt om 9 uur en komt aan om kwart voor vijf......

6 juni                    Met een ijskast terug naar Santa Cruz

Man wat hebben we een kou geleden op de bus. Ondanks herhaaldelijk vragen om de airco af te zetten bleef men dit weigeren omdat zogezegd andere mense het te warm zouden hebben. Er is toch duidelijke een verschil in temperatuursgevoel tussen Europeanen en Zuid Amerikanen. Ingewikkeld in handdoeken en plastiek zakken, regen jas enz komen we uiteindelijk met deze rijden ijskast ( buitentemperatuur is een aangename 20°C) nog voor vijf uur toe in het donkere slapende Santa Cruz.

In het hotel waar we een deel van onze bagage achtergelaten hebben moeten we de nachtwacht ook wekken ( we zijn ons zo niet sympathiek aan het maken)

Nadine regelt een vlucht naar Sucre, nog eens twaalf uur in een nachtbus hoeft even niet en de vlucht kost nog geen 40 € pp.

Sucre is een mooie stad meer in het zuiden van Bolivië. Hiervoor lees je meer in het volgende hoofdstukje..... tenminste als onze kleine tablet ons niet in de steek laat, want hij begint ook kuren te krijgen.