Reisverhaal «Chili: Van Santiago naar Punta Arenas»

Rond de wereld in 10 maanden: Toernee general | Chili | 1 Reacties 24 Januari 2017 - Laatste Aanpassing 25 Januari 2017

Chili vanaf 15 januari

15 en 16 jan.      Het laatste stuk over de Grote Oceaan en aankomst in Zuid- Amerika.

We kunnen het bevestigen: de Grote Oceaan heeft haar naam niet gestolen. Vele uren hebben we doorgebracht boven dit blauwe deel van de aarde: van Bangkok naar Sydney , dan naar Nieuw- Zeeland, in Polynesië wat rond gevlogen , vervolgens 5 uur naar Paaseiland en nu nog eens 4,5 uur naar Chili. Ook dit laatste deel is vlot verlopen en net na middernacht bereiken we ons hotel.

Op 16 januari gaan we op zoek naar een ander hotel ( het huidig is volgeboekt) en blijkt dat dit niet eenvoudig is: veel hotels zijn volgeboekt.Met wat hulp van een vriendelijke dame vinden we voor de volgende 2 nachten 2 verschillende hotels. We hadden niet verwacht dat dit zo moeizaam zou verlopen. We boeken ook de bus naar het zuiden van het land en hangen wat rond in deze stad waar de temperatuur al snel naar de 30°C gaat ( gelukkig is het een droge hitte, niet te plakkerig)

Santiago de Chile doet wat denken aan Madrid, grote lanen, winkelvrije straten en hier en daar een monumentaal gebouw. Echt kleine gezellige straatjes hebben we nog niet gevonden maar straatmuzikanten in verkeersvrije straten maken het wel gezellig.

Stella Artois wordt hier oa verkocht in flessen van 1 liter!: mijn huis is waar mijn stella staat... vandaag stond het in Santiago de Chile.

17 jan          dag 35°C nacht 25°C

Het had wat minder gemogen.

We besluiten om de koelte wat op te zoeken en bezoeken het Museum van Precolombiaanse kunst.

In onze geschiedenislessen leren we daar weinig over ( of ik ben het vergeten). Interessant en fris.

In de namiddag nemen we de funiculaire naar de 800 m hoge berg Cerro de San Cristobal met daarop een groot beeld van de onbevlekte Maria. Door het zweet zijn wij echter niet onbevlekt gebleven. Het zicht op de stad en de Andes is beneveld maar toch nog indrukwekkend. Santiago is 30 bij 40 km ( da's groter dan Paaseiland) en er wonen 6 miljoen mensen. Ondanks de zinderende temperatuur zien we vandaag voor het eerst sinds de Himalaya terug sneeuw op zo'n 50 km van hier. Ik zou graag even die 35°C inruilen voor een dagje skiën. Gelukkig trekken we binnenkort naar het frissere zuiden.

Gisteren en vanmorgen ontdekten we het historisch centrum en de wijk Lastaria, vandaag de kleurrijke wijk Bellavista met vele cafeetjes en restaurants. Hier staat ook een huis van Pablo Neruda ( was gesloten toen we er toekwamen)

Jawel, Santiago heeft wel wat, maar het had 10 graden frisser gemogen.

18 jan.         Puffend naar Manuel Rojas, Pablo Picasso en Salvador Allende

We trachten zoveel mogelijk uit de zon te blijven en wandelen zoveel mogelijk door gekoelde winkels en galerijen. We bezoeken de nationale bibliotheek met een tentoonstelling over Manuel Rojas, de scrhrijver van Hijo de Ladron. Onder het Paleis van La Moneda, waar de staatsgreep in 1973 plaatsvond en waar Allende zelfmoord pleegde, is er een grote tentoonstellingsruimte. Tijd om er in de relatieve koelte werken van Picasso te bewonderen. Zo verdampt de dag stilletjes aan en nemen we de metro om de bus naar Puerto Varas te nemen. In het metrostation is er opnieuw een hulpvaardige dame die ons helpt om door het immensgrote centraalstation het al even immens grote busstation te vinden. Ofwel zien we er gepakt en gezakt erg sympathiek uit of wel er zielig, maar het is al de tweede keer dat we ongevraagd goed geholpen worden. Leuk.

Terwijl ik dit schrijf zit ik in de nachtbus: over 13 uur hopen we in in Puerto Varas aan een groot meer, toe te komen. Gelukkig is het een luxe bus met brede zetels ( voor nog geen 50 €pp en we sparen een overnachting, die al snel 40€ kost, uit) die ons moeten toelaten om toch een oogje dicht te doen. We hebben al heel wat nachten door gebracht in een bus, vliegtuig, zelfs een boot. Overmorgen stappen we trouwens op een ferry die ons in 4 dagen ( 3 nachten ) nog verder naar het zuiden voert.

19 jan.          Puerto Varas ( met nadruk op AS)

We hadden niet verwacht dat we in een vlak landschap zouden ontwaken: net na ons vertrek uit Santiago reden we immers al door de bergen. In Puerto Varas ( zo'n) duizend km zuidelijker dan de hoofdstad is het zwaar bewolkt en een goede 20 °C. Het stadje ligt aan één van de grootste meren van Chili en we besluiten om de omgeving wat te verkennen....met de bus. Door de lage bewolking kunnen we immers enkel silhoutten van voeten van bergen en vulkanen ontwaren. Na 13 uur dan nog eens een goed uur op een busje dat ons naar het Nationale Park vlakbij de Osorno vulkaan brengt.

We worden afgezet aan het meer van alle heiligen ( Lago de Todos Santos). Nu zijn we plotseling omgeven door bergen en vulkanen en er vallen gaten in de bewolking. Het wandelen verloopt moeizaam, ook al is de weg niet steil. In juli 2015 is hier in de buurt een vulkaan uitgebarsten en deze heeft stof en as 2 km hoog in de lucht gestuwd. But what goes up has to come down... De sendero ( wandelweg) heeft een laagje van enkel decimeters as te verwerken gekregen en het is alsof we door een laag van 20 cm rijnzand moeten wandelen. Maar onze inspanningen aan de voet van de Osorno blijven niet zonder resultaat: de bewolking begint steeds meer te verminderen en we kunnen delen van de besneeuwde helling van deze 2600 m hoge kegel zien door de gaten in het wolkendek. Ook het Lago de Todos Santos ligt er mooi bij, maar we zien geen heiligen. De bergen eromheen kunnen we wel haarfijn waarnemen.

Terug met de bus naar Puerto Varas dat een leuk stadje aan het water blijkt te zijn: we vinden een aangenaam restaurantje aan de oever, heerlijke Chileense wijn en steak die smelt op je tong. Het is al voorbij 21 uur als we de Osorno nu bijna volledig ontbloot van wolken aan de overzijde van het meer ( 50 km van hier) kunnen zien. De pastelkleuren die gepaard gaan met het vallen van de avond maken dat zijn witte top nog mooier wordt. We zijn 1 dag in de Chileense natuur en voelen er ons al onmiddellijk mee verbonden. Heimwee? Nee hoor!!

20 jan.        We zitten er op.

We zitten op een bankje in het zonnetje in Puerto Montt te wachten tot we met de bus naar de boot gevoerd worden. De zonnebrillenverkoper komt bij ons zitten, niet om zonnebrillen te verkopen, maar om zich voor te stellen. Manuel heeft 4 broers en 7 zusters, zijn moeder leeft nog en hij heeft 1 kleinkind. Waarom vertel ik dit: De Zuid- Chilen zijn zeer aangename mensen die steeds een babbeltje willen doen: Erg leuk en goed om ons Spaans wat bij te spijkeren.

In de late namiddag mogen we aan boord van de vrachtboot die men nog aan het laden is.

De Evangelista is geen cruiseschip, maar een combinatie van een vrachtboot, ferry en passagiersboot met een eetzaal en bar. Perfect voor ons. Pas omstreeks 22 uur vertrekken we, nadat we de veiligheidsinformatie en toelichtingen bij de tocht doorheen de fjorden en eilanden gekregen hebben. Ziet er allemaal erg spannend uit.

Eerste nacht op zee terwijl we langs het eiland Chiloë door het Canal Apiao varen.

21 jan.      Zin in Zalm?

Heel goed geslapen op de zacht wiebelende boot en als we ontwaken zitten we in de golf van Corcovado .

Terwijl we ontbijten samen met het Engelse koppel Mel en Paul zien we door het raam de eerste dolfijnen opspringen uit het water. Mensen die vanochtend vroeg wakker waren zagen al een walvis. Het is zonnig en 15°C en zuivere lucht. ( In Santiago is het ondertussen 38°C en trekt rook van struikbranden in de buurt over de stad).

Terwijl we in het Canal de Monaleda , een zeekanaal dat enkele km breed is, binnenvaren, krijgen we informatie over de fauna in deze regio. De grootste vogels en zeedieren ter wereld leven in dit gebied... nog af te wachten of we ze zullen zien. We zien wel enkele besneeuwde toppen terwijl we nog maar op 44-45° zuiderbreedte zitten ( in vergelijking met België, ongeveer 51° noorderbreedte) zitten we dus nog verder van de zuidpool dan België van de noordpool verwijderd is. We draaien na de middag in het nauwere zeekanaal , Canal Ninualac, dat soms maar enkele honderden meters breed is. De bergen op de talrijke eilanden zijn nog begroeid . Plots wordt er omgeroepen "Baleina" : iedereen loopt naar buiten om de walvis te zien. We zien hem echter van erg ver af en toe een fontein in de lucht blazen. Op een rots zien we enkele pinguïns.. Iets voor het avondeten ( spaghetti Bolognaise) wordt aangekondigd dat we de volgende 18 uur op de oceaan gaan doorbrengen. De boot begint, naarmate we verder de oceaan op varen, meer de wiebelen ondanks het nagenoeg windstille, mooie weer. We zien, gelukkig maar, onze spaghetti niet meer terug.

Als we in ons bedje kruipen lijkt het of we in een hangmat liggen en wiegend vallen we in slaap.

Wat hebben we vandaag geleerd?

Er zijn hier talrijke zalmkwekerijen met 50000 zalm per kooi en een groot aantal kooien per kwekerij. Deze zalmen eten 3 kg per dag en zijn 'dankzij' toegevoegde hormonen na 8 maanden ipv 3 jaar klaar voor consumptie. Om ontstekingen te voorkomen wordt ook antibiotica toegevoegd.

Tonnen en tonnen voedsels wordt dagelijks omgezet in faeces ( stront) die ook nog die hormonen en antibiotica bevatten. Men vermoedt dat het feit dat soms honderden walvissen op stranden terecht komen te maken heeft met deze zalmkwekerijen.

Nog iets, men heeft de bever geïntroduceerd voor zijn pels. De winters zijn hier wel erg koud maar ook erg kort en daardoor ontwikkelen de bevers niet dezelfde pels als in Noord- Europa en Siberië.

De bevers hebben hier geen natuurlijke vijand ( geen beren hier), worden wel 30 jaar oud en jawel, 1,5 m groot. Er zijn gebieden waar de bevers bossen volledig kaalkappen om hun burchten te maken. Daardoor kunnen ze zich goed verbergen en zijn ze moeilijk te bejagen. Bovendien kweken ze hier als konijnen.

Gevolg:

verlies aan bos en aan bepaalde vogelsoorten. In Europa is de vos een predator van de bevers en men heeft hier dan ook de vos geïntroduceerd. Maar deze vossen krijgen deze gigantische bevers niet te pakken. Het zijn eerder bevers die vossen oppeuzelen. Gevolg, de vossen moeten op zoek gaan naar ander voedsel: eende-eieren en kuikens...Nog maar eens een bewijs dat de tussenkomst van de mens in de natuur voor problemen zorgt!

22 jan.               Zondag zonder zon: vijftig tinten grijs

We zijn nog steeds op de oceaan als we ontwaken maar al snel draaien we Canal Messier binnen en zien we aan beide zijden van de boot terug eilanden, nagenoeg allemaal onbewoond. Al vlug doemen grijze wolken op en deze zullen ons gans de dag niet meer verlaten. We hebben een leuke babbel met een Amerikaans koppel dat toen ze 60 werden gedurende 10 jaar de wereld zijn rondgetrokken met een zeilboot. Nu zijn ze midden de 70. Over deze reis heeft Doann een boek geschreven: Voice of a voyage. Ook Mel en Paul vervoegen ons: echt een leuk Engels koppel van onze leeftijd. Van een Duits koppel ( ook van onze leeftijd) dat jaren in Chili gewoond heeft krijgen we dan weer heel wat nuttige info over Chili. Het was buiten dan wel grijs, binnen was het zonnig door deze leuke menselijke contacten. We kunnen ook nog eens Vlaams spreken met een Nederlands koppel!

23 jan.           Paul, Mel, Doanna en Wayne

Blijkbaar was zondag de enige dag dat we de zon nauwelijks zagen. Vandaag varen we door een steeds ruwer wordend landschap en we zien af en toe sneeuw, zelfs enkele gletsjers. Dan zien we aan de einder witte spray opspuiten uit de zee, een famillie walvissen. Als we dichterbij komen blijkt dat het orka's zijn die een kleine walvis achtervolgen.

De passage's zijn soms maar 80 meter breed. De boot is 23 m breed en moet zich erdoor wringen en allerlei bochten maken. "Condor" roept iemand. De gigant circelt boven ons: het waait stevig en dat heeft hij nodig voor zijn zweeftocht.

Veilig en wel bereiken we het haventje van Puerto Natales: we zijn ondertussen zo'n kleine 2000 km verwijderd van het snikhete Santiago en ik heb vandaag mutsen en handschoenen zien verschijnen als de zon weg was en de wind zijn ding deed.

Door de stroming ( het getij) kunnen we een nauwe passage niet nemen en moet de Evangelista meer dan 2 uur voor anker. We maken hiervan uigebreid gebruik om Paul en Mel uit Engeland en Doanna en Dwayne uit Colorado, US beter te leren kennen en info uit te wisselen.

De doorgangen die we passeren zijn inderdaad erg smal en schepen van meer dan 180 m kunnen en mogen deze niet nemen.

De bomen verdwijnen nog meer en eenmaal we in de buurt van Puerto Natales komen we in een vlakte met aan de einder bergen waarvan enkele besneeuwd. Het is erg gaan waaien en de kapitein krijgt geen toelating om aan te meren. Samen met de andere 2 koppels organiseren we een picknickje met wat we nog hebben en is het best gezellig, alhoewel sommigen in problemen raken omdat het steeds later wordt en ze niet meer bij hun hotel kunnen raken.

Het is bijna 23 uur en net donker als we ons drijvend huis van de afgelopen 3 dagen met bijna 12 uur vertraging kunnen verlaten.

Het zit er op.

24 jan.          Nog verder naar het zuiden: Punta Arenas

Puerto Natales is een winderig kusstadje aan een zeearm en in de verte aan de overkant van het water zien we besneeuwde bergtoppen en een gletsjer: Nationaal park Torres Del Paine. Maar voor we dit gaan bezoeken moeten we eerst ons huisje op wielen voor de volgende 2 maanden gaan oppikken. Daarvoor moeten we naar Punta Arenas een goede 200 km naar het zuiden en nemen we daarvoor de bus. Zo bereiken we de straat van Magelaen en Punta Arenas.

We zoeken er Montseratt op. Ze werkt in een winkel van, jawel North Face, en we hebben haar referenties doorgekregen van haar vriendin die we ontmoetten op Paaseiland. Montseratt is een mooie verschijning die graag wat Engels wil bijleren en toeristische informatie kan geven. Een aangename win-win situatie. Ze komt ons na haar werk omstreeks 21u ophalen om samen te dineren en informatie te geven over dit stuk uiteinde van Zuid Amerika.  Als je ooit in Punta Arenas bent moet je zeker eens gaan eten in het gezellige jazz restaurant       ' La perla del estrecho': De koningskrab is er heerlijk en de Terremoto ( aardbeving) is een zoet alcoholisch drankje met een bol ananasijs erin.  Monseratt overtuigt  ons ervan om toch nog een beetje verder zuidwaarts te gaan, naar vuurland. Ze heeft ecotoerisme gestudeerd en een filmpje gemaakt over dat deel van chilli: you tube: video promotional tierra del fuego). Je kan haar in het filmpje zien. 

We moeten dan wel nog de straat van Magelaen wel oversteken. Ook dat regelt ze voor ons. Ze geeft onns ook een contact op verder naar het zuiden.... handig om zo van het ene contact naar het andere te kunnen gaan.

Maar eerst moeten we morgen onze camper ophalen en proviand inslaan.