Reisverhaal «Sucre, Cochabamba, Torotoro en omgeving»

Rond de wereld in 10 maanden: Toernee general | Bolivië | 2 Reacties 14 Juni 2017 - Laatste Aanpassing 14 Juni 2017

Sucre, Cochabamba en trekkings in de omgeving

6 juni        Last minute!

Vanmorgen de vlucht geboekt en om 10 uur landen we ergens op een berg. We zitten terug op meer dan 3000 m maar geen Sucre te zien. De wolken van Santa Cruz zijn gelukkig achter de bergen blijven hangen zodat we in een zonnig berglandschap terecht komen.

Een busje brengt ons naar de witte stad die op 2800 m ligt en zeulend met al onze bagage, 25 kg op de twee ruggen en zo'n kleine 10 kg verdeeld over de twee buiken, zoeken we een hotelletje. Nadat we dit gevonden hebben verkennen we de stad en proberen we één en ander al wat voor te bereiden voor een korte trekking. Dat zal nog niet voor morgen zijn want Nadine heeft haar spijsverteringsstelsel, en dan vooral het laatste deel nog steeds niet volledig onder controle.......

ps. Net zoals in Nederland is er ook in Bolivië een dubbele hoofdstad. In Sucre zijn 3 'machten' gevestigd waardoor zij vinden dat zij de titel van hoofdstad verdienen en niet La Paz.

Sucre is ook de stad waar de eerste opstanden tegen de Spaanse overheersing van dit continent aangevat zijn. Daar zijn ze duidelijk fier op.

7 juni           Sucre van Maxi tot Mini op de dansvloer

Net zoals in La Paz laten we ons door een gids rondleiden door de stad. Zo leren we dat er in Bolivië 36 verschillende volkeren met evenveel verschillende talen. Ze hebben elk een vrij grote autonomie.

In Sucre is in 1809 als eerste de revolutie in Amerika tegen de Spanjaarden gestart, maar Bolivië was het laatste land dat onafhankelijk werd, in 1825 op 25 mei. Dit is dan ook de dat de huizen hier elk jaar een vers laagje witte verf krijgen.

We proeven van de plaatselijke chocolade, een zoete vrucht en worstjes en dwalen rond op de centrale markt.

We leren dat de universiteit hier de oudste is van Zuid Amerika ( vandaar dat de intelectuelen de revolutie hier gestart zijn) en momenteel is ze ook erg rijk. De meeste koloniale en republikeinse gebouwen zijn in hun bezit.

We ontmoeten een Zwitsers koppel dat ons een goede tip geeft voor een bezoek aan Torotoro, nabij Cochabamba. Een stuk van de namiddag spenderen we aan een trekking nabij Sucre en transport naar Cochabamba.

Vanuit een Convent van Filipe Neri willen we de zonsondergang bewonderen, maar we zien donderwolken en bliksems en even later volgt de regenbui.

Hopelijk is dit geen voorteken voor de trekking van de volgende twee dagen.....

De avond brengen we door in een cultureel centrum waar we tijdens en na het lekkere avondmaal kunnen genieten van volksdansen uit diverse streken van Bolivia. Erg kleurrijke kledij en de rokken variëren in lengte van vloerlang tot weinig verhullend kort. Zie foto's.

8 juni                    De muil van de duivel.

Voor onze tweedaagse trekking naar de krater van Maragua en de dino voetsporen nabij Potoli ontmoeten we in de vroege ochtend onze vrijgezellige achtentwintigjarige gids, Jennie.

- Wat later vertelt ze dat de meeste meisjes, vooral op "de boerebuiten" al gaan samenwonen met een vriend als ze slechts 15 à 16 jaar oud zijn, en dat velen daarvan na enkele jaren én met 1 of 2 kinderen, achtergelaten worden; en dat ziet zij niet zitten! -

Om aan de trektocht te beginnen moeten we echter een busje nemen van het merk " ni vol - ni vertrekke". Zo verliezen we een uur tot we tussen honderdvijftigjare perkamenten vrouwtjes uiteindelijk in beweging komen.

Het busje brengt ons naar 3600 m hoogte, best frisjes, vanwaar we gedurende 6 km een afdaling over een Inca pad volgen. Deze wegel werd aangelegd bijna 600 jaar geleden opdat boodschappers berichten al lopend konden overbrengen van de ene plaats naar de ander. Het is dus een soort e-mail of what's app van een half millenium geleden. Ik denk dat één van de voorouders van Jennie ook een Inca boodschapper was, want ze houdt er een flink tempo in. Anderhalf uur later zitten we terug op 2800 m ( zoals Sucre) en is de temperatuur T-shirt warm en moet de zonnecreme bovengehaald worden.

Na de picknick aan een rivier moeten we een kapseizende hangbrug oversteken en beginnen we aan de klimtocht. Het wordt een geologische uithoudingstocht. Zo zien we een perfecte aflijning tussen gesteenten van het Jura (de dino's leefden toen) en het Krijt. Dit verschil in gelaagde gesteentes geeft ook aanleiding tot speciale vormen en mooie watervalletjes. Af en toe zien we een kolibrie of een zwerm parkieten.

Door de ijskastbus van enkele dagen geleden ben ik wat verkouden en trap ik af en toe op mijn adem. En dan zegt Jennie: het volgende stukje is un poco peligroso. Ik geloof mijn ogen niet als ik een schuinliggend paadje zie met links een diepe afgrond en rechts afbrokkelend rotsen zonder houvast. Op sommige plaatsen kan je je twee voeten niet of maar net naast elkaar zetten. Berggeit Nadine overbrugt dit stuk vlot, maar mijn knikkende kniëen en bonzend hart laten een vlotte overtocht niet toe. Jennie komt me helpen door mijn rugzak over te nemen. Ik weet niet hoe lang ik over deze 50 m gedaan heb, maar ben verdomd blij dat ik het overleefd heb.

En vervolgens steeds maar stijgen, vandaag leggen we zo'n 20 km af tot we een zicht krijgen op de krater van Maragua. Het heeft de vorm van een gigantische krater maar dit is niet het gevolg van vulkanische activiteit maar van een zeebodemverheffing. Men vindt hier op 3000 m dan ook vele fossielen.

Alvorens naar het hostal te gaan bezoeken we La Garganta del Diablo, vrij vertaald: de muil van de duivel. Een rotsformatie nabij een diepe afgrond en waterval in de vorm van een muil met tanden.

Het is echter een ander muil die onze namiddag en avond ernstig verstoort: Nadine wordt aangevallen en gebeten door een hond die we met stenen en onze wandelstokken met moeite kunnen verjagen.

Twee ferme wonden in haar kuit, die ik nog wat verder uitnijp (tot het vetweefsel meekomt) om ze zoveel mogelijk te laten bloeden. Nadien desinfecteren. Onze grootste zorg is echter de onzekerheid of de hond dol is. Wat wel vast staat is dat Nadine nu nog minder dol is op honden.

Hier staan we dan in het hol van (euh) Pluto. Gelukkig weet Jennie dat er een medische post is, maar als we er toekomen is de dokter net vertrokken. Na een uurtje verschijnt hij en verzorgt de wonde. Een rabies vaccin is er niet.

Dit betekent het einde van onze trektocht. We moeten morgen terug naar Sucre, maar vanaf hier is er geen openbaar vervoer. Jenny krijgt het geregeld dat we in eerste instantie met een schoolbus meekunnen, later blijkt dat de schooldirecteur dit geen goed idee vindt en kunnen we mee met een 'taxi'.

Gelukkig heeft Nadine bijna geen pijn en kan ze toch nog genieten van het fijne hostal waar we met zijn drieën in een met kaarslicht verlichte kamer slapen nadat Jennie voor ons gekookt heeft. Ze heeft al het eten zelf moeten meesleuren, er is in dit dorpje van 35 families echt niets voorhanden. De mensen leven er in adobe huizen die er vaak eerder uitzien als stallen.

9 juni                    Rabies vaccin in Bolivië: hoe wat wanneer en hoeveel ????

Terug een bezoek aan de dokter waar blijkt dat de wonde goed geneest. Opnieuw moeten we niets betalen.

We slenteren wat rond in dit kraterdorp en rond de middag krijgen we met een beetje moeite de taxi te pakken. Uiteraard zijn de wegen onverhard, vele haarspeldbochten en diepe ravijnen, maar wel prachtige vergezichten.

In Sucre aangekomen is het veel te druk in het eerste ziekenhuis, we gaan dan naar een vaccinatiepost waar we te horen krijgen dat Nadine wel 5 ( minstens 3) vaccinaties moet krijgen. Voor het vaccin zelf moeten we dan weer naar een apotheek, waar ze die ook kunnen geven. Blijkt dat het daar ook niet voorradig is, maar het wordt snel geleverd vanuit een apotheek in de buurt. Na de prik nemen we afscheid van Jenny en halen we onze achtergelaten spullen op in het hotel. Daar zien we op de inentingskaart dat we beiden toch reeds 3 prikken (ipv 1) gehad hebben tegen rabiës. We nemen contact op met enkele 'hulplijnen' in België voor meer informatie alvorens op de nachtbus van 21 uur naar Cochabamba te stappen.

10 juni.               kasseistrook van 100 km

Om vier uur in de ochtend komt onze bus, en samen met ons wel meer dan tien andere, toe in het busstation van Cochabamba. Iemand in Bolivië moet het inzijn hoofd gehaald hebben dat dit een 'ideaal' uur is, want het busstation loopt vol en taxi's rijden aan en af.

Wij nemen een taxi naar het busstation voor de busjes naar Torotoro. We worden afgezet in een levenloze straat. Er staan enkele bussen aan de kant maar geen vermelding van Torotoro. Ik vind toch nog een wakkere brave ziel die ons kan vertellen dat we wat verder moeten wachten tot er een busje komt. En inderdaad, even later, het is nog steeds geen vijf uur stopt er een busje, van het merk 'ni vol - ni vertrekke' . Zo kunnen we alvast onze plaats op de stoep inruilen voor een krappe zetel. Iets voor zessen is het busje vol en vertrekken we. Eenmaal buiten Cochabamba komen we in een soort toscaans landschap terecht. We rijden over een kasseibaan, die ons bijna 130 km verder tot in Torotoro zal brengen. De langste kasseibaan die ik ooit gezien heb, maar van behoorlijke kwaliteit en op het einde met een stevige klim.

Het landschap is erg mooi, de bergen worden alsmaar hoger ( deels omdat wij een droge rivier - euh- stroomafwaarts volgen) en soms lijken ze te zijn gekanteld. We dalen tot een goede 2000 m waardoor er weer palmbomen, papjabomen en suikerriet verschijnen.

Vier uur later kunnen we de benen strekken in het zonnige Torotoro, waar we na wat zoekwerk een hotelletje vinden.

Ze zijn hier opvallend goedkoop, dat is minder het geval voor de toegang tot het park en de tochten die daar steeds met gids kunnen gedaan worden,tenzij je een groep van zes kan vormen.

Na de middag platte rust ( gelukkig is nu enkel de rust plat)

We besluiten om morgen naar het hotel te verhuizen waar we vanavond gegeten hebben en duiken vroeg in ons bedje.

11 juni              grotkathedralen op 3800 m  in ciudad de Itas en ondergrondse kruiptocht

Om zeven uur staan we al aan de 'verdeelpost' van de gidsen en we slagen er in een groep van zes te vormen voor een tocht in twee delen.

Het eerste deel voert ons met een 4X4 naar 3800 m naar Ciudad de Itas, waar we prachtige rotsformaties kunnen bewonderen en beklimmen. Vaak zijn het diepe, gotische uithollingen in de rode natuursteen. Men noemt het hier tempels, maar sommigen hebben meer weg van een kerk.

De donkerrode rotsen lijken wel geschubd waardoor men er allerlei dieren in kan zien. Zo zien we bvb de grootste schildpad van Bolivië. Hier en daar komt er klimwerk met ladders en of touwen aan te pas. Ondanks de hoogte stijgt de temperatuur zienderogen en komt pet en zonnecreme weer goed van pas

Na de middag dalen we langs spectaculaire bergwegeltjes met uiteraard de steeds aanwezige diepe ravijnen om toe te komen bij een grot. Het laatse stuk leggen we tevoet af en we passeren voor het eerst voetafdrukken van Dinosauriërs. 60 tot 80 miljoen jaar geleden stapten ze door de modder, die daarna opdroogde, verhardde en uiteindelijk versteende. Torotoro is het echte Jurassic Parc.

En dan de Umajalanta grot in. Wat een belevenis, in Europa zou men nooit toeristen in dergelijke grot toelaten. Eerst dalen we 180 m soms op handen en voeten, bepaalde plaatsen zijn maar 50 cm hoog en dan is het op de buik, dan weer moet je je door smalle gaten wringen of je laten zakken in de ijle donkerte in de hoop dat je voeten een steunpunt vinden. Best spannend, maar ook wel leuk. Gelukkig hebben we bij aanvang een helm gekregen anders waren we allemaal met flinke deuken in ons hoofd teruggekeerd. We zien uiteraard ook stalagtieten en -mieten maar uiteraard is het de 1km lange tocht eerst naar beneden tot waar we in een lagune kleine blinde visjes zien zwemmen en dan terug 180 m naar boven langs, door, over en onder allerlei obstakels, die voor altijd in ons geheugen zal blijven hangen.

Ook de groep is best leuk. Zo is Luca uit Venetië al 12 jaar op reis, en heeft zo zijn vriendin Alex uit de buurt van Londen ontmoet. Deze dertigers werken freelance als vertaler en consultante via internet......moet kunnen. Nina uit Stuttgart en Yumi uit Tokio vervolledigen de groep.

Zoals vorige keer in Bolivia, heeft Nadine ook nu op een zondagavond een bezoek gebracht aan een kapsalon! Het Torotoro kapsel is wel nogal kort uitgevallen...

12 juni        in de voetsporen van de dinosauriërs

We zijn erin geslaagd om opnieuw een groep van 6 personen te vinden voor een dagtocht in de omgeving van Torotoro. De gids leidt ons meteen naar een plaats waar je grote diepe voetsporen kan zien van een gigantische plantenetende dinosauriër. Impressionant.

Dan trekken we naar een al even impressionante canyon: 250 m breed en 350 m diepe, nagenoeg loodrechte wanden. "Bobby" een kleine zwarte hond zal ons nagenoeg gans de dag vergezellen. Dit doet er me aan denken te vermelden dat de wonde van de hondenbeet van enkele dagen geleden bij Nadine goed geneest.

Om in de canyon te geraken heeft men een mooie trap aangelegd.... duizend treden. Beneden is het dan nog wat klauteren over en langs de rivier om tot bij onze picknickplaats te komen. Het zonnetje schijnt alweer heerlijk en er is een kleine poel waarin we kunnen baden en watervalletjes om onder te douchen.

Het water in de rivierpoel is erg koud, nog geen 15°C schat ik. De meesten houden het bij een visueel bezoek, maar ondergetekende en nog één andere man tarten het frissen nat. Het is wel opvallen dat het water van de watervalletjes die hier de grotere rivier vergezellen toch wat warmer is. Dat doet deugd.

Na de picknick volgen we rivier stroomopwaarts, we moeten immers terug 350 m klimmen om uit de canyon te komen. Hier komen wel enkele adrenaline momenten aan te pas: zo moeten we over smalle rotspartijen klimmen, aan beide kanten kan je er dus afvallen. Het meest 'aangrijpende' is een plaats waar we ons met het gezicht tegen de rotswand moeten plaatsen en ons over een richel van enkele cm moeten verplaatsen, steun zoekend met beide handen en voeten. Oef, daar zijn we dan ook weer over geraakt. In Europa zouden we helmen, touwen een been- beschermers gekregen hebben, hier doet men dat zonder hulpmiddelen. Niet vertellen aan onze verzekeringsagent. Soms moeten we zo steil klimmen dat Bobby niet meer naar boven durft en we (meestal de gids) hem moeten dragen. Als een hond al hoogtevrees begint te krijgen...

Uiteraard vertoeven we gans de namiddag in een subliem rots, rivier en waterval panorama.

Als we bijna boven zijn moeten we nog door een grot, op onze buik door het stof om zo uit de canyon te geraken.

Een uurtje later staan we moe maar voldaan terug aan ons hotel en staan er alweer 10 km extra op de teller.

Zo eindigt onze tweedaags in Torotoro.

Morgen trachten we vroeg een busje ( je weet wel: ni vol - ni vertrekke) te nemen om in Cochabamba in de luchthaven nog een vlucht te kunnen nemen. Hier is er geen internet ( enkel what'sapp en soms e-mail) we kunnen dus niets op voorhand boeken. Het is altijd al in orde gekomen....

13 juni     logboek

6u30 Wekker loopt af. We willen immers snel een busje nemen naar Cochabamba om daar nog een ticket te kopen

voor een vlucht naar La Paz

7u00 Ontbijt en we laten al twee plaatsjes reserveren in het busje

7u30 We komen aan bij de vertrekplaats van het busje dat pas vertrekt als het vol is: er ontbreken er nog 6

8u00 Nog steeds geen verandering, gelukkig schijnt het zonnetje

8u30 Situatie onveranderd, we besluiten om op de stoep wat UNO te spelen

9u30 Genoeg UNO gespeeld ( Nadine heeft het onderspit gedolven) en ze zoeken nog 3 passagiers

Wij besluiten om een terrasje te doen en proberen wat 'ZEN' te zijn ipv. ons op te jagen

10u30 Er zijn voldoende personen, enkele inwoners hebben echter gereserveerd en zijn telefonisch niet te bereiken

11u00 Na 3 en een half uur wachten vertrekken we met een vol busje!

12u15 Onze eerste lekke band van onze reis.

12u30 We kunnen terug verder

15u30 We bereiken onze bestemming in Cochabamba

15u35 Na een eerste weigering neemt de tweede taxichauffeur ons mee naar de luchthaven

15u50 We komen toe op de luchthaven en kopen een ticket voor de vlucht van 16u40

Ik regel ook een activiteit voor morgen in La Paz en eindelijk hebben we terug WIFI. Zo vernemen we dat Line

bij mijn ouders 'nief pattatten' aan het eten is. Wij watertanden.

16u40 De vlucht naar La Paz vertrekt stip. We zien het gekreukelde landschap onder ons voorbij schuiven

17u25 Nadat we het avondzonnetje op het Titicaca meer hebben zien weerkaatsen landen we in El Alto op de

Altiplano van La Paz

17u 45 We nemen de bus naar La Paz. Deze keer zijn we de laatste 2 passagiers en het busje vertrekt          onmiddellijk

18u 45 Na wat file worden we afgeleverd aan de kathedraal van San Fransisco. We hebben nog een kleine kilometer te stappen, bergop tot aan het hotel waar we enkele weken geleden ook sliepen

19u00 Aankomst aan hotel, er is nog plaats.

19u20 Dinner in een English pub, vlakbij het hotel: lekkere filet mignon en fish and chips.

20u45 Terug in hotel, tijd om de blog aan te vullen

Morgen gaan we het wat rustiger aan doen, onze laatste tien dagen beginnen dan, maar dat is alweer een nieuw hoofdstuk.

 

 

 

 

Fotoalbums van locatie «Sucre»

 

Plaats een Reactie

greet en luc Amai, wat een waaghalzerij nog zo op 't laatste. Je ouders zullen wel stiekem opgelucht zijn dat jullie binnenkort opnieuw thuis zijn. Wij daarentegen gaan je spannende verhalen missen....ik bewonder je, Nadine, dat je met al die ongemakken toch nog zoveel energie blijft hebben om aan alles mee te doen. De voetsporen van die dinosauriërs zo van nabij zien, dat moet toch ook wel indrukwekkend zijn. Geplaatst op 20 Juni 2017
Gerrit Dat avontuur in Torotoro, dat heeft die verzekeringsagent wél gelezen. . . ;-) Bijpremietje rekenen ? Have fun deze laatste week ! Geplaatst op 18 Juni 2017

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking